Περί ανασχηματισμού

Συνή­θως οι κυβερ­νη­τι­κοί ανα­σχη­μα­τι­σμοί δεν έχουν κανέ­να απο­λύ­τως ενδια­φέ­ρον. Πηγαί­νει πχ ο κιθα­ρί­στας στα ντραμς και τού­μπα­λιν, όπως έλε­γε ο Πανού­σης. Όχι ο υπουρ­γός των ΜΑΤ και των χημι­κών που διέ­λυ­σαν την προ­χτε­σι­νή συγκέ­ντρω­ση, αλλά ο άλλος με την Κατιού­σα, τον και­ρό που είχε ακό­μα πλάκα.

Αυτός ο ανα­σχη­μα­τι­σμός βέβαια δεν είναι ακρι­βώς ουδέ­τε­ρος κι αδιά­φο­ρος, καθώς θέτει εκτός κυβερ­νη­τι­κού σχή­μα­τος όσους υπουρ­γούς δε συνερ­μορ­φώ­θη­σαν προ­χτές προς τας ειση­γή­σεις. Και με αυτόν τον τρό­πο κατα­φέρ­νει δύο πράγ­μα­τα: αφε­νός να κατα­στή­σει πιο Πασο­κο­στε­γα­νή την κυβέρ­νη­ση στο μάλ­λον σύντο­μο χρό­νο ζωής που έχει μπρο­στά της. Και αφε­τέ­ρου να «ηρω­ο­ποι­ή­σει» πολι­τι­κά αυτούς που –όπως εύστο­χα σημεί­ω­σε σε μια συζή­τη­ση ο Παφί­λης- δε συμ­φω­νούν με τη δολο­φο­νία, αλλά στη­ρί­ζουν το δολοφόνο.

Κι ο (κάθε άλλο παρά λιτός κι ομα­λός) κοι­νο­βου­λευ­τι­κός βίος συνε­χί­ζε­ται, ενώ ο κόσμος καί­γε­ται (αυτή τη φορά κυριολεκτικά)…

Σφυ­ρο­δρέ­πα­νος