Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Παιδιά του Χικμέτ και του Ρίτσου

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Είναι βέβαιο πως αν οι δύο κορυ­φαί­οι ποι­η­τές του Αιγαί­ου, ο Ναζίμ Χικ­μέτ και ο Γιάν­νης Ρίτσος, είχαν την δυνα­τό­τη­τα να δουν τις χθε­σι­νές εικό­νες στη Μυτι­λή­νη θα ένιω­θαν περη­φά­νεια. Οι αγώ­νες των κομ­μου­νι­στών σε Ελλά­δα και Τουρ­κία, που στον 20ο αιώ­να συνο­δεύ­τη­καν από τερά­στιες θυσί­ες, διωγ­μούς, φυλα­κί­σεις, εξο­ρί­ες και εκτε­λέ­σεις, δεν πήγαν στράφι.

Απέ­δω­σαν καρ­πούς και η σκυ­τά­λη της πάλης για ένα καλύ­τε­ρο μέλ­λον, για μια καλύ­τε­ρη κοι­νω­νία, απαλ­λαγ­μέ­νη απ’ την εκμε­τάλ­λευ­ση ανθρώ­που από άνθρω­πο, πέρα­σε στις νέες γενιές. Στις γενιές που εκπρο­σω­πούν οι νέοι και οι νέες της ΚΝΕ και της Κομ­μου­νι­στι­κής Νεο­λαί­ας Τουρκίας.

«Οι λαοί της Τουρ­κί­ας και της Ελλά­δας έχου­νε τους ίδιους θανά­σι­μα μιση­τούς εχθρούς: τον αγγλο­α­με­ρι­κα­νι­κό ιμπε­ρια­λι­σμό και τους ντό­πιους λακέ­δες του» έγρα­φε ο Χικ­μέτ το 1952 σε ανοι­κτή επι­στο­λή του («Αδέλ­φια Έλλη­νες») προς τον ελλη­νι­κό λαό. Εβδο­μή­ντα χρό­νια μετά, ο εχθρός παρα­μέ­νει ο ίδιος. «Σε Ελλά­δα και Τουρ­κία ίδιος ο εχθρός: ΝΑΤΟ – κυβερ­νή­σεις – καπι­τα­λι­σμός» δια­τρά­νω­σαν χιλιά­δες νέοι και νέες απ’ τις δυο πλευ­ρές του Αιγαί­ου στο 30ο Αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κό Διή­με­ρο της ΚΝΕ.

Σε πεί­σμα όσων βγά­ζουν φλύ­κται­νες στη θέα του σφυ­ρο­δρέ­πα­νου, απέ­να­ντι σε όσους έχουν ανα­γά­γει τους ευρω­να­τοι­κούς μακελ­λά­ρη­δες σε «εγγυ­η­τές της ασφά­λειας και της ειρή­νης», ενά­ντια σε όλους εκεί­νους που αβα­ντά­ρουν τον εθνι­κι­σμό, το ρατσι­σμό και την μισα­λο­δο­ξία, οι κόκ­κι­νες σημαί­ες και οι γρο­θιές υψώ­θη­καν στη Μυτι­λή­νη για να θυμί­σουν ότι η μεγα­λύ­τε­ρη υπερ­δύ­να­μη ήταν και είναι η διε­θνι­στι­κή αλλη­λεγ­γύη των λαών.

Να είναι σίγου­ροι, το κεφά­λαιο, οι αστι­κές κυβερ­νή­σεις και οι υπο­τα­κτι­κοί τους, πως την τελευ­ταία λέξη θα την πουν οι λαοί, οι εργα­ζό­με­νοι και οι εργα­ζό­με­νες, οι νέοι και οι νέες, αυτοί που με τον ιδρώ­τα, το αίμα και τους αγώ­νες τους κινούν τον τρο­χό της ιστορίας.

Για­τί, όπως έγρα­φε και ο ποι­η­τής, «τις πιο όμορ­φες μέρες μας δεν τις έχου­με ζήσει ακόμα…».

«Τσε Γκε­βά­ρα, πρε­σβευ­τής της Επα­νά­στα­σης», του Νίκου Μόττα

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο