Παντού και πάντα

Στις αρχές Μάη, υπο­γρά­φτη­κε από τις συν­δι­κα­λι­στι­κές ηγε­σί­ες και τις εργο­δο­τι­κές ενώ­σεις της Ισπα­νί­ας η λεγό­με­νη «συμ­φω­νία για την απα­σχό­λη­ση και τις Συλ­λο­γι­κές Συμ­βά­σεις». Πριν περά­σει ένας μήνας, το «ταμείο» για τους εργα­ζό­με­νους είναι ήδη μεί­ον. Σύμ­φω­να με τα τελευ­ταία στοι­χεία του ΟΟΣΑ, οι Ισπα­νοί εργα­ζό­με­νοι έχουν χάσει το 5,3% της αξί­ας του πραγ­μα­τι­κού τους μισθού το 2022, ενώ οι αυξή­σεις στις τιμές ήταν από 8,4% και πάνω (12,9% στα τρό­φι­μα). Οι όποιες αυξή­σεις προ­βλέ­πο­νται επο­μέ­νως στους μισθούς (4% το 2023, 3% το 2024 και 3% το 2025 συν 1% αν τις υπερ­βεί ο πλη­θω­ρι­σμός) έχουν ήδη γίνει καπνός. Και βέβαια, στην αγο­ρά εργα­σί­ας ενι­σχύ­ε­ται η ευε­λι­ξία, στο όνο­μα της αντα­γω­νι­στι­κό­τη­τας. Χαρα­κτη­ρι­στι­κό παρά­δειγ­μα είναι το πρό­γραμ­μα ΕRTE (Προ­σω­ρι­νής Δια­θε­σι­μό­τη­τας και Μερι­κής Ανερ­γί­ας), που προ­βλέ­πει προ­σω­ρι­νές απο­λύ­σεις με ανα­στο­λή εργα­σί­ας λόγω «ανω­τέ­ρας βίας», δίνο­ντας το «ελεύ­θε­ρο» στην εργο­δο­σία να αυξο­μειώ­νει το εργα­τι­κό δυνα­μι­κό και τον χρό­νο εργα­σί­ας ανά­λο­γα με τα σκα­μπα­νε­βά­σμα­τα της παρα­γω­γής και τις ανά­γκες της κερ­δο­φο­ρί­ας. Το ίδιο και με τον «Μηχα­νι­σμό για την Ευε­λι­ξία και Στα­θε­ρο­ποί­η­ση της Απα­σχό­λη­σης», που δίνει τη δυνα­τό­τη­τα στις επι­χει­ρή­σεις να ανα­στέλ­λουν συμ­βά­σεις, με τη στή­ρι­ξη του κρά­τους και των ασφα­λι­στι­κών ταμεί­ων, όταν δηλώ­νουν «οργα­νω­τι­κά, παρα­γω­γι­κά ή οικο­νο­μι­κά προ­βλή­μα­τα», δηλα­δή όπο­τε θέλουν. Αυτά κι άλλα πολ­λά είναι τα «επι­τεύγ­μα­τα» της σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κής κυβέρ­νη­σης στην Ισπα­νία, που επι­βε­βαιώ­νουν ότι η λογι­κή του «μικρό­τε­ρου κακού» οδη­γεί παντού και πάντα σε απο­γο­ή­τευ­ση και ακό­μα μεγα­λύ­τε­ρες θυσί­ες για τον λαό.

Πηγή: Ριζο­σπά­στης