Παιδεία, αξίες και αγώνες. Κατάληψη; Ναι!

Γρά­φει η Λου­κία Ζήκου //

Αλί­μο­νο αν σε μια κοι­νω­νία όπου οι λίγοι παίρ­νουν τα πολ­λά, όπου κάποιοι επι­βιώ­νουν (έχου­με μια σύντα­ξη, έναν μισθά­κο) και όπου αρκε­τοί, δεν έχουν να θρέ­ψουν τα παι­διά τους (χάσαν κατοι­κία, χάσαν δουλειά).

Τι φταί­νε; Τι έκα­ναν; Ανα­ρω­τιέ­μαι σε τι φται­ξαν τα παι­διά τους;

Αλί­μο­νο λοι­πόν αν σε μια τέτοια κοι­νω­νία σωπά­σουν οι νέοι! Οι μαθη­τές σε λίγο θα κλη­θούν να ψηφίσουν.

Η κατά­λη­ψη είναι το μονα­δι­κό μέσο για να δια­μαρ­τυ­ρη­θούν και να μάθουν να αντι­στέ­κο­νται και να αγωνίζονται.

Ο Κώστας Βάρ­να­λης, ο πραγ­μα­τι­κός ποι­η­τής, ο ποι­η­τής των παναν­θρώ­πι­νων αξιων της ηθι­κής και της δικαιο­σύ­νης, που εξαν­θρω­πι­ζουνν τον ανθρω­πο, έγραψε:

“Θα γιορ­τά­σου­με σαν ένας 
τη μεγά­λη ανατολή
Κάθε τόπου… κάθε γέννας
Κάθε γλώσ­σας οι καλοί”

Για αυτόν τον ποι­η­τή, μας μάθαι­ναν στο σχο­λείο, από τη γραμ­μα­το­λο­γία που μας μοί­ρα­ζε το κατε­στη­μέ­νο της επο­χης, ότι ο Βάρ­να­λης ήταν καλός ποι­η­τής αλλά μετά τον παρέ­συ­ρε η κομ­μου­νι­στι­κή ιδεολογία!