Πέθανε ο ζωγράφος Δημοσθένης Κοκκινίδης

Πέθα­νε σε ηλι­κία 91 ετών ο ζωγρά­φος Δημο­σθέ­νης Κοκ­κι­νί­δης,  δάσκα­λος για πολ­λές γενιές φοι­τη­τών που πέρα­σαν από το εργα­στή­ριό του από την ΑΣΚΤ.

Γεν­νή­θη­κε στον Πει­ραιά το 1929. Σπού­δα­σε στην ΑΣΚΤ της Αθή­νας (1952–1958) με τους Γ. Μόρα­λη και Σπ. Παπα­λου­κά. Μελέ­τη­σε τη βυζα­ντι­νή και λαϊ­κή τέχνη και εργά­στη­κε στον νεο­σύ­στα­το Οργα­νι­σμό Ελλη­νι­κής Χει­ρο­τε­χνί­ας (1959–1961) ως υπεύ­θυ­νος του καλ­λι­τε­χνι­κού τμή­μα­τος. Σε αυτό το πλαί­σιο μετεκ­παι­δεύ­τη­κε στην Ιτα­λία και ασχο­λή­θη­κε με την αξιο­ποί­η­ση της ελλη­νι­κής λαϊ­κής βιο­τε­χνί­ας και κερα­μι­κής. Το 1972 έλα­βε υπο­τρο­φία του Ιδρύ­μα­τος Ford.

Στις πρώ­τες του ατο­μι­κές εκθέ­σεις (1961, Κλειώ, Ύδρα και 1964, Μέρ­λιν, Αθή­να) παρου­σί­α­σε μια ζωγρα­φι­κή με αρκε­τά αφαι­ρε­τι­κά στοι­χεία, με θέμα­τα εμπνευ­σμέ­να από τη ζωή στις λαϊ­κές συνοι­κί­ες και στα νησιά. Αμέ­σως μετά, στρά­φη­κε προς μια σαφέ­στε­ρα πολι­τι­κο­ποι­η­μέ­νη θεμα­το­λο­γία, που αντα­να­κλού­σε το φορ­τι­σμέ­νο κλί­μα της επο­χής. Στα έργα αυτής της περιό­δου, μερι­κά από τα οποία εκτέ­θη­καν πολύ αργό­τε­ρα, ο κρι­τι­κός σχο­λια­σμός των γεγο­νό­των επι­τυγ­χά­νε­ται, όχι με μια ψυχρή ρεα­λι­στι­κή γρα­φή, αλλά με βίαιες χρω­μα­τι­κές εντά­σεις και εξπρε­σιο­νι­στι­κές παρα­μορ­φώ­σεις (Πόλε­μος-Βία, Των δε κακών μνή­μη, Ταυ­τό­τη­τες, Διαμαρτυρίες).

Από τη δεκα­ε­τία του 1980 εγκα­τα­λεί­πει τις άμε­σες ανα­φο­ρές στην πολι­τι­κή και η ζωγρα­φι­κή του επι­κε­ντρώ­νε­ται σε προ­σω­πι­κά βιώ­μα­τα, με κέντρο τη φύση και την ανθρώ­πι­νη επι­κοι­νω­νία. Αργό­τε­ρα επε­κτεί­νε­ται προς τη διε­ρεύ­νη­ση των δια­χρο­νι­κών στοι­χεί­ων που συν­δέ­ουν το σήμε­ρα με το μυθι­κό παρελ­θόν, με έργα εμπνευ­σμέ­να κυρί­ως από την Οδύσ­σεια (Μυθο­λο­γι­κοί Συνειρ­μοί).Έχει εκθέ­σει και έργα γλυ­πτι­κής, ενώ παλιό­τε­ρα είχε ασχο­λη­θεί με το σχε­δια­σμό ενδυ­μά­των και άλλες καλ­λι­τε­χνι­κές εφαρ­μο­γές. Ωστό­σο η προ­σή­λω­σή του στη ζωγρα­φι­κή είναι αυτό που τον δια­φο­ρο­ποιεί από συνο­μή­λι­κούς του καλ­λι­τέ­χνες της “ γενιάς του ’60”, των οποί­ων η τέχνη δια­μορ­φώ­θη­κε εκτός των ελλη­νι­κών συνόρων.

Το ενδια­φέ­ρον του για την κοι­νω­νι­κή λει­τουρ­γία της τέχνης εκφρά­στη­κε από νωρίς: ήταν ιδρυ­τι­κό μέλος της Ομά­δας Τέχνης A΄ (1961–1967) και της Oμά­δας για την Επι­κοι­νω­νία και την Εκπαί­δευ­ση στην Τέχνη (1976–1981). Το 1976 εξε­λέ­γη τακτι­κός καθη­γη­τής στην ΑΣΚΤ, όπου διε­τέ­λε­σε πρύ­τα­νης και αντι­πρύ­τα­νης (1979–1982) και δίδα­ξε έως το 1997. Έχει δημο­σιεύ­σει κεί­με­να για την τέχνη και, μετά το 1974, έχει ανα­πτύ­ξει δρα­στη­ριό­τη­τες ως μέλος διοι­κη­τι­κών συμ­βου­λί­ων πολ­λών οργα­νι­σμών (ΙΚΥ, Δ.Ι.Κ.Α.Τ.Σ.Α. Εθνι­κό Θέα­τρο, ΜΙΕΤ, Εται­ρεία Σπου­δών Νεο­ελ­λη­νι­κού Πολι­τι­σμού). Υπήρ­ξε επί­σης Πρό­ε­δρος της κρι­τι­κής επι­τρο­πής για τα έργα που κοσμούν τους σταθ­μούς του αθη­ναϊ­κού Μετρό. Παρου­σί­α­σε τη δου­λειά του σε τριά­ντα περί­που ατο­μι­κές εκθέ­σεις στην Ελλά­δα και συμ­με­τεί­χε στα Ευρω­πά­λια (Βέλ­γιο, 1982, στην ενό­τη­τα «Τέχνη και Δικτα­το­ρία») και σε αρκε­τές ομα­δι­κές. Ανα­δρο­μι­κή του έκθε­ση οργα­νώ­θη­κε το 1989 από το Μακε­δο­νι­κό Κέντρο Σύγ­χρο­νης Τέχνης στη Θεσ­σα­λο­νί­κη. Το 2005 εκδό­θη­κε βιβλίο με κεί­με­νά του για την τέχνη και το 2007 κυκλο­φό­ρη­σε μονο­γρα­φία για το έργο του.

Ο Δημο­σθέ­νης Κοκ­κι­νί­δης υπήρ­ξε παντρε­μέ­νος με τη ζωγρά­φο Πέπη Σβορώνου.