Ταλεϊράνδος, συνώνυμο της πολιτικής ανηθικότητας και της διαφθοράς

Στις 13 Φεβρουα­ρί­ου 1754 γεν­νή­θη­κε ο Ταλεϊ­ράν­δος. Γάλ­λος πολι­τι­κός και διπλω­μά­της, υπη­ρέ­της πολ­λών αφεντάδων.

Το 1796 έγι­νε για πρώ­τη φορά υπουρ­γός Εξω­τε­ρι­κών στο καθε­στώς του Διευ­θυ­ντη­ρί­ου. Στη συνέ­χεια, όταν κατά­λα­βε ότι ο Ναπο­λέ­ων χάνει το παι­χνί­δι, ήρθε σε συνεν­νό­η­ση με τον τσά­ρο της Ρωσί­ας και τον Μέτερ­νιχ, δίνο­ντάς τους στρα­τιω­τι­κά και άλλα μυστι­κά. Μετά την είσο­δο των στρα­τευ­μά­των του αντι­γαλ­λι­κού συνα­σπι­σμού στο Παρί­σι το 1814 έγι­νε πρω­θυ­πουρ­γός της Γαλ­λί­ας και πρω­το­στά­τη­σε στην παλι­νόρ­θω­ση της μοναρχίας.

Το όνο­μα του Ταλεϊ­ράν­δου έγι­νε συνώ­νυ­μο της ανη­θι­κό­τη­τας και της δια­φθο­ράς στη δια­χεί­ρι­ση των κυβερ­νη­τι­κών υπο­θέ­σε­ων. Ο ίδιος, στην αυτο­βιο­γρα­φία του, ομο­λο­γού­σε ότι κατά τη διάρ­κεια της πολι­τι­κής του στα­διο­δρο­μί­ας έδω­σε 14 όρκους, που ο ένας ήταν αντί­θε­τος με τον άλλο. Είχε, επί­σης, δωρο­δο­κη­θεί από όλες τις κυβερ­νή­σεις και τους αρχη­γούς κρα­τών που χρειά­ζο­νταν τη βοή­θειά του. Σύμ­φω­να με κατά προ­σέγ­γι­ση υπο­λο­γι­σμούς, μέσα σε δυο χρό­νια (1797–1799) πήρε από αυτές τις «υπη­ρε­σί­ες» του 13.650.000 χρυ­σά φρά­γκα. Πέθα­νε το 1838.