Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΤΟ 2ο ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΤΡΙΗΜΕΡΟ “ΠΟΙΗΤΙΚΕΣ ΣΥΝARTΗΣΕΙΣ 2018 — Ξελασπώστε το Μέλλον”

Με μεγά­λη επι­τυ­χία και προ­σέ­λευ­ση κόσμου πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε το 2ο πολι­τι­στι­κό τρι­ή­με­ρο “ΠΟΙΗΤΙΚΕΣ ΣΥΝARTΗΣΕΙΣ 2018 – Ξελα­σπώ­στε το μέλ­λον”, που διορ­γά­νω­σε η εκδο­τι­κή πολι­τι­στι­κή εται­ρεία Άπαρ­σις σε συνερ­γα­σία με την ΑΣΚΤ (Ανώ­τα­τη Σχο­λή Καλών Τεχνών), την ΠΕΛΤ (Πανελ­λή­νια Εται­ρεία Λόγου και Τέχνης) & με τη συμ­με­το­χή του ΚΕΘΕΑ-ΔΙΑΒΑΣΗ, του Σωμα­τεί­ου ΘΗΣΕΑΣ του Δ. Καλ­λι­θέ­ας (Πρό­γραμ­μα απε­ξάρ­τη­σης από ναρ­κω­τι­κά & αλκο­όλ), της επαγ­γελ­μα­τι­κής θεα­τρι­κής ομά­δας ΘΕ.ΑΜ.Α (ανα­πή­ρων και μη ηθο­ποιών), του ViewΤag — Καφά­τος Γιάν­νης, καθώς και δια­κε­κρι­μέ­νων εικα­στι­κών, με την παρα­χώ­ρη­ση του χώρου από τον ΟΣΕ και την υπο­στή­ρι­ξη του ΟΠΑΝΔΑ (Οργα­νι­σμός Πολι­τι­σμού και Άθλη­σης δήμου Αθηναίων).

palaios stathmos peloponnisou

Πλή­θος εικα­στι­κών δημιουρ­γιών εμπνευ­σμέ­νες από την ποί­η­ση του μεγά­λου Ρώσου λογο­τέ­χνη Βλα­ντι­μίρ Μαγια­κόφ­σκι και από τις πρό­σφα­τες ποι­η­τι­κές συλ­λο­γές των εκδό­σε­ων Άπαρ­σις, παρου­σιά­στη­καν στο κοινό.
Για τρεις μέρες ο παλιός σταθ­μός Πελο­πο­νή­σου – ένα ιστο­ρι­κό και αισθη­τι­κό τοπό­ση­μο της Αθή­νας — «ζωντά­νε­ψε» και μετα­τρά­πη­κε σε ένα μεγά­λο εργα­στή­ρι πολιτισμού.
Μέσα από αυτό το φεστι­βάλ δόθη­κε για άλλη μια φορά η ευκαι­ρία σε καλ­λι­τέ­χνες ποι­κί­λων κλά­δων και ρευ­μά­των να παρου­σιά­σουν τα έργα τους και τις δρά­σεις τους και να ανα­δεί­ξουν πολ­λα­πλές μορ­φές τέχνης, με αφορ­μή και κοι­νό σημείο τον σύγ­χρο­νο ποι­η­τι­κό λόγο.

COSTAS EVANGELATOS, MAYAKOVSKY IN LOVE

Οι δρά­σεις ήταν πολ­λές και ποι­κί­λες και το ενδια­φέ­ρον και η συμ­με­το­χή των συντε­λε­στών και των θεα­τών ιδιαί­τε­ρα συγκινητική.

Στις ΣυνARTή­σεις 2018 συμ­με­τεί­χε ο ζωγρά­φος, λογο­τέ­χνης, περ­φόρ­μερ, θεω­ρη­τι­κός τέχνης Κώστας Ευαγ­γε­λά­τος με δύο ποι­ή­μα­τα του τα οποία απήγ­γει­λε στο Ποι­η­τι­κό Ανα­λό­γιο η γνω­στή ποι­ή­τρια Κατε­ρί­να θανο­πού­λου και ένα εικα­στι­κό έργο του αφιε­ρω­μέ­νο στον Μαγια­κόφ­σκι, ενώ οι καλ­λι­τέ­χνες Χαρί­λα­ος Βασι­λό­που­λος, Γιάν­νης Ζαφεί­ρης, Γιάν­νης Καφά­τος, Νάντια Μπα­ρά­κου και Γιώρ­γος Λενής εμπνεύ­στη­καν εικα­στι­κά έργα από την ποι­η­τι­κή συλ­λο­γή του “Ερμη­τι­κές Λαμπί­δες” εκ. Άπαρ­σις που εκτέ­θη­καν στη μεγά­λη έκθεση.

COSTAS EVANGELATOS,

ΚΩΣΤΑΣ ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

ΞΕΚΙΝΗΜΑ

Ι

Αρχί­ζω την πορεία

πάνω στα ενω­τι­κά γιοφύρια

της αλλη­λεγ­γύ­ης

μέσα στ’ απόρθητα

της νόη­σης κάστρα

μακριά απ΄τους λόφους

με τις αγαύες

και τα βαλτόνερα

των δισταγ­μών.

ΙΙ

Κρα­τώ στη χούφτα

το νερό και το λάδι.

Κρα­τώ στη σκέψη

την κύκνεια ιαχή της παρακμής

και του Σοπεν­χά­ου­ερ τη ματω­μέ­νη θλίψη.

Κρα­τώ στο νου

του Μαλα­τέ­στα τη συνέπεια

και του «δια­φθο­ρέα» Σωκρά­τη τις ιδέες.

III

Βλέ­πω

τους γρα­νι­τέ­νιους βρά­χους των συμφερόντων

τις γκρί­ζες πολι­τεί­ες της πλήξης

τα τρα­γι­κά στρα­τό­πε­δα των αιχμαλώτων

τις καλύ­βες του πόνου των ταπεινών

τα πεδία των μαχών με τα θρεμ­μέ­να όρνια.

IV

Ακούω

της καρ­διάς μου τις φωνές.

Ακούω

των ανθρώ­πων τις κραυγές

κι απ΄το πιστό­λι του Βαν Γκογκ

τον κρό­το.

V

Αρχί­ζω την πορεία

μέσα σε πόλεις με εξατμίσεις

και ατσά­λι­να ένστικτα.-
(Από την ενό­τη­τα Ποι­ή­μα­τα 1973–1975, της συλ­λο­γής Αλέα Προ­σο­μοί­ων, εκδ. Από­πει­ρα, 2002, Αθήνα)

————–

ΚΩΣΤΑΣ ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ
ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΟΣΜΗ

Αισιό­δο­ξη υμνο­λο­γία ενός προσευχομένου

Σκου­πί­δια φύτρω­σαν στη μάντρα

κι ο δρό­μος γέμι­σε κοπριά

Της γει­το­νιάς μας η υφάντρα

Μαντά­ρει τρύ­πια ριζικά.

Στο σπί­τι η βρύ­ση στά­ζει αίμα

απ’ της αρρώ­στιας τη θηλή

Σφαγ­μέ­να δώδε­κα κουτάβια

σαπί­ζουν έξω στην αυλή.

Εμείς χωμέ­νοι στη σαπίλα

διψά­με λίγη μουσική.

Του πόνου όμως η δαμάλα

σερ­βί­ρει ξύδι και χολή.

Τρι­γύ­ρω μας νεκρά λιβάδια

και σκο­τω­μέ­νοι αετοί.

Γυναί­κες ξέφρε­να κοπάδια

μαλώ­νουν για τα τιμαλφή.

Όμως ακό­μη όλοι ζούμε…

Έστω σε κόλα­ση φριχτή.

Θεέ μου σε ευχαριστούμε

που τρέ­φεις πάντα την αυγή!

Εδώ που φέγ­γουν τα μυρμήγκια

γεν­νιέ­ται μια και­νούρ­για γη.

Αιθέ­ρια έλαια και πάχνη

γίνο­νται πάνες στην πληγή.

Ατρό­μη­τα μωρά φιλιούνται

στης μήτρας τη βαθιά σπηλιά.

Θεέ μου σε ευχαριστούμε

στο δρό­μο κάτω απ’ τη Μηλιά.

Εγέ­νε­το ημέ­ρα αίφνης

το σύμπαν τρέ­χει στην πηγή.

Το φως στα τέλ­μα­τα ανθίζει

και τ’ όνει­ρο κυριαρχεί.

Αντί­στρο­φη φορά στη θλίψη

γεμί­ζει ο ποτα­μός φτερά

γεμί­ζει ο ουρα­νός με λέπια

κι ο θάνα­τος είναι χαρά!

(Από την ενό­τη­τα Η ροπή της μνή­μης, 1999, της συλ­λο­γής Αλέα Προ­σο­μοί­ων, εκδ. Από­πει­ρα, 2002, Αθήνα.)

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο