ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ξεπέρασαν και το Λάσκαρη!

Γρά­φει ο Γιώρ­γος Μου­σγάς //

Ο αλή­στου μνή­μης υπουρ­γός Απα­σχό­λη­σης της ΝΔ, που δεν επέ­τρε­πε …«την πάλιν των τάξε­ων» (!) το 1976 όρι­σε απαρ­τία για από­φα­ση απερ­γί­ας το ¼ και όχι το ½ ‑όπως όρι­σε η συγκυ­βέρ­νη­ση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ των τακτο­ποι­η­μέ­νων μελών των σωμα­τεί­ων με τον εφαρ­μο­στι­κό νόμο 4512/2018. Πρό­κει­ται για το «Νόμο Αχτσιό­γλου-Βρού­τση», όπως ονομάστηκε!

Την 1^η Ιου­λί­ου 2019 παρου­σιά­στη­κε σε ημε­ρί­δα ο απο­λο­γι­σμός του Σχε­δί­ου Δρά­σης του Σώμα­τος Επι­θε­ώ­ρη­σης Εργα­σί­ας (ΣΕΠΕ) για την απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα των εργα­λεί­ων Ανά­λυ­σης Κιν­δύ­νου (Risk Analysis) ως προς την κατα­πο­λέ­μη­ση της «μαύ­ρης» και της υπο­δη­λω­μέ­νης εργα­σί­ας.

Το συγκε­κρι­μέ­νο Σχέ­διο Δρά­σης υλο­ποι­ή­θη­κε πιλο­τι­κά από τον Φεβρουά­ριο μέχρι και τον Μάιο του 2019 και ο απο­λο­γι­σμός, ανά­με­σα στα άλλα, ανα­φέ­ρε­ται και στους «επι­κίν­δυ­νους» εργο­δό­τες σημειώ­νο­ντας: «Μέσω του εκσυγ­χρο­νι­σμού τους, οι ελεγ­κτι­κοί μηχα­νι­σμοί (πρέ­πει να) είναι ένα βήμα μπρο­στά από τους παρα­βά­τες, εν προ­κει­μέ­νω τους εργο­δό­τες που κατα­πα­τούν την εργα­τι­κή νομο­θε­σία “κλέ­βο­ντας” χρή­μα­τα και εισφο­ρές από τους εργα­ζό­με­νους τους και τα ασφα­λι­στι­κά ταμεία. Και στη συνέ­χεια συνεν­νο­ού­νται μετα­ξύ τους προ­κει­μέ­νου να απο­φεύ­γουν τις κυρώ­σεις!». (πηγή)

Την κεντρι­κή διεύ­θυν­ση του ΣΕΠΕ επι­σκέ­φτη­κε (13.06.2019) επι­σκέ­φτη­κε και ο πρω­θυ­πουρ­γός Αλέ­ξης Τσί­πρας συνο­δευό­με­νος απ’ την υπουρ­γό Εργασίας,και εκπρό­σω­πο του ΣΥΡΙΖΑ, Έφη Αχτσιό­γλου και το Νάσο Ηλιό­που­λο, που είχε δια­τε­λέ­σει επι­κε­φα­λής του ΣΕΠΕ.

Ο Αλ. Τσί­πρας στην κεντρι­κή διεύ­θυν­ση του ΣΕΠΕ

«Απο­τε­λεί κοι­νω­νι­κή ανά­γκη και εθνι­κό στό­χο η δημιουρ­γία νέων ποιο­τι­κών θέσε­ων εργα­σί­ας με αυξη­μέ­νους μισθούς» δήλω­σε ο πρω­θυ­πουρ­γός, Αλέ­ξης Τσί­πρας σημειώ­νο­νας ότι μέσα από την δρά­ση του ΣΕΠΕ οι εργα­ζό­με­νοι αισθά­νο­νται ότι υπάρ­χει νόμος και ότι μπο­ρούν να διεκ­δι­κούν τα δικαιώ­μα­τά τους. 

Κων­στα­ντί­νος Λάσκαρης

Κι όμως! Αυτοί που προ­σφέ­ρουν αίσθη­ση ασφά­λειας στους εργα­ζό­με­νους ξεπέ­ρα­σαν ακό­μα και τον Κων­στα­ντί­νο Λάσκα­ρη, τον αλή­στου μνή­μης υπουρ­γό Εργα­σί­ας της ΝΔ που απα­γό­ρευ­σε την πάλη των τάξε­ων (!) με τις αντια­περ­για­κές ρυθ­μί­σεις στο πολυ­νο­μο­σχέ­διο με τίτλο «Ρυθ­μί­σεις για την εφαρ­μο­γή των διαρ­θρω­τι­κών μεταρ­ρυθ­μί­σε­ων του Προ­γράμ­μα­τος Οικο­νο­μι­κής Προ­σαρ­μο­γής και άλλες δια­τά­ξεις», το οποίο περι­λαμ­βά­νει δεκά­δες από τα προ­α­παι­τού­με­να για το κλεί­σι­μο της 3ης «αξιο­λό­γη­σης» του 3ου μνημονίου.

Η νέα αντια­περ­για­κή ρύθ­μι­ση ψηφί­στη­κε το βρά­δι της 15^ης Γενά­ρη 2018, κατα­χω­ρή­θη­κε ως άρθρο 211 στο ν. 4512/2018 (ΦΕΚ Α΄5/17.1.2018) και προ­βλέ­πει: «Ειδι­κά για τη συζή­τη­ση και τη λήψη από­φα­σης κήρυ­ξης απερ­γί­ας απαι­τεί­ται η παρου­σία του­λά­χι­στον του ενός δευ­τέ­ρου (¹/₂) των οικο­νο­μι­κά τακτο­ποι­η­μέ­νων μελών». 

Κι όμως ο ν.330/1976 του Κ. Λάσκα­ρη ‑που καταρ­γή­θη­κε με το ν. 1264- προ­έ­βλε­πε (άρθρο 34) ότι «η απερ­γία απο­φα­σί­ζε­ται υπό της συνε­λεύ­σε­ως των μελών, θεω­ρου­μέ­νης ως εν απαρ­τία τελού­σης κατά την δευ­τέ­ραν σύγκλη­σίν της, εάν δεν επε­τεύ­χθη απαρ­τία κατά την πρώ­την εφ’ όσον παρί­στα­ται το ¼ του όλου αριθ­μού των εχό­ντων το δικαί­ω­μα ψήφου μελών».

Δηλα­δή από­φα­ση –με τους, τότε, βέβαια όρους- για απερ­γία χρεια­ζό­ταν απαρ­τία από το ¼ και όχι το ½ των τακτο­ποι­η­μέ­νων μελών των σωμα­τεί­ων, που όρι­σε η κυβέρ­νη­ση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Το ξερό «Όχι» της Αχτσιόγλου

Η πρώ­τη απά­ντη­ση στην κυβέρ­νη­ση δόθη­κε με την κινη­το­ποί­η­ση το από­γευ­μα της 9^ης Γενά­ρη 2018, που κατα­τέ­θη­κε το αντι­λαϊ­κό πολυ­νο­μο­σχέ­διο και στις 15 Γενά­ρη 2018, που ψηφί­στη­κε. Λόγω της αντια­περ­για­κής ρύθ­μι­σης οργι­σμέ­νοι οι συν­δι­κα­λι­στές τον χαρα­χτή­ρι­σαν «Νόμο Αχτσιό­γλου-Βρού­τση».

Κινη­το­ποί­η­ση ενά­ντια στο απερ­γο­κτό­νο άρθρο

Θέση της ΝΔ ‑που επα­νέ­λα­βε στη Βου­λή ο πρό­ε­δρος Κυριά­κος Μητσο­τά­κης- είναι ότι για τη λήψη από­φα­σης υπέρ της απερ­γί­ας απαι­τεί­ται η σύμ­φω­νη γνώ­μη του 50%+1 των εργα­ζο­μέ­νων. Αρχι­κά η ΝΔ δια του αντι­προ­έ­δρου Αδ. Γεωρ­γιά­δη είχε υπο­στη­ρί­ξει ότι θα ψήφι­ζε την απερ­γο­κτό­να ρύθ­μι­ση της κυβέρ­νη­σης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αλλά προ­χώ­ρη­σε, τελι­κά, στην απα­ρά­δε­κτη πρό­τα­σή της κατα­ψη­φί­ζο­ντας το σχε­τι­κό άρθρο.

Μετά από αίτη­μα του ΚΚΕ έγι­νε ονο­μα­στι­κή ψηφο­φο­ρία. Σε σύνο­λο 295 βου­λευ­τών, «υπέρ» επί της αρχής ψήφι­σαν 154 βου­λευ­τές (η 154η ψήφος ήταν της ανε­ξάρ­τη­της βου­λευ­τή Θ. Μεγα­λο­οι­κο­νό­μου) και «κατά» 141. 

«Την απερ­γία δεν θα την καταρ­γή­σε­τε ό,τι νόμο κι αν ψηφί­σε­τε»: Το μήνυ­μα αυτό έστει­λαν οι δια­δη­λω­τές από στη μαζι­κή συγκέ­ντρω­ση στην Ομό­νοια στις 9.1.2018.

Η παρά­στα­ση του ΠΑΜΕ στο υπουρ­γείο Εργασίας

Οταν η πορεία έφτα­σε έξω από το υπουρ­γείο, οι εκπρό­σω­ποι των εργα­ζο­μέ­νων απαί­τη­σαν να ανοί­ξουν τα κατε­βα­σμέ­να ρολά και να συνα­ντή­σουν την πολι­τι­κή του ηγε­σία. Καθώς το αίτη­μά τους έμει­νε χωρίς απά­ντη­ση, άνοι­ξαν οι ίδιοι τις πόρτες.

Φωνά­ζο­ντας συν­θή­μα­τα όπως «Νόμος είναι το δίκιο του εργά­τη και όχι τα κέρ­δη του κεφα­λαιο­κρά­τη» και «Χωρίς εσέ­να γρα­νά­ζι δεν γυρ­νά, εργά­τη μπο­ρείς χωρίς αφε­ντι­κά», απέ­δω­σαν στο υπουρ­γείο την επω­νυ­μία που αρμό­ζει στα «έργα και τις ημέ­ρες» του: «Υπουρ­γείο ΔΝΤ — ΕΕ — εργοδοσίας».

Παράλ­λη­λα, ανάρ­τη­σαν γιγα­ντο­πα­νώ στην πρό­σο­ψή του με το σύν­θη­μα «Κυβέρ­νη­ση — μεγά­λο κεφά­λαιο — ΕΕ ακού­στε το καλά: Κάτω τα ξερά σας από την απερ­γία. Είναι εργα­τι­κό δικαί­ω­μα». Το ίδιο μήνυ­μα άφη­σαν γραμ­μέ­νο και στον τοί­χο έξω από το υπουργείο.

Αντι­προ­σω­πεία των Ομο­σπον­διών και των Σωμα­τεί­ων, ανε­βαί­νο­ντας στο υπουρ­γείο, απαί­τη­σε από την υπουρ­γό Εργα­σί­ας, Εφη Αχτσιό­γλου, και την ανα­πλη­ρώ­τρια υπουρ­γό, Θεα­νώ Φωτί­ου, να παρ­θεί πίσω η απερ­γο­κτό­να ρύθμιση.

Ένα ξερό «Όχι» ήταν η απά­ντη­ση της ΄Εφης Αχτσιό­γλου στο αίτη­μα των συν­δι­κα­λι­στών να απο­συρ­θεί η αντια­περ­για­κή ρύθμιση.

Οι συντα­ξιού­χοι στην κινητοποίηση

Ανά­με­σα σε αυτούς που ανέ­βη­καν μέχρι το γρα­φείο της υπουρ­γού ήταν και ο Δήμος Κου­μπού­ρης, πρό­ε­δρος της Ομο­σπον­δί­ας Συντα­ξιού­χων Ελλά­δας ΙΚΑ. «Είστε νέοι άνθρω­ποι και κατα­δι­κά­ζε­τε τη γενιά σας» είπε στην Εφη Αχτιό­γλου για να προ­σθέ­σει: «Μας πήρα­τε πίσω τις συντά­ξεις. Πήρα­τε τα μερο­κά­μα­τα. Παίρ­νε­τε και την απεργία».

Η ιστο­ρία των αντια­περ­για­κών νόμων

Στις 24.5.1976 η κυβέρ­νη­ση της ΝΔ έφε­ρε για συζή­τη­ση στη Βου­λή τον περι­βό­η­το ν. 330 (ΦΕΚ Α΄ 129/29.5.1976) «Περί Επαγ­γελ­μα­τι­κών σωμα­τεί­ων και ενώ­σε­ων και δια­σφα­λί­σε­ως της συν­δι­κα­λι­στι­κής ελευθερίας».

Ήταν ένα από τα πιο αντερ­γα­τι­κά νομο­θε­τή­μα­τα που γνώ­ρι­σε ο τόπος. Συνά­ντη­σε εξ αρχής την αντί­θε­ση όλων των κομ­μά­των της αντι­πο­λί­τευ­σης και των εργα­ζο­μέ­νων, πλην της φιλο­κυ­βερ­νη­τι­κής, τότε, διοί­κη­σης της ΓΣΕΕ, η οποία περιο­ρί­στη­κε να υπο­βά­λει ορι­σμέ­νες δευ­τε­ρεύ­ου­σας σημα­σί­ας τρο­πο­ποι­ή­σεις. Ο ν. 330 περιό­ρι­ζε δρα­στι­κά το δικαί­ω­μα της απερ­γί­ας, κατο­χύ­ρω­νε την αντα­περ­γία (λοκ άουτ), νομι­μο­ποιού­σε τη συγκρό­τη­ση απερ­γο­σπα­στι­κών μηχα­νι­σμών και, κυρί­ως, απα­γό­ρευ­σε την «πολι­τι­κή απεργία».

Ο αλή­στου μνή­μης υπουρ­γός Απα­σχό­λη­σης Κ. Λάσκα­ρης, υπε­ρα­σπι­ζό­με­νος το νομο­σχέ­διο, χαρα­κτή­ρι­σε «αυθά­δη και ιτα­μή» την αξί­ω­ση για από­συρ­σή του, ενώ δήλω­σε στους δημο­σιο­γρά­φους: «Δεν θα επι­τρέ­ψο­μεν την πάλιν των τάξεων»!

Στις 24.5.1976 άρχι­σε 48ωρη απερ­γία των εργα­ζο­μέ­νων στο δημό­σιο και τον ιδιω­τι­κό τομέα, την οποία κήρυ­ξαν πρω­το­βάθ­μια σωμα­τεία και ομο­σπον­δί­ες, ενώ δεκά­δες χιλιά­δες απερ­γοί πραγ­μα­το­ποιούν μεγά­λη και μαχη­τι­κή πορεία στην Αθή­να. Ομως, η κυβέρ­νη­ση κρά­τη­σε για τη δεύ­τε­ρη μέρα της απερ­γί­ας (στις 25 του Μάη) το σχέ­διο για τη δολο­φο­νι­κή επί­θε­ση της Αστυ­νο­μί­ας κατά των απερ­γών: Ένας νεκρός, 75 τραυ­μα­τί­ες και 100 συλλήψεις.

Το «άρθρο 4» στο νόμο-τραβεστί

Ο ν. 330 καταρ­γή­θη­κε απ’ την κυβέρ­νη­ση του ΠΑΣΟΚ με το ν.1264/1982 (ΦΕΚ Α’ 79/1.7.1982) με τον οποίο ορί­στη­κε ότι για από­φα­ση απερ­γί­ας απαι­τεί­ται η παρου­σία του­λά­χι­στο του ενός τρί­του (¹/₃) των οικο­νο­μι­κά τακτο­ποι­η­μέ­νων μελών στην πρώ­τη συζή­τη­ση και του ενός πέμ­πτου (¹/₅) στην τρί­τη συζήτηση. 

Ένα ακρι­βώς χρό­νο μετά η κυβέρ­νη­ση του ΠΑΣΟΚ ψήφι­σε το ν.1365 (ΦΕΚ Α΄ 80/22.7.1983) για την «Κοι­νω­νι­κο­ποί­η­ση των επι­χει­ρή­σε­ων δημό­σιου χαρα­κτή­ρα ή κοι­νής ωφέλειας».

Στο άρθρο 4 –το οποίο χάρι­σε και το «όνο­μα» στο νόμο- ορί­στη­κε: «Η Γενι­κή Συνέ­λευ­ση, η οποία βρέ­σκε­ται σε νόμι­μη απαρ­τία με την παρου­σία οποιου­δή­πο­τε αριθ­μού των μελών της, συζη­τά για το θέμα της απερ­για­κής κινη­το­ποί­η­σης και εκλέ­γει με πλειο­ψη­φία των παρό­ντων σε κεντρι­κό και περι­φε­ρεια­κό επί­πε­δο τις εφο­ρευ­τι­κές επι­τρο­πές για τη διε­ξα­γω­γή της ψηφο­φο­ρί­ας. Για να ληφθεί από­φα­ση για απερ­για­κή κινη­το­ποι­ί­η­ση απαι­τεί­ται η από­λυ­τη πλειο­ψη­φία των εγγε­γραμ­μέ­νων μελών της οργάνωσης».

Ήταν ένας «νόμος τρα­βε­στί που άλλο φαί­νε­ται και άλλο είναι» είπε στη Βου­λή ο Μίκης Θεο­δω­ρά­κης, βου­λευ­τής, τότε του ΚΚΕ, στη διάρ­κεια της συζή­τη­σης του επί­μα­χου νομο­σχε­δί­ου. Στις 2.7.1983 που ψηφί­στη­κε ο νόμος με το «άρθρο 4», έγι­νε πανελ­λα­δι­κή απερ­για­κή κινη­το­ποί­η­ση. Στην Αθή­να η μεγα­λειώ­δης συγκέ­ντρω­ση έγι­νε στην πλα­τεία Εθνι­κής Αντί­στα­σης και στους γύρω δρό­μους. Όταν η πορεία έφτα­σε στο Σύνταγ­μα υπήρ­χαν ακό­μα χιλιά­δες δια­δη­λω­τών στην πλα­τεία Εθνι­κής Αντίστασης.

Το «άρθρο 4» δεν εφαρ­μό­στη­κε ποτέ και τυπι­κά καταρ­γή­θη­κε με το νόμο 1766/1988 (ΦΕΚ Α΄ 61/1.4.1988).