Σχόλιο γραμμένο σε «ξύλινη γλώσσα»

Σχό­λιο Ηρα­κλής Κακα­βά­νης //

Καπι­τα­λι­σμό τον ελέ­νε τον ένο­χο που

– Πολ­το­ποιεί προϊόντα
— Λιώ­νει κόκ­κα­λα εργα­τών στα γρα­νά­ζια των μηχανών
— Κατα­δι­κά­ζει στην ανερ­γία και στη φτώ­χεια νέους και νέες που μπο­ρούν να «πιά­σουν την πέτρα και να τη στύψουν
— Πετά στα σκου­πί­δια σα στυμ­μέ­νη λεμο­νό­κου­πα τους εργα­ζό­με­νους αφού τους ξεζουμίσει
— Προ­τεί­νει τα ρεπό αντί για μισθό
— Προ­ω­θεί τη ναρ­κω-κουλ­τού­ρα αντί για το βιβλίο

Και για να το πετύ­χει έχει το πολι­τι­κό προ­σω­πι­κό (δια­φό­ρων απο­χρώ­σε­ων — από τον Χατζι­δά­κη μέχρι τον Κυρί­τση) να το υπη­ρε­τεί και το κρά­τος με τους νόμους του να εξα­σφα­λί­ζουν την εύρυθ­μη λει­τουρ­γία του

Αντί να επι­χει­ρού­με να κατα­στρέ­ψου­με τις… μηχα­νές (όπως οι πρώ­τοι εργά­τες) ας εστιά­σου­με στον ένο­χο, στην αιτία. Να φτιά­ξου­με ένα κρά­τος για τους εργά­τες και το λαό, με νόμους που θ εξα­σφα­λί­ζουν την πρό­ο­δο και ευη­με­ρία τους.

Μπο­ρεί να ακού­γε­ται πιο γοη­τευ­τι­κό να γκρε­μί­σου­με την ανάλ­γη­τη τρά­πε­ζα και «θερα­πευ­τι­κό» να τα «χώσου­με» στον τρα­πε­ζί­τη, όμως η «έφο­δος στα χει­με­ρι­νά ανά­κτο­ρα» θα μας πάει από τον κόσμο που ζου­με ως σκλά­βοι, στην κοι­νω­νία που θα απο­λαμ­βά­νου­με τα ανθρώπινα.

Ραντε­βού την Πέμ­πτη, στο δρό­μο, εκεί που κρί­νε­ται το δίκιο, εκεί πού κρί­νε­ται η ζωή η δική μας και των παι­διών μας. 

Φώτης Αγγου­λές, ο προ­λε­τά­ριος ποιητής