Τον Γιώρ­γο Φαρ­σα­κί­δη, πολ­λοί τον γνω­ρί­σα­με στους τόπους εξο­ρί­ας, στη Γυά­ρο και το Λακ­κί της Λέρου, σαν συγκρα­τού­με­νό μας.
Άλλοι πάλι και ειδι­κά οι νεό­τε­ροι τον γνω­ρί­σα­με μέσα από το έργο του.
Το αστεί­ρευ­το εικα­στι­κό του έργο.
Το έργο που είχε διε­θνή απή­χη­ση και έδω­σε στον δημιουρ­γό του πολ­λές τιμη­τι­κές δια­κρί­σεις.

Με το έργο του, ο Γιώρ­γος Φαρ­σα­κί­δης, κατα­γρά­φει όχι μόνο την πολυ­τά­ρα­χη ζωή του, μια ζωή με αγώ­νες και θυσί­ες «για να ανθρω­πέ­ψει ο άνθρω­πος» αλλά και τη ζωή χιλιά­δων αγω­νι­στών της Εαμι­κής Εθνι­κής Αντί­στα­σης και των αγω­νι­στών του αντι­δι­κτα­το­ρι­κού αγώνα.
Φωτί­ζει πλευ­ρές της πρό­σφα­της ιστο­ρί­ας της χώρας μας.

Ο Γιώργος, δεν ήταν ο καλλιτέχνης που κατέγραφε τη ζωή και τους αγώνες των άλλων. Δεν ήταν απλά ο παρατηρητής και καταγραφέας της ιστορίας. Πολέμησε με το όπλο στο χέρι τους Βούλγαρους και Γερμανούς κατακτητές μέσα από τις γραμμές της ΕΠΟΝ και του ΕΛΑΣ και τραυματίστηκε σοβαρά σε δυο μάχες.

Η απε­λευ­θέ­ρω­ση της χώρας από τους Γερ­μα­νούς τον βρί­σκει να αναρ­ρώ­νει, μετά από πρό­σφα­το τραυ­μα­τι­σμό του, στο Νοσοκομείο.
Εκεί ξεκι­νά ο νέος Γολ­γο­θάς για τον Γιώργο.
Για τη συμ­με­το­χή του στην Εθνι­κή Αντί­στα­ση μέσα από τις γραμ­μές του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, συλ­λαμ­βά­νε­ται και εξο­ρί­ζε­ται στη Γυά­ρο και στη Μακρό­νη­σο.
Το τι πέρα­σε αυτός και οι σύντρο­φοί του, στα χρό­νια της εξο­ρί­ας, το έχει κατα­γρά­ψει με το έργο του.

Με την επι­βο­λή της στρα­τιω­τι­κής δικτα­το­ρί­ας, στις 21 Απρί­λη 1967, ο Γιώρ­γος Φαρ­σα­κί­δης συλ­λαμ­βά­νε­ται εκ νέου και εξο­ρί­ζε­ται και πάλι στη Γυά­ρο αρχι­κά και το Λακ­κί της Λέρου μετέπειτα.

Η πρώ­τη γνω­ρι­μία του Γιώρ­γου με την ξυλο­γρα­φία έγι­νε το 1949 — ’50 στο «Σύρ­μα» των πολι­τών στο ΑΕΤΟ — ΕΣΑΙ στο Μακρονήσι.
Την τεχνι­κή του, στην ξυλο­γρα­φία την τελειο­ποί­η­σε τη 10ετίου του 1950 στον Άη Στρά­τη.
Στέλ­νο­ντας κάρ­τες, δηλώ­να­με ότι ζού­με, ότι αντι­στε­κό­μαστε, μας είπε κάποια στιγμή.

Από τη μετα­πο­λί­τευ­ση και μετά ο Γ. Φαρ­σα­κί­δης τυπώ­νει τα έργα του, συμ­με­τέ­χει σε πολ­λές ατο­μι­κές και ομα­δι­κές εκθέ­σεις. Εκδί­δει πολ­λά βιβλία και λευ­κώ­μα­τα τα οποία απο­τυ­πώ­νουν πλευ­ρές της πολυ­τά­ρα­χης ζωής του.
Το έργο του περ­νά τα σύνο­ρα της πατρί­δας μας.
Για τη μεγά­λη αγω­νι­στι­κή και καλ­λι­τε­χνι­κή προ­σφο­ρά του τιμά­ται με το ανώ­τα­το Χρυ­σό Μετάλ­λιο της Σοβιε­τι­κής Επι­τρο­πής Ειρή­νης.
Το 1984, το βιβλίο του «Η Πρώ­τη Πατρί­δα» πήρε το πρώ­το βρα­βείο της Εται­ρεί­ας Ελλή­νων Λογο­τε­χνών.

Συμ­με­τέ­χει σε πάρα πολ­λές εκδη­λώ­σεις ως ομι­λη­τής. Άλλες φορές τα έργα του δια­κό­σμη­σαν το χώρο των εκδηλώσεων.

Σε εκδή­λω­ση του “ΣΦΕΑ 1967–1974” στο Επτα­πύρ­γιο στις 28/4^ου/2009 με τίτλο: «Η τέχνη άνθι­ζε και στους τόπους εξο­ρί­ας», ο Γιώρ­γος Φαρ­σα­κί­δης περι­γρά­φει πως ζωγρά­φι­σε τον πίνα­κα με “την ανε­μώ­νη πίσω από το συρ­μα­τό­πλεγ­μα”.
«Ήταν το 1970, και “στη γωνιά του ιατρεί­ου (του στρα­το­πέ­δου στο Λακ­κί της Λέρου) στε­κό­ταν μια εθε­λό­ντρια ερυ­θρο­σταυ­ρί­τισ­σα νοσοκόμα.
Δίπλα στο συρ­μα­τό­πλεγ­μα που ζώνει τον αυλό­γυ­ρο, ένας μάλ­λον ηλι­κιω­μέ­νος κρα­τού­με­νος προ­σπα­θεί από ώρα μ’ ένα σκου­πό­ξυ­λο να φτά­σει κάτι πίσω από το σύρμα.
Η νοσο­κό­μα αθέ­α­τη, όλο περιέρ­γεια, παρα­κο­λου­θεί. Ο κρα­τού­με­νος έφυ­γε, για να γυρί­σει σε λίγο μ’ ένα καλάμι.
Το στε­ρέ­ω­σε στο σκου­πό­ξυ­λο και ξανάρ­χι­σε την προ­σπά­θεια και, τελι­κά, τρα­βώ­ντας το πίσω, έλαμ­ψε από χαρά.
«Δεν κρα­τή­θη­κα», μου ’λε­γε αργό­τε­ρα με βουρ­κω­μέ­να μάτια η αδελ­φή, «έτρε­ξα να κρυ­φτώ στο δωμά­τιο και ξέσπα­σα σε λυγ­μούς. Στην άκρη του καλα­μιού κρε­μό­ταν ένα λου­λου­δά­κι, μια ανε­μώ­να. Το κατα­λα­βαί­νεις; Τόση προ­σπά­θεια για ένα λου­λού­δι! Φυσι­κά, πού μπο­ρού­σε να είναι αλλού τόσο πολύ­τι­μο το νερό, όσο στην κόλα­ση», συμπλή­ρω­σε στο­χα­στι­κά.
Αυτό το λου­λού­δι πίσω από το συρ­μα­τό­πλεγ­μα είναι και ο πίνα­κας που έγι­νε η αφί­σα της εκδήλωσης.

🚩  Ο Γιώργος Φαρσακίδης έζησε «Ορθοστατών και ορθοβαδίζων» μέχρι τέλους.

Ήταν δρα­στή­ριο μέλος του ΣΦΕΑ και συμ­με­τεί­χε σε όλες του τις εκδη­λώ­σεις με την παρου­σία του και τις παρεμ­βά­σεις του.
Ήταν μέλος του Τμή­μα­τος Χαρα­κτι­κής του ΕΕΤΕ (Επι­με­λη­τή­ριο Εικα­στι­κών Τεχνών Ελλάδος).
Συμ­με­τεί­χε στην 30μελή αντι­προ­σω­πεία του ΕΕΤΕ το 1999, κατά τη διάρ­κεια των αερο­πο­ρι­κών βομ­βαρ­δι­σμών του ΝΑΤΟ κατά της Σερ­βί­ας, στο ταξί­δι αλλη­λεγ­γύ­ης και συμπα­ρά­στα­σης του ΕΕΤΕ στο βομ­βαρ­δι­ζό­με­νο λαό».
Υπη­ρέ­τη­σε με σεμνό­τη­τα το αντι­πο­λε­μι­κό — αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κό κίνη­μα της χώρας μας, συμ­βάλ­λο­ντας στην ανά­πτυ­ξη της δρά­σης της ΕΕΔΥΕ, ενώ ήταν από τους πρω­τερ­γά­τες του περιο­δι­κού “Δρό­μοι της Ειρή­νης”.
Διε­τέ­λε­σε, επί­σης, μέλος του Εθνι­κού Συμ­βου­λί­ου της ΕΕΔΥΕ.

Ήταν μέλος της ΚΟΒ Εικα­στι­κών της ΤΟ Καλ­λι­τε­χνών της ΚΟ Αττι­κής του ΚΚΕ.
Όσο του το επέ­τρε­παν οι δυνά­μεις του συμ­με­τεί­χε σε δρα­στη­ριό­τη­τες του ΚΚΕ. «Μια ζωή και για πάντα, πλάι στην πιο ζωο­γό­να πηγή της ελλη­νι­κής κοι­νω­νί­ας, το ΚΚΕ», είχε ανα­φέ­ρει σε μια τελευ­ταία δήλω­σή του.
«Είναι μια ζωή την οποία ποτέ δε θα ‘θελα ν’ αλλά­ξω. Όπως δεν άλλα­ξα και την πίστη μου κι ας απο­μυ­θο­ποι­ή­θη­καν κάποια πράγ­μα­τα. Το ιδα­νι­κό παρέ­μει­νε το ίδιο.
Ο Λένιν έλε­γε ότι κομ­μου­νι­στής είναι εκεί­νος που συμ­βάλ­λει, ώστε να προ­ω­θή­σου­με, έστω κι ένα βημα­τά­κι, προς την επα­νά­στα­ση. Ούτε μεγά­λα λόγια, ούτε εξάρσεις.
Απλώς, πρα­κτι­κά, να συμ­βάλ­λεις με ένα μικρό λιθα­ρά­κι. Αυτό που μπο­ρεί να προ­σφέ­ρει ο καθένας.
Για μένα οι ιδέ­ες του σοσια­λι­σμού συνο­ψί­ζο­νται στη φρά­ση “να ανθρω­πέ­ψει ο άνθρωπος”.
Για μένα θα υπάρ­χει πάντα η “Ιθά­κη” μου, η ιδε­ο­λο­γία μου. Ποτέ δε θα ΄θελα να κάνω συμ­βι­βα­σμό, να κάνω πίσω, να αρνη­θώ. Αυτό ποτέ δε θα το κάνω».

🎈  Έτσι θα σε θυμό­μα­στε, αγα­πη­μέ­νε μας αγω­νι­στή, αγα­πη­μέ­νε μας σύντρο­φε, ανθρώ­πι­νο, δημιουρ­γι­κό, αλύ­γι­στο, «Ορθο­στα­τού­ντα και ορθο­βα­δί­ζο­ντα». Καλό σου Ταξίδι.

Για το Διοι­κη­τι­κό Συμ­βού­λιο του «Σ.Φ.Ε.Α. 1967–1974»
Ο πρό­ε­δρος – o ΓΓ: Σπύ­ρος Xαλβατζής

Έργα του:

• (2020) Η και­νούρ­για πατρί­δα, Σύγ­χρο­νη Εποχή
• (2007) Του έρω­τα και της μονα­ξιάς, Τυπο­εκ­δο­τι­κή Α.Ε.
• (2006) Σα βγεις στον πηγαι­μό για την Ιθά­κη…, Τυπο­εκ­δο­τι­κή Α.Ε.
• (2005) Ένδε­κα ημέ­ρες και τρεις χρο­νιές του Εμφυ­λί­ου, Νησί­δες
• (2004) Ιαμα­τι­κά ψεύ­δη και βέβη­λες προ­σεγ­γί­σεις, Σύγ­χρο­νη Εποχή
• (1994) Τόποι εξο­ρί­ας
• Μακρό­νη­σος [κεί­με­να, ζωγραφική]

Συμ­με­το­χή σε συλ­λο­γι­κά έργα
(2009) Δεσμώ­τες της Χού­ντας: 7.840 ονό­μα­τα, Ελευ­θε­ρο­τυ­πία

Λοι­ποί τίτλοι
(2008)  Ομή­ρου Ιλιά­δα, Τυπο­εκ­δο­τι­κή Α.Ε. [επι­μέ­λεια]