Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Πέθανε ο ποιητής και δοκιμιογράφος Γιάννης Δάλλας

Έφυ­γε από τη ζωή σε ηλι­κία 96 ετών ο σημα­ντι­κός Έλλη­νας ποι­η­τής Γιάν­νης Δάλ­λας. Εκτός από ποι­η­τής, υπήρ­ξε συγ­γρα­φέ­ας, δοκι­μιο­γρά­φος, πανε­πι­στη­μια­κός δάσκα­λος και μετα­φρα­στής έργων της αρχαί­ας γραμματείας.

Γεν­νή­θη­κε το 1924 στη Φιλιπ­πιά­δα της Πρέ­βε­ζας και σπού­δα­σε κλα­σι­κή φιλο­λο­γία στην Αθή­να. Έχει λάβει βρα­βεύ­σεις από τα Κρα­τι­κά Λογο­τε­χνι­κά Βρα­βεία. Το 1987, έλα­βε το Α΄ Βρα­βείο κρι­τι­κής-δοκι­μί­ου για το έργο του «Ο ελλη­νι­σμός και η θεο­λο­γία του Καβά­φη». Το 1999 του απο­νέ­με­ται το κρα­τι­κό «Μεγά­λο Βρα­βείο Λογο­τε­χνί­ας» για το σύνο­λο του έργου του ενώ έχει βρα­βευ­τεί και με το Βρα­βείο δοκι­μί­ου Ιδρύ­μα­τος Π. Χάρη της Ακα­δη­μί­ας Αθη­νών (2009) για το βιβλίο του «Σολω­μός και Κάλβος».

Ασχο­λή­θη­κε συστη­μα­τι­κά με την ποί­η­ση των αρχαί­ων Λυρι­κών των αρχαϊ­κών αιώ­νων. Το ποι­η­τι­κό του έργο είναι συγ­γε­νι­κό με αυτό του Μίλ­του Σαχτού­ρη και του Τάκη Σινό­που­λου. Διε­τέ­λε­σε καθη­γη­τής της Νεο­ελ­λη­νι­κής Φιλο­λο­γί­ας στη Φιλο­σο­φι­κή Σχο­λή του Πανε­πι­στη­μί­ου Ιωαν­νί­νων και του τμή­μα­τος Ιστο­ρί­ας του Ιονί­ου Πανε­πι­στη­μί­ου και θεω­ρεί­ται ένας από τους αξιό­λο­γους δια­νοη­τές της αριστεράς.

Η ποί­η­σή του μετα­φρά­στη­κε απο­σπα­σμα­τι­κά σε ξένες γλώσ­σες (Αγγλι­κά, Γαλ­λι­κά, Γερ­μα­νι­κά, Ρωσι­κά, Ιτα­λι­κά, Αλβα­νι­κά) και πλη­ρέ­στε­ρα ετοι­μά­ζο­νται για έκδο­ση προ­σε­χώς οι δύο τελευ­ταί­ες συλ­λο­γές του στα Ισπα­νι­κά από την Isabel Garcia Gálvez και εκτε­νής επι­λο­γή του ποι­η­τι­κού έργου του στα Ιτα­λι­κά από τον Massimo Cazzulo.

Κατά τον Mario Vitti o Δάλ­λας «ξεκί­νη­σε με θέμα­τα κοι­νω­νι­κά, ακό­μη παρό­ντα στην Από­πει­ρα Μυθο­λο­γί­ας (1952), όπου το κακό είναι παντο­δύ­να­μο και φρι­κια­στι­κό (…) ο ποι­η­τής δεν μπο­ρεί να δια­χω­ρί­σει τον εαυ­τό του από τα γεγο­νό­τα που υπαι­νίσ­σε­ται (όπως την Και­σα­ρια­νή κατά την Κατο­χή), αλλά αυτά δεν απο­τε­λούν τα μόνα θέμα­τα του.

Από το 1948 έως το 2018 εξέ­δω­σε συνο­λι­κά 19 ποι­η­τι­κές συλ­λο­γές μετα­ξύ των οποί­ων οι: «Federico Garcia Lorca», «Εφτά πλη­γές», «Από­πει­ρα Μυθο­λο­γί­ας» και «Κυκλο­δί­ω­κτα». Ακου­λού­θη­σαν τα έργα:

«Πόρ­τες εξό­δου». Γιάν­νε­να: Ενδο­χώ­ρα, 1962.
«Εξα­γο­ρά». Γιάν­νε­να: Ενδο­χώ­ρα, 1965.
«Ανα­το­μία». Αθή­να: Κεί­με­να, 1971.
«Το τίμη­μα». Αθή­να: Κεί­με­να, 1981.
«Ο ζωντα­νός χρό­νος». Αθή­να: Κεί­με­να, 1985.
«Δόκι­μος σε συντε­χνία». Αθή­να: Στιγ­μή, 1986.
«Ο ποι­η­τής και το ποί­η­μα». Φλώ­ρι­να: Βιβλιο­θή­κη Πιτό­σκα-Βάρ­να, 1988.
«Ποι­ή­μα­τα 1948–1988». Αθή­να: Νεφέ­λη, 1990.
«Απο­θέ­της». Αθή­να: Συνέ­χεια, 1993. Γαβρι­η­λί­δης, 2005.
«Στοι­χεία ταυ­τό­τη­τας». Αθή­να: Γαβρι­η­λί­δης, 1999.
«Γεν­νή­τριες». Αθή­να: Εκδό­σεις Τυπω­θή­τω, 2004.
«Περί­α­κτος». Αθή­να: Εκδό­σεις Τυπω­θή­τω, 2011.
«Ποι­ή­μα­τα 1988–2013». Αθή­να: Νεφέ­λη, 2014.
«Υστε­ρό­γρα­φα». Αθή­να: Ηρι­δα­νός, 2015.
«Πρω­θύ­στε­ρα». Αθή­να: Ηρι­δα­νός, 2018.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο