Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Συντριβή αεροσκάφους στη Ρωσία: Εντοπίσθηκαν τα συντρίμμια, δεν υπάρχουν επιζώντες

Δεν υπάρ­χουν επι­ζώ­ντες από την συντρι­βή του ρωσι­κού αερο­σκά­φους Antonov (An-26) στην ρωσι­κή άπω ανα­το­λή, μετέ­δω­σαν τα πρα­κτο­ρεία Interfax και RIA, επι­κα­λού­με­να πηγές των συνερ­γεί­ων διάσωσης.

Νωρί­τε­ρα, τα πρα­κτο­ρεία Interfax και TASS είχαν μετα­δώ­σει ότι εντο­πί­σθη­καν τα συντρίμ­μια του αερο­σκά­φους στο σημείο όπου συνε­τρί­βη επά­νω σε βρά­χο, σε από­στα­ση 4 χιλιο­μέ­τρων από την κωμό­πο­λη Παλά­να, όπου κατευ­θυ­νό­ταν το An-26 με 28 επιβαίνοντες.

Σύμ­φω­να με την υπη­ρε­σία πολι­τι­κής αερο­πο­ρί­ας, το αερο­σκά­φος συνε­τρί­βη σε βρα­χώ­δη πλα­γιά καθώς ετοι­μα­ζό­ταν να προ­σγειω­θεί υπό συν­θή­κες χαμη­λής ορα­τό­τη­τας λόγω της νέφω­σης που επι­κρα­τού­σε την περιο­χή, που βρί­σκε­ται βόρεια της χερ­σο­νή­σου Καμτσάτκα.

Τα συντρίμ­μια βρέ­θη­καν κατά μήκος της παρα­λί­ας στην θάλασ­σα του Οχό­τσκ. Το ένα τμή­μα της ακά­του βρέ­θη­κε στην ξηρά και το δεύ­τε­ρο στην θάλασ­σα σε από­στα­ση τεσ­σά­ρων χιλιο­μέ­τρων από την στεριά.

AERROSKAFOUS

Μετα­ξύ των επι­βα­τών περι­λαμ­βα­νό­ταν και η δήμαρ­χος της πόλης Παλά­να Ολγκα Μοχίρεβα.

Το σοβιε­τι­κής κατα­σκευ­ής αερο­σκά­φος πετού­σε από το 1982.

Οι ρωσι­κές προ­δια­γρα­φές ασφα­λεί­ας έχουν βελ­τιω­θεί τα τελευ­ταία χρό­νια, αλλά ατυ­χή­μα­τα εξα­κο­λου­θούν να συμ­βαί­νουν κυρί­ως με παλαιά αερο­σκά­φη σε απο­μα­κρυ­σμέ­νες περιοχές.

Τα An-26, που χρη­σι­μο­ποιού­νται ακό­μη ως πολε­μι­κά ή επι­βα­τη­γά αερο­σκά­φη σε ορι­σμέ­νες χώρες, έχουν εμπλα­κεί σε δεκά­δες θανα­τη­φό­ρα δυστυ­χή­μα­τα τα τελευ­ταία 50 χρόνια.

Ενα παρό­μοιου τύπου αερο­σκά­φος, ένα Antonov-28, συνε­τρί­βη σε δάσος της Καμ­τσάτ­κα το 2012 σκο­τώ­νο­ντας 10 ανθρώ­πους. Σύμ­φω­να με τους ερευ­νη­τές, και οι δύο πιλό­τοι ήταν μεθυ­σμέ­νοι την ώρα του δυστυχήματος.

«Τσε Γκε­βά­ρα, πρε­σβευ­τής της Επα­νά­στα­σης», του Νίκου Μόττα

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο