ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ: Τιμή στους ηρωικούς μαχητές του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και του ΚΚΕ που έδωσαν τη Μάχη του Δεκέμβρη 1944

Οι δυνά­μεις του ΕΛΑΣ αντι­στά­θη­καν και πολέ­μη­σαν ηρω­ι­κά, αλλά μπρο­στά στη συντρι­πτι­κή υπε­ρο­πλία των επι­τι­θέ­με­νων ένο­πλων δυνά­με­ων των αστών και των Βρε­τα­νών, μετά από 33 μέρες και με πολ­λές θυσί­ες, ανα­γκά­στη­καν να υποχωρήσουν.

Οι δυνά­μεις του ΕΑΜ — ΕΛΑΣ δεν είχαν προ­ε­τοι­μα­στεί για την επερ­χό­με­νη σύγκρου­ση για να δώσουν από τις καλύ­τε­ρες δυνα­τές θέσεις τη μάχη, που υπό ορι­σμέ­νες συν­θή­κες μπο­ρού­σε να είναι νικη­φό­ρα. Ο κύριος όγκος των δυνά­με­ων του ΕΛΑΣ έμει­νε έξω από την Αθή­να και δεν πήρε μέρος στις μάχες, ενώ είχαν προη­γη­θεί οι απα­ρά­δε­κτες Συμ­φω­νί­ες του Λιβά­νου και της Καζέρ­τας. Το ΚΚΕ δεν αντι­με­τώ­πι­σε τον εθνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κό αγώ­να ως κρί­κο για την κατά­κτη­ση της εργα­τι­κής εξου­σί­ας. Αυτο­νό­μη­σε την πάλη ενά­ντια στους κατα­κτη­τές από την πάλη για την ανα­τρο­πή της αστι­κής εξου­σί­ας. Και το διε­θνές κομ­μου­νι­στι­κό κίνη­μα δεν μπό­ρε­σε να δια­μορ­φώ­σει επα­να­στα­τι­κή στρα­τη­γι­κή για την κατά­κτη­ση της εργα­τι­κής εξου­σί­ας. Εκτί­μη­σε το χαρα­κτή­ρα του πολέ­μου ως αντι­φα­σι­στι­κό — πατριω­τι­κό μετά το 1941 και όχι ως ιμπε­ρια­λι­στι­κό με το ιδιαί­τε­ρο στοι­χείο της επί­θε­σης στη Σοβιε­τι­κή Ένωση.

Όμως η στά­ση του ΚΚΕ και του ΕΑΜ να μην υπο­χω­ρή­σουν στην αξί­ω­ση της ντό­πιας αστι­κής τάξης και των διε­θνών συμ­μά­χων της για αφο­πλι­σμό του λαϊ­κού κινή­μα­τος ήταν σωστή και επι­βε­βλη­μέ­νη. Μια τέτοια υπο­χώ­ρη­ση θα σήμαι­νε την από­λυ­τη πολι­τι­κή και ηθι­κή απα­ξί­ω­ση του ΚΚΕ και του ΕΑΜ, ενώ θα τσά­κι­ζε το εργα­τι­κό — λαϊ­κό κίνη­μα. Του­να­ντί­ον, η ενερ­γός, ένο­πλη απά­ντη­ση στους αστι­κούς εκβια­σμούς έδει­ξε πως το ΚΚΕ και το εργα­τι­κό — λαϊ­κό κίνη­μα διέ­θε­ταν ταξι­κά αντα­να­κλα­στι­κά και εφε­δρεί­ες, επι­λέ­γο­ντας τα όπλα ακι όχι τις αλυ­σί­δες, τόσο τον Δεκέμ­βρη του 1944, όσο και αργό­τε­ρα κατά την τρί­χρο­νη επο­ποι­ία του Δημο­κρα­τι­κού Στρα­τού Ελλάδας.

Ο Δεκέμ­βρης του 1944 επι­βε­βαιώ­νει με οδυ­νη­ρό τρό­πο πως δεν μπο­ρεί να υπάρ­ξει εθνι­κή ενό­τη­τα ανά­με­σα στην αστι­κή τάξη και τους εργα­ζό­με­νους, τα άλλα φτω­χά λαϊ­κά στρώ­μα­τα, ανά­με­σα δηλα­δή στην εργα­τι­κή τάξη και το κεφά­λαιο. Ταυ­τό­χρο­να διδα­σκό­μα­στε, μια ακό­μα φορά, πως όταν ο λαός συνει­δη­το­ποι­ή­σει τη δύνα­μή του και το απο­φα­σί­σει, μπο­ρεί να πάρει την τύχη του στα χέρια του, να φέρει τα πάνω κάτω, ότι μόνον ο λαός μπο­ρεί να σώσει τον λαό παλεύ­ο­ντας για την ανα­τρο­πή της αστι­κής εξου­σί­ας! Είναι πολύ­τι­μα συμπε­ρά­σμα­τα, παρα­κα­τα­θή­κη για τους αγώ­νες της εργα­τι­κής τάξης και των συμ­μά­χων της, την οργα­νω­μέ­νη συμ­μα­χία τους και το κίνη­μά τους σε αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή αντι­μο­νο­πω­λια­κή κατεύθυνση.