Τέσσερα χρόνια (δια)κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ

Γενά­ρης 15 …Φλε­βά­ρης 16, χρό­νια φρού­δης ελπί­δας, από την «πρώ­τη» (και «δεύ­τε­ρη») «φορά αρι­στε­ρά». Τέσ­σε­ρα χρό­νια και μερι­κά μνη­μό­νια μετά, οι ίδιοι εργα­ζό­με­νοι κοι­τούν με απο­γο­ή­τευ­ση τη σημε­ρι­νή τους κατά­στα­ση. Κάποιοι αισθά­νο­νται «προ­δο­μέ­νοι», άλλοι απο­γοη­τεύ­τη­καν, ενώ ορι­σμέ­νοι επι­μέ­νουν πως ο ΣΥΡΙΖΑ απο­τε­λεί του­λά­χι­στον το μικρό­τε­ρο κακό.

Τελι­κά τι συνέ­βη; Τι μας έμα­θε η «πρώ­τη αρι­στε­ρή κυβέρ­νη­ση στην Ελλά­δα»;

Ο ΣΥΡΙΖΑ — μαζί με τους ΑΝΕΛ — ανέ­λα­βε τη δια­κυ­βέρ­νη­ση της χώρας το Γενά­ρη του 2015 και μέσα σε περί­που ένα μήνα, προ­χώ­ρη­σε στην πρώ­τη συμ­φω­νία και στο πρώ­το πακέ­το αντι­λαϊ­κών μέτρων, αλλά­ζο­ντας απλά την ορο­λο­γία… και απο­κα­λώ­ντας την τρόι­κα «θεσμούς» και το μνη­μό­νιο που υπέ­γρα­ψε «πρό­γραμ­μα — γέφυ­ρα».

Το καλο­καί­ρι του ΄15, «έστη­σε» ένα κάλ­πι­κο δίλημ­μα με το δημο­ψή­φι­σμα, και την επό­με­νη μέρα, υπερ­ψή­φι­σε, μαζί με τα υπό­λοι­πα κόμ­μα­τα, το 3^ο μνη­μό­νιο.

Μετά τις νέες εκλο­γές (Σεπ-15), ο ΣΥΡΙΖΑ συνέ­χι­σε να υλο­ποιεί τα μέτρα των προη­γού­με­νων μνη­μο­νί­ων και άρχι­σε να προ­ε­τοι­μά­ζει τα νέα πακέ­τα μέτρων του 3^ου μνη­μο­νί­ου, που έρχο­νταν σε κύμα­τα μαζί με τις «αξιο­λο­γή­σεις» των «θεσμών» και τους προϋπολογισμούς.

Μέχρι που (Αυγ-18) φτά­σα­με στη 10^η πρά­ξη (αλλά σίγου­ρα όχι έσχα­τη) του δρά­μα­τος για το λαό, την απο­κα­λού­με­νη — απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ — «λήξη των μνη­μο­νί­ων» δηλ, σε ένα ακό­μα πακέ­το αντι­λαϊ­κών μέτρων, με ματω­μέ­να πλε­ο­νά­σμα­τα μέχρι το 2062, συνο­δευό­με­να με ισχυ­ρή, ενι­σχυ­μέ­νη, επο­πτεία απ’ τους δανει­στές, πρό­γραμ­μα απο­πλη­ρω­μής των δανεί­ων και δεσμευ­τι­κούς στό­χους μέτρων, δηλα­δή ένα ακό­μη μνη­μό­νιο.

Απ’ την αρχή της δια­κυ­βέρ­νη­σής του ο ΣΥΡΙΖΑ:

• Εφαρ­μό­ζει μέχρι κεραί­ας όλα τα αντι­λαϊ­κά μέτρα των προη­γού­με­νων μνη­μο­νί­ων για τους δια­λυ­μέ­νους μισθούς και τα δικαιώ­μα­τα των εργαζομένων.
• Προ­χώ­ρη­σε σε μια άνευ προη­γου­μέ­νου φορο­ε­πι­δρο­μή ενα­ντί­ον του λαού, με μαζι­κή αύξη­ση του ΦΠΑ και δεκά­δες αυξή­σεις σε «ειδι­κούς» φόρους.
• Τσά­κι­σε τις συντά­ξεις και τα όρια συντα­ξιο­δό­τη­σης, «κού­ρε­ψε» το εφά­παξ, κατα­κρε­ούρ­γη­σε «παλιές» και «νέες» συντά­ξεις, ενώ επέ­βα­λε, με το νόμο — λαι­μη­τό­μο Κατρού­γκα­λου, αυξή­σεις σε μια ολό­κλη­ρη κατη­γο­ρία ασφα­λι­στι­κών εισφορών.
• Η φορο­ε­πι­δρο­μή απ’ τη μία και οι συνε­χείς μειώ­σεις σε συντά­ξεις και κοι­νω­νι­κές παρο­χές οδή­γη­σαν σε τερα­τώ­δη πρω­το­γε­νή πλε­ο­νά­σμα­τα, που υπερ­βαί­νουν ακό­μα και τους στό­χους, τους ίδιους στό­χους που ο ΣΥΡΙΖΑ κατάγ­γελ­λε ως κατα­στρε­πτι­κούς, και έρχε­ται εκ των υστέ­ρων να θέλει να επι­στρέ­ψει ένα μικρό κομ­μά­τι απ’ τα ματω­μέ­να πλε­ο­νά­σμα­τα, μόλις 800 εκατ. απ’ τα 55 δισ. του προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού, εμφα­νί­ζο­ντάς το με θρά­σος ως κοι­νω­νι­κή πολιτική.
• Υλο­ποιεί κάθε σχέ­διο που έχει ανά­γκη το μεγά­λο κεφά­λαιο, απ’ την κατα­στρο­φι­κή εξό­ρυ­ξη χρυ­σού και τη μετα­τρο­πή της Αττι­κής σε καζι­νού­πο­λη με το Ελλη­νι­κό και την κάθο­δο του καζί­νο της Πάρ­νη­θας στο κέντρο, και τις κάθε λογής ανα­πλά­σεις που γίνο­νται με βάση τα σχέ­δια των μονο­πω­λί­ων, μέχρι την προ­ώ­θη­ση της ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης της ΔΕΗ και των λιγνι­τι­κών μονά­δων της, λιμα­νιών και αεροδρομίων…

Πότε τα «γύρι­σε ο ΣΥΡΙΖΑ»;

Αυτό είναι το ερώ­τη­μα που ταλα­νί­ζει πολ­λούς καλο­προ­αί­ρε­τους λαϊ­κούς ανθρώ­πους. Πότε και για­τί ο ΣΥΡΙΖΑ πρό­δω­σε τις υπο­σχέ­σεις του; Πότε έγι­νε, από «αρι­στε­ρό», προ­ο­δευ­τι­κό κόμ­μα, κόμ­μα που προ­ω­θεί τα μνημόνια;

Ο ΣΥΡΙΖΑ ποτέ δεν ήταν αρι­στε­ρό — ριζο­σπα­στι­κό κόμ­μα σε κατεύ­θυν­ση σύγκρου­σης με το σύστη­μα.

Ακο­λού­θη­σε μια γρή­γο­ρη πορεία πλή­ρους μετα­σχη­μα­τι­σμού του σε αστι­κό σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κό κόμ­μα προ­κει­μέ­νου να λάβει το «ΟΚ» και να του εμπι­στευ­θεί η αστι­κή τάξη τη δια­κυ­βέρ­νη­ση της χώρας. Θυμί­ζου­με τις αλλα­γές στο πρό­γραμ­μά του και στη ρητο­ρι­κή του απ’ το 2012 μέχρι το 2014 αλλά και τις δύο επι­σκέ­ψεις του Αλ. Τσί­πρα στις ΗΠΑ, και μάλι­στα και στους δύο πόλους της εκεί ενδο­α­στι­κής αντι­πα­ρά­θε­σης (Νέα Υόρ­κη και Τέξας).

Η πορεία αυτή οδή­γη­σε τελι­κά στις απο­κα­λυ­πτι­κές προ­ε­κλο­γι­κές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ πριν από τις εκλο­γές του Γενά­ρη του 2015, όπου έκα­νε λόγο για «δια­πραγ­μά­τευ­ση εντός των πλαι­σί­ων της ΕΕ», που θα οδη­γού­σε σε μια «ανά­πτυ­ξη της πραγ­μα­τι­κής οικο­νο­μί­ας», η οποία «θα αφο­ρά όλους τους πολί­τες», με ιδιαί­τε­ρη έμφα­ση στην ενί­σχυ­ση του Προ­γράμ­μα­τος Δημο­σί­ων Επεν­δύ­σε­ων (κυρί­ως μεγά­λα κατα­σκευα­στι­κά έργα…).

Απ’ την αρχή της κυβερ­νη­τι­κής του θητεί­ας, ο ΣΥΡΙΖΑ στό­χευε στην τόνω­ση της καπι­τα­λι­στι­κής ανά­πτυ­ξης, δένο­ντάς την με την υπό­σχε­ση πως το δικό του ανα­πτυ­ξια­κό σχέ­διο θα ωφε­λού­σε το σύνο­λο των εργα­ζο­μέ­νων. Ο ΣΥΡΙΖΑ ισχυ­ρι­ζό­ταν από τότε πως η καπι­τα­λι­στι­κή ανά­πτυ­ξη μπο­ρεί να είναι φιλο­λαϊ­κή, να ωφε­λεί το σύνο­λο του λαού, αρκεί να τη δια­χει­ρί­ζε­ται η «αρι­στε­ρή κυβέρ­νη­ση». Η πρό­τα­σή του ήταν πρό­τα­ση εξα­πά­τη­σης των εργα­ζο­μέ­νων. Συσκό­τι­ζε το γεγο­νός πως η καπι­τα­λι­στι­κή κερ­δο­φο­ρία απαι­τεί αύξη­ση του βαθ­μού εκμε­τάλ­λευ­σης, σχε­τι­κή εξα­θλί­ω­ση των εργαζομένων.

Συσκό­τι­ζε πως τα λεγό­με­να μνη­μο­νια­κά μέτρα ήταν απα­ραί­τη­τα για την καπι­τα­λι­στι­κή ανά­πτυ­ξη και γι’ αυτό εφαρ­μό­στη­καν με τον έναν ή τον άλλον τρό­πο σ’ ολό­κλη­ρη την ΕΕ. Συσκό­τι­ζε πως η φθη­νή εργα­τι­κή δύνα­μη, με χαμη­λούς μισθούς, με χαμη­λές συντά­ξεις, με υπέ­ρο­γκη φορο­λο­γία και η στή­ρι­ξη του κεφα­λαί­ου με φορο­ε­λα­φρύν­σεις, επι­δο­τή­σεις, επεν­δύ­σεις σε έργα και ανα­πλά­σεις και κρα­τι­κή κατα­στο­λή κάθε αγώ­να είναι νομο­τέ­λειες του καπι­τα­λι­σμού και απα­ραί­τη­τα στοι­χεία για την καπι­τα­λι­στι­κή ανά­πτυ­ξη. Γι’ αυτό και η πολι­τι­κή γραμ­μή που προ­ω­θού­σε δεν ήταν άλλη από την υπο­τα­γή των ανα­γκών των εργα­ζο­μέ­νων στις ανά­γκες της καπι­τα­λι­στι­κής ανά­πτυ­ξης. Το έκα­νε με «έξυ­πνο» τρόπο.

Το ΚΚΕ ήταν είναι και θα είναι στην πρώ­τη γραμ­μή για την οργά­νω­ση της λαϊ­κής αντεπίθεσης

Ηδη απ’ το 2012 ασκή­θη­κε τερά­στια πίε­ση για να «στα­μα­τή­σει το ΚΚΕ να είναι άτεγ­κτο» και να «υπο­κύ­ψει στη λογι­κή των συν­θέ­σε­ων» και να στη­ρί­ξει την προ­σπά­θεια της πρώ­της αρι­στε­ρής κυβέρ­νη­σης.

Και η πίε­ση ερχό­ταν τόσο απ’ το σύστη­μα που ήθε­λε να διευ­κο­λύ­νει το έργο της κυβέρ­νη­σης του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και από καλο­προ­αί­ρε­τους αγω­νι­στές που δεν κατα­λά­βαι­ναν για­τί επι­μέ­νου­με να αντι­στε­κό­μα­στε στην «αλλα­γή» και δεν στη­ρί­ζου­με μια «αρι­στε­ρή κυβέρ­νη­ση» που κάτι μπο­ρεί να κάνει.

Επι­μεί­να­με και επι­μέ­νου­με άτεγ­κτα να προ­βάλ­λου­με αγω­νι­στι­κά: Ο καπι­τα­λι­σμός είναι βάρ­βα­ρος, σε κάθε εκδο­χή του. Η πολι­τι­κή μιας αστι­κής κυβέρ­νη­σης καθο­ρί­ζε­ται απ’ τις ανά­γκες του κεφα­λαί­ου και γι’ αυτό, είτε κυβέρ­νη­ση είναι ο ΣΥΡΙΖΑ είτε η ΝΔ, τα μνη­μό­νια θα προ­χω­ρά­νε για­τί είναι απα­ραί­τη­τα για τη θωρά­κι­ση των κερ­δών των ομί­λων. Επι­μεί­να­με πως μια καπι­τα­λι­στι­κή ανά­πτυ­ξη έξω απ’ την ΕΕ και το ευρώ επί­σης δεν θα είναι φιλο­λαϊ­κή. Επι­μεί­να­με πως όσο κυριαρ­χούν το κεφά­λαιο, τα μονο­πώ­λια, η ζωή των εργα­ζο­μέ­νων θα γίνε­ται χει­ρό­τε­ρη. Επι­μεί­να­με πως τελι­κά όσο καλές προ­θέ­σεις και να έχει κάποιος, όταν δια­χει­ρί­ζε­ται τον καπι­τα­λι­σμό δεσμεύ­ε­ται απ’ την ανά­γκη κερ­δο­φο­ρί­ας των ομί­λων. Και γι’ αυτό θα υλο­ποιεί αντι­λαϊ­κή πολιτική.

Απο­δεί­χθη­κε ποιος είχε δίκιο.

Και σαν ΚΚΕ είμα­στε περή­φα­νοι που δεν λυγί­σα­με στις πιέ­σεις, που δεν εγκα­τα­λεί­ψα­με την ταξι­κή πάλη και να υπο­κλι­θού­με σε μια «ξένη σημαία».

Αυτόν τον αγώ­να συνε­χί­ζου­με και τώρα. Φωτί­ζου­με πως πραγ­μα­τι­κός αντί­πα­λος δεν είναι η μία ή η άλλη αστι­κή κυβέρ­νη­ση, η μορ­φή δια­χεί­ρι­σης, αλλά οι ίδιες οι καπι­τα­λι­στι­κές σχέ­σεις. Πως δεν υπάρ­χουν φιλο­λαϊ­κός καπι­τα­λι­σμός, φιλο­λαϊ­κή καπι­τα­λι­στι­κή ανά­πτυ­ξη, φιλο­λαϊ­κή αστι­κή κυβέρ­νη­ση. Φωτί­ζου­με πως η ικα­νο­ποί­η­ση των ανα­γκών των εργα­ζο­μέ­νων προ­ϋ­πο­θέ­τει ανα­τρο­πή ολό­κλη­ρου του συστή­μα­τος.

Οργα­νώ­νου­με μαχη­τι­κά την αντε­πί­θε­ση των εργα­ζο­μέ­νων, κόντρα στην ενιαία επί­θε­ση του κεφα­λαί­ου που δεχό­μα­στε απ’ την ΕΕ, το κεντρι­κό κρά­τος και τα τοπι­κά παρα­κλά­δια του, τους δήμους και τις Περι­φέ­ρειες.

Αυτό σημα­το­δο­τεί και η κόκ­κι­νη ψήφος στο ΚΚΕ σε κάθε κάλ­πη στις επερ­χό­με­νες εκλογές.

Σημα­το­δο­τεί το δρό­μο της ρήξης με το σύστη­μα και τις επι­λο­γές του, το δρό­μο της σύγκρου­σης με τους ομί­λους, το κρά­τος τους, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ που τους στηρίζουν.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν η πρώ­τη φορά που μια αυτο­α­πο­κα­λού­με­νη «αρι­στε­ρή δύνα­μη» πήρε τα ηνία για μεγά­λο διά­στη­μα στην αστι­κή δια­κυ­βέρ­νη­ση. Και το απο­τέ­λε­σμα ήταν διδα­κτι­κό για τους εργαζόμενους.

Ο καπι­τα­λι­σμός δεν εξαν­θρω­πί­ζε­ται… και οι «αρι­στε­ροί» υπη­ρέ­τες του είναι οι πιο επικίνδυνοι…

Πηγή: άρθρο στο Ριζο­σπά­στη του  Γρη­γό­ρη ΛΙΟΝΗ μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύ­θυ­νου του Τμή­μα­τος Οικονομίας

Επι­κοι­νω­νία — [ FaceBook |>1<|-|>2<| ] — Blog