Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Στέργιος Σπυρ. Αποστόλου: Αρνούμαι

ΑΡΝΟΥΜΑΙ

Ένα τρα­νό θέλω να πω ΑΡΝΟΥΜΑΙ στους άρχο­ντες της βίας και του σκό­τους, την τύχη αυτοί που κρί­νουν των ανθρώ­πων πάνω στη γη:

ΑΡΝΟΥΜΑΙ να χου­φτώ­σω το μαχαί­ρι στο χέρι που μου βάζουν κι αναί­τια με προ­στά­ζουν βαθιά στις σάρ­κες να το χώσω ανθρώ­πι­νου κορμιού.

ΑΡΝΟΥΜΑΙ εγώ στον κόσμο τους να μπω τον σκο­τει­νό που έχουν, τις σκέ­ψεις τους να μοι­ρα­στώ, αίμα που στά­ζουν και με προ­στά­ζουν τον διπλα­νό να βλέ­πω σαν εχθρό κι όχι σαν φίλο.

ΑΡΝΟΥΜΑΙ να συστρα­τευ­τώ μ’ αυτούς σε μια τρε­λή πορεία, που αυτοί χαρά­ζουν για το μέλ­λον, στο που­θε­νά που οδη­γεί και σ’ αδιέ­ξο­δα τραγικά.

ΑΡΝΟΥΜΑΙ να απο­δε­χτώ τη λογι­κή της ζού­γκλας, που αυτοί με σπρώ­χνουν να μπω και με προ­στά­ζουν αγρί­μι να γενώ κι εγώ, σαν όλα τ’ άλλα, σ’ αυτήν που γυροφέρνουν.

ΑΡΝΟΥΜΑΙ να πιστέ­ψω σ’ υπο­σχέ­σεις και λόγια, πολ­λά που τάζουν, μ’ αντά­μα με προ­στά­ζουν τα βήμα­τά μου να οδη­γώ σε μονο­πά­τια που αυτοί ορί­ζουν να διαβώ.

ΑΡΝΟΥΜΑΙ εγώ συνέ­νο­χος να γίνω μ’ όλους αυτούς, πεί­να κι αρρώ­στιες που σκορ­πούν παντού, στο θάνα­το που οδη­γούν αθώα παι­δι­κά κορ­μιά, που ήλιου αχτί­δα δεν είδαν ακό­μα στον κόσμο που τους περιβάλλει.

ΑΡΝΟΥΜΑΙ, τέλος, ν’ αρνη­θώ την ανθρω­πιά, ατί­μη­το της σκέ­ψης μου δια­μά­ντι, που με προ­στά­ζει κάθε στιγ­μή, το δύσκο­λο στρα­τί της να δια­βαί­νω, τ’ αφτιά μου κλεί­νο­ντας γερά να μην ακούν το πλά­νο των Σει­ρή­νων το τραγούδι.

Στέρ­γιος Σπυρ. Αποστόλου
Ιστο­ρι­κός ερευ­νη­τής – Συγγραφέας

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο