Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Πέθανε η Ελληνίδα ποιήτρια Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

Εφυ­γε από τη ζωή σε ηλι­κία 81 η  Ελλη­νί­δα ποι­ή­τρια Κατε­ρί­να Αγγελάκη-Ρουκ.

Η Κατε­ρί­να Αγγε­λά­κη-Ρουκ γεν­νή­θη­κε στην Αθή­να τον Φεβρουά­ριο του 1939. Γονείς της οι Γιάν­νης Αγγε­λά­κης και Ελέ­νη Στα­μά­τη. Ήταν πνευ­μα­τι­κή κόρη του Νίκου Καζαν­τζά­κη, που δια­τη­ρού­σε φιλι­κές σχέ­σεις με τον πατέ­ρα της. Μόλις στα 17 της χρό­νια δημο­σί­ευ­σε στο περιο­δι­κό «Και­νούρ­για επο­χή» το ποί­η­μά της «Μονα­ξιά» μετά από παρό­τρυν­ση του Νίκου Καζαν­τζά­κη, ο οποί­ος έστει­λε γράμ­μα στον Γιάν­νη Γου­δέ­λη, τον διευ­θυ­ντή του περιο­δι­κού, γρά­φο­ντας: «Παρα­κα­λώ, δημο­σιεύ­στε αυτό το ποί­η­μα, το έχει γρά­ψει μία κοπέ­λα που δεν έχει βγά­λει ακό­μα το γυμνά­σιο. Είναι το ωραιό­τε­ρο ποί­η­μα που διά­βα­σα ποτέ!». Από τότε άνοι­ξε ο δρό­μος για την ενα­σχό­λη­ση της με την ποί­η­ση και τη μετάφραση.

Άρθρα για την ποί­η­ση και τη μετά­φρα­ση της ποί­η­σής της έχουν δημο­σιευ­τεί σε περιο­δι­κά και εφη­με­ρί­δες. Το έργο της έχει μετα­φρα­στεί σε περισ­σό­τε­ρες των δέκα γλωσ­σών και ποι­ή­μα­τα της εμπε­ριέ­χο­νται σε λογο­τε­χνι­κές ανθο­λο­γί­ες. Αρχή και τέλος για εκεί­νη η ποί­η­ση του Κ.Π. Καβά­φη. Σπού­δα­σε ξένες γλώσ­σες στην Αθή­να, τη Γαλ­λία και την Ελβε­τία. Είναι διπλω­μα­τού­χος μετα­φρά­στρια-διερ­μη­νέ­ας. Έχει μετα­φρά­σει, μετα­ξύ άλλων: Αλε­ξά­ντρ Σερ­γκέ­γε­βιτς Πού­σκιν, Βλα­ντι­μίρ Βλα­ντι­μί­ρο­βιτς Μαγια­κόβ­σκι, Ουίλ­λιαμ Σαίξ­πηρ κ.ά. Η ποί­η­σή της δια­κρί­νε­ται από μια έντο­νη κατα­φυ­γή σε φαντα­στι­κές χώρες.

Τον θάνα­τό της ανα­κοί­νω­σε μέσω Facebook ο συγ­γρα­φέ­ας Αλέ­ξης Σταμάτης.

Εργα της είναι:

Λύκοι και σύν­νε­φα (1963)  — Ποι­ή­μα­τα 63–69, (1971) — Μαγδα­λη­νή, το μεγά­λο θηλα­στι­κό (1974) — Τα σκόρ­πια χαρ­τιά της Πηνε­λό­πης (1977) — Ο θρί­αμ­βος της στα­θε­ρής απώ­λειας (1978) — Ενά­ντιος έρω­τας (1982) — Οι μνη­στή­ρες (1984) — Όταν το σώμα (1988) — Επί­λο­γος αέρας (1990) — Άδεια φύση (1993) — Λυπιού (1995) — Ωραία έρη­μος ωραία η σάρ­κα (1996) — Η Ύλη Μόνη (2001) — Μετα­φρά­ζο­ντας σε έρω­τα της ζωής το τέλος (2003) — Στον ουρα­νό του τίπο­τα με ελά­χι­στα (2005) — Η ανο­ρε­ξία της ύπαρ­ξης (2011) — Ποί­η­ση 1963–2011 (ανθο­λο­γία), εκδ. «Καστα­νιώ­τη» — Της μονα­ξιάς διπρό­σω­ποι μονό­λο­γοι, 2016 εκδό­σεις Καστανιώτη

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο