Στη μάνα του Σαχζάτ Λούκμαν, που δολοφονήθηκε από τη Χρυσή Αυγή

Μάνα κι εσύ, μανού­λα μας
μάνα χαροκαμένη,
σου κόψαν το λου­λού­δι σου
σ’ άφη­καν μαραμένη.

Ο φασι­σμός μανού­λα μας
έχει μακρύ το χέρι,
είναι σκο­τά­δι, θάνατος
κι ούθε δια­βεί μαχαίρι.

Οσμί­ζε­ται σαν το θεριό
τ’ ανή­με­ρο, χιμάει,
ξεσκί­ζει σάρ­κες και ρουφά
το γαί­μα που κυλάει.

Απαί­σιος, λυκάνθρωπος
και κλώ­νος τερατώδης,
με όνο­μα κι επώνυμο
κατα­γω­γή και σόι.

Οι ρίζες του είναι βαθιές
μέσα στην κοινωνία,
ξέρει να σέρ­νε­ται ύπουλα
να ξεγε­λά­ει το θύμα.

Βάνει και περιτύλιγμα
για να καλογυαλίσει,
για να γένει ευπώλητος
να μας παραπλανήσει.

Μάνα, εμείς τον ξέραμε
τον βλέ­πα­με, τον δείχναν,
τον πάι­ζαν τα κανά­λια μας
μας τον διαφημίζαν.

Βοή­θα­γαν γερόντισσες
να κου­βα­λούν τα ψώνια,
να τις περ­νούν απέναντι
να δεί­χνου­νε συμπόνια.

Τον ξένο δεν τον δείχνανε
στην άσφαλ­το σφαγμένο,
χάλαε την ατμόσφαιρα
την εκπο­μπή, το “νέο”.

Κι ο θύτης πάντα “άγνω­στος”
το θύμα ένας ξένος,
το σκού­ρο πρό­σω­πο οχτρός
το μαύ­ρο τιποτένιος.

Κου­ρά­γιο μάνα του Σαχζάτ
ήρε­μα να κοιμάσαι,
είμα­στε τώρα πιο πολλοί
το τέρας μη φοβάσαι.

Ο φασι­σμός θα νικηθεί
και θα χαμογελάμε,
σε κάθε γνω­στό και άγνωστο
που θα τον συναντάμε.

Χρή­στος Νικ. Ζήκος
Ξηρό­λο­φος Θεσπρωτίας,
8 Οκτω­βρί­ου 2020.