Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Σε μια κοινωνία «Survivor» το σχολείο δεν έχει ασυλία!

Φιλο­ξε­νού­με­νος ο Στέ­λιος Παλαρ­μάς //
Γραμ­μα­τέ­ας του συλ­λό­γου Δ\Ν Πάτρας εκλεγ­μέ­νος με την Αγω­νι­στι­κή Συσπείρωση

Έχω την άπο­ψη ότι στον άτυ­πο διά­λο­γο που υπάρ­χει για το survivor έχουν σχε­δόν ειπω­θεί τα πάντα. Πραγ­μα­τι­κά, δεν νομί­ζω ότι έχω να προ­σθέ­σω απο­λύ­τως τίπο­τα για την φύση του παι­χνι­διού ή για τα μηνύ­μα­τα και τις αξί­ες που εκπέ­μπει μέσω των τηλε­ο­ρά­σε­ων στους τηλεθεατές.

Η αλή­θεια είναι ότι μου είναι και λίγο βαρε­τό να ακούω τα ίδια και τα ίδια και να μην αλλά­ζει τίπο­τα .Πέρυ­σι ήταν οι «κυνη­γοί πόκε­μον», παλιό­τε­ρα κάτι άλλο, ενώ θυμά­μαι και στο survivor Νο 1, πριν πολ­λά χρό­νια, ο κόσμος να ταυ­τί­ζε­ται με το «παι­δί του λαού», έναν πρώ­ην υπα­ξιω­μα­τι­κό, που τον έφα­γαν οι κλί­κες κτλ.

Ο λόγος που γρά­φω αυτό το κεί­με­νο σήμε­ρα, είναι η κοι­νή δια­πί­στω­ση ότι το survivor είναι το πρώ­το θέμα συζή­τη­σης μετα­ξύ των μαθη­τών.  Ασκεί  επά­νω τους μεγά­λη επιρ­ροή. Και μόνο από τύχη μέχρι σήμε­ρα δεν έχει σημειω­θεί κάποιο σοβα­ρό περι­στα­τι­κό σε σχο­λείο με αφορ­μή το τηλε­παι­χνί­δι, που θα απο­τε­λέ­σει  αιτία κάποιοι να την «πέσουν» στους ανί­κα­νους δασκά­λους και να τους κατη­γο­ρή­σουν, που δεν μορ­φώ­νουν τα παι­διά , που δεν είναι λει­τουρ­γοί αλλά δημό­σιοι υπάλ­λη­λοι κτλ.

Πριν μπω όμως στο κυρί­ως θέμα, θέλω να κάνω μια μικρή επισήμανση.

Πολι­τι­κοί που κυβέρ­νη­σαν 40 χρό­νια, δημο­σιο­γρά­φοι, άνθρω­ποι του «πνεύ­μα­τος», κατα­κε­ραυ­νώ­νουν τις ηθι­κές αξί­ες, που προ­βάλ­λει το survivor  όπως ο «θάνα­τος σου, η ζωή μου» λες και δεν ήταν  αυτοί που όλα αυτά τα χρό­νια πρό­βαλ­λαν και «επέ­βαλ­λαν» τέτοιου είδους αξί­ες στην κοινωνία.

Οι πιτσι­ρι­κά­δες αυτό το λένε «ευκο­λά­κι». Μιλά­νε και ανα­λύ­ουν  το εικο­νι­κό, το τηλε­ο­πτι­κό, προσ­δο­κώ­ντας πόντους προ­ο­δευ­τι­κό­τη­τας, για­τί δια­φο­ρε­τι­κά  για τον άλλον,  τον αλη­θι­νό αγώ­να επι­βί­ω­σης που δίνουν εκα­τομ­μύ­ρια Έλλη­νες, θα πρέ­πει να μιλή­σουν για τις αιτί­ες και να βρού­νε και τις λύσεις, που όμως δεν βολεύ­ουν το σύστη­μα, που τόσα χρό­νια τους ταΐ­ζει, σίγου­ρα όχι μόνο καρύδες!

Μα πώς είναι δυνα­τόν να βλέ­πουν ίντρι­γκες, πισώ­πλα­τα μαχαι­ρώ­μα­τα, κου­τσο­μπο­λιά! Ανα­ρω­τιού­νται και πέφτουν από τα σύν­νε­φα κατευ­θεί­αν στην κολυ­μπή­θρα του Σιλω­άμ και βαπτί­ζο­νται αθώ­ες περι­στέ­ρες αυτοί που εκπαί­δευ­σαν τον κόσμο επί δεκα­ε­τί­ες να επο­φθαλ­μιά, να παλεύ­ει στην ζού­γκλα των ατο­μι­κών ευκαι­ριών, να ελπί­ζει χωρίς να ορίζει.

ΕΙΚΟΝΕΣ

Εικό­να 1) Οι μαθη­τές προ­σπα­θούν να ορί­σουν ομά­δες για να παί­ξουν ένα παι­χνί­δι. Τσα­κω­μοί και γκρί­νια για το πώς θα δια­μορ­φω­θούν οι ομά­δες. Αν δεν έχω ορί­σει έναν συγκε­κρι­μέ­νο τρό­πο ή αν δεν παρέμ­βω, υπάρ­χει περί­πτω­ση να περά­σει όλη η ώρα και να «αγω­νί­ζο­νται» για το ποιος θα φτιά­ξει την πιο δυνα­τή ομά­δα χωρίς να παί­ξουν καθόλου!!

Εικό­να 2) Αν κάποιοι πρέ­πει να είναι ανα­πλη­ρω­μα­τι­κοί, αμέ­σως οι αρχη­γοί υπο­δει­κνύ­ουν τους λιγό­τε­ρο ικα­νούς ή τα κορίτσια.

Εικό­να 3) Στην πρώ­τη αμφι­σβη­τού­με­νη φάση αρχί­ζει η γκρί­νια, που μπο­ρεί να κατα­λή­ξει και σε τσα­κω­μό, ακό­μα και αν πρό­κει­ται π.χ. για ένα πλά­γιο άουτ στο ποδό­σφαι­ρο. Το παι­χνί­δι στα­μα­τά­ει και αν δεν παρέμ­βω μπο­ρεί να χρο­νο­τρι­βούν για πολ­λή ώρα.

Εικό­να 4) Συμπαί­χτης που κάνει λάθος δέχε­ται δρι­μεία κρι­τι­κή και απα­ξιω­τι­κούς χαρα­κτη­ρι­σμούς  από τη ομά­δα του .

Εικό­να 5) Ομά­δα που νικά­ει,  κοροϊ­δεύ­ει τους αντίπαλους.

Εικό­να 6) Στην ομά­δα που έχα­σε, κάποιοι από τους συμπαί­χτες πρέ­πει να φταίνε.

Εικό­να 7) Γονιός έρχε­ται ή καλεί­ται στο σχο­λείο για­τί το παι­δί του μίλη­σε άσχη­μα ή του μίλη­σαν άσχη­μα , «πλά­κω­σε» ή το «πλά­κω­σαν», απο­μο­νώ­θη­κε ή απο­μό­νω­σε, κορόι­δευε ή το κορόι­δευαν κτλ. κτλ.

Εικό­να 8) Γονιός μαθη­τή Α΄ δημο­τι­κού έρχε­ται στο σχο­λείο, αφού το παι­δί του το τελευ­ταίο διά­στη­μα παρου­σιά­ζει μειω­μέ­νη από­δο­ση και έχει και πολ­λές στιγ­μές έντα­σης. Καθώς μιλά­νε, γονιός και εκπαι­δευ­τι­κός, το παι­δί που κάθε­ται σε ένα παγκά­κι κλεί­νει τα ματιά του, έτοι­μο να απο­κοι­μη­θεί. Στο πρώ­το διά­λειμ­μα έλε­γε στους συμ­μα­θη­τές του για την χτε­σι­νή απο­χώ­ρη­ση από το survivor που έγι­νε κατά τις 12.30 π.μ.!!!!

Δεν θα προ­σθέ­σω και άλλες εικό­νες, για να μην κου­ρά­σω, όμως είμαι σίγου­ρος ότι οι δάσκα­λοι αλλά και όλοι οι άλλοι εκπαι­δευ­τι­κοί έχουν να αριθ­μή­σουν πολ­λές επιπλέον.

Αυτές οι εικό­νες παρα­τη­ρού­νται από πολύ  παλιά και σίγου­ρα θα σημειώ­νο­νται και για πολ­λά χρό­νια ακό­μη και μετά το survivor. Οι συμπε­ρι­φο­ρές αυτές δεν μπο­ρεί να είναι απο­τέ­λε­σμα της επιρ­ρο­ής που ασκεί ένα τηλε­παι­χνί­δι για κάποιους μήνες.

O τρό­πος οργά­νω­σης μιας κοι­νω­νί­ας είναι αυτός που καθο­ρί­ζει τις αξί­ες και δημιουρ­γεί τους μηχα­νι­σμούς επι­βο­λής τους. Τις αξί­ες του καπι­τα­λι­σμού και μάλι­στα σε περί­ο­δο κρί­σεις τις ζού­με δεν χρειά­ζε­ται να ανα­φερ­θώ. Τηλε­ο­πτι­κά προ­ϊ­ό­ντα όπως το survivor έρχο­νται να κωδι­κο­ποι­ή­σουν και πλα­σά­ρουν αυτές τις αξί­ες με ένα ωραίο περι­τύ­λιγ­μα να τις απαλ­λά­ξουν από κάθε είδους ανη­θι­κό­τη­τα. Όμως όλα αυτά προ­ϋ­πήρ­χαν στην κοι­νω­νία άρα και στα σχο­λεία και έχουν ήδη δια­μορ­φώ­σει ένα βαθ­μό κοι­νω­νι­κής συνείδησης

Το ιδιαί­τε­ρο με τέτοια τηλε­ο­πτι­κά προ­ϊ­ό­ντα είναι ότι όχι μόνο κωδι­κο­ποιούν τις συγκε­κρι­μέ­νες στά­σεις και αξί­ες, αλλά τις εξω­ρα­ΐ­ζουν και τις προ­ω­θούν ως πρό­τυ­πα, αφού τα μικρά παι­διά, μέσω του μηχα­νι­σμού ταύ­τι­σης- μίμη­σης  με τον ήρωα –είδω­λο, ταυ­τί­ζο­νται και με την συμπε­ρι­φο­ρά του . Πρό­σφα­τη εικόνα(9) λοι­πόν, είναι όταν ζητάω από  τα παι­διά να φτιά­ξουν δυο ομά­δες και  αμέ­σως ακού­γε­ται η φρά­ση: κύριε εμείς μαχη­τές ή εμείς διάσημοι.

Ατο­μι­κι­σμός, συμ­βι­βα­σμός,  «πάτα επι  πτω­μά­των», ο «θάνα­τός σου, η ζωή μου», ίντρι­γκες, ψέμα, και ό,τι άλλο μπο­ρεί να φαντα­στεί κανείς, παρα­δί­δε­ται στα μικρά παι­διά «καθα­για­σμέ­νο» με φωτο­στέ­φα­νο την τηλε­ο­πτι­κή συχνότητα!

Και μάλι­στα θα έρθει και η στιγ­μή που ορι­σμέ­νοι από τους παί­χτες θα εξαρ­γυ­ρώ­σουν τις «κακου­χί­ες» τους, παίρ­νο­ντας κάποια τηλε­ο­πτι­κή εκπο­μπή, συμ­με­τέ­χο­ντας σε πάνελ, κάνο­ντας επι­χει­ρή­σεις που θα τους απο­φέ­ρουν χρή­μα­τα και επι­τυ­χία, συμπλη­ρώ­νο­ντας έτσι το παζλ του ήρωα- ειδώλου.

Είμαι σίγου­ρος ότι δεν υπάρ­χει σχο­λείο που το survivor να μην  είναι πρώ­το θέμα συζή­τη­σης μετα­ξύ των μαθη­τών. Είναι ένα τρα­ντα­χτό παρά­δειγ­μα πως αξί­ες που κυριαρ­χούν στην κοι­νω­νία μπαί­νουν στο σχο­λείο και δια­μορ­φώ­νουν τις συνει­δή­σεις των μαθη­τών και πολύ περισ­σό­τε­ρο όταν αυτές προ­βάλ­λο­νται τηλε­ο­πτι­κά, αφού η τηλε­ό­ρα­ση έχει γίνει κύριο μέσο ιδε­ο­λο­γι­κής και πολι­τι­κής χειραγώγησης.

Είναι λάθος αν νομί­ζουν κάποιοι ότι στα σχο­λεία υπάρ­χει ένα είδος  «ειδι­κού παι­δα­γω­γι­κού μαγνη­τι­κού πεδί­ου» που δεν επι­τρέ­πει την είσο­δο σε κάθε είδους κοι­νω­νι­κή παθογένεια.

Ισχύ­ει ακρι­βώς το αντί­θε­το., Το σχο­λείο όσον αφο­ρά το περιε­χό­με­νό του και την κατεύ­θυν­σή του, όπως αυτή καθο­ρί­ζε­ται από το κρά­τος, ανα­πα­ρά­γει τις αξί­ες που κυριαρ­χούν στην κοινωνία.

Ειδι­κά τα τελευ­ταία χρό­νια αυξά­νε­ται συνε­χώς η «εισα­γω­γή» νέων   αξί­ων, στά­σε­ων και συμπε­ρι­φο­ρών στο σχο­λείο που σχε­τί­ζο­νται με την φτω­χο­ποί­η­ση του λαού μας.

Είναι λοι­πόν πολύ σημα­ντι­κό να κατα­νο­ή­σουν οι εκπαι­δευ­τι­κοί και κυρί­ως οι γονείς, ότι στο σχο­λείο ανα­πα­ρά­γε­ται  η κυρί­αρ­χη ιδε­ο­λο­γία. Δεν υπάρ­χει κοι­νω­νιο­λό­γος οποιασ­δή­πο­τε ιδε­ο­λο­γι­κής από­χρω­σης ή κατεύ­θυν­σης που να μην συμ­φω­νεί ότι το σχο­λείο είναι από τους πιο σημα­ντι­κούς μηχα­νι­σμούς ανα­πα­ρα­γω­γής της κυρί­αρ­χης ιδε­ο­λο­γί­ας μιας κοινωνίας.

Όμως αυτός ο μηχα­νι­σμός έχει έναν αδύ­να­το κρί­κο και αυτός είναι ο εκπαι­δευ­τι­κός που είναι απο­φα­σι­σμέ­νος να παρέμβει

Εδώ θα πρέ­πει να τονί­σου­με το ιδιαί­τε­ρο και πολύ δύσκο­λο λει­τούρ­γη­μα  που καλού­νται να επι­τε­λέ­σουν οι εκπαι­δευ­τι­κοί κάτω από αυτές τις συνθήκες

Οι πλειο­ψη­φία των εκπαι­δευ­τι­κών  προ­σπα­θεί να ανα­δεί­ξει άλλες αξί­ες, αυτές που παι­δα­γω­γούν τους μικρούς μαθη­τές , αυτές που, όπως έλε­γαν και οι μεγά­λοι παι­δα­γω­γοί, «θα τους μάθουν την τέχνη της ζωής».

Ισό­τη­τα, συμ­με­το­χή, συνερ­γα­σία, αλλη­λεγ­γύη, ευγε­νι­κή άμιλ­λα, αγω­νι­στι­κό­τη­τα, αξιο­πρέ­πεια και πολ­λά άλλα είναι και πρέ­πει να είναι το καθη­με­ρι­νό μάθη­μα στους μαθη­τές μας.

Και πρό­κει­ται πραγ­μα­τι­κά για ένα πολύ δύσκο­λο μάθη­μα, αφού με τον καται­γι­σμό επιρ­ρο­ών από την κοι­νω­νία μοιά­ζει σαν να θέλου­με να ρίξου­με αερο­πλά­νο με σφεντόνα.

Το σχο­λείο μπο­ρεί να αμβλύ­νει αυτές τις επιρ­ρο­ές, μπο­ρεί να τις περιο­ρί­σει, δεν μπο­ρεί όμως να τις ανα­τρέ­ψει ή να τις εξαλείψει.

Αυτό μπο­ρεί να γίνει μόνο στην κοι­νω­νία . Το μέγι­στο παι­δα­γω­γι­κό μάθη­μα για τα παι­διά μας είναι η συλ­λο­γι­κή αντί­στα­ση , ο αγώ­νας για ανα­τρο­πή ‚η αμφι­σβή­τη­ση της κυρί­αρ­χης ιδε­ο­λο­γί­ας. Μπο­ρού­με να παρά­ξου­με και να προ­βά­λου­με  συλ­λο­γι­κές αξί­ες, ένα δια­φο­ρε­τι­κό αφή­γη­μα από τον συμ­βι­βα­σμό με την μιζέρια.

Αυτό θα πρέ­πει να είναι το μάθη­μα που θα πρέ­πει να συμ­με­τέ­χου­με όλοι , γονείς, εκπαι­δευ­τι­κοί ‚νεο­λαί­οι.

Τέλος ‚είμαι σίγου­ρος ότι κάποιοι  με το δάκτυ­λο στην σκαν­δά­λη περι­μέ­νουν μια αφορ­μή για στή­σουν στην γωνιά τους εκπαι­δευ­τι­κούς που επέ­τρε­ψαν να γίνουν τα σχο­λεία στί­βος αγω­νι­σμά­των του survivor. Όλοι όσοι δεκα­ε­τί­ες τώρα δια­παι­δα­γώ­γη­σαν την κοι­νω­νία με το ρου­σφέ­τι ‚τον αντα­γω­νι­σμό, τον ατο­μι­κι­σμό ‚την αρπα­χτή ‚όσοι ακό­μα και τώρα μιλά­νε για τις ευκαι­ρί­ες που γεν­νά η κρί­ση (δηλα­δή πάτα επί πτω­μά­των) θα κάνουν την βολι­κή γι’ αυτούς αντι­στρο­φή ‚δεί­χνο­ντας το σχο­λείο ως την μήτρα των «αξιών» που αυτοί έσπει­ραν στην κοινωνία.

Στό­χος θα είναι οι εκπαι­δευ­τι­κοί και όποια δυνα­τό­τη­τα παι­δα­γω­γι­κής παρέμ­βα­σης έχει απο­μεί­νει για να φτιά­ξουν το νέο «σχο­λείο survivor» της αγο­ράς δίνο­ντας ατο­μι­κή ασυ­λία στην κοι­νω­νία ζού­γκλα που οραματίζονται.

Ε, δεν πρέ­πει να τους αφήσουμε…

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο