Γράφει ο Νίκος Μόττας //
Είναι βέβαιο πως αν οι δύο κορυφαίοι ποιητές του Αιγαίου, ο Ναζίμ Χικμέτ και ο Γιάννης Ρίτσος, είχαν την δυνατότητα να δουν τις χθεσινές εικόνες στη Μυτιλήνη θα ένιωθαν περηφάνεια. Οι αγώνες των κομμουνιστών σε Ελλάδα και Τουρκία, που στον 20ο αιώνα συνοδεύτηκαν από τεράστιες θυσίες, διωγμούς, φυλακίσεις, εξορίες και εκτελέσεις, δεν πήγαν στράφι.
Απέδωσαν καρπούς και η σκυτάλη της πάλης για ένα καλύτερο μέλλον, για μια καλύτερη κοινωνία, απαλλαγμένη απ’ την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, πέρασε στις νέες γενιές. Στις γενιές που εκπροσωπούν οι νέοι και οι νέες της ΚΝΕ και της Κομμουνιστικής Νεολαίας Τουρκίας.
«Οι λαοί της Τουρκίας και της Ελλάδας έχουνε τους ίδιους θανάσιμα μισητούς εχθρούς: τον αγγλοαμερικανικό ιμπεριαλισμό και τους ντόπιους λακέδες του» έγραφε ο Χικμέτ το 1952 σε ανοικτή επιστολή του («Αδέλφια Έλληνες») προς τον ελληνικό λαό. Εβδομήντα χρόνια μετά, ο εχθρός παραμένει ο ίδιος. «Σε Ελλάδα και Τουρκία ίδιος ο εχθρός: ΝΑΤΟ – κυβερνήσεις – καπιταλισμός» διατράνωσαν χιλιάδες νέοι και νέες απ’ τις δυο πλευρές του Αιγαίου στο 30ο Αντιιμπεριαλιστικό Διήμερο της ΚΝΕ.
Σε πείσμα όσων βγάζουν φλύκταινες στη θέα του σφυροδρέπανου, απέναντι σε όσους έχουν αναγάγει τους ευρωνατοικούς μακελλάρηδες σε «εγγυητές της ασφάλειας και της ειρήνης», ενάντια σε όλους εκείνους που αβαντάρουν τον εθνικισμό, το ρατσισμό και την μισαλοδοξία, οι κόκκινες σημαίες και οι γροθιές υψώθηκαν στη Μυτιλήνη για να θυμίσουν ότι η μεγαλύτερη υπερδύναμη ήταν και είναι η διεθνιστική αλληλεγγύη των λαών.
Να είναι σίγουροι, το κεφάλαιο, οι αστικές κυβερνήσεις και οι υποτακτικοί τους, πως την τελευταία λέξη θα την πουν οι λαοί, οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες, οι νέοι και οι νέες, αυτοί που με τον ιδρώτα, το αίμα και τους αγώνες τους κινούν τον τροχό της ιστορίας.
Γιατί, όπως έγραφε και ο ποιητής, «τις πιο όμορφες μέρες μας δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα…».
«Τσε Γκεβάρα, πρεσβευτής της Επανάστασης», του Νίκου Μόττα