Ταινίες Πρώτης Προβολής: Εβδομάδα αναλώσιμων… ταινιών

Έπει­τα από μία αρκε­τά καλή και ελπι­δο­φό­ρα περί­ο­δο, ειδι­κά από την εμπο­ρι­κό­τη­τα ορι­σμέ­νων ται­νιών, ξεκι­νά από­ψε μία από τις πλέ­ον αδιά­φο­ρες εβδο­μά­δες. Από τις νέες πρε­μιέ­ρες, ανα­μέ­νε­ται να κυριαρ­χή­σει η τέταρ­τη συνέ­χεια των «Ανα­λώ­σι­μων», της χαβα­λέ-περι­πέ­τειας του Στα­λό­νε. Οι δυο επα­νεκ­δό­σεις του επτα­ή­με­ρου, απο­τε­λούν, όμως, μία καλή εναλ­λα­κτι­κή επι­λο­γή: «Νευ­ρι­κός Ερα­στής», διά χει­ρός Γού­ντι Άλεν και «Το Λιμά­νι των Από­κλη­ρων» του Μισέλ Καρ­νέ, με το μυθι­κό πρω­τα­γω­νι­στι­κό ζευ­γά­ρι Ζαν Γκα­μπέν και Μισέλ Μοργκάν.

Ράδιο Μετρο­νόμ

(“Metronom”) Δρα­μα­τι­κή ται­νία, ρου­μα­νι­κής παρα­γω­γής του 2022, σε σκη­νο­θε­σία Αλε­ξά­ντρου Μπερκ, με τους Μαρα Μπου­γκά­ριν, Βλαντ Ιβά­νοφ, Σερ­μπάν Λαζα­ρο­βί­τσι, Αλί­να Μπερ­ζου­ντε­ά­νου κα.

Γεν­νη­μέ­νος το 1980, ο ταλα­ντού­χος πρω­το­εμ­φα­νι­ζό­με­νος Ρου­μά­νος σκη­νο­θέ­της Αλε­ξά­ντρου Μπερκ, κάνει μια βου­τιά στη σκο­τει­νή ιστο­ρία του καθε­στώ­τος Τσα­ου­σέ­σκου, μέσα από τις νεα­νι­κές μνή­μες των γονιών του. Τοπο­θε­τεί την ιστο­ρία του το 1972, μία επο­χή κοσμο­γο­νί­ας, όταν η μου­σι­κή, που ακού­γε­ται από παρά­νο­μους σταθ­μούς μπο­ρεί να δώσει μία αίσθη­ση ελευ­θε­ρί­ας, να δημιουρ­γή­σει όνει­ρα, να φέρει τα πρώ­τα σκιρ­τή­μα­τα του έρω­τα στα εφη­βι­κά νιά­τα, που δεν έχουν συνει­δη­το­ποι­ή­σει ακρι­βώς τι σημαί­νει «καθε­στώς Τσαουσέσκου».

Η βρα­βευ­μέ­νη ται­νία στις Κάν­νες (καλύ­τε­ρης σκη­νο­θε­σί­ας στο Τμή­μα Ένα Κάποιο Βλέμ­μα το 2022) ξεκί­νη­σε ως ντο­κι­μα­ντέρ πριν από κάποια χρό­νια για τη δεκα­ε­τία του ’70 και τον παρά­νο­μο ραδιο­φω­νι­κό σταθ­μό «Μετρο­νόμ» και τον παρα­γω­γό και εξό­ρι­στο Ρου­μά­νο δημο­σιο­γρά­φο Κορ­νέλ Κιριάκ ο οποί­ος δολο­φο­νή­θη­κε στο Μόνα­χο το 1975.

Το σενά­ριο του Μπερκ, επι­κε­ντρώ­νε­ται στην Άννα, μία 17χρονη, ερω­τευ­μέ­νη με τον Σόριν, που ετοι­μά­ζε­ται να εγκα­τα­λεί­ψει τη χώρα μαζί με την οικο­γέ­νειά του, για να μετα­να­στεύ­σουν στη Γερ­μα­νία. Στε­να­χω­ρη­μέ­νη από τη φυγή του έρω­τά της, η Άννα μαζί με συμ­μα­θη­τές της στο γυμνά­σιο, ετοι­μά­ζο­νται να γρά­ψουν σε ένα παρά­νο­μο ραδιο­φω­νι­κό σταθ­μό, με απο­τέ­λε­σμα να συλ­λη­φθεί, μαζί με την παρέα της από τη δια­βό­η­τη μυστι­κή αστυ­νο­μία του καθεστώτος.

Ο σκη­νο­θέ­της δίνει τη μεγα­λύ­τε­ρη στορ­γή και αγά­πη του για τη νέα γενιά της επο­χής εκεί­νης, την αθω­ό­τη­τά της, που απει­λεί­ται από τη βαναυ­σό­τη­τα του καθε­στώ­τος. Η κεντρι­κή ηρω­ί­δα θα μετα­βλη­θεί σε ένα σύμ­βο­λο για τη στά­ση της, για την επι­λο­γή της να μη λυγί­σει μπρο­στά στους ασφα­λί­τες, να «δώσει» τους φίλους της για να σωθεί. Ο Μπερκ απο­φεύ­γει τη συνη­θι­σμέ­νη γρα­φι­κό­τη­τα των κακών και επι­λέ­γο­ντας τον Βλαντ Ιβά­νοφ για τον ρόλο του προϊ­στά­με­νου της Μυστι­κής Αστυ­νο­μί­ας, που ανα­κρί­νει την Άννα και τους φίλους της, κατα­φέρ­νει να δεί­ξει απο­τε­λε­σμα­τι­κά την αντί­θε­ση του θύμα­τος και του θύτη, της αθω­ό­τη­τας απέ­να­ντι στην κατά­χρη­ση εξου­σί­ας, αλλά κάπου εκεί χάνει και το μέτρο και οι χαρα­κτή­ρες μοιά­ζουν αρκε­τά τυπο­ποι­η­μέ­νοι, δεί­χνουν να χάνουν τη φυσι­κό­τη­τά τους.

Η ται­νία που βλέ­πε­ται με ενδια­φέ­ρον, πέρα από τις αδυ­να­μί­ες της, κερ­δί­ζει και το στοί­χη­μα της ανα­σύ­στα­σης της επο­χής του ’70, ενώ στα προ­τε­ρή­μα­τά της είναι και η νεα­ρή πρω­τα­γω­νί­στρια Μάρα Μπουγκάριν.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Βου­κου­ρέ­στι, 1972. Η δεκα­ε­πτά­χρο­νη Άννα ονει­ρεύ­ε­ται την αγά­πη και την ελευ­θε­ρία. Ένα βρά­δυ, καθώς γλε­ντά­νε με τις φίλες της, απο­φα­σί­ζουν να στεί­λουν ένα γράμ­μα στο Metronom, το μου­σι­κό πρό­γραμ­μα που μετα­δί­δει το Radio Free Europe παρά­νο­μα στη Ρου­μα­νία. Τότε είναι που φτά­νει στο κατώ­φλι της η Σεκου­ρι­τά­τε, η μυστι­κή αστυ­νο­μία του Τσαουσέσκου.

Κάρ­μεν

(“Carmen”) Ρομα­ντι­κό δρα­μα­τι­κό μιού­ζι­καλ, αμε­ρι­κά­νι­κης και γαλ­λι­κής παρα­γω­γής του 2022, σε σκη­νο­θε­σία Μπέν­τζα­μιν Μίλι­πεντ, με τους Πολ Μέσκαλ, Μελί­σα Μπα­ρέ­ρα, Ρόζι ντε Πάλ­μα, Νικόλ ντα Σίλ­βα, Έλσα Πατά­κι κα.

Το ελκυ­στι­κό πρω­τα­γω­νι­στι­κό ζευ­γά­ρι, με τον υπο­ψή­φιο για Όσκαρ Πολ Μέσκαλ και την ταμπε­ρα­με­ντό­ζα Μελί­σα Μπα­ρέ­ρα, αλλά και ορι­σμέ­νες χορο­γρα­φί­ες, απ’ τις υπερ­βο­λι­κά πολ­λές που δια­θέ­τει η ται­νία, θα τρα­βή­ξουν δικαιο­λο­γη­μέ­να την προ­σο­χή του κοι­νού. Ειδι­κά τους λάτρεις του φλα­μέ­γκο, αλλά και της κλα­σι­κής ιστο­ρί­ας της όπε­ρας Κάρ­μεν, αν και η μου­σι­κή είναι του Νίκο­λας Μπρί­τελ και το λιμπρέ­το μοιά­ζει απλώς η αφορ­μή για ένα περι­πε­τειώ­δες ρομάν­τζο, τοπο­θε­τη­μέ­νου στα σύνο­ρα Μεξι­κού — ΗΠΑ.

Εδώ, στην πρώ­τη του σκη­νο­θε­τι­κή από­πει­ρα, ο γνω­στός χορευ­τής και χορο­γρά­φος Μπέν­τζα­μιν Μίλι­πεντ, που έκα­νε τις χορο­γρα­φί­ες στο φιλμ «Μαύ­ρος Κύκνος», δια­σκευά­ζει την περί­φη­μη ομώ­νυ­μη όπε­ρα, μετα­φέ­ρο­ντας την Κάρ­μεν στο σήμε­ρα. Η Κάρ­μεν θέλο­ντας να ξεφύ­γει από το μεξι­κά­νι­κο καρ­τέλ, μπαί­νει κρυ­φά στις ΗΠΑ, όπου κάποιοι Αμε­ρι­κά­νοι έχουν κάνει σπορ το κυνή­γι κεφα­λών παρά­νο­μων μετα­να­στών, θα συλ­λη­φθεί από έναν αστυ­νο­μι­κό των συνό­ρων, που προ­σπα­θεί να τη σκο­τώ­σει. Θα τη σώσει ένας άλλος αστυ­νο­μι­κός, που τη βοη­θά να δρα­πε­τεύ­σει, γοη­τευ­μέ­νος από το πάθος και το ελεύ­θε­ρο πνεύ­μα της. Θα συμ­φω­νή­σουν να φύγουν για το Λος Άντζε­λες, για να κάνουν μια νέα αρχή, αλλά τα εμπό­δια είναι πολλά.

Ο Μίλι­πεντ, ως πρω­τά­ρης στη σκη­νο­θε­σία, θα προ­σπα­θή­σει να εντυ­πω­σιά­σει, να απο­δεί­ξει τις ικα­νό­τη­τές του και στη σκη­νο­θε­σία, αλλά δεν τα πολυ­κα­τα­φέρ­νει, είναι υπέρ το δέον πλη­θω­ρι­κός, ορι­σμέ­νες φορές ανα­πο­φά­σι­στος και ειδι­κά στο κόψι­μο αχρεί­α­στων σεκάνς, ενώ υπερ­βά­λει και με τα πολ­λά μου­σι­κο­χο­ρευ­τι­κά κομ­μά­τια της ται­νί­ας, αν και υπάρ­χουν ορι­σμέ­νες απο­λαυ­στι­κές στιγ­μές. Επί­σης, δεί­χνει ανέ­τοι­μος να χει­ρι­στεί ένα σοβα­ρό ζήτη­μα όπως το μετα­να­στευ­τι­κό, θίγο­ντάς το επι­φα­νεια­κά και μόνο ως έναυ­σμα για μια περι­πε­τειώ­δη ιστο­ρία αγά­πης, θέλο­ντας να αξιο­ποι­ή­σει το ζηλευ­τό πρω­τα­γω­νι­στι­κό του ζευγάρι.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Η Κάρ­μεν, μια σαγη­νευ­τι­κή νεα­ρή τσιγ­γά­να, αφή­νει πίσω την οικο­γέ­νεια και την κοι­νό­τη­τά της για να ξεφύ­γει από ένα μεξι­κα­νι­κό καρ­τέλ. Φεύ­γει στις ΗΠΑ, ονει­ρευό­με­νη ασφά­λεια και ελευ­θε­ρία. Αιχ­μα­λω­τί­ζε­ται από έναν πρά­κτο­ρα της περι­πο­λί­ας των συνό­ρων που προ­σπα­θεί να τη σκο­τώ­σει. Συγκλο­νι­σμέ­νος από αυτή τη βία, ένας άλλος αστυ­νο­μι­κός, ο Έινταν, σώζει την Κάρ­μεν και τη βοη­θά να δρα­πε­τεύ­σει. Συμ­φω­νεί να την πάει στο Λος Άντζε­λες και στον δρό­μο η έλξη του γι’ αυτήν μεγαλώνει.

Οι Ανα­λώ­σι­μοι 4

(“The Expendables 4”) Περι­πέ­τεια, αμε­ρι­κά­νι­κης παρα­γω­γής του 2023, σε σκη­νο­θε­σία Σκοτ Γουό, με τους Σιλ­βέ­στερ Στα­λό­νε, Τζέι­σον Στέι­θαμ, Μέγκαν Φοξ, Ντολφ Λού­ντ­γκρεν, Άντι Γκαρ­σία κα.

Η χαβα­λε­τζί­δι­κη μιλι­τα­ρι­στι­κή περι­πέ­τεια των βετε­ρά­νων έως και από­μα­χων σού­περ ηρώ­ων της επο­χής του ’80, επι­στρέ­φει για μια τέταρ­τη συνέ­χεια, που δεί­χνει όλο και περισ­σό­τε­ρο αποκαμωμένη.

Οι «Ανα­λώ­σι­μοι», μαζί με τη νέα γενιά που προ­στί­θε­ται στην παρέα, θα πρέ­πει να αντι­με­τω­πί­σει έναν τρο­μο­κρά­τη, που κατέ­χει πυρη­νι­κά όπλα και μπο­ρεί να προ­κα­λέ­σει τον Γ’ Παγκό­σμιο Πόλεμο.

Εντά­ξει, ορι­σμέ­νες σκη­νές έχουν την πλά­κα τους, βλέ­πο­ντας τα γερό­ντια — κομά­ντος να συνα­γω­νί­ζο­νται τον Superman ή ακό­μη και τον Τσακ Νόρις στα νιά­τα του, αλλά όλα έχουν ένα όριο. Φυσι­κά, ουδείς παίρ­νει στα σοβα­ρά τα όσα βλέ­πει στην οθό­νη — το μόνο ελα­φρυ­ντι­κό — στην απί­στευ­τη, ανα­λη­θο­φα­νή περι­πέ­τεια, με το υπο­τυ­πώ­δες σχη­μα­τι­κό σενά­ριο, ενώ τα αστεία και ο αυτο­σαρ­κα­σμός των πρω­τα­γω­νι­στών μοιά­ζουν πιο μπα­γιά­τι­κα και από το πρό­σω­πο του Σταλόνε.

Οι σκη­νές των μαχών (ορι­σμέ­νες έχουν γυρι­στεί και στη Θεσ­σα­λο­νί­κη) μοιά­ζουν με επα­νά­λη­ψη των προη­γου­μέ­νων, τα κλι­σέ μας βομ­βαρ­δί­ζουν και η γρα­φι­κό­τη­τα προ­σπα­θεί να καλύ­ψει την έλλει­ψη φαντασίας.

Πάντα έχει, τη θέση του και το γνω­στό μιλι­τα­ρι­στι­κό πνεύ­μα, με την παρέα των υπε­ρη­ρώ­ων να κατα­τρο­πώ­νει τους τρι­το­κο­σμι­κούς τρο­μο­κρά­τες, που απει­λούν τον κόσμο.

Οι πρω­τα­γω­νι­στές κάνουν την πλά­κα τους, εξα­σφα­λί­ζουν το παντε­σπά­νι τους και ο Σιλ­βέ­στερ Στα­λό­νε, ακό­μη και στα γερά­μα­τά του, θησαυρίζει.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Οι «Ανα­λώ­σι­μοι» απο­τε­λούν την τελευ­ταία γραμ­μή άμυ­νας του κόσμου, καθώς ανα­λαμ­βά­νει την ύστα­τη στιγ­μή να σώσει τον πλα­νή­τη από έναν τρο­μο­κρά­τη και τα πυρη­νι­κά όπλα που δια­θέ­τει. Αυτή τη φορά η νέα γενιά των Ανα­λώ­σι­μων θα έχει καθο­ρι­στι­κό ρόλο στην προ­σπά­θεια αυτή.

Προ­βάλ­λο­νται ακό­μη οι ταινίες:

Αfter 5: Όλα Μετά

(“After: Everything”) Το γνω­στό αισθη­μα­τι­κό μελό­δρα­μα φτά­νει στο τέλος του με αυτή την πέμ­πτη ται­νία του φραν­τσάιζ «After», που σκη­νο­θε­τεί, αυτή τη φορά, η νεα­ρή ηθο­ποιός και σκη­νο­θέ­τις Κάστιλ Λάντον. Τα γλυ­κα­νά­λα­τα αισθη­μα­τι­κά επει­σό­δια ολο­κλη­ρώ­νο­νται στη Λισα­βό­να, με τα ροζ συν­νε­φά­κια να συνε­χί­ζουν να θολώ­νουν την ερω­τι­κή σχέ­ση του Χάρ­ντιν με την Τέσα. Έτσι, ο Χάρ­ντιν ταξι­δεύ­ει στην Πορ­το­γα­λία για να επα­νορ­θώ­σει τα λάθη του παρελ­θό­ντος, προ­τού μπο­ρέ­σει να ανα­λά­βει την από­λυ­τη δέσμευ­ση με την Τέσα. Με τους Χίρο Φάινς Τίφιν, Τζο­ζε­φίν Λάνγ­κφορντ και Μίμι Κιν.

Μάβ­κα: Το Ξωτι­κό του Δάσους

(“Mavka: The forest song”) Ουκρα­νι­κή παι­δι­κή ται­νία κινου­μέ­νων σχε­δί­ων, που προ­ε­τοι­μα­ζό­ταν για χρό­νια και έκα­νε φέτος πρε­μιέ­ρα. Χωρίς ιδιαί­τε­ρες απαι­τή­σεις animation, αλλά με εξαι­ρε­τι­κές λαϊ­κές παρα­δο­σια­κές μελω­δί­ες, που θέλει να περά­σει οικο­λο­γι­κά και άλλα επί­και­ρα μηνύ­μα­τα. Η κεντρι­κή ηρω­ί­δα Μάβ­κα, ένα μυθι­κό εξω­τι­κό του δάσους, θα κάνει τα πάντα για να το σώσει από ύπου­λους εισβο­λείς, μαζί με τον αγα­πη­μέ­νο της Λού­κας. Η ται­νία προ­βάλ­λε­ται μετα­γλωτ­τι­σμέ­νη στα ελληνικά.

Ο Νευ­ρι­κός Εραστής

(“Αnnie Hall”) Υπέ­ρο­χη ται­νία, σήμα κατα­τε­θέν του Γού­ντι Άλεν και του κινη­μα­το­γρά­φου με τον οποίο απέ­κτη­σε φήμη και κατα­ξί­ω­ση, αλλά και τους σινε­φίλ όλου του κόσμου και βεβαί­ως τα Όσκαρ Καλύ­τε­ρης Ται­νί­ας και Σκη­νο­θε­σί­ας. Ήταν το μακρι­νό 1977 όταν ο Άλεν αφή­νει τους πει­ρα­μα­τι­σμούς και το απο­σπα­σμα­τι­κό σινε­μά, για να δεί­ξει την ωρι­μό­τη­τά του, μέσω της κινη­μα­το­γρα­φι­κής του περ­σό­νας, αλλά και του ιδιό­τυ­που χαρα­κτή­ρα του. Στην πιο αφο­πλι­στι­κά αστεία ρομα­ντι­κή κομε­ντί του κινη­μα­το­γρά­φου, ο Άλεν ανα­δει­κνύ­ει τις νευ­ρώ­σεις της επο­χής, τα ανυ­πέρ­βλη­τα προ­βλή­μα­τα των σχέ­σε­ων, τα αδιέ­ξο­δα και τη δύνα­μη του έρω­τα, με ένα ιδιο­φυ­ές σενά­ριο και ατά­κες που πέφτουν βρο­χή, ενώ δεν αφή­νει ασχο­λί­α­στα τα κοι­νω­νι­κά και πολι­τι­κά ζητή­μα­τα της Αμε­ρι­κής. Με πολ­λά αρι­στο­τε­χνι­κά φλας μπακ, που ξεκι­νούν από την παι­δι­κή ηλι­κία του πρω­τα­γω­νι­στή, η ται­νία περι­στρέ­φε­ται γύρω από έναν νευ­ρω­τι­κό κωμι­κό, τον Άλβι, που έχει εμμο­νή με τον θάνα­το, ερω­τεύ­ε­ται την Άνι Χολ, έχει μια επτα­ε­τή θυελ­λώ­δη σχέ­ση μαζί της, χωρί­ζουν αλλά αυτός «κολ­λη­μέ­νος» μαζί της, προ­σπα­θεί να την ξανα­κά­νει δική του. Αγέ­ρα­στο χιού­μορ υψη­λού επι­πέ­δου, υπο­δειγ­μα­τι­κή σκη­νο­θε­σία, φωτο­γρα­φία του Γκόρ­ντον Γουί­λις και εμπνευ­σμέ­νο σενά­ριο του ίδιου του σκη­νο­θέ­τη και του Μάρ­σαλ Μπρίκ­μαν. Εκτός από τον Γού­ντι Άλεν, παί­ζουν και οι Ντάιαν Κίτον, Τόνι Ρόμπερτς, Κάρολ, Κρί­στο­φερ Γουό­κεν και Σέλεϊ Ντιβάλ.

Το λιμά­νι των Απόκληρων

(“Le Quai des brumes”) Κλα­σι­κή γαλ­λι­κή προ­πο­λε­μι­κή ται­νία (1938) του φημι­σμέ­νου Μαρ­σέλ Καρ­νέ, εκπρο­σώ­που του ποι­η­τι­κού ρεα­λι­σμού στο σινε­μά. Αν και δεί­χνει την ηλι­κία της και το θέμα της μπο­ρεί να είναι ξεπε­ρα­σμέ­νο, η ται­νία απο­τε­λεί δρα­μα­τι­κό πρό­τυ­πο, βλέ­πε­ται με αμεί­ω­το ενδια­φέ­ρον, ενώ εντυ­πω­σιά­ζει η υπο­βλη­τι­κή ασπρό­μαυ­ρη φωτο­γρα­φία του Εου­τζέν Σου­φτάν. Και βεβαί­ως η παρου­σία του γίγα­ντα Ζαν Γκα­μπέν και της γοη­τευ­τι­κό­τα­της Μισέλ Μορ­γκάν. Το σενά­ριο του Ζακ Πρε­βέρ, θέλει έναν λιπο­τά­κτη του γαλ­λι­κού αποι­κια­κού στρα­τού να προ­σπα­θεί να δια­φύ­γει από τη Χάβρη, όπου θα ερω­τευ­θεί μία νεα­ρή, αντι­κεί­με­νο του πόθου των ανδρών του λιμα­νιού. Η ανα­πό­φευ­κτη μοί­ρα του μυθι­κού κινη­μα­το­γρα­φι­κού ζευ­γα­ριού συνά­δει απο­λύ­τως με το πεσι­μι­στι­κό κλί­μα της ται­νί­ας, τις ζοφε­ρές επο­χές, τον ερχο­μό ενός ακό­μη κατα­στρο­φι­κού Μεγά­λου Πολέμου.