Σε κλίμα συγκίνησης το τελευταίο «αντίο» στον δημοσιογράφο Φώτη Κοντόπουλο

Με μεγά­λη θλί­ψη, συνά­δελ­φοι, συγ­γε­νείς και φίλοι, όλοι όσοι τον έζη­σαν στην εφη­με­ρί­δα τα 28 χρό­νια που υπήρ­ξε συντά­κτης του «Ριζο­σπά­στη», απο­χαι­ρέ­τη­σαν σήμε­ρα, το μεση­μέ­ρι, στο νεκρο­τα­φείο της Πετρού­πο­λης τον Φώτη Κοντό­που­λο, που έφυ­γε πρό­ω­ρα από τη ζωή στα 48 του χρό­νια, χτυ­πη­μέ­νος από τον καρκίνο.

Στην κηδεία παρα­βρέ­θη­καν μετα­ξύ άλλων ο Κύριλ­λος Παπα­σταύ­ρου, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και διευ­θυ­ντής του Ριζο­σπά­στη και ο Νίκος Σοφια­νός, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του Κόμματος.

Αν και νέος στην ηλι­κία, ο Φώτης ήταν από τους παλιό­τε­ρους δημο­σιο­γρά­φους της εφη­με­ρί­δας, δοκι­μα­σμέ­νος σε πολ­λά ρεπορ­τάζ, αρχι­κά στο τμή­μα της Νεο­λαί­ας και μετά στο Ελεύ­θε­ρο και στην Οικο­νο­μία. Υπη­ρέ­τη­σε τον «Ριζο­σπά­στη» περισ­σό­τε­ρο από τη μισή ζωή του: Απ’ όταν ήρθε στην εφη­με­ρί­δα για να κάνει τα πρώ­τα του βήμα­τα, νεο­λαί­ος τότε της ΚΝΕ, μέχρι τα δύσκο­λα χρό­νια της αρρώ­στιας του.

Τον χαρα­κτή­ρι­ζε η μεθο­δι­κό­τη­τα στη δημο­σιο­γρα­φι­κή δου­λειά και η ευθύ­νη που αισθά­νο­νταν να είναι τεκ­μη­ριω­μέ­να τα ρεπορ­τάζ, να εξα­ντλούν όσο το δυνα­τόν περισ­σό­τε­ρες πηγές, να δίνουν απα­ντή­σεις από τη σκο­πιά της πολι­τι­κής του ΚΚΕ. Παρά την ασθέ­νειά του, κατά­φε­ρε να μη χάσει την επα­φή με την εφη­με­ρί­δα, ακό­μα κι όταν αυτό γίνο­νταν σχε­δόν ακα­τόρ­θω­το, στις δύσκο­λες καμπές του καρ­κί­νου με τον οποίο πάλευε.

Εκ μέρους του «Ριζο­σπά­στη», τον Φώτη απο­χαι­ρέ­τη­σε ο Περι­κλής Κουρ­μού­λης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και αρχι­συ­ντά­κτης της εφη­με­ρί­δας. Μετα­ξύ άλλων ανέ­φε­ρε: «Αν και είχα­με προ­ε­τοι­μα­στεί εδώ και μέρες, ξέρο­ντας ότι η μάχη που έδι­νε ο Φώτης στο νοσο­κο­μείο ήταν άνι­ση και ίσως η τελευ­ταία, ο πρό­ω­ρος θάνα­τός του μας συγκλόνισε.

Οπως μας συγκλο­νί­ζει και η μάχη που έδω­σε όλα αυτά τα χρό­νια στο πλευ­ρό του η Ελέ­νη, ανα­λαμ­βά­νο­ντας το δύσκο­λο έργο της φρο­ντί­δας, αλλά και της δια­χεί­ρι­σης της αρρώ­στιας μέσα στην οικο­γέ­νεια, χωρίς να λεί­ψει από τη δου­λειά της εφη­με­ρί­δας. Και μάλι­στα σε μια ιδιαί­τε­ρα δύσκο­λη περί­ο­δο, όπως αυτή της παν­δη­μί­ας, με μεγά­λες απαι­τή­σεις για το ρεπορ­τάζ της Υγεί­ας στο οποίο είναι χρεωμένη.

Φώτη, είμα­στε σίγου­ροι ότι η στρά­τευ­σή σου ως νεο­λαί­ος στην ΚΝΕ, η προ­σφο­ρά σου στην εφη­με­ρί­δα και η συμ­με­το­χή σου στο συλ­λο­γι­κό αγώ­να για έναν καλύ­τε­ρο κόσμο, χωρίς εκμε­τάλ­λευ­ση ανθρώ­που από άνθρω­πο, υπήρ­ξε καθο­ρι­στι­κή για αυτό το αίσθη­μα της πλη­ρό­τη­τας που νοιώ­θουν όλοι όσοι “δεν έζη­σαν μάταια”, ακό­μα κι αν η ζωή τους υπήρ­ξε σύντο­μη, όπως η δική σου. Σ’ απο­χαι­ρε­τού­με με μεγά­λη θλί­ψη και συγκίνηση».

Στη στε­νή τους φιλία ανα­φέρ­θη­κε στον απο­χαι­ρε­τι­σμό του ο Πανα­γιώ­της Θεο­δω­ρό­που­λος, ενώ ιδιαί­τε­ρα φορ­τι­σμέ­νη ήταν η στιγ­μή που η μικρό­τε­ρη κόρη του Φώτη, η μικρή Αννα, διά­βα­σε ένα συγκι­νη­τι­κό κεί­με­νο που είχε γρά­ψει για τον πατέ­ρα της, εκ μέρους και της μεγα­λύ­τε­ρης αδελ­φής της, Ανα­στα­σί­ας.

902.gr