Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Πέθανε ο βαρύτονος Βασίλης Γιαννουλάκος

Aπε­βί­ω­σε χθες (14 Οκτω­βρί­ου) σε ηλι­κία 85 ετών ο δια­κε­κρι­μέ­νος βαρύ­το­νος Βασί­λης Γιαν­νου­λά­κος, ο οποί­ος διέ­γρα­ψε μια σπου­δαία καριέ­ρα, τόσο στην Εθνι­κή Λυρι­κή Σκη­νή, όσο και σε μεγά­λα λυρι­κά θέα­τρα του εξω­τε­ρι­κού, ερμη­νεύ­ο­ντας δεκά­δες πρω­τα­γω­νι­στι­κούς ρόλους του ρεπερ­το­ρί­ου. Η κηδεία του θα πραγ­μα­το­ποι­η­θεί την Τετάρ­τη 17 Οκτω­βρί­ου, στις 16.00, στο Κοι­μη­τή­ριο της Καισαριανής.

Ο Βασί­λης Γιαν­νου­λά­κος γεν­νή­θη­κε στην Αθή­να το 1933. Σπού­δα­σε φωνη­τι­κή μου­σι­κή στο Ωδείο Αθη­νών, με τον Κίμω­να Τρια­ντα­φύλ­λου και στο Εθνι­κό Ωδείο με τη Μαρί­κα Καλ­φο­πού­λου. Πρω­το­εμ­φα­νί­στη­κε το 1959 σε πολύ νεα­ρή ηλι­κία ως Ιερέ­ας του Απόλ­λω­να στην όπε­ρα Άλκη­στις του Γκλουκ σε παρά­στα­ση της Εθνι­κής Λυρι­κής Σκη­νής στο Ωδείο Ηρώ­δου Αττι­κού. Το 1961 κέρ­δι­σε το βρα­βείο διε­θνούς δια­γω­νι­σμού τρα­γου­διού της δισκο­γρα­φι­κής εται­ρεί­ας Decca στη Βιέν­νη, ξεκι­νώ­ντας διε­θνή στα­διο­δρο­μία σε λυρι­κά θέα­τρα ανά τη γερ­μα­νι­κή επι­κρά­τεια: Κολω­νία, Στουτ­γάρ­δη, Μόνα­χο, Έσσεν, Ντόρ­τμουντ, Φραν­κφούρ­τη, Αννό­βε­ρο, Νυρεμ­βέρ­γη, Καρλσ­ρούη, Βούπ­περ­ταλ, Γερ­μα­νι­κή Όπε­ρα Βερο­λί­νου, Γερ­μα­νι­κή Όπε­ρα Ρήνου, Κρα­τι­κή Όπε­ρα Αμβούρ­γου. Την περί­ο­δο 1970–80 εμφα­νί­στη­κε στην Κρα­τι­κή Όπε­ρα της Βιέν­νης ως Αμο­νάσ­ρο (Αΐντα), Ντον Τζο­βάν­νι, Ριγο­λέτ­τος, Σκάρ­πια (Τόσκα), Κόμης ντι Λού­να (Ο τρο­βα­δού­ρος) και Τόνιο (Παλιά­τσοι). Εμφα­νί­στη­κε επί­σης σε Ζυρί­χη, Βασι­λεία, Βέρ­νη, Του­λού­ζη, Σαν Φραν­σί­σκο, Κανα­δά, Φεστι­βάλ του Σπο­λέ­το, Φιλα­δέλ­φεια, Κατά­νια. Στο ρεπερ­τό­ριό του δεσπό­ζουν έντο­να δρα­μα­τι­κοί ρόλοι: Ντον Πιτσάρ­ρο (Φιντέ­λιο), Ολλαν­δός (Ο ιπτά­με­νος Ολλαν­δός), Τέλ­ρα­μουντ (Λόεν­γκριν), Αμφόρ­τας (Πάρ­σι­φαλ), όλοι οι βερ­ντια­νοί ρόλοι, Ζεράρ (Αντρέα Σενιέ), Γιο­χά­να­αν (Σαλώ­μη), Εσκα­μί­γιο (Κάρ­μεν) κ.ά. Συνερ­γά­στη­κε με κορυ­φαί­ους Έλλη­νες και ξένους αρχι­μου­σι­κούς και μονω­δούς της επο­χής του, ενώ έχει ευρεία δισκογραφία.

Με την Εθνι­κή Λυρι­κή Σκη­νή συνερ­γά­στη­κε για του­λά­χι­στον τέσ­σε­ρις δεκα­ε­τί­ες, μέχρι και τα μέσα του 1990, σε παρα­γω­γές τόσο στο Θέα­τρο Ολύ­μπια όσο και στο Ωδείο Ηρώ­δου Αττι­κού. Τρα­γού­δη­σε με μεγά­λη επι­τυ­χία πολυά­ριθ­μους πρω­τα­γω­νι­στι­κούς ρόλους σε έργα όπως: Αΐντα (Αμο­νάσ­ρο), Λόεν­γκριν (Τέλ­ρα­μουντ), Κασ­σια­νή του Σκλά­βου (Ακύλ­λας), Φάουστ (Βαλε­ντί­νο), Μπο­ρίς Γκο­ντου­νόφ (Τσερ­νι­κόφκ­σι), Τζο­κό­ντα (Βαρ­νά­βας), Φάλ­σταφ (Φορντ), Του­ρα­ντότ (Πινγκ), Αλιείς μαρ­γα­ρι­τα­ριών (Ζουρ­γκά), Ο σικε­λι­κός εσπε­ρι­νός (Μον­φόρ­τε), Ο τρο­βα­δού­ρος (Κόμης ντι Λού­να), Τρα­βιά­τα (Ζερ­μόν), Ένας χορός μεταμ­φιε­σμέ­νων (Ρενά­το), Τόσκα (Σκάρ­πια), Οθέλ­λος (Ιάγος), Ριγο­λέτ­τος και Ναμπούκκο.

Η Διοί­κη­ση και το προ­σω­πι­κό της Εθνι­κής Λυρι­κής Σκη­νής εκφρά­ζουν σε ανα­κοί­νω­ση τους τη λύπη τους για το θάνα­τό του.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο