Ρωμύλος Αυδής: «Για το Νίκο και το Κόμμα»

Εκεί,
στις ψηλές ορο­σει­ρές της Ανθρωπότητας
Εκεί,
που μόνο οι γεν­ναιό­τε­ροι των γεν­ναί­ων αητών
πετούν κι ατρό­μη­τα προ­σεγ­γί­ζουν το Άπειρο.
Εκεί,
σκιές επί­γειων Γιγά­ντων συνεδριάζουν.
Εκεί,
που οι θεοί σε συμπα­ντι­κές σπη­λιές κρύβονται,
για­τί θέλουν πια ν’ απο­φύ­γουν Μάγους, Πάπες, Πατριάρχες,
Δεσπο­τά­δες, συγ­γρα­φείς Ευαγγελίων.
Εκεί,
στο σκό­τος των σπη­λιών του Σύμπαντος
ντρέ­πο­νται για τη μοί­ρα που τους επιφύλαξε
ο Φόβος για το Άγνω­στο κι η Άγνοια
των πρω­τό­γο­νων κατοί­κων του Πλανήτη.
Ο Φόβος και η Άγνοια για να εξευμενίσουν
το Άγνω­στο Αύριο, δημιούρ­γη­σαν τους Θεούς,
ελπί­ζο­ντας ότι με την κολα­κεία των τελετών,
το Άγνω­στο Αύριο, θα γινό­ταν γνωστό.
Εκεί που,
αυτοί που θέλουν ν’ απο­φύ­γουν οι θεοί,
τυλιγ­μέ­νοι με τα μαύ­ρα ράσα της απά­της τους,
πλή­ρεις γνώ­σε­ως της εκδι­κη­τι­κό­τη­τας με την οποία
τύλι­ξαν τους Θεούς τους, δεν τολ­μούν να τους κοι­τά­ξουν κατάματα.
Εκεί.
στις ψηλές ορο­σει­ρές της Ανθρωπότητας,
Εκεί,
στο Άπει­ρο Σύμπαν οι ατρό­μη­τοι αητοί,
βλέ­πουν την Προ­αιώ­νια Μάχη,
της Άγνοιας και των προ­κα­τα­λή­ψε­ων με τη Γνώση.
Εκεί,
που οι πρώ­τοι Ερα­στές της Γνώσης
με δάδες στο μυα­λό και την καρδιά,
κήρυ­ξαν τον Πόλε­μο ενά­ντια στο Σκοτάδι.

Από που ν’ αρχί­σω και ποιον να ξεχάσω…
ο Χρι­στός δεν μου κάνει…
δεν δέχο­μαι να γυρί­σω και το άλλο μάγουλο,
όταν μου ραπί­ζουν το ένα…
ούτε να βάλω την κοι­νω­νι­κή μου μάχαι­ρα στη θήκη της,
σαν έχω ν’ αντι­πα­λέ­ψω τον καπιταλισμό
και τα αιμα­το­βαμ­μέ­να ράσα του.
Εμέ­να, μου ται­ριά­ζει ο Σπάρτακος,
ο Αρχι­μή­δης κι ο Νεύ­τω­νας, ο Ηράκλειτος,
ο Γαλι­λαί­ος κι ο Τζορ­ντά­νο Μπρούνο.
Ο Μαρξ κι ο Ένγκελς για το Μανι­φέ­στο και το Κεφάλαιο,
ο Βλα­δί­μη­ρος ‘Ίλιτς Ουλιά­νοφ-Λένιν, για­τί έσπα­σε το πάγο
και δικαί­ω­σε την εργα­τι­κή τάξη,
ο Ιωσήφ Βησα­ριό­νο­βιτς Τζου­γκα­σβί­λι-Στά­λιν για­τί εδραίωσε
τις ελπί­δες του Φωτός.
Οι νεκροί της Παρι­σι­νής Κομμούνας,
η δολο­φο­νία της Ρόζας Λούξεμπουργκ
του Καρλ Λήμπ­κνεχτ και του Έρνστ Τέλμαν,
οι ιμπε­ρια­λι­στι­κές σφαί­ρες του Σκότους
στο Νίκο Μπε­λο­γιάν­νη, τον Ερνέ­στο Κομ­μα­ντά­ντε Τσε Γκεβάρα,
εκα­το­ντά­δες χιλιά­δες άλλους,
απλά αφαί­ρε­σαν την επί­γεια ζωή τους,
ομο­λο­γώ­ντας τη βαρ­βα­ρό­τη­τα και την αδυ­να­μία τους.
Νόμι­σαν, ότι ξεμπέρ­δε­ψαν μαζί τους,
όπως με τους καπνερ­γά­τες στη Θεσσαλονίκη,
τις χιλιά­δες ανώ­νυ­μους κι επώνυμους
δολο­φο­νη­μέ­νους αγω­νι­στές του ΚΚΕ,
τους 200 στην Και­σα­ρια­νή, τον Νικηφορίδη,
τον Τσα­ρου­χά και τον Πέτρουλα,
τον Πανα­γιώ­τη Ελή, το Μαλ­τέ­ζο και την Ηλέκτρα.
Εκεί,
στις ψηλές ορο­σει­ρές της Ανθρωπότητας,
κάτω από τα έκπλη­κτα μάτια των ατρό­μη­των αητών.
Εκεί,
στις Εσχα­τιές του Άπει­ρου Σύμπαντος
ανά­με­σα στα εκα­τομ­μύ­ρια υπέρ­λα­μπρα άστρα.
Εκεί,
φορώ­ντας το αιμα­τη­ρά κατα­χτη­μέ­νο φωτοστέφανο
των Ηρώ­ων της Ιστο­ρί­ας της ταξι­κής πάλης,
Εκεί,
συνα­θροί­ζο­νται Όλοι οι Ερα­στές της Γνώσης
που Συνει­δη­τά πάλε­ψαν Φόβο και Άγνοια.
Εκεί,
στις ψηλές βου­νο­κορ­φές της Ανθρωπότητας
παρα­με­ρί­ζουν δια­φο­ρές στις φυλές, χρώμα,
δια­φο­ρε­τι­κό­τη­τα στη Γλώσσα,
υψώ­νο­ντας τις γρο­θιές τους,
με χαμο­γε­λα­στά πρόσωπα,
συν­δυά­ζουν ηρω­ι­σμό και καρτερικότητα
και χαμη­λώ­νο­ντας τα μάτια,
σ’ ένδει­ξη Σεμνό­τη­τας, που συνο­δεύ­ει τους Ήρω­ες, τραγουδούν:
Εμπρός, της Γης οι κολασμένοι…
Εκεί,
στις ψηλές βου­νο­κορ­φές τς Ανθρωπότητας,
οι γεν­ναιό­τε­ροι των Γεν­ναί­ων Αητών,
ανα­γνω­ρί­ζουν τα δίπο­δα αδέλ­φια τους
και περη­φα­νο­φτε­ρου­γί­ζουν ανά­με­σά τους,
μετα­φέ­ρο­ντας στη Γη, όσα συμ­βαί­νουν εκεί πάνω.
Εκεί,
στις σκο­τει­νές σπη­λιές του Συμπα­ντι­κού Απείρου,
οι θεοί κλεί­νουν τα μάτια και τ’ αυτιά τους
και προ­σκυ­νούν μαζί με τη παπα­δο­κρα­τία τους
τον επερ­χό­με­νο Αιώ­νιο Θρί­αμ­βο του Φωτός.
Εκεί,
στις εσχα­τιές του Ουρά­νιου Απείρου,
μαζί με εκα­τομ­μύ­ρια άλλους φωτοστεφανωμένους,
Εκεί,
ξεχω­ρί­ζεις ΕΣΥ, Νίκο Μπελογιάννη.
Ξεχω­ρί­ζεις κι ανα­γνω­ρί­ζε­σαι αμέσως
από τη σεμνό­τη­τα του χαμό­γε­λού σου,
τυλιγ­μέ­νος με την αιώ­νια ευωδιά,
που απο­πνέ­ει το κόκ­κι­νο γαρί­φα­λό σου,
στο μέρος της καρδιάς.
Εκεί,
σ’ έστει­λε το ιμπε­ρια­λι­στι­κό βόλι,
τρο­μαγ­μέ­νο από την παγκό­σμια ακτινοβολία
της Εργα­τι­κής προ­σω­πι­κό­τη­τάς σου.
Εσύ,
το ήξε­ρες από την αρχή, σύντρο­φε Νίκο,
από την πρώ­τη στιγ­μή της σύλ­λη­ψής σου,
ότι είχες ραντε­βού με την Ιστο­ρία της Τάξης σου.
Όχι την ιστο­ρία των πλα­στο­γρα­φη­μέ­νων βιβλίων
της αστι­κής σκοπιμότητας,
αλλά την Ιστο­ρία των αυστη­ρών κι άτεγκτων
ιστο­ρι­κών του Εργα­τι­κού Μέλλοντος.
Σύντρο­φε Νίκο Μπελογιάννη,
το ιμπε­ρια­λι­στι­κό βόλι ήταν η αντα­μοι­βή σου
για την Αλύ­γι­στη και Περή­φα­νη στά­ση σου
στα Στρα­το­δι­κεία της βαρ­βα­ρό­τη­τας και της σκοπιμότητας.
Η Ακλό­νη­τη πίστη σου στην υπό­θε­ση της εργα­τι­κής τάξης.
Τα ιδε­ο­λο­γι­κά χαστού­κια που αφει­δώ­λευ­τα μοίρασες
στις μαριο­νέ­τες που κρυ­βό­ντου­σαν πίσω από τα έδρανα
επι­βε­βαί­ω­σαν την κατά­θε­σή σου:
Στο πρό­σω­πό μου, δικά­ζε­ται το ΚΚΕ και την πολι­τι­κή του.
ΑΘΑΝΑΤΟΣ ει, Νίκο Μπελογιάννη.
Δόξα και Τιμή στο ΚΚΕ.
Σύντρο­φε Νίκο Μπελογιάννη,
εκα­τομ­μύ­ρια Άνθρω­ποι ήταν δίπλα σου
στο σημείο Δολο­φο­νί­ας σου εκεί­νο το χάρα­μα, στο Γουδί.
Το τρε­μά­με­νο χέρι που σε σημά­δευε με τ’ όπλο,
εκεί­να τα ατέ­λειω­τα μαρ­τυ­ρι­κά δευτερόλεπτα,
υπό το φως των προ­βο­λέ­ων των στρα­τιω­τι­κών αυτοκινήτων,
δεν μπό­ρε­σε να σβή­σει το φωτει­νό σου χαμόγελο.
Πρώ­τα, τους σκό­τω­σες ΕΣΥ, σύντρο­φε Νίκο Μπελογιάννη.
Το ιμπε­ρια­λι­στι­κό βόλι, απλά έβα­λε τέλος
σε μια ακό­μα εκδο­χή της Προ­αιώ­νιας Πάλης,
τιυ Φωτός με το σκότος.
Εσύ εκεί,
στο Πάν­θε­ον των Ηρώ­ων της Ιστορίας,
με το χαμό­γε­λο και το γαρί­φα­λό σου,
τρα­γου­δάς παρέα με τον Πάμπλο Νερού­ντα και το Βίκτω­ρα Χάρα τη Διεθνή.
Δίπλα σου, σε καμα­ρώ­νει η συντρόφισσα
που την χωμά­τι­σαν ζωντα­νή κι εντε­λώς γυμνή,
οι ναζι­στές στο Μπά­μπι Γιαρ.
Λίγο πιο κει, σε καμα­ρώ­νει ο Ντμί­τρι Σοστακόβιτς.
Εκεί,
στις ψηλές ορο­σει­ρές της Ανθρωπότητας
ο Έρνεστ Χεμιν­γουαίη κι ο Ιλιά Έρενμπουργκ,
συνα­γω­νί­ζο­νται ποιος θα σου πρω­το­πά­ρει συνέντευξη,
αλλά ΕΣΥ, σύντρο­φε Νίκο Μπελογιάννη,
δεν αγω­νί­στη­κες για να δίνεις συνεντεύξεις,
αλλά με το ιμπε­ρια­λι­στι­κό βόλι κατάσαρκα,
σαλ­πί­ζεις καθη­με­ρι­νά προσκλητήριο
συμπό­ρευ­σης και στρά­τευ­σης με το Κόμ­μα σου, το ΚΚΕ.
Σύντρο­φε Νίκο Μπελογιάννη,
Είσαι ΕΣΥ που στρά­τευ­σες τις κόρες μου στο Κόμμα,
είσαι ΕΣΥ, που καθη­με­ρι­νά μας δίνεις κου­ρά­γιο να συνεχίσουμε.
ΕΣΥ, σύντρο­φε Νίκο Μπελγιάννη,
ο Μαρξ, ο Ένγκελς, ο Λένιν, ο Στά­λιν κι ο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ.
Είσαι ΕΣΥ,
Η ΟΚΝΕ, η ΚΝΕ και το ΚΚΕ.
Οι Πλα­στουρ­γοί της Νιας Ζωής.