Στο Γιώργο Μιχαηλίδη που πέρασε στην ιστορία (τρία μικρά στιγμιότυπα)

Γρά­φει ο Στέ­λιος Κανά­κης //

Ερχό­ταν στο γρα­φείο μου όταν έγρα­φε την «Μύη­ση», το πρώ­το μέρος από την τρι­λο­γία «Της Επα­νά­στα­σης, της Μονα­ξιάς και της Λαγνεί­ας», Εκδό­σεις Καστα­νιώ­τη και μου άφη­νε σελί­δες από το χειρόγραφο.

-Διά­βα­σέ τις, μου έλε­γε. Να δεις πως δεν είναι «αντί»…

Το διά­βα­σα σε δόσεις, στα φωτο­τυ­πη­μέ­να χει­ρό­γρα­φα, το διά­βα­σα και έτοι­μο βιβλίο. Μου άρε­σε. Αργό­τε­ρα διά­βα­σα και τα άλλα δύο μέρη της τρι­λο­γί­ας (Λαβύ­ριν­θος και Έξο­δος). Πρό­λα­βα και του είπα μπρά­βο! Δια­βά­στε τα, αξίζουν.
***
Πρω­ι­νό σε ξενο­δο­χείο της Άνδρου. Καλο­καί­ρι του 1998. Πολύ πρω­ι­νό όμως. Με το ζόρι ήταν 8. Εγώ μισο­κοι­μό­μουν. Απέ­να­ντί μου ο αεί­μνη­στος Παύ­λος Μάτε­σις. Γύρω, μας ενο­χλού­σαν πολ­λά παι­διά που τα άφη­ναν ανε­νό­χλη­τα να τρέ­χουν και να τσι­ρί­ζουν ανά­με­σα στα τρα­πέ­ζια. Μας ενο­χλού­σαν κι οι μανά­δες τους. Με τις φωνές τους προς αυτά. Και που δεν τα μάζευαν. Μέσα σ’ όλη αυτήν την φασα­ρία συζη­τού­σα­με. Δηλα­δή εκεί­νος έλε­γε περισ­σό­τε­ρο κι εγώ προ­σπα­θού­σα να ξυπνήσω.

Είπα­με για τα ενο­χλη­τι­κά παι­διά, τους γονείς τους, τον ξενο­δό­χο που είχε κάνει παι­δι­κή χαρά το εστια­τό­ριο, για διά­φο­ρους άχρω­μους συγ­γρα­φείς, για τον… Γεωρ­γου­σό­που­λο κι η κου­βέ­ντα έφτα­σε στον Μιχαη­λί­δη. Ήδη είχε ανέ­βει από το «Ανοι­χτό θέα­τρο» την προη­γού­με­νη σαι­ζόν το «Προς Ελευ­σί­να» του Παύ­λου, σε σκη­νο­θε­σία του Γιώρ­γου Μιχαη­λί­δη. Μια εκπλη­κτι­κή παρά­στα­ση, που ακό­μη θυμά­μαι. Ο Παύ­λος ήταν ιδιαί­τε­ρα ευχα­ρι­στη­μέ­νος από την παρά­στα­ση αλλά, για άλλους λόγους, σχε­τι­κώς χολω­μέ­νος μαζί του. Προ­σπα­θού­σα, όσο μου επέ­τρε­πε η νύστα μου και η παι­δι­κή οχλα­γω­γία, να τον κατευ­νά­σω. Πάνω εκεί μας πλη­σιά­ζει μια μεσή­λι­κη κυρία, που κοι­τού­σε τον Παύ­λο και χαμογελούσε.

-Ο κύριος… Μιχαη­λί­δης δεν είστε; Καλη­μέ­ρα σας κύριε Μιχαηλίδη.

-Καλη­μέ­ρα σας, απά­ντη­σε δηλη­τη­ριω­δώς ο Παύ­λος κόβο­ντάς της κάθε διά­θε­ση για περε­ταί­ρω συζή­τη­ση. Έμει­νε στο τρα­πέ­ζι το μαρα­μέ­νο χαμό­γε­λο της κυρί­ας, καθώς εκεί­νη απο­μα­κρύν­θη­κε βιαστικά.
***
Πάλι στην Άνδρο – Αύγου­στο με γνω­στή ηθο­ποιό που αγα­πώ και θαυ­μά­ζω. Τα πρω­ι­νά πίνα­με καφέ μαζί. Ένα από αυτά, την βρή­κα να κλαί­ει. Αγκα­λια­στή­κα­με προ­σπα­θώ­ντας να μαντέ­ψω τι είχε συμβεί.

-Τι θα κάνω το χει­μώ­να; Ακό­μη δεν έχω καμιά πρόταση.

Ανα­κου­φί­στη­κα που δεν την είχε βρει κάποιο κακό. Δύσκο­λη η δου­λειά της ηθο­ποιού. Ακό­μη δυσκο­λό­τε­ρη κι από των ανδρών συνα­δέλ­φων τους. Μπο­ρού­σα να κατα­λά­βω τις ανη­συ­χί­ες της. Προ­σπά­θη­σα να ανα­πτε­ρώ­σω το ηθι­κό της ψελ­λί­ζο­ντας κάτι για το πόσο καλή και γνω­στή είναι. Πήρα­με τη μηχα­νή και βγή­κα­με βόλ­τα. Συνήλθε.

Το ίδιο από­γευ­μα ταξι­δεύ­α­με για Αθή­να. Στο πλοίο βρή­κα­με τον Γιώρ­γο (Μιχαη­λί­δη) και καθί­σα­με μαζί του. Αμέ­σως μετά τα τετριμ­μέ­να απευ­θύν­θη­κε στην ηθοποιό:

-Όπως ξέρεις (είπε το όνο­μά της), εμείς δεν έχου­με συνερ­γα­στεί. Μήπως είναι καιρός;

Η ηθο­ποιός χαμο­γέ­λα­σε και με κοί­τα­ξε, λιγά­κι ένο­χα. Εγώ πρό­λα­βα και την κλώ­τση­σα κρυ­φί­ως. Ακο­λού­θη­σε ένα όμορ­φο ταξί­δι. Για την ιστο­ρία, δεν συνερ­γά­στη­καν ποτέ…
***
Ένας ικα­νός κι αγα­πη­μέ­νος άνθρω­πος πέθα­νε. Έτσι είναι Γιώρ­γη! Σαν γεν­νη­θή­κα­με, θα πεθά­νου­με κιό­λας. Όμως στο πέρα­σμά σου, τα κατά­φε­ρες. Μας άφη­σες σπου­δαίο έργο. Σκη­νο­θε­τι­κό και συγγραφικό.

_______________________________________________________________________________________________________

Στέλιος Κανάκης Διδάσκει στην επαγγελματική εκπαίδευση και παράλληλα δραστηριοποιείται στο χώρο του βιβλίου. Έχει γράψει, υπό μορφή ημερολογίων τα «Με τη μουσική του κόσμου», «Οι μουσικοί του κόσμου» και «Δώδεκα μήνες συνθέτες».  Επίσης το «Ιερές Βλακείες» Εμπειρία Εκδοτική 1η και 2η έκδοση – Εκδόσεις Εντύποις 3η και 4η και το «Η Αγρία Γραφή» Εκδόσεις ΚΨΜ.
[email protected] Facebook: Stelios Kanakis /ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΝΑΚΗΣ