Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Σχόλιο του ΚΚΕ για την ομιλία του Αλ. Τσίπρα στην ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με τη συνταγματική αναθεώρηση

Σε ανα­κοί­νω­ση του Γρα­φεί­ου Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ για την ομι­λία του Αλ. Τσί­πρα στην ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ σχε­τι­κά με τη συνταγ­μα­τι­κή ανα­θε­ώ­ρη­ση ανα­φέ­ρο­νται τα εξής:

«Μια ακό­μη “προ­σφο­ρά” του κ. Τσί­πρα και της κυβέρ­νη­σής του, πέρα από τη “δικαί­ω­ση” των μνη­μο­νί­ων, είναι και ο ρόλος που έχουν ανα­λά­βει στην ανα­πα­λαί­ω­ση του σάπιου αστι­κού πολι­τι­κού συστή­μα­τος, μέσα και από τη συνταγ­μα­τι­κή αναθεώρηση.

Αυτό επι­διώ­κουν τόσο με τις προ­τά­σεις τους για τη δια­σφά­λι­ση της στα­θε­ρό­τη­τας στην άσκη­ση της κυβερ­νη­τι­κής αντι­λαϊ­κής πολι­τι­κής (π.χ. ενί­σχυ­ση του ρόλου του ΠτΔ), όσο και με τα κάλ­πι­κα συν­θή­μα­τα περί δήθεν “εμβά­θυν­σης της δημο­κρα­τί­ας” και “προ­στα­σί­ας των κοι­νω­νι­κών δικαιω­μά­των”, που λει­τουρ­γούν ως όχη­μα ενσω­μά­τω­σης και συσκο­τί­ζουν τις αντι­δρα­στι­κές αλλα­γές και τον ταξι­κό χαρα­κτή­ρα του Συντάγ­μα­τος. Ενώ την ίδια στιγ­μή ξεπερ­νά­ει μέσα από ημί­με­τρα δήθεν εξορ­θο­λο­γι­σμού υπε­ρώ­ρι­μα αιτή­μα­τα που θα έπρε­πε να είχαν ικα­νο­ποι­η­θεί εδώ και δεκα­ε­τί­ες, όπως ο πλή­ρης δια­χω­ρι­σμός κρά­τους — εκκλησίας.

Άλλω­στε, η “δημο­κρα­τία” και η εφαρ­μο­γή της “συνταγ­μα­τι­κής νομι­μό­τη­τας” για το λαό κρί­νε­ται από τη σωρεία αντι­λαϊ­κών νόμων που ψηφί­ζει το Κοι­νο­βού­λιο, από τον αυταρ­χι­σμό στους χώρους δου­λειάς, από την περι­στο­λή λαϊ­κών δημο­κρα­τι­κών δικαιω­μά­των, όπως ο νόμος περιο­ρι­σμού της απερ­γί­ας κ.ά., που ψήφι­σαν η κυβέρ­νη­ση ΣΥΡΙΖΑ — ΑΝΕΛ και οι προη­γού­με­νες κυβερνήσεις.

Για την κρί­ση του αστι­κού πολι­τι­κού συστή­μα­τος, για την οποία τόσο κόπτε­ται ο κ. Τσί­πρας, δεν φταί­νε κυρί­ως και μόνο τα σκάν­δα­λα, η δια­φθο­ρά ή τα λεγό­με­να εξω­θε­σμι­κά κέντρα, που είναι άλλω­στε σύμ­φυ­τα με αυτό το σύστη­μα. Φταί­ει πρω­τί­στως η βάρ­βα­ρη αντι­λαϊ­κή πολι­τι­κή, η επί­θε­ση στα εργα­τι­κά — λαϊ­κά δικαιώ­μα­τα, μαζί με την ασυ­νέ­πεια λόγων και έργων, στην οποία ο ΣΥΡΙΖΑ ανα­δεί­χθη­κε πρωταθλητής.

Ο αγώ­νας του λαού ‑και όχι οι δήθεν αλλα­γές από τα πάνω- είναι εκεί­νος ο παρά­γο­ντας που μπο­ρεί να κατο­χυ­ρώ­σει τα λαϊ­κά δημο­κρα­τι­κά δικαιώ­μα­τα, σε μια πορεία σύγκρου­σης με ένα σάπιο σύστη­μα που ούτε διορ­θώ­νε­ται ούτε εξυγιαίνεται».

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο