Ρωσία — Αντικομμουνισμός: Οταν ο Λένιν ενοχλεί περισσότερο από τον Στάλιν

Στις 23 Αυγού­στου, η ΕΕ, για μια ακό­μη φορά, θα διορ­γα­νώ­σει αντι­κομ­μου­νι­στι­κή διε­θνή διά­σκε­ψη «στο όνο­μα της μνή­μης των θυμά­των ολο­κλη­ρω­τι­κών καθεστώτων».

Πρό­κει­ται για την ετή­σια αντι­κομ­μου­νι­στι­κή φιέ­στα, που επι­χει­ρεί ανι­στό­ρη­τα και προ­κλη­τι­κά να ταυ­τί­σει τον κομ­μου­νι­σμό με τον φασι­σμό. Ετσι, έχει επι­λε­γεί η επέ­τειος υπο­γρα­φής του σοβιε­το-γερ­μα­νι­κού Συμ­φώ­νου μη επί­θε­σης, το γνω­στό Σύμ­φω­νο Μόλο­τοφ — Ρίμπε­ντροπ (23/8/1939). Η επι­χεί­ρη­ση αυτή επι­δει­κτι­κά απο­σιω­πά πως το συγκε­κρι­μέ­νο Σύμ­φω­νο επήλ­θε μετά τη Συμ­φω­νία του Μονά­χου του 1938 (μετα­ξύ Γερ­μα­νί­ας, Ιτα­λί­ας, Βρε­τα­νί­ας, Γαλ­λί­ας), που «έσπρω­χνε» τον Χίτλερ προς Ανα­το­λάς και αφού οι αλλε­πάλ­λη­λες προ­σπά­θειες της ΕΣΣΔ για τη συγκρό­τη­ση μετώ­που κατά της επι­θε­τι­κό­τη­τας του φασι­σμού είχαν απο­τύ­χει. Απο­σιω­πά πως το Σύμ­φω­νο Μόλο­τοφ — Ρίμπε­ντροπ εξα­σφά­λι­σε πολύ­τι­μο χρό­νο στην ΕΣΣΔ (21 μήνες), που απο­δεί­χτη­καν ανε­κτί­μη­τοι στην πολε­μι­κή της προ­ε­τοι­μα­σία ενό­ψει της ανα­πό­φευ­κτης ναζι­στι­κής επίθεσης.

Η ανι­στό­ρη­τη γραμ­μή, που έχει χαρά­ξει η ΕΕ περί ταύ­τι­σης κομ­μου­νι­σμού — φασι­σμού, δεν είναι «ευρω­παϊ­κό φαι­νό­με­νο». Πρό­κει­ται για κύρια «γραμ­μή» της αντι­κομ­μου­νι­στι­κής ιδε­ο­λο­γι­κής επί­θε­σης, με κύρια αιχ­μή το πρό­σω­πο του Στά­λιν, την περί­ο­δο που ήταν επι­κε­φα­λής του σοβιε­τι­κού κρά­τους. Ενο­χλεί τον καπι­τα­λι­στι­κό κόσμο και τους εκπρο­σώ­πους του η περί­ο­δος που τέθη­καν οι βάσεις της σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης. Εξαί­ρε­ση, ωστό­σο, θα μπο­ρού­σε να θεω­ρη­θεί η Ρωσία, όπου όλο και συχνό­τε­ρα η αντι­κομ­μου­νι­στι­κή επί­θε­ση μέσα από την Ιστο­ρία επι­κε­ντρώ­νε­ται στο πρό­σω­πο του Λένιν.

Η σημε­ρι­νή καπι­τα­λι­στι­κή Ρωσία εξα­κο­λου­θεί να κατα­δι­κά­ζει επί­ση­μα «τα εγκλή­μα­τα του Στά­λιν», αλλά την ίδια ώρα υπάρ­χει έντο­νη και μια δια­φο­ρο­ποί­η­ση. Αυτή έγκει­ται στο γεγο­νός πως όλο και συχνό­τε­ρα η ιστο­ρι­κή φυσιο­γνω­μία του Στά­λιν έντε­χνα δια­χω­ρί­ζε­ται. Από τη μια εμφα­νί­ζε­ται ο Στά­λιν ως «μεγα­λο­φυ­ής κρα­τι­κός ηγέ­της», που «μεγά­λω­σε τη χώρα», ο «πατριώ­της Στά­λιν», που δια­χω­ρί­ζε­ται από τον «μπολ­σε­βί­κο Στά­λιν», ο οποί­ος βαρύ­νε­ται για τα «εγκλή­μα­τα».

Μάλι­στα, με νομο­θε­τι­κή ρύθ­μι­ση, που υπέ­γρα­ψε φέτος ο Πρό­ε­δρος, Βλ. Πού­τιν, απα­γο­ρεύ­ε­ται η ταύ­τι­ση της ΕΣΣΔ με τη ναζι­στι­κή Γερ­μα­νία. Επί­σης, από το 2013 ισχύ­ει νόμος με τον οποίο για 9 μέρες τον χρό­νο η πόλη του Βόλ­γκο­γκραντ μετο­νο­μά­ζε­ται με την παλιά ονο­μα­σία της, Στά­λιν­γκραντ. Πρό­κει­ται για την 9η Μάη, Μέρα της Αντι­φα­σι­στι­κής Νίκης και ορι­σμέ­νες ακό­μη επε­τεια­κές ημερομηνίες.

Θα μπο­ρού­σε κάποιος να χαι­ρε­τί­σει αυτές τις κινή­σεις, που έρχο­νται σε αντί­θε­ση με την κύρια «γραμ­μή», που ακο­λου­θεί ο ευρω­α­τλα­ντι­κός ιμπε­ρια­λι­σμός. Ωστό­σο, κάτι τέτοιο δεν θα λάμ­βα­νε υπό­ψη του δύο άλλους παράγοντες:

α) Οτι το «φιλ­τρά­ρι­σμα» της πολι­τι­κής φυσιο­γνω­μί­ας του Στά­λιν από το αστι­κό επι­τε­λείο της Ρωσί­ας όχι μόνο «απο­στει­ρώ­νει» τον Σοβιε­τι­κό ηγέ­τη από την επα­να­στα­τι­κή ιδε­ο­λο­γία και δρά­ση του αλλά και επι­διώ­κει την αξιο­ποί­η­σή του στους σχε­δια­σμούς καπι­τα­λι­στι­κής ενο­ποί­η­σης των εδα­φών της πρώ­ην ΕΣΣΔ.

β) Οτι η αστι­κή τάξη της Ρωσί­ας κάθε άλλο παρά έχει παραι­τη­θεί από το εργα­λείο του αντι­κομ­μου­νι­σμού. Χαρα­κτη­ρι­στι­κό είναι πως την επό­με­νη μέρα της φετι­νής επε­τεί­ου της Αντι­φα­σι­στι­κής Νίκης στο κρα­τι­κό τηλε­ο­πτι­κό κανά­λι ξεκι­νού­σε αντι­κομ­μου­νι­στι­κό ιστο­ρι­κό σίριαλ, που ανα­φε­ρό­ταν στην επο­χή του Στά­λιν. Ούτε πρέ­πει να αγνο­ή­σου­με πως τα επι­τε­λεία της αστι­κής τάξης της Ρωσί­ας στρέ­φουν τα βασι­κά «βέλη» τους ενά­ντια στον ηγέ­τη της Οκτω­βρια­νής Επα­νά­στα­σης, στον ιδρυ­τή του πρώ­του εργα­τι­κού κρά­τους, ενά­ντια στον Λένιν. Κι αυτό, μάλι­στα, το παρου­σιά­ζουν ως «απο­κα­τά­στα­ση της ιστο­ρι­κής αλήθειας».

Σε αντί­θε­ση με τον Στά­λιν, ο Λένιν παρου­σιά­ζε­ται από τα σύγ­χρο­να επι­τε­λεία της ρωσι­κής αστι­κής τάξης ως ο «κατα­στρο­φέ­ας» της μεγα­λειώ­δους Ρωσι­κής Αυτο­κρα­το­ρί­ας. Μάλι­στα, ο Λένιν δαι­μο­νο­ποιεί­ται, σε αντί­θε­ση με την αγιο­ποί­η­ση του τελευ­ταί­ου τσά­ρου, Νικό­λα­ου Β’, που μετά την κατα­στο­λή της Επα­νά­στα­σης του 1905 απο­κα­λού­νταν «αιμα­το­στα­γής», ενώ σήμε­ρα θεω­ρεί­ται «άγιος» από τη Ρωσι­κή Εκκλη­σία. Ο Λένιν παρου­σιά­ζε­ται, ούτε λίγο ούτε πολύ, ως «πλη­ρω­μέ­νος συνω­μό­της ξένων δυνά­με­ων», που είχαν στό­χο τη διά­λυ­ση της «Αγί­ας Ρωσί­ας», κάνο­ντας τη χώρα «προ­σά­ναμ­μα για την παγκό­σμια επανάσταση».

Βεβαί­ως, οι παρα­πά­νω κατη­γο­ρί­ες, που τα τελευ­ταία χρό­νια ακού­γο­νται από τα πιο επί­ση­μα χεί­λη της ρωσι­κής ηγε­σί­ας, δεν αντέ­χουν στην κρι­τι­κή. Αλλω­στε, πώς μπο­ρούν στ’ αλή­θεια να στα­θούν τέτοιες κατη­γο­ρί­ες από τους ιδε­ο­λο­γι­κούς απο­γό­νους της ρωσι­κής αντί­δρα­σης, εκεί­νων που προ­σκά­λε­σαν στη χώρα ξένες δυνά­μεις για την κατά­πνι­ξη της νεα­ρής Σοβιε­τι­κής Ρωσί­ας, εκεί­νων που επα­νέ­φε­ραν ως επί­ση­μη σημαία της χώρας αυτή που χρη­σι­μο­ποί­η­σαν οι δυνά­μεις του λεγό­με­νου «Ρωσι­κού Απε­λευ­θε­ρω­τι­κού Στρα­τού», που είχαν συγκρο­τή­σει οι Γερ­μα­νοί φασί­στες στη διάρ­κεια του Β’ Παγκό­σμιου Πολέμου…

Δεν θα στα­θού­με στις παρα­πά­νω κατη­γο­ρί­ες κατά του Λένιν αλλά σε όσα γρά­φει ο Πρό­ε­δρος της Ρωσι­κής Ομο­σπον­δί­ας, Βλ. Πού­τιν, σε άρθρο του, που κατα­πιά­νε­ται με τις σχέ­σεις Ρωσί­ας — Ουκρα­νί­ας και δημο­σί­ευ­σε στις 12/7/2021. Να θυμί­σου­με πως το 2005 ο Βλ. Πού­τιν είχε χαρα­κτη­ρί­σει τη διά­λυ­ση της ΕΣΣΔ τη «μεγα­λύ­τε­ρη γεω­πο­λι­τι­κή κατα­στρο­φή». Στο πρό­σφα­το άρθρο ευθέ­ως εκτι­μά πως για τη διά­λυ­ση της ΕΣΣΔ ευθύ­νο­νται ο Λένιν και οι μπολ­σε­βί­κοι, που δήθεν τοπο­θέ­τη­σαν στα «θεμέ­λιά» της μια «πυρη­νι­κή βόμ­βα». Η «πυρη­νι­κή βόμ­βα» ήταν, σύμ­φω­να με τον Πού­τιν, η ανα­γνώ­ρι­ση του δικαιώ­μα­τος των Σοβιε­τι­κών Δημο­κρα­τιών να απο­χω­ρή­σουν από την ΕΣΣΔ. Μόλις εξα­φα­νί­στη­κε ο «μηχα­νι­σμός ασφα­λεί­ας», που ήταν ο ρόλος που έπαι­ζε το ΚΚΣΕ, τότε η ΕΣΣΔ διαλύθηκε.

Να θυμί­σου­με πως η ΕΣΣΔ συγκρο­τή­θη­κε ως ισό­τι­μη Ενω­ση των Σοβιε­τι­κών Σοσια­λι­στι­κών Δημο­κρα­τιών, που εμφα­νί­στη­καν σε τμή­μα των εδα­φών της τσα­ρι­κής αυτο­κρα­το­ρί­ας στα 1922, αρχι­κά από 4 Σοβιε­τι­κές Δημο­κρα­τί­ες, οι οποί­ες στην πορεία μετα­σχη­μα­τί­στη­καν και έγι­ναν 15.

Ο Βλ. Πού­τιν επι­με­λώς απο­σιω­πά το πώς συγκρο­τή­θη­κε η ΕΣΣΔ. Το γεγο­νός, δηλα­δή, πως αυτή προ­έ­κυ­ψε μετά από 2 επα­να­στά­σεις, την αστι­κο­δη­μο­κρα­τι­κή (Φλε­βά­ρης 1917) και την προ­λε­τα­ρια­κή (Οκτώ­βρης 1917), που γκρέ­μι­σαν την Τσα­ρι­κή Αυτο­κρα­το­ρία, η οποία βαρυ­νό­ταν με σωρεία εγκλη­μά­των σε βάρος των λαών που ζού­σαν στα εδά­φη της. Οχι τυχαία η Τσα­ρι­κή Αυτο­κρα­το­ρία είχε χαρα­κτη­ρι­στεί «φυλα­κή των λαών», ο δε τσά­ρος «δεσμο­φύ­λα­κας του 1/3 του κόσμου». Η ίδρυ­ση της ΕΣΣΔ ως ένω­ση ισό­τι­μων εργα­τι­κών κρα­τι­κών σχη­μα­τι­σμών (Σοβιε­τι­κών Σοσια­λι­στι­κών Δημο­κρα­τιών) έδι­νε τη δυνα­τό­τη­τα στους λαούς που ζού­σαν στα εδά­φη της πρώ­ην Τσα­ρι­κής Αυτο­κρα­το­ρί­ας να ενω­θούν χωρίς εθνι­κή κατα­πί­ε­ση, χωρίς φυλε­τι­κές δια­κρί­σεις, οικο­δο­μώ­ντας μια νέα κοι­νω­νία, χωρίς την εκμε­τάλ­λευ­ση ανθρώ­που από άνθρω­πο, τη σοσια­λι­στι­κή — κομ­μου­νι­στι­κή κοινωνία.

Να τι έγρα­φε στα 1917 ο Λένιν στο άρθρο του «Η Ουκρα­νία»: «Δεν είμα­στε υπέρ των μικρών κρα­τών. Είμα­στε υπέρ της πιο στε­νής συμ­μα­χί­ας ανά­με­σα στους εργά­τες όλων των χωρών, που να στρέ­φε­ται τόσο ενά­ντια στους “δικούς” μας καπι­τα­λι­στές, όσο και ενά­ντια στους καπι­τα­λι­στές όλων των χωρών γενι­κά. Ακρι­βώς όμως για να είναι η συμ­μα­χία αυτή εθε­λο­ντι­κή, ο Ρώσος εργά­της, χωρίς να έχει εμπι­στο­σύ­νη σε τίπο­τε και ούτε για μια στιγ­μή ούτε στη ρωσι­κή αστι­κή τάξη ούτε στην ουκρα­νι­κή αστι­κή τάξη, κηρύσ­σε­ται σήμε­ρα υπέρ του δικαιώ­μα­τος απο­χω­ρι­σμού των Ουκρα­νών, χωρίς να τους επι­βάλ­λει τη φιλία του, αλλά κατα­κτώ­ντας την με τη συμπε­ρι­φο­ρά του σαν ίσος προς ίσο, σαν σε σύμ­μα­χο και αδελ­φό στον αγώ­να για τον σοσιαλισμό».

Κι ακό­μη έγρα­φε: «Κανέ­νας δημο­κρά­της δεν μπο­ρεί επί­σης να αρνη­θεί το δικαί­ω­μα της Ουκρα­νί­ας για ελεύ­θε­ρο απο­χω­ρι­σμό από τη Ρωσία: Μόνο η ανε­πι­φύ­λα­κτη ανα­γνώ­ρι­ση αυτού του δικαιώ­μα­τος δίνει τη δυνα­τό­τη­τα να κάνει κανείς προ­πα­γάν­δα υπέρ της ελεύ­θε­ρης ένω­σης των Ουκρα­νών και των μεγα­λο­ρώ­σων, υπέρ της προ­αι­ρε­τι­κής συνέ­νω­σης των δύο λαών σ’ ένα κρά­τος. Μόνο η ανε­πι­φύ­λα­κτη ανα­γνώ­ρι­ση αυτού του δικαιώ­μα­τος απο­τε­λεί έμπρα­κτη, αμε­τά­κλη­τη, ολο­κλη­ρω­τι­κή ρήξη με το κατα­ρα­μέ­νο τσα­ρι­κό παρελ­θόν που έκα­νε το παν για την αμοι­βαία απο­ξέ­νω­ση λαών, τόσο συγ­γε­νι­κών και ως προς τη γλώσ­σα, και ως προς τον τόπο δια­μο­νής, το χαρα­κτή­ρα και την ιστο­ρία τους. Ο κατα­ρα­μέ­νος τσα­ρι­σμός μετέ­τρε­πε τους μεγα­λο­ρώ­σους σε δημί­ους του ουκρα­νι­κού λαού και καλ­λιερ­γού­σε στον ουκρα­νι­κό λαό με κάθε τρό­πο το μίσος σε εκεί­νους που απα­γό­ρευαν ακό­μη και στα Ουκρα­νό­που­λα να μιλά­νε και να σπου­δά­ζουν στη μητρι­κή τους γλώσσα.

Η επα­να­στα­τι­κή δημο­κρα­τία της Ρωσί­ας, αν θέλει να είναι πραγ­μα­τι­κά επα­να­στα­τι­κή, πραγ­μα­τι­κή δημο­κρα­τία, πρέ­πει να ξεκό­ψει απ’ αυτό το παρελ­θόν, πρέ­πει να ξανα­κερ­δί­σει για τον εαυ­τό της, για τους εργά­τες και τους αγρό­τες της Ρωσί­ας, την αδελ­φι­κή εμπι­στο­σύ­νη των εργα­τών και των αγρο­τών της Ουκρα­νί­ας. Αυτό δεν μπο­ρεί να γίνει χωρίς την πλή­ρη ανα­γνώ­ρι­ση των δικαιω­μά­των της Ουκρα­νί­ας, μαζί και του δικαιώ­μα­τος για ελεύ­θε­ρο απο­χω­ρι­σμό»*.

Αυτά γρά­φτη­καν πριν από τη νίκη της Επα­νά­στα­σης του Οκτώ­βρη και 5 χρό­νια πριν από τη δημιουρ­γία της ΕΣΣΔ. Πράγ­μα­τι, η Σοβιε­τι­κή Ενω­ση δημιουρ­γή­θη­κε με βάση αυτές τις αρχές της ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ και ΙΣΟΤΙΜΗΣ ΕΝΩΣΗΣ, με το ΔΙΚΑΙΩΜΑ της ελεύ­θε­ρης εξό­δου των ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΩΝ, ΣΟΒΙΕΤΙΚΩΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΩΝ. Εκεί βρι­σκό­ταν και η δύνα­μή της!

Οσο η χώρα βασι­ζό­ταν σε αυτές τις αρχές, όσο οι λαοί της επι­δί­ω­καν να οικο­δο­μή­σουν μια νέα σοσια­λι­στι­κή — κομ­μου­νι­στι­κή κοι­νω­νία, αυτή άντε­χε στις δοκι­μα­σί­ες, συμπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης της μάχης με τον φασι­σμό, που ήταν σάρ­κα από τη σάρ­κα του καπι­τα­λι­σμού. Οταν αυτές οι αρχές ανα­θε­ω­ρή­θη­καν και τελι­κά ανα­τρά­πη­καν, έπα­ψαν και οι όροι συγκρό­τη­σής της.

Ο Λένιν σήμε­ρα στο­χο­ποιεί­ται από τους εκπρο­σώ­πους της ρωσι­κής αστι­κής τάξης πρώ­τα απ’ όλα για­τί απο­τε­λεί το σύμ­βο­λο της κοι­νω­νι­κής ανα­τρο­πής του καπι­τα­λι­σμού, της επα­νά­στα­σης, της ανα­πό­φευ­κτης κοι­νω­νι­κής εξέ­λι­ξης, της οικο­δό­μη­σης της νέας σοσια­λι­στι­κής — κομ­μου­νι­στι­κής κοι­νω­νί­ας, που προ­ϋ­πο­θέ­τει την εξά­λει­ψή τους ως τάξης.

Επι­πλέ­ον, στην 30ή επέ­τειο της διά­λυ­σης της ΕΣΣΔ, κατη­γο­ρώ­ντας τον Λένιν και τους μπολ­σε­βί­κους, επι­διώ­κε­ται να κρυ­φτούν οι ευθύ­νες εκεί­νων που ήταν οι πραγ­μα­τι­κοί κατα­στρο­φείς της χώρας, πολ­λοί από τους οποί­ους εξα­κο­λου­θούν να κρα­τούν τα «ηνία» της σημε­ρι­νής Ρωσίας.

Παρα­πο­μπή

* Β. Ι. Λένιν , Απα­ντα, τόμος 32, «Η Ουκρα­νία», σελ. 341 — 342