Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Παναγιώτα Σταθοπούλου: Ήταν 22 Ιουλίου όταν την κομμάτιασαν οι ερπύστριες του γερμανικού τανκς

Είναι η ιστο­ρι­κή μέρα της 22 Ιού­λη 1943. Φου­σκώ­νει η ανθρω­πο­θά­λασ­σα και ξεχει­λί­ζει στο κέντρο της Αθή­νας. Οι δρό­μοι τρα­ντά­ζο­νται. «Κάτω τα χέρια απ’ τη Μακε­δο­νία και τη Θρά­κη». Ένα ολό­κλη­ρο πλή­θος από 400 χιλιά­δες κινεί­ται σαν ένας άνθρω­πος με μια ψυχή προς την οδό Πανε­πι­στη­μί­ου. Στή­νουν πολυ­βό­λα οι τύραν­νοι. Κινη­το­ποιούν τα τανκς. Και μέσα στην τιτά­νια, στη θρυ­λι­κή σύγκρου­ση του άοπλου πλή­θους με τον πάνο­πλο εχθρό μια ηρω­ι­κή μορ­φή ξεχωρίζει.

stathopoulouΕίναι μια κοπέ­λα 19 χρό­νων. Τα μακριά πυρό­ξαν­θα μαλ­λιά της ανε­μί­ζουν στο αέρα. Προ­χω­ρά­ει αγέ­ρω­χη στην πρώ­τη γραμ­μή. Βαδί­ζει μπρος μπρος. Κι όταν ένα τανκς έρχε­ται κατα­πά­νω στο πλή­θος, νάτην μεγα­λο­πρε­πή, βάζει το κορ­μί της ασπί­δα. Τραυ­μα­τί­ζε­ται. Κι απλώ­νει τα χέρια να τα κάνει οδό­φραγ­μα. Μα το ατσά­λι­νο θεριό την τυλί­γει στις αλυ­σί­δες του. Κομ­μα­τιά­ζε­ται. Το αίμα της κυλά­ει ζεστό στην άσφαλτο…

Έκλει­σε τα μάτια ο κόσμος τρο­μαγ­μέ­νος. Και κρά­τη­σε μονά­χα στη θύμη­ση εκεί­νη τη μεγα­λο­πρε­πή εικό­να. Δυο χέρια λεπτά, κορι­τσί­στι­κα χέρια, απλώ­νο­νταν ασπί­δα σ’ ένα ατσά­λι­νο θεριό.

Οδός Πανα­γιώ­τας Στα­θο­πού­λου γρά­φει ακό­μα με πρά­σι­νη μπο­γιά ο δρό­μος που είναι το σπί­τι της στου Γκύζη.

Γεν­νή­θη­κε στην Αμε­ρι­κή κι ήτα­νε Αμε­ρι­κα­νί­δα υπή­κο­ος. Έμα­θε εκεί να αγα­πά­ει τη λευ­τε­ριά και γι’ αυτήν θυσιά­στη­κε στη δεύ­τε­ρη πατρί­δα της, την Ελλάδα.

(Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από το περιο­δι­κό της ΕΠΟΝ «Νέα Γενιά»)

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο