Ταινίες Πρώτης Προβολής: Ο Βιλνέβ κράτησε τις υποσχέσεις του με το επικό “Dune 2”- Φωτο_Βίντεο

Η πολυα­να­με­νό­με­νη επι­κή περι­πέ­τεια επι­στη­μο­νι­κής φαντα­σί­ας του Ντε­νί Βιλ­νέβ «Dune: Mέρος Δεύ­τε­ρο» έρχε­ται για να ανα­θερ­μά­νει το ενδια­φέ­ρον των κινη­μα­το­γρα­φό­φι­λων και να δημιουρ­γή­σει νέες ουρές στα ταμεία των κινη­μα­το­γρά­φων, έπει­τα από την πτώ­ση των εισι­τη­ρί­ων που παρα­τη­ρεί­ται τις τελευ­ταί­ες εβδο­μά­δες. Από τις υπό­λοι­πες έξι ται­νί­ες, που βγαί­νουν από­ψε στις αίθου­σες, ξεχω­ρί­ζει το αισθη­μα­τι­κό δρά­μα «Πάγος που Καί­ει» του Άντο­νι Τσεν.

• Dune-Mέρος Δεύ­τε­ρο _Dune- Part Two: Περι­πέ­τεια επι­στη­μο­νι­κής φαντα­σί­ας, αμε­ρι­κά­νι­κης παρα­γω­γής του 2024, σε σκη­νο­θε­σία Ντε­νί Βιλ­νέβ, με τους Τιμο­τέ Σαλα­μέ, Ζεντά­για, Φλό­ρενς Πιου, Όστιν Μπά­τλερ, Ρεμπέ­κα Φέρ­γκιου­σον, Ντέιβ Μπα­τί­στα, Κρί­στο­φερ Γουό­κεν, Λέα Σεϊ­ντού κα. Να, που η επι­στη­μο­νι­κή φαντα­σία, πέρα από τους χάρ­τι­νους υπε­ρή­ρω­ες ή την κατά­χρη­ση των ψηφια­κών και τεχνο­λο­γι­κών ευκο­λιών, δεί­χνει ότι μπο­ρεί να έχει μέλ­λον. Και αυτό οφεί­λε­ται κυρί­ως στον Ντε­νί Βιλ­νέβ, αλλά και στην εξαι­ρε­τι­κή παρα­γω­γή, την καλ­λι­τε­χνι­κή διεύ­θυν­ση, τους ηθο­ποιούς. Ο Βιλ­νέβ, τήρη­σε την υπό­σχε­σή του, έπει­τα από την εκτε­τα­μέ­νη εισα­γω­γή του πρώ­του μέρους, παρα­δί­δο­ντας μία συναρ­πα­στι­κή ται­νία επι­στη­μο­νι­κής φαντα­σί­ας, με υψη­λού επι­πέ­δου αφή­γη­ση και αισθη­τι­κή, μελε­τη­μέ­νους χαρα­κτή­ρες και περισ­σό­τε­ρη δρά­ση, κάτι που έλει­πε από το πρώ­το φιλμ.

Στή­νει περί­τε­χνα ένα καθη­λω­τι­κό μεσ­σια­νι­κό φιλμ, κάτω από την επι­φά­νεια της περι­πέ­τειας, τις μάχες σώμα με σώμα, τις συγκρού­σεις με πολυ­πλη­θείς στρα­τιές, τις ραδιουρ­γί­ες και τις προ­δο­σί­ες. Συνται­ριά­ζο­ντας μονα­δι­κά το πολι­τι­κό θρί­λερ με την περι­πέ­τεια, θα δια­τη­ρή­σει στα ύψη την επι­κή δρά­ση, θα κόψει ουκ ολί­γες φορές την ανά­σα του θεα­τή, με εικό­νες βγαλ­μέ­νες από τις καλύ­τε­ρες στιγ­μές του — ταλαί­πω­ρου εδώ και χρό­νια — είδους. Το φιλμ, συνε­χί­ζει ακρι­βώς από εκεί που στα­μά­τη­σε το πρώ­το μέρος και παρου­σιά­ζει, στις περί­που τρεις χορ­τα­στι­κές του ώρες, την άνο­δο του Πολ Ατρεί­δη στην εξου­σία ανά­με­σα στους Φρέ­μεν, καθώς και την τελι­κή εξέ­γερ­σή του ενά­ντια στον αυτο­κρά­το­ρα Σαντάμ του 4ου. Εδώ, όμως, έρχε­ται και η μονα­δι­κή αδυ­να­μία της ται­νί­ας, που αφο­ρά κυρί­ως όσους δεν έχουν δει το πρώ­το φιλμ, με τις συνε­χό­με­νες πλη­ρο­φο­ρί­ες, και­νούρ­για πρό­σω­πα, προ­φη­τεί­ες και τοπο­θε­σί­ες που θα δημιουρ­γή­σουν απο­ρί­ες και ίσως κου­ρά­σουν, ειδι­κά αυτούς που θέλουν πάντα να γνω­ρί­ζουν όλες τις πτυ­χές των ιστοριών.

Ο χαρα­κτή­ρας της Τσά­νι, καθώς και οι μάγισ­σες Μπέ­νε Γκε­σά­ριτ παίρ­νουν μεγα­λύ­τε­ρο μέρος στο στό­ρι, ενώ από τους νέους χαρα­κτή­ρες, που είναι υπερ­βο­λι­κά πολ­λοί, μας συστή­νο­νται, μετα­ξύ άλλων, η κόρη του Αυτο­κρά­το­ρα, πρι­γκί­πισ­σα Ίρου­λαν, η μυστη­ριώ­δης η Λαί­δη Μάρ­κο, ο ψυχω­τι­κός ανι­ψιός του βαρό­νου Χαρ­κό­νεν, Φέιντ Ράου­θα, ως το από­λυ­το κακό, αλλά και αρκε­τά άλλα πρό­σω­πα, κάποια απ’ τα οποία βάζουν και το απα­ραί­τη­το αλα­το­πί­πε­ρο σε ένα σίκου­ελ μιας υπερπαραγωγής.

Ο Βιλ­νέβ, ως δεξιο­τέ­χνης της ατμό­σφαι­ρας, θα φτά­σει στα άκρα την υπο­βό­σκου­σα πολι­τι­κή έντα­ση, σαν λάβα που καί­ει κάτω από την ψυχρή έρη­μο, αντι­πα­ρα­θέ­το­ντας τις ραδιουρ­γί­ες, τον μιλι­τα­ρι­σμό, τη δια­φθο­ρά και τον τυφλό φανα­τι­σμό με την αγω­νία για την επι­βί­ω­ση, το χρέ­ος και την ενσυναίσθηση.
Εκεί, όμως, που ο Γαλ­λο­κα­να­δός σκη­νο­θέ­της δίνει τα ρέστα του είναι στη δια­τή­ρη­ση της απα­ρά­μιλ­λης αισθη­τι­κής του και των ψαγ­μέ­νων πλά­νων του, καθώς με την ορμή από το πρώ­το μέρος, κατα­φέρ­νει να ανα­ζω­ο­γο­νή­σει το μύθο του πολυ­σή­μα­ντου έργου του, να δημιουρ­γή­σει μία κινη­μα­το­γρα­φι­κή εμπει­ρία — ειδι­κά για τους λάτρεις του είδους.

Η δου­λειά που έχει γίνει σε κοστού­μια, σκη­νι­κά, ήχο, μου­σι­κή και φωτο­γρα­φία είναι άψο­γη και δίνει στον Βιλ­νέβ τη δυνα­τό­τη­τα να δια­τη­ρή­σει τη στι­βα­ρή κινη­μα­το­γρα­φι­κή του ματιά, να παρα­μεί­νει προ­ση­λω­μέ­νος στο θέμα του, να επι­κε­ντρω­θεί στην ενορ­χή­στρω­ση των επι­κών μαχών και το σασπένς. Και ταυ­τό­χρο­να να φρε­σκά­ρει, με τις παύ­σεις και τη σιω­πή των ηρώ­ων του, την ανθρωπιά.

Ο Βιλ­νέβ, όπως κάθε δημιουρ­γός που σέβε­ται την τέχνη του, δίνει και τον απα­ραί­τη­το χώρο να εκφρα­στεί το πολυ­πρό­σω­πο και «καυ­τό» καστ, που δια­χει­ρί­ζε­ται άψο­γα. Δίνει στους ηθο­ποιούς του όλα τα όπλα για να ανα­δεί­ξουν το ταλέ­ντο τους και να συμ­βά­λουν στην απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα της ται­νί­ας. Και η επι­τυ­χία του σε αυτό το επί­πε­δο, δεν οφεί­λε­ται στο σωστό μοί­ρα­σμα του χρό­νου, αλλά στο μελε­τη­μέ­νο χτί­σι­μο των χαρα­κτή­ρων, με δου­λειά στη λεπτο­μέ­ρεια, με προ­σή­λω­ση στην ουσία.
Ο Τιμο­τέ Σαλα­μέ, βάζει κάτω το όμορ­φο κεφά­λι του και δου­λεύ­ει τον χαρα­κτή­ρα του εξο­ντω­τι­κά, η Ζεντά­για παρα­μέ­νει εντυ­πω­σια­κή, ενώ η Φλό­ρενς Πιου βάζει το «λαβ στό­ρι», ο Μπα­τί­στα παρα­θέ­τει την πέτρι­νη γοη­τεία του και ο Όστιν Μπά­τλερ ανα­δύ­ει έναν από τους πιο σαγη­νευ­τι­κούς κακούς της μεγά­λης οθόνης.

Με λίγα λόγια… Ο Πολ Ατρεί­δης ανα­ζη­τά εκδί­κη­ση απέ­να­ντι σε εκεί­νους που συνω­μό­τη­σαν και κατέ­στρε­ψαν την οικο­γέ­νειά του και προ­σπα­θεί να απο­τρέ­ψει ένα μέλ­λον που μόνο ο ίδιος μπο­ρεί να προβλέψει.

• Ο Πάγος που Καί­ει _The Breaking Ice: Αισθη­μα­τι­κό δρά­μα, κινέ­ζι­κης και σιγκα­που­ρια­νής παρα­γω­γής του 2023, σε σκη­νο­θε­σία Άντο­νι Τσεν, με τους Ζου Ντον­γιού, Λιου Χαο­ράν, Κου Τσου­ξά­ου κα. Ο Άντο­νι Τσεν, ένας από τους σημα­ντι­κό­τε­ρους σκη­νο­θέ­τες της νέας γενιάς του ασια­τι­κού σινε­μά, βρα­βευ­μέ­νος το 2013, διά χει­ρός Ανιές Βαρ­ντά, με τη Χρυ­σή Κάμε­ρα στις Κάν­νες, για το «Ilo Ilo» και μετά την «Επο­χή της Βρο­χής» που είδα­με πριν πέντε χρό­νια, σπά­ει τον πάγο των στε­ρε­ό­τυ­πων για τη νέα γενιά, φιλο­τε­χνώ­ντας ένα ιμπρε­σιο­νι­στι­κό πορ­τρέ­το της. Μια γενιά παρε­ξη­γη­μέ­νη, που αφού εγκλώ­βι­σαν οι προη­γού­με­νες γενιές σε έναν κόσμο ψηφια­κής απο­μό­νω­σης και «ιδα­νι­κών επι­τυ­χί­ας», ήρθε και η πρό­σφα­τη παν­δη­μία να την χτυ­πή­σει καθο­ρι­στι­κά, να την περι­χα­ρα­κώ­σει και να την κατα­κερ­μα­τί­σει περαιτέρω.

Η λυρι­κή ται­νία, που άφη­σε καλές εντυ­πώ­σεις στο Τμή­μα Ένα Κάποιο Βλέμ­μα στο περ­σι­νό φεστι­βάλ των Καν­νών και απο­τε­λεί επί­ση­μη πρό­τα­ση της Σιγκα­πού­ρης για το Όσκαρ Καλύ­τε­ρης Διε­θνούς Ται­νί­ας, λόγω της κατα­γω­γής του νεα­ρού σκη­νο­θέ­τη από τη Σιγκα­πού­ρη, δια­θέ­τει υφέρ­που­σα ερω­τι­κή έντα­ση, αλλά ταυ­τό­χρο­να και το ρομα­ντι­κό βλέμ­μα της Nouvelle Vague. Σε μια μεθο­ρια­κή πόλη της βόρειας Κίνας, τρεις νέοι, δυο αγό­ρια κι ένα κορί­τσι, συνα­ντού­νται τυχαία και κατά τη διάρ­κεια λίγων ημε­ρών, μέσα στο χιο­νι­σμέ­νο τοπίο, ανα­πτύσ­σουν μία στε­νή φιλία, που φτά­νει στο ερω­τι­κό πάθος και την όρε­ξη για ζωή και επικοινωνία.

Τρεις νέοι, θα φτιά­ξουν ένα ερω­τι­κό τρί­γω­νο που δεν οδεύ­ει σε προ­βλέ­ψι­μες συγκρού­σεις, καθώς η από­κο­σμη μονα­ξιά του τοπί­ου εξευ­γε­νί­ζει τις ανεκ­πλή­ρω­τες επι­θυ­μί­ες, την ιδιο­τέ­λεια και φέρ­νει στην επι­φά­νεια τη δίψα για επι­κοι­νω­νία και συντρο­φι­κό­τη­τα. Ο Τσεν τα πηγαί­νει περί­φη­μα όταν μετα­φέ­ρει με απλό­τη­τα τους χαρα­κτή­ρες των νέων, αλλά όχι το ίδιο καλά όταν προ­σπα­θεί να μιλή­σει με συμ­βο­λι­σμούς και αλλη­γο­ρί­ες. Ωστό­σο, τα δυνα­τά πλά­να και η δεξιο­τε­χνι­κή σκη­νο­θε­σία του Τσεν καλύ­πτει τις σενα­ρια­κές αδυ­να­μί­ες, δίνο­ντας μια χάρη και ένα παι­χνί­δι­σμα ανα­ζω­ο­γο­νη­τι­κό σαν ένα ελα­φρό αερά­κι, κόντρα στον κατα­ψύ­κτη που θέλουν κάποιοι να επιβάλουν.

Ικα­νο­ποι­η­τι­κές ερμη­νεί­ες και από τους τρεις πρω­τα­γω­νι­στές, αν και η Ζου Ντον­γιού κλέ­βει τις περισ­σό­τε­ρες φορές τη ματιά και δίνει τον μελαγ­χο­λι­κό τόνο της ταινίας.

Με λίγα λόγια… Σε μια μεθο­ρια­κή πόλη στη Βόρεια Κίνα, η τυχαία, αλλά καθο­ρι­στι­κή, συνά­ντη­ση τριών νέων που βρί­σκο­νται στην αρχή της ενή­λι­κης ζωής τους, κατά τη διάρ­κεια λίγων ημε­ρών, μέσα στο χιο­νι­σμέ­νο τοπίο, όπου κάτω από τις καθα­ρές παγω­μέ­νες επι­φά­νειες σιγο­καί­ει το πάθος για τη ζωή και τον έρωτα.

• Περά­σμα­τα (Passages) Ερω­τι­κό δρά­μα, γαλ­λι­κής παρα­γω­γής του 2023, σε σκη­νο­θε­σία Άιρα Σακς, με τους Φράν­σις Ρογκόφ­σκι, Μπεν Γουί­σο, Αντέλ Εξαρ­χό­που­λος, Έρβαν Κεπόα Φάλε κα. Σκλη­ρό ερω­τι­κό δρά­μα από τον γνώ­ρι­μο Άιρα Σακς, έναν Αμε­ρι­κά­νο σκη­νο­θέ­τη, σε μία γαλ­λι­κή παρα­γω­γή, γυρι­σμέ­νη στο Παρί­σι, με πολυ­ε­θνι­κό καστ. Αν σε αυτή την κοσμο­πο­λί­τι­κη ται­νία και άπο­ψη, προ­σθέ­σου­με και την ύπαρ­ξη ενός ερω­τι­κού τρι­γώ­νου, που δια­λύ­ε­ται από τις δια­φο­ρε­τι­κές επι­θυ­μί­ες των ηρώ­ων και κυρί­ως από τον εγω­κε­ντρι­κό και σχε­δόν αντι­πα­θη­τι­κό χαρα­κτή­ρα του βασι­κού πρω­τα­γω­νι­στή, του Γερ­μα­νού ηθο­ποιού Φράν­σις Ρογκόφ­σκι, τότε αδιαμ­φι­σβή­τη­τα προ­κα­λεί­ται, αν μη τι άλλο, η περιέρ­γεια για το περιε­χό­με­νο και την κατά­λη­ξη αυτής της ιστορίας.

Σενά­ριο, που πλη­γώ­νει τους ήρω­ές του και χωρίς να φλυα­ρεί ή να δημιουρ­γεί εντυ­πώ­σεις για κάτι ξεχω­ρι­στό, για έρω­τες που μένουν στη μνή­μη, δίνει στον Σακς τη δυνα­τό­τη­τα να κάνει παρα­τη­ρή­σεις για τους τρό­πους, που ερω­τευό­μα­στε, πλη­γω­νό­μα­στε και πλη­γώ­νου­με τους άλλους, όταν το πάθος ή το προ­σω­πι­κό συμ­φέ­ρον τυφλώ­νει. Απ’ τα πρώ­τα πλά­να κατα­λα­βαί­νεις ότι ο Τομάς, ένας σκη­νο­θέ­της, που ολο­κλη­ρώ­νει τα γυρί­σμα­τα της ται­νί­ας του, είναι ένας ήρω­ας που δύσκο­λα θα τον συμπαθήσεις.

Θα εγκα­τα­λεί­ψει την παρέα και τον σύζυ­γό του Μάρ­τιν στο μπαρ που γιορ­τά­ζουν την ολο­κλή­ρω­ση της ται­νί­ας του, για να συνευ­ρε­θεί ερω­τι­κά με μία δασκά­λα. Την επό­με­νη μέρα, σχε­δόν θριαμ­βευ­τι­κά θα ανα­κοι­νώ­σει στον σύζυ­γό του ότι κοι­μή­θη­κε με μια γυναί­κα, κάτι που μάλ­λον έχει ξανα­συμ­βεί, θέλο­ντας να επι­βρα­βευ­θεί απ’ αυτόν. Αντι­θέ­τως, ο Μαρκ θα τον διώ­ξει και θα έρθει κοντά με ανερ­χό­με­νο συγ­γρα­φέα, έναν Αφρι­κά­νο μετα­νά­στη στο Παρί­σι, κάτι που θα ανά­ψει τη σπί­θα της ζήλιας ίσως και ξανά τον έρω­τα στον Τομάς.

Οι δυο κεντρι­κοί χαρα­κτή­ρες είναι εντε­λώς δια­φο­ρε­τι­κοί. Ο Τομάς είναι παρορ­μη­τι­κός, νάρ­κισ­σος, εγω­ι­στής, μετα­δί­δει ενέρ­γεια αλλά και έντα­ση, ενώ ο Μάρ­τιν είναι εσω­στρε­φής, χαμη­λών τόνων, υπο­μο­νε­τι­κός και κου­ρα­σμέ­νος από τον χαρα­κτή­ρα του Τομάς.

Μια ενδια­φέ­ρου­σα προ­ο­πτι­κή, που όμως δεν κρα­τά για πολύ, κάτι που προ­α­ναγ­γέ­λει και ο κεντρι­κός ήρω­ας όταν σε μία ερώ­τη­ση απα­ντά «είμαι μπερ­δε­μέ­νος», όπως μάλ­λον και ο σκη­νο­θέ­της. Το σενά­ριο δεί­χνει να χάνει από ένα σημείο και μετά τον προ­σα­να­το­λι­σμό του, να αντι­κα­θι­στά τη δια­μά­χη των χαρα­κτή­ρων με το μελό­δρα­μα και ορι­σμέ­νες φορές με μία τάση να δώσει πόντους συμπά­θειας σε έναν αρνη­τι­κό ήρωα — σαν να μην επι­τρέ­πε­ται αρνη­τι­κός χαρα­κτή­ρας στο σενά­ριο — και ιδί­ως με το καλο­γυ­ρι­σμέ­νο, αλλά εντε­λώς λάθος φινάλε.

Προ­σεγ­μέ­νες ερμη­νεί­ες, αφού εύκο­λα θα μπο­ρού­σαν να φτά­σουν στο γκρο­τέ­σκο ή στην καρι­κα­τού­ρα, αν και τελι­κά το μεγα­λύ­τε­ρο εμπό­διο ήταν η βού­λη­ση του Σακς να δώσει σε όλα τα πρό­σω­πα της ται­νί­ας του από ένα συγχωροχάρτι.

Με λίγα λόγια… Ο Τόμας είναι ένας εγω­κε­ντρι­κός, ταλα­ντού­χος σκη­νο­θέ­της. Στο πάρ­τι για το τέλος των γυρι­σμά­των της νέας του ται­νί­ας θα αφή­σει τον χαμη­λών τόνων σύζυ­γό του να γυρί­σει μόνος σπί­τι, ενώ ο ίδιος θα περά­σει το βρά­δυ με μια όμορ­φη γυναίκα…

• Άκου­σέ Με (Listen): Δρα­μα­τι­κή ται­νία, ελλη­νι­κής παρα­γω­γής του 2022, σε σκη­νο­θε­σία Μαρί­ας Ντού­ζα, με τους Ευθα­λία Παπα­κώ­στα, Δημή­τρης Κίτσος, Γιώρ­γος Πυρ­πα­σό­που­λος κά. Ακό­μη μία φιλό­δο­ξη προ­σπά­θεια του ελλη­νι­κού σινε­μά, αυτή τη φορά από την Μαρία Ντού­ζα, η οποία επα­νεμ­φα­νί­ζε­ται έπει­τα από δέκα χρό­νια, έχο­ντας απ’ ότι φαί­νε­ται δια­τη­ρή­σει πολ­λά απ’ τα χαρα­κτη­ρι­στι­κά της πρώ­της της ται­νί­ας «Το δέντρο και η κούνια».

Μια τρυ­φε­ρή ται­νία, που επι­χει­ρεί μία από­πει­ρα συμ­φι­λί­ω­σης δια­φο­ρε­τι­κών ανθρώ­πων μετα­ξύ τους, αλλά και δια­φο­ρε­τι­κών γενε­ών, με φόντο την επαρ­χια­κή Ελλά­δα. Θίγο­ντας θέμα­τα όπως την υπο­κρι­σία, τα ερεί­πια της οικο­νο­μι­κής κρί­σης, την αγριό­τη­τα, κυρί­ως των νέων, που εμφα­νί­ζο­νται με τα κατά­λοι­πα της πατριαρ­χί­ας, και την τοξι­κή τους συμπε­ρι­φο­ρά απέ­να­ντι στο «δια­φο­ρε­τι­κό» ή το ξένο, η Ντού­ζα βρί­σκει την ευκαι­ρία να σχο­λιά­σει ορι­σμέ­νες φορές απο­τε­λε­σμα­τι­κά, άλλες όχι, την έλλει­ψη επι­κοι­νω­νί­ας και εμπι­στο­σύ­νης προς τον διπλα­νό μας.

Μία νεα­ρή κοπέ­λα, η Βαλ­μύ­ρα, που είναι κωφή, πρέ­πει να αφή­σει την ασφά­λεια του σχο­λεί­ου κωφών για να συνα­ντή­σει τον πατέ­ρα της και τη νέα της οικο­γέ­νεια, σε ένα νησί. Η ίδια θέλει να επι­στρέ­ψει, αλλά και να προ­σπα­θή­σει να κάνει το όνει­ρό της πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, να γίνει χορεύ­τρια. Θα δημιουρ­γή­σει μία αδελ­φι­κή σχέ­ση με τον γιο της μητριάς της, θα νιώ­σει τα πρώ­τα της ερω­τι­κά σκιρ­τή­μα­τα και θα βρε­θεί παγι­δευ­μέ­νη ανά­με­σα στην από­το­μη ενη­λι­κί­ω­ση και την ανα­πη­ρία της, απ’ όπου θα προ­σπα­θή­σει να ξεφύ­γει χαμέ­νη στον θόρυ­βο των συναι­σθη­μά­των και των παρα­κιν­δυ­νευ­μέ­νων επι­λο­γών της.

Η Μάρ­θα Ντού­ζα, ακο­λου­θώ­ντας μία μεθο­δι­κή δομή, θα φέρει στο προ­σκή­νιο το δρά­μα της ιστο­ρί­ας της, κατα­φέρ­νει ως τα μισά της ται­νί­ας, να κρα­τή­σει το ενδια­φέ­ρον του θεα­τή, παρά τις σενα­ρια­κές επα­να­λή­ψεις και τις υπο­πλο­κές που την απο­μα­κρύ­νουν από το βασι­κό θέμα της, που είναι η Βαλ­μύ­ρα. Στη συνέ­χεια, όμως, δεί­χνει αμή­χα­νη και αφού παρου­σιά­ζει μονο­διά­στα­τα μία Ελλά­δα, που φτά­νει στα όρια της γρα­φι­κό­τη­τας, φαί­νε­ται να χάνει και το κέντρο βάρους της ιστο­ρί­ας της, ενώ και το φινά­λε μοιά­ζει αταί­ρια­στο με το ύφος της ται­νί­ας της. Ικα­νο­ποι­η­τι­κή στο δύσκο­λο ρόλο της η Ευθα­λία Παπα­κώ­στα, όπως και ο έμπει­ρος Γιώρ­γος Πυρ­πα­σό­που­λος, καλός ο Δημή­τρης Κίτσος, ενώ η Γιο­ά­να Μπου­κόφ­σκα δεί­χνει απρο­ε­τοί­μα­στη για τον ρόλο της.

Με λίγα λόγια… Οικο­νο­μι­κές δυσκο­λί­ες ανα­γκά­ζουν την κωφή έφη­βη Βαλ­μί­ρα να αφή­σει το σχο­λείο Κωφών στην Αθή­να και να επι­στρέ­ψει στο νησί του πατέ­ρα της, όπου βρί­σκε­ται αντι­μέ­τω­πη με τον κίν­δυ­νο της αδια­φο­ρί­ας και της απομόνωσης.

• Μια Γυναί­κα _Une Femme de Notre Temps: Αστυ­νο­μι­κό θρί­λερ, γαλ­λι­κής παρα­γω­γής του 2022, σε σκη­νο­θε­σία Ζαν Πολ Σεβεϊ­ράκ, με τους Σοφί Μαρ­σό, Γιό­χαν Χέλ­ντερ­μπεργκ, Κρι­στί­να Φλου­τούρ κα. Με βασι­κό πλε­ο­νέ­κτη­μα την παρου­σία της Σοφί Μαρ­σό, το αστυ­νο­μι­κό θρί­λερ του, αν και παρα­γω­γι­κού στη Γαλ­λία, όχι και τόσο γνω­στού στη χώρα μας, Ζαν Πολ Σεβεϊ­ράκ μπο­ρεί να είναι καλο­βαλ­μέ­νο και να δια­θέ­τει ορι­σμέ­νες υπο­βλη­τι­κές σκη­νές, αλλά μάλ­λον κατα­τάσ­σε­ται στις δεκά­δες ται­νί­ες του είδους, που παίρ­νουν γρή­γο­ρα το δρό­μο της λησμονιάς.

Ο αρχι­κός τίτλος της ται­νί­ας («Μια γυναί­κα της Επο­χής μας”) που δίνει και το στίγ­μα των προ­θέ­σε­ων του σκη­νο­θέ­τη και σενα­ριο­γρά­φου Σεβεϊ­ράκ, μοιά­ζει με σύν­θη­μα, κενό περιε­χο­μέ­νου, καθώς απο­τυγ­χά­νει να υλο­ποι­ή­σει την ιδέα του, να βάλει στο επί­κε­ντρο των σύγ­χρο­νων θεμά­των και την επα­να­δια­πραγ­μά­τευ­ση των σχέ­σε­ων των φύλ­λων μια γυναί­κα του σήμε­ρα. Και δεν φτά­νει αυτό, αλλά μπερ­δεύ­ει μέσα σε όλα και το metoo, το ερω­τι­κό πάθος και την απι­στία, μέσα από μία κλι­σέ ιστο­ρία εκδί­κη­σης, στην οποία εντάσ­σει και ξεπε­ρα­σμέ­νους συμ­βο­λι­σμούς. Η Ζου­λιάν, μία έντι­μη αστυ­νο­μι­κή επι­θε­ω­ρή­τρια, που ζει μια ήσυ­χη ζωή με τον σύζυ­γό της, ενώ γρά­φει ένα βιβλίο για την αδελ­φή της, που πέθα­νε πριν πέντε χρό­νια και ερευ­νά τον θάνα­το ενός διε­φθαρ­μέ­νου πρά­κτο­ρα, αρχί­ζει να υπο­ψιά­ζε­ται τον άνδρα της από τις πολ­λές απου­σί­ες του. Όταν κατα­λα­βαί­νει ότι αυτός έχει ερω­μέ­νη, η Ζου­λιάν θα πάρει την από­φα­ση να λύσει μαζί του τους λογα­ρια­σμούς της, αλλά όλα αλλά­ζουν όταν συνα­ντά μία μητέ­ρα και την κόρη της, που κατα­διώ­κο­νται από έναν βίαιο πατέρα.

Η ται­νία ξεκι­νά ενθαρ­ρυ­ντι­κά, ο Σεβεϊ­ράκ χτί­ζει τους χαρα­κτή­ρες και τα γεγο­νό­τα, μέχρι να έρθουν οι απο­κα­λύ­ψεις, οι αμφι­βο­λί­ες για την αλή­θεια και το ψέμα και τη μετα­τρο­πή μίας συναι­σθη­μα­τι­κής και ήσυ­χης γυναί­κας σε θανα­τη­φό­ρο εκδι­κη­τή. Οι ανα­τρο­πές μοιά­ζουν υπερ­βο­λι­κές και όχι και τόσο αλη­θο­φα­νείς, ενώ η ηρω­ί­δα του μοιά­ζει με γυναί­κα άλλης επο­χής. Η Σοφί Μαρ­σό παρα­μέ­νει γοη­τευ­τι­κή, αλλά εγκλω­βι­σμέ­νη σε έναν χαρα­κτή­ρα που υπο­νο­μεύ­ε­ται συνε­χώς από το σενά­ριο, ενώ ο Γιό­χαν Χέλ­ντερ­μπεργκ, που υπο­δύ­ε­ται τον σύζυ­γο, αν και δεν είναι κακός, είναι αρκε­τά χλια­ρός, για τον ρόλο του.

Με λίγα λόγια… Μία ακέ­ραια επι­θε­ω­ρή­τρια της αστυ­νο­μί­ας στο Παρί­σι, ρομα­ντι­κή εκ φύσε­ως και συγ­γρα­φέ­ας στον ελεύ­θε­ρο χρό­νο της, ζει, φαι­νο­με­νι­κά ήσυ­χα, με τον σύζυ­γό της, μετά τον θάνα­τό της αδερ­φής της. Όταν όμως, αίφ­νης, ανα­κα­λύ­πτει την διπλή ζωή του άντρα της μετα­στρέ­φε­ται σε μέχρι πρό­τι­νος αδια­νό­η­τες για εκεί­νη πράξεις.

Προ­βάλ­λο­νται ακό­μη οι ταινίες:

• Πρί­μα Μπα­λα­ρί­να(Joika): Βιο­γρα­φι­κό δρά­μα, αμε­ρι­κά­νι­κης και νεο­ζη­λαν­δι­κής παρα­γω­γής του 2023, του Νεο­ζη­λαν­δού Τζέιμς Νάπιερ Ρόμπερ­τσον, που αφη­γεί­ται την ιστο­ρία της πρώ­της και μονα­δι­κής Αμε­ρι­κα­νί­δας που πήγε να σπου­δά­σει και να εντα­χθεί στα μπα­λέ­τα Μπολ­σόι. Βασι­σμέ­νη σε μία αλη­θι­νή ιστο­ρία, που απο­τε­λεί αξιο­πε­ρί­ερ­γο γεγο­νός από μόνη της, καθώς το ρωσι­κό μπα­λέ­το και ειδι­κά τα Μπολ­σόι θεω­ρού­νται κλει­στά για τους ξένους, όπως και το πραγ­μα­τι­κό ρωσι­κό σύστη­μα στον κλα­σι­κό χορό. Η ται­νία αφη­γεί­ται την πορεία της Τζόι Γού­μακ, που θα φύγει από το Τέξας για να ακο­λου­θή­σει το όνει­ρό της, να γίνει πρί­μα μπα­λα­ρί­να στα μπα­λέ­τα Μπολ­σόι. Μια ιστο­ρία για την ομορ­φιά του μπα­λέ­του, που μετα­τρέ­πε­ται όμως σε θρί­λερ όταν μιλά­με για πρί­μες μπα­λα­ρί­νες, σε επί­πε­δο Μπολ­σόι και όχι μόνο. Η αυστη­ρό­τη­τα των Μπολ­σόι, με την ευκο­λία μιας αμε­ρι­κά­νι­κης επι­φα­νεια­κής προ­σέγ­γι­σης γίνε­ται αντα­γω­νι­στι­κή τοξι­κό­τη­τα, μίσος για τους ξένους και μαζί όλα τα στε­ρε­ό­τυ­πα που επα­να­λαμ­βά­νο­νται από τις αμε­ρι­κά­νι­κες παρα­γω­γές. Βεβαί­ως, η ται­νία έχει το ενδια­φέ­ρον της και ορι­σμέ­νες καλές σκη­νές χορού, αλλά προς Θεού, (επει­δή θα δουν την ται­νία και κορί­τσια) το μπα­λέ­το δεν έχει σχέ­ση με όσα δια­δρα­μα­τί­ζο­νται στα παρα­σκή­νια των μεγά­λων σκη­νών όλου του κόσμου και φυσι­κά της Ρωσί­ας. Και βεβαί­ως η απόρ­ρι­ψη της Γού­μακ από τα Μπολ­σόι, είναι φανε­ρή από το μένος της ίδιας, η οποία μπο­ρεί να έχει ορι­σμέ­να δίκια, αλλά μάλ­λον και ως τεχνι­κή σύμ­βου­λος στο φιλμ,δείχνει να αγα­πά­ει τον εαυ­τό της πολύ περισ­σό­τε­ρο από τον χορό. Παί­ζουν οι Τάλια Ράι­ντερ, Ντάιαν Κρού­γκερ, Όλεγκ Ιβέν­γκο, Νατά­λια Οσί­πο­βα κα.
• Οι Περι­πέ­τειες του Επι­θε­ω­ρη­τή Σαν_Inspector Sun and the Curse of the Black Widow (σσ. ισπα­νι­κά Inspector Sun y la maldición de la viuda negra _Ο επι­θε­ω­ρη­τής Sun και η κατά­ρα της μαύ­ρης χήρας): Ισπα­νι­κής παρα­γω­γής (2022) παι­δι­κή ται­νία κινου­μέ­νων σχε­δί­ων, σε σκη­νο­θε­σία του Χού­λιο Σότο Γκουρ­πί­ντε, με νουάρ ατμό­σφαι­ρα και δια­σκε­δα­στι­κές περι­πέ­τειες από τον μονα­χι­κό επι­θε­ω­ρη­τή Σαν, που ανή­κει στο είδος της αρά­χνης κυνη­γού. Ένας ντε­τέ­κτιβ που πρέ­πει να ξεδια­λύ­νει μία περί­ερ­γη υπό­θε­ση ζωής και θανά­του για ανθρώ­πους και έντο­μα. Το φιλμ προ­βάλ­λε­ται μετα­γλωτ­τι­σμέ­νο στα ελληνικά.

      Χάρης Ανα­γνω­στά­κης _
συν­δρο­μη­τι­κή σελί­δα του © ΑΠΕ-ΜΠΕ ΑΕ

Δεί­τε την κρι­τι­κή του flix.gr/

• Βερο­λί­νο 2023: Στο “Passages” του Αϊρα Σακς, η αγά­πη είναι παράξενη
• Ολα εκεί­να τα συναρ­πα­στι­κά πράγ­μα­τα που ζήσα­με βλέ­πο­ντας το “Dune: Part Two”
  • Οι πρώ­τες αντι­δρά­σεις για το “Dune: Part Two” μιλούν για ένα επι­κό αριστούργημα
• Ο Πάγος που Καί­ει: Η gen‑z δίνει φωτιά στην ανά­μνη­ση της νου­βέλ βαγκ, σε μια μαγευ­τι­κή ται­νία μη-ενη­λι­κί­ω­σης στην Κίνα 
  • Συνέ­ντευ­ξη με τον Αντο­νι Τσεν _σκηνοθέτη του “Ο Πάγος που Καί­ει”: “Εκεί όπου ζει η καρ­διά δεν έχει ποτέ κρύο”.
• Μια Γυναί­κα _Une Femme de Notre Temps: H Σοφί Μαρ­σό ως απα­τη­μέ­νη σύζυ­γος, σ’ ένα θρί­λερ όπου απα­τη­μέ­νοι είναι τελι­κά μόνο οι θεα­τές.
• Άκου­σέ Με _της Μαρί­ας Ντού­ζα: μια κραυ­γή για την απο­δο­χή — ακό­μη και του ίδιου μας του εαυ­τού — που ακού­γε­ται δυνα­τά αλλά φτά­νει ασθε­νι­κή στα αυτιά του θεατή.

STUDIO
Από 29/2 έως  6/3 studio new star art cinema

• Άγνω­στοι μετα­ξύ μας του Αντριου Χεϊγκ
• Η κύρια με το σκυ­λά­κι του Γιό­ζεφ Κεϊφιτς
• Το αγό­ρι και ο ερω­διός του  Χαγιαο Μιγιαζακι
• Η τελευ­ταία παμπ του Κεν Λόουτς
• “Poor things” του Γιώρ­γου Λάνθιμου
• “Ennio – the maestro” του Giuseppe Tornatore
• «Gaza» των Garry Keane & Andrew McConell
• “Εξέ­λι­ξη” του Περι­κλή Χούσογλου
• «Μπλε Καφτά­νι» της Μαριάμ Τουζάνι
• «take a trip» του Χρή­στου Ν. Καρακάση

🎥 Ειδι­κή Προ­βο­λή για τα 100 Χρό­νια από το Θάνα­το του Λένιν με 3 ντο­κι­μα­ντέρ του Τζί­γκα Βέρτοφ

• ” Ενθου­σια­σμος — η Συμ­φω­νια του Ντονμπας”
• “1/6 της γης”
• “Εμπρός, Σοβιέτ”

• Γενι­κή είσο­δος: 7€ _ με στα­θε­ρές τιμές εισι­τη­ρί­ων (5€ από το 2014)
• Φοιτητικό/ανέργων/ άνω των 65/ εκπαι­δευ­τι­κοί ΑΜΕΑ/ στρα­τιω­τι­κοί / ατέ­λειες / πολύ­τε­κνοι 5€
• Οικο­γε­νεια­κό εισι­τή­ριο 3 ατό­μων (με ανή­λι­κο παι­δί) 10€
• Ημε­ρή­σιο _ για όλες τις προ­βο­λές 10€
• Και ετή­σια προ­νο­μια­κή κάρ­τα συνδρομητή