ΑΡΝΟΥΜΑΙ
Ένα τρανό θέλω να πω ΑΡΝΟΥΜΑΙ στους άρχοντες της βίας και του σκότους, την τύχη αυτοί που κρίνουν των ανθρώπων πάνω στη γη:
ΑΡΝΟΥΜΑΙ να χουφτώσω το μαχαίρι στο χέρι που μου βάζουν κι αναίτια με προστάζουν βαθιά στις σάρκες να το χώσω ανθρώπινου κορμιού.
ΑΡΝΟΥΜΑΙ εγώ στον κόσμο τους να μπω τον σκοτεινό που έχουν, τις σκέψεις τους να μοιραστώ, αίμα που στάζουν και με προστάζουν τον διπλανό να βλέπω σαν εχθρό κι όχι σαν φίλο.
ΑΡΝΟΥΜΑΙ να συστρατευτώ μ’ αυτούς σε μια τρελή πορεία, που αυτοί χαράζουν για το μέλλον, στο πουθενά που οδηγεί και σ’ αδιέξοδα τραγικά.
ΑΡΝΟΥΜΑΙ να αποδεχτώ τη λογική της ζούγκλας, που αυτοί με σπρώχνουν να μπω και με προστάζουν αγρίμι να γενώ κι εγώ, σαν όλα τ’ άλλα, σ’ αυτήν που γυροφέρνουν.
ΑΡΝΟΥΜΑΙ να πιστέψω σ’ υποσχέσεις και λόγια, πολλά που τάζουν, μ’ αντάμα με προστάζουν τα βήματά μου να οδηγώ σε μονοπάτια που αυτοί ορίζουν να διαβώ.
ΑΡΝΟΥΜΑΙ εγώ συνένοχος να γίνω μ’ όλους αυτούς, πείνα κι αρρώστιες που σκορπούν παντού, στο θάνατο που οδηγούν αθώα παιδικά κορμιά, που ήλιου αχτίδα δεν είδαν ακόμα στον κόσμο που τους περιβάλλει.
ΑΡΝΟΥΜΑΙ, τέλος, ν’ αρνηθώ την ανθρωπιά, ατίμητο της σκέψης μου διαμάντι, που με προστάζει κάθε στιγμή, το δύσκολο στρατί της να διαβαίνω, τ’ αφτιά μου κλείνοντας γερά να μην ακούν το πλάνο των Σειρήνων το τραγούδι.
Στέργιος Σπυρ. Αποστόλου
Ιστορικός ερευνητής – Συγγραφέας