Ρομπέρτο Ροσελίνι: ιταλικός νεορεαλισμός τομή στον ρεαλισμό του παγκόσμιου σινεμά Φωτο🎥Video

Ο Ρομπέρ­το Ροσε­λί­νι _ γεν­νή­θη­κε σαν σήμε­ρα 8 Μαΐ­ου 1906 (έφυ­γε από τη ζωή – 3 Ιου­νί­ου του 1977), υπήρ­ξε ένας από τους σημα­ντι­κό­τε­ρους σκη­νο­θέ­τες στην ιστο­ρία του ιτα­λι­κού, αλλά και του παγκό­σμιου κινη­μα­το­γρά­φου, επη­ρε­ά­ζο­ντας καθο­ρι­στι­κά την εξέ­λι­ξη της Έβδο­μης Τέχνης, μέσα από τα μονα­δι­κά του φιλμ.

Το 1948, έλα­βε μια επι­στο­λή από μια διά­ση­μη ξένη ηθο­ποιό για προ­τει­νό­με­νη συνεργασία:
Αγα­πη­τέ κ. Ροσελίνι,
Είδα τις ται­νί­ες σας Roma Città aperta και Paisà, και τις από­λαυ­σα πάρα πολύ. Εάν χρειά­ζε­στε μια Σου­η­δέ­ζα ηθο­ποιό που μιλά­ει πολύ καλά αγγλι­κά, δεν έχει ξεχά­σει την γερ­μα­νι­κή γλώσ­σα, δεν είναι πολύ κατα­νοη­τή στα γαλ­λι­κά και που από ιτα­λι­κά ξέρει μόνο το «ti amo» (σσ.σ΄αγαπώ), είμαι έτοι­μη να έρθω και να κάνω μια ται­νία μαζί σας._
Ίνγκριντ Μπέρ­γκ­μαν (Ingrid Bergman)

Με την επι­στο­λή αυτή άρχι­σε μια από τις πιο γνω­στές ερω­τι­κές ιστο­ρί­ες στην ιστο­ρία του κινη­μα­το­γρά­φου,  και οι δύο στο από­γειο της καριέ­ρας τους, που τέλειω­σε άδο­ξα 9 χρό­νια αργό­τε­ρα στην Ινδία κατά τα γυρί­σμα­τα του ομώ­νυ­μου ντο­κι­μα­ντέρ. Η πρώ­τη συνερ­γα­σία τους ήταν η ται­νία Στρό­μπο­λι (1950) _στο νησί Στρό­μπο­λι, του οποί­ου το ηφαί­στειο εξερ­ρά­γη κατά τη διάρ­κεια των γυρι­σμά­των. Αυτή η σχέ­ση προ­κά­λε­σε μεγά­λο σκάν­δα­λο σε ορι­σμέ­νες χώρες (η Μπέρ­γκ­μαν και ο Ροσε­λί­νι ήταν και οι δύο παντρε­μέ­νοι νωρί­τε­ρα) και εντά­θη­κε όταν η Μπέρ­γκ­μαν έμει­νε έγκυος. Απέ­κτη­σαν άλλα δύο παι­διά, την Ιζα­μπέ­λα (Ροσε­λί­νι _ηθοποιό και μοντέ­λο) και τη δίδυ­μή της, Ίνγκριντ Ιζό­τα. Τα _Δεν σε είχα απα­τή­σει (1952), Εμείς οι γυναί­κες (1953), Ταξί­δι στην Ιτα­λία (1954), Ο φόβος (1954) και Ιωάν­να (1954) ήταν οι άλλες ται­νί­ες στις οποί­ες συνεργάστηκαν.

Οι ται­νί­ες του μετά τις νεο­ρε­α­λι­στι­κές — ιδιαί­τε­ρα αυτές με την Μπέρ­γκ­μαν — ήταν εμπο­ρι­κά μάλ­λον ανε­πι­τυ­χείς (με εξαί­ρε­ση ίσως, το Ταξί­δι στην Ιτα­λία). Ήταν ανα­γνω­ρι­σμέ­νος από τους κρι­τι­κούς του Cahiers du Cinema γενι­κό­τε­ρα και ειδι­κά του Αντρέ Μπα­ζέν, του Φραν­σουά Τρι­φό και του Ζαν-Λικ Γκο­ντάρ. Ο Τρι­φό σημεί­ω­σε το 1963 στο δοκί­μιό του «Ο Ρομπέρ­το Ροσε­λί­νι προ­τι­μά την πραγ­μα­τι­κή ζωή», ότι η επιρ­ροή του Ροσε­λί­νι στη Γαλ­λία ιδί­ως μετα­ξύ των σκη­νο­θε­τών που θα γίνουν μέρος της Νου­βέλ Βαγκ ήταν τόσο μεγά­λη που ήταν από κάθε άπο­ψη, «ο πατέ­ρας του γαλ­λι­κού Νέου Κύμα­τος».

Ο Μάρ­τιν Σκορ­σέ­ζε ανα­γνώ­ρι­σε στον Ροσε­λί­νι δημιουρ­γι­κή επιρ­ροή στο ντο­κι­μα­ντέρ του Το ταξί­δι μου στην Ιτα­λία (ο τίτλος ο ίδιος θυμί­ζει αυτόν του Ροσε­λί­νι) σημειώ­νο­ντας στο ντο­κι­μα­ντέρ του ότι σε αντί­θε­ση με σκη­νο­θέ­τες που συχνά γίνο­νται πιο συγκρα­τη­μέ­νοι και πιο συντη­ρη­τι­κοί στι­λι­στι­κά κατά τη διάρ­κεια της στα­διο­δρο­μί­ας τους, ο Ροσε­λί­νι γίνο­νταν όλο και πιο αντι­συμ­βα­τι­κός και ήταν συνε­χώς πει­ρα­μα­τι­ζό­ταν με νέες μορ­φές και τεχνι­κές προ­κλή­σεις. Ο Σκορ­σέ­ζε τονί­ζει ιδιαί­τε­ρα τη σει­ρά βιο­γρα­φιών που έκα­νε ο Ροσε­λί­νι την δεκα­ε­τία του 1960 από ιστο­ρι­κές προ­σω­πι­κό­τη­τες και, παρό­λο που ο ίδιος δεν το συζη­τά λεπτο­με­ρώς, ξεχω­ρί­ζει το _Η κατά­λη­ψη της εξου­σί­ας από τον Λου­δο­βί­κο ΙΔ΄_ με έπαι­νο. Αντι­κεί­με­να σχε­τι­κά με τις ται­νί­ες του Ροσε­λί­νι υλι­κά και προ­σω­πι­κά έγγρα­φα βρί­σκο­νται σήμε­ρα στα κινη­μα­το­γρα­φι­κά αρχεία του Πανε­πι­στη­μί­ου Γου­έ­σλιαν όπου μπο­ρούν να έχουν πλή­ρη πρό­σβα­ση επι­στή­μο­νες και ειδι­κοί στα μέσα ενη­μέ­ρω­σης από όλο τον κόσμο. Ο γιος του, Ρέν­ζο, δημιουρ­γεί την Οπτι­κο­α­κου­στι­κή Εγκυ­κλο­παί­δεια της Ιστο­ρί­ας του, μια εγκυ­κλο­παί­δεια που περι­λαμ­βά­νει όλα τα έργα, συνε­ντεύ­ξεις του Ροσε­λί­νι, και άλλο υλι­κό από το αρχείο του (για την ώρα υπάρ­χει σε μορ­φή πρωτοτύπου).

Διακρίσεις

• • • 49 _σαν σεναριογράφος
    • 53 _σκηνοθεσίας
    • 13 ως παραγωγός +
    • 15 ακόμη

(επι­λεγ­μέ­νη) Φιλ­μο­γρα­φία

• • • Dafne (1936)
    • Prélude à l’aprés-midi d’un faune (1937)
    • La Fossa degli angeli
    • Luciano Serra pilota (1938)
    • La Vispa Teresa (1948)
    • Il Tacchino prepotente (1939)
    • Fantasia sottomarina (1940)
    • Il Ruscello di Ripasottile
    • Un Pilota ritorna (1942)
    • La nave bianca (1942)
    • L’Uomo dalla Croce (1943)
    • Ρώμη, ανο­χύ­ρω­τη πόλη (1945)
    • Desiderio (1946)
    • Paisà (1946)
    • L’Amore (segments: “Il Miracolo” and “Una voce umana”) (1948)
    • Γερ­μα­νία, έτος μηδέν (1948)
    • L’Invasore (1949)
    • Stromboli terra di Dio (1950)
    • Francesco, giullare di Dio (1950)
    • Medico condotto (1952)
    • Les Sept péchés capitaux (segment: “Envie, L’Envy”) (1952)
    • La macchina ammazzacattivi (1952)
    • Europa ’51 (1952)
    • Siamo donne (segment: “Ingrid Bergman”) (1953)
    • Amori di mezzo secolo (segment: “Napoli 1943”) (1954)
    • Dov’è la libertà … ? (1954)
    • Ταξί­δι στην Ιτα­λία (1954)
    • La Paura (1954)
    • Giovanna d’Arco al rogo (1954)
    • India: Matri Bhumi (1959)
    • Il generale Della Rovere (1959)
    • Era Notte a Roma (1960)
    • Viva l’Italia! (1961)
    • Vanina Vanini (1961)
    • Uno sguardo dal ponte (1961)
    • Anima nera (1962)
    • Benito Mussolini (1962)
    • Ro.Go.Pa.G. (segment: “Illibatezza”) (1963)
    • Les Carabiniers (1963)
    • The Taking of Power by Louis XIV (1966)
    • Da Gerusalemme a Damasco (1970)
    • Rice University (1971)
    • Intervista a Salvador Allende: La forza e la ragione (1971)
    • Agostino d’Ippona (1972)
    • Concerto per Michelangelo (1974)
    • The World Population (1974)
    • Anno uno (1974)
    • Il messia (1976)
    • Beaubourg, centre d’art et de culture Georges Pompidou (1977)

«Δεν υπάρ­χει καμιά τεχνι­κή για να κατα­δεί­ξεις την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Μόνον η ηθι­κή στά­ση μπο­ρεί να το πετύ­χει αυτό. Η κάμε­ρα είναι ένα επι­στη­μο­νι­κό εργα­λείο χωρίς αξία, αν δεν έχεις κάτι σημα­ντι­κό να πεις. Το να συζη­τά­με σήμε­ρα για σινε­μά με αυστη­ρά αισθη­τι­κούς όρους είναι άχρη­στο. Υπάρ­χει μονά­χα μια ερώ­τη­ση: πώς μπο­ρείς να ξυπνή­σεις τις συνει­δή­σεις. Το σινε­μά υπάρ­χει μόνο με σκο­πό να μας κάνει καλύ­τε­ρους ανθρώ­πους.» – Ρομπέρ­το Ροσελίνι

Ο Roberto Gastone Zeffiro Rossellini, γεν­νή­θη­κε στη Ρώμη. Η μητέ­ρα του, Ηλέ­κτρα, γαλ­λι­κής κατα­γω­γής, ήταν νοι­κο­κυ­ρά και ανή­κε στους μετα­νά­στες που έφτα­σαν στην Ιτα­λία κατά τη διάρ­κεια των Ναπο­λε­ό­ντειων πολέ­μων. Ο πατέ­ρας του, Αντζιό­λο Τζου­ζέ­πε «Μπε­πί­νο» Ροσε­λί­νι, είχε κατα­σκευα­στι­κή εται­ρεία και αργό­τε­ρα κατα­σκεύ­α­σε τον πρώ­το κινη­μα­το­γρά­φο στη Ρώμη, χορη­γώ­ντας στον γιο του δωρε­άν, μία κάρ­τα απε­ριό­ρι­στης διαρκείας.

Ο νεα­ρός Ροσε­λί­νι πηγαί­νει συχνά στον κινη­μα­το­γρά­φο. Όταν πέθα­νε ο πατέ­ρας του, εργά­στη­κε ως ηχο­λή­πτης για ται­νί­ες και στα­δια­κά πέρα­σε από όλες τις θέσεις που σχε­τί­ζο­νται με την δημιουρ­γία ενός κινη­μα­το­γρα­φι­κού έργου, απο­κτώ­ντας πολύ­τι­μη εμπει­ρία για τη μετέ­πει­τα καριέ­ρα του. Χαρι­σμα­τι­κός στην παρα­γω­γή εκπλη­κτι­κών ται­νιών, ξεκι­νώ­ντας συχνά από σχε­δόν ανύ­παρ­κτα σενά­ρια, ο Ροσε­λί­νι δεν είχε πάντα σύμ­μα­χο την κρι­τι­κή και τον Τύπο που δεν τον δικαί­ω­σαν ποτέ από­λυ­τα περιο­ρί­ζο­ντας τον συχνά στο περι­θώ­ριο του λεγό­με­νου κατε­στη­μέ­νου κινηματογράφου.

Ο Φραν­σουά Τρυ­φώ ανα­φέ­ρει χαρα­κτη­ρι­στι­κά για τον Ιτα­λό καλ­λι­τέ­χνη: «Ο Ρομπέρ­το μου δίδα­ξε πως η υπό­θε­ση ενός έργου είναι σημα­ντι­κό­τε­ρη από την πρω­το­τυ­πία του τίτλου, ότι ένα καλό σενά­ριο πρέ­πει να μην ξεπερ­νά­ει τις δώδε­κα σελί­δες, πως πρέ­πει να κινη­μα­το­γρα­φού­με τα μικρά παι­διά με μεγα­λύ­τε­ρο σεβα­σμό από οτι­δή­πο­τε άλλο, ότι η κάμε­ρα δεν είναι πιο σημα­ντι­κή από ένα πιρού­νι και ότι θα πρέ­πει να  μπο­ρού­με να πού­με στον εαυ­τό μας πριν από κάθε γύρι­σμα: “ή κάνω αυτή την ται­νία ή πεθαί­νω…”».

Κοι­νός κανό­νας των έργων του Ροσε­λί­νι είναι η ανα­ζή­τη­ση ενός ηθι­κού κανό­να ερμη­νεί­ας και προ­σέγ­γι­σης της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας, κατά την οποία η μόνη σκη­νο­θε­τι­κή οδη­γία είναι η «αγά­πη προς τον πλη­σί­ον» και μονα­δι­κός στό­χος η πνευ­μα­τι­κή αφύ­πνι­ση και η ανά­δει­ξη της κοι­νω­νι­κής συνείδησης.

Η κάθε ται­νία, σύμ­φω­να με τον ίδιο, «πρέ­πει να είναι όχι μονά­χα ένα αυθε­ντι­κό απο­τύ­πω­μα του πραγ­μα­τι­κού, αλλά να έχει ως αφε­τη­ρία μια ηθι­κή άπο­ψη από την οποία να βλέ­πει τον κόσμο. Κατό­πιν γίνε­ται και μια αισθη­τι­κή άπο­ψη, αλλά το σημείο εκκί­νη­σης είναι πάντα η ηθι­κή διά­στα­ση». Έτσι, μόνον όταν το σινε­μά ανα­γά­γει τις αισθη­τι­κές του αρχές και αξί­ες στην σφαί­ρα της ηθι­κής, η αλή­θεια ζωής που βλέ­που­με στην οθό­νη έχει τέτοια δύνα­μη που μοιά­ζει πιο αλη­θι­νή και από την πραγ­μα­τι­κή ζωή.

Πέντε χαρα­κτη­ρι­στι­κές δημιουρ­γί­ες, του σπου­δαί­ου Ιτα­λού σκηνοθέτη:

Ρώμη, Ανοχύρωτη Πόλη

• Σενά­ριο: Sergio Amidei, Federico Fellini, Roberto Rossellini
• Με τους: Anna Magnani, Aldo Fabrizi, Marcello Pagliero
• Χώρα Παρα­γω­γής: Ιταλία
• Έτος Παρα­γω­γής: 1945
• Διάρ­κεια: 103 λεπτά
• Φορμά:35 mm / Ασπρόμαυρη

Ρώμη 1944. Η πόλη είναι υπό γερ­μα­νι­κή κατο­χή και οι πολί­τες της βιώ­νουν τη βάρ­βα­ρη συμπε­ρι­φο­ρά των Γερ­μα­νών. Οι κατα­κτη­τές ανα­ζη­τούν έναν Ιτα­λό, τον Τζόρ­τζιο Μαν­φρέ­ντι (Μαρ­τσέ­λο Παλιέ­ρο), με την υπο­ψία ότι είναι μέλος μιας ομά­δας της Αντί­στα­σης. Εκεί­νος ζητά βοή­θεια από τον φίλο του Φραν­τσέ­σκο (Φραν­τσέ­σκο Γκραν­τζά­κετ), που πρό­κει­ται να παντρευ­τεί τη χήρα Πίνα (Άννα Μανιάνι).
Η Πίνα κι ο ιερέ­ας Δον Πιέ­τρο Πελε­γκρί­νι (Άλντο Φαμπρί­τσι) προ­σπα­θούν να βοη­θή­σουν τον Τζόρ­τζιο να φύγει από την πόλη το συντο­μό­τε­ρο δυνα­τόν με νέα ταυ­τό­τη­τα. Παράλ­λη­λα η Πίνα ετοι­μά­ζε­ται να παντρευ­τεί τον Φραν­τσέ­σκο την αμέ­σως επό­με­νη μέρα, όταν κάποιο πρό­σω­πο από το περι­βάλ­λον του Τζόρ­τζιο δίνει πλη­ρο­φο­ρί­ες στους Γερ­μα­νούς βάζο­ντας σε κίν­δυ­νο τις ζωές όλων.
Η κατα­κερ­μα­τι­σμέ­νη Ρώμη του Β΄ Παγκο­σμί­ου Πολέ­μου τοπο­θε­τεί­ται στο επί­κε­ντρο του φιλ­μι­κού ενδια­φέ­ρο­ντος,  μετά την ανα­τρο­πή του Μου­σο­λί­νι και την κατά­λη­ψη της πόλης από τους Γερ­μα­νούς, το 1944. Ται­νία ορό­ση­μο του «ιτα­λι­κού νεο­ρε­α­λι­σμού». Πολύ­πλο­κη στις πολι­τι­κές της δια­στά­σεις, μια κινη­μα­το­γρα­φι­κή σύν­θε­ση εικό­νων της κατο­χι­κής καθη­με­ρι­νό­τη­τας, της εξα­θλί­ω­σης και της κοι­νω­νι­κής διάλυσης.

Με έντο­νη ρεα­λι­στι­κή ματιά, αμφι­σβη­τώ­ντας αφη­γη­μα­τι­κές συμ­βά­σεις, η ται­νία του Ρομπέρ­το Ροσε­λί­νι, «Ρώμη Ανο­χύ­ρω­τη Πόλη», ανα­δει­κνύ­ει τη σκο­τει­νή όψη του φασι­σμού μέσα από την αλη­θι­νά φρι­χτή μορ­φή του. Για την ιστο­ρία, να σημειώ­σου­με ότι η ται­νία έλα­βε μία υπο­ψη­φιό­τη­τα για Όσκαρ Σενα­ρί­ου. Ενώ στον πρω­τα­γω­νι­στι­κό ρόλο, συνα­ντά­με την σπου­δαία κυρία του ιτα­λι­κού κινη­μα­το­γρά­φου, Άννα Μανιάνι.

Παϊζά _
Αυτοί που έμειναν ζωντανοί_ Paisan

• Μυθο­πλα­σία, Ιτα­λία, 1946, α/μ, 35mm, 134’
• Σενά­ριο: S. Amidei, K. Mann, F. Fellini, M. Pagliero, A. Hayes, V. Pratolini
• Φωτο­γρα­φία: O. Martelli
• Ηθο­ποιοί: C. Sazio, R. Van Loon, D. Johnson, Alfonsino
• Παρα­γω­γή: Rod E. Geiger, R. Rossellini, M. Conti

Μετά την «Ρώμη, Ανο­χύ­ρω­τη Πόλη» που εγκαι­νιά­ζει το κίνη­μα του ιτα­λι­κού νεο­ρε­α­λι­σμού και γνω­ρί­ζει διε­θνή επι­τυ­χία, ο Ροσε­λί­νι ένα χρό­νο αργό­τε­ρα θα γυρί­σει τη δεύ­τε­ρη ται­νία της «τρι­λο­γί­ας του πολέ­μου», την «Παι­ζά», μια σπον­δυ­λω­τή ται­νία που απο­τε­λεί­ται από έξι δια­φο­ρε­τι­κά επει­σό­δια, σε έξι δια­φο­ρε­τι­κές περιο­χές της Ιτα­λί­ας αμέ­σως μετά την απε­λευ­θέ­ρω­ση. Συνε­χί­ζο­ντας πάνω στην προ­βλη­μα­τι­κή της άμε­σης κατα­γρα­φής του κατε­στραμ­μέ­νου μετα­πο­λε­μι­κού τοπί­ου της Ιτα­λί­ας, σε πραγ­μα­τι­κούς χώρους και με μη-επαγ­γελ­μα­τί­ες ηθο­ποιούς, η ται­νία κατα­γρά­φει την μάχη των παρ­τι­ζά­νων ενά­ντια στους Γερ­μα­νούς για την κατά­λη­ψη της Φλω­ρε­ντί­ας, αλλά και μια σει­ρά επει­σο­δί­ων, που ανα­δει­κνύ­ουν την ανα­τρο­πή των κοι­νω­νι­κών συμ­βά­σε­ων στις συν­θή­κες του πολέ­μου _όλη η ται­νία εδώ

Στρόμπολι

• Σενά­ριο: Roberto Rossellini, Sergio Amidei, Gian Paolo Callegari, Art Cohn, Renzo Cesana, Félix Morlión
• Με τους: Ingrid Bergman, Mario Vitale, Renzo Cesana
• Χώρα Παρα­γω­γής: Ιτα­λία – ΗΠΑ
• Έτος Παρα­γω­γής: 1949
• Διάρ­κεια: 107 λεπτά
• Φορ­μά: 35 mm / Ασπρόμαυρη

Η Κάριν (Ίνγκριντ Μπέρ­γκ­μαν), είναι μία Λιθουα­νή, η οποία βρί­σκε­ται σ’ ένα στρα­τό­πε­δο προ­σφύ­γων στη μετα­πο­λε­μι­κή Ιτα­λία του 1948 και προ­σπα­θεί να ξεφύ­γει. Θέλει να βγά­λει βίζα για την Αργε­ντι­νή. Δεν τα κατα­φέρ­νει όμως και απο­φα­σί­ζει να δεχτεί την πρό­τα­ση γάμου που της κάνει ο Αντό­νιο (Μάριο Βιτά­λε), ένας ψαράς από το Στρό­μπο­λι. Όταν όμως οι νεό­νυμ­φοι θα έρθουν να ζήσουν στο νησί, η καλο­μα­θη­μέ­νη Κάριν πνί­γε­ται στη σκλη­ρή ζωή του νησιού, αλλά και του συντη­ρη­τι­σμού των λιγο­στών κατοί­κων. Παράλ­λη­λα οι συχνές κατα­στρο­φι­κές εκρή­ξεις του ηφαι­στεί­ου, δεν αφή­νουν περι­θώ­ριο να γίνει εφι­κτή η ζωή της εκεί. Ο Ρομπέρ­το Ροσε­λί­νι, χρη­σι­μο­ποιεί τους κατοί­κους του νησιού για να ολο­κλη­ρώ­σει την ται­νία του και τους κατα­γρά­φει σαν να κάνει ρεπορ­τάζ. Κατα­φέρ­νει και μας παρα­θέ­τει μια αλλη­γο­ρι­κή εκδο­χή του μετα­πο­λε­μι­κού κόσμου γεμά­τη από αδιέ­ξο­δα και συνε­χείς ματαιώ­σεις. Ο Ροσε­λί­νι κινη­μα­το­γρα­φεί το φυσι­κό περι­βάλ­λον του νησιού. Το ηφαί­στειο που εμπε­ριέ­χει ταυ­τό­χρο­να τις έννοιες της κατα­στρο­φής και της αναγέννησης.

Μία πραγ­μα­τι­κά υπέ­ρο­χη ται­νία, με την μονα­δι­κή Ίνγκριντ Μπέρ­γκ­μαν, να απο­δει­κνύ­ει για μία ακό­μη φορά πόσο σπου­δαία ηθο­ποιός υπήρ­ξε. Εδώ πρω­τα­γω­νι­στεί στο Ιτα­λι­κό δρά­μα “Στρό­μπο­λι” του Ρομπέρ­το Ροσε­λί­νι, με τον οποίο ξεκί­νη­σε μια θυελ­λώ­δη σχέ­ση (καρ­πός του έρω­τα τους η επί­σης πανέ­μορ­φη ηθο­ποιός, Ιζα­μπέ­λα Ροσε­λί­νι). Παρέ­μει­νε στην Ευρώ­πη και γύρι­σε μια σει­ρά ται­νιών με τον Ροσε­λί­νι, από τις οποί­ες ξεχώ­ρι­ζαν το “Ταξί­δι στην Ιτα­λία”, και “Ο Φόβος” _όλη η ται­νία εδώ

Ευρώπη 51 

• Ελλη­νι­κός τίτλος “Δεν σε είχα απα­τή­σει”
• Σενά­ριο: Roberto Rossellini, Sergio Amidei, Gian Paolo Callegari, Art Cohn, Renzo Cesana, Félix Morlión
• Με τους: Ingrid Bergman, Alexander Knox, Ettore Giannini
• Χώρα Παρα­γω­γής: Ιταλία
• Έτος Παρα­γω­γής: 1952
• Διάρ­κεια: 113 λεπτά
• Φορ­μά: 35 mm / Ασπρόμαυρη

Μια σει­ρά από τρα­γι­κά γεγο­νό­τα, ανα­γκά­ζουν την Ιρέ­νε Τζέ­ραρντ (Ίνγκριντ Μπέρ­γκ­μαν) να εγκα­τα­λεί­ψει τον εύπο­ρο σύζυ­γό της και να ζήσει στον κόσμο των φτω­χών. Αρχί­ζει να συνα­να­στρέ­φε­ται ανύ­πα­ντρες μητέ­ρες, που με δυσκο­λία βγά­ζουν τα προς το ζην και ξεκι­νά­ει να επα­νε­κτι­μά τη ζωή της. Στις φτω­χο­γει­το­νιές της Ρώμης, η Ιρέ­νε συνει­δη­το­ποιεί ότι η προη­γού­με­νη ζωή της υπήρ­ξε μία ψευ­δαί­σθη­ση για­τί στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ποτέ δεν ενδια­φέρ­θη­κε για τους φίλους της και τα συναι­σθή­μα­τά τους. Κυριευ­μέ­νη από ενο­χές, ξεκι­νά­ει να ανα­λο­γί­ζε­ται την σημα­σία της εμπιστοσύνης.
Η Ίνγκριντ Μπέρ­γκ­μαν μας προ­σφέ­ρει μία από τις συγκλο­νι­στι­κό­τε­ρες ερμη­νεί­ες της καριέ­ρας της – Βρα­βείο Καλύ­τε­ρης Ερμη­νεί­ας στο Διε­θνές Κινη­μα­το­γρα­φι­κό Φεστι­βάλ της Βενε­τί­ας, το 1952 – ενώ και ο σπου­δαί­ος Ρομπέρ­το Ροσε­λί­νι, θα τιμη­θεί για την συγκε­κρι­μέ­νη δημιουρ­γία του, με το Βρα­βείο Σκη­νο­θε­σί­ας στο Φεστι­βάλ Βενε­τί­ας. Πρό­κει­ται για τη δεύ­τε­ρη ται­νία που γυρί­ζουν μαζί η Μπέρ­γκ­μαν και ο Ροσε­λί­νι. Είχε προη­γη­θεί το «Στρό­μπο­λι  _Γη του Θεού» (Stromboli – 1950), ενώ ακο­λού­θη­σαν ακό­μα τρία φιλμ:

• Journey to Italy (1954)
• Fear (1954)
• Giovanna d’Arco al rogo (1954)

Ταξίδι στην Ιταλία

• Σενά­ριο: Vitaliano Brancati, Roberto Rossellini, Colette (μυθι­στό­ρη­μα)
• Με τους: Ingrid Bergman, George Sanders, Maria Mauban
• Χώρα Παρα­γω­γής: Ιτα­λία – Γαλλία
• Έτος Παρα­γω­γής: 1954
• Διάρ­κεια: 90 λεπτά
• Φορ­μά: 35 mm / Ασπρόμαυρη

H υπό­θε­ση της ται­νί­ας _Viaggio in Italia / Journey to Italy δια­δρα­μα­τί­ζε­ται στη Νάπο­λη. Εκεί ο πλού­σιος Βρε­τα­νός δικη­γό­ρος Αλε­ξά­ντερ (Τζορτζ Σάντερς) και η σύζυ­γός του Κάθριν (Ίνγκριντ Μπέρ­γκ­μαν) προ­σπα­θούν να διευ­θε­τή­σουν τα παρελ­κό­με­να της περιου­σί­ας ενός θεί­ου που απε­βί­ω­σε. Όμως παράλ­λη­λα το ταξί­δι αυτό θα είναι και η τελευ­ταία ελπί­δα ανα­βί­ω­σης του γάμου τους, που αντι­με­τω­πί­ζει πλή­θος προβλημάτων.
Ο Ρομπέρ­το Ροσε­λί­νι κατορ­θώ­νει να συλ­λά­βει μονα­δι­κά στιγ­μιό­τυ­πα από τη μετα­ξύ τους επι­κοι­νω­νία και τα βλέμ­μα­τα που ανταλ­λάσ­σει το ζευ­γά­ρι, καθι­στώ­ντας την ται­νία μία από τις κορυ­φαί­ες ερω­τι­κές ιστο­ρί­ες στην ιστο­ρία του κινη­μα­το­γρά­φου. Το «Ταξί­δι στην Ιτα­λία» θα απο­τε­λέ­σει δια­χρο­νι­κή πηγή έμπνευ­σης και θα επη­ρε­ά­σει για κινη­μα­το­γρα­φι­στές, όπως ο Αντο­νιό­νι και ο Γκο­ντάρ. Η Μπέρ­γκ­μαν θα κερ­δί­σει με αυτή την ερμη­νεία της το Διε­θνές Βρα­βείο Καλύ­τε­ρης Ηθο­ποιού (1954- Βρα­βεία Bambi).