Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Τελευταίος αποχαιρετισμός στη συντρόφισσα Σοφία Αδαμίδου

Σε κλί­μα βαθιάς συγκί­νη­σης και μεγά­λης θλί­ψης για την πρό­ω­ρη απώ­λεια, μετά από την πολυ­ή­με­ρη μάχη που έδω­σε στην εντα­τι­κή, κηδεύ­τη­κε το από­γευ­μα της Κυρια­κής στο χωριό της, τη Χαραυ­γή Κοζά­νης, η δημο­σιο­γρά­φος του «Ριζο­σπά­στη» και συγ­γρα­φέ­ας, συντρό­φισ­σα Σοφία Αδα­μί­δου.Σοφία Αδαμίδου  khdeia sofia adamidou1

Με τη σημαία του ΚΚΕ και το σημε­ρι­νό φύλ­λο του «Ριζο­σπά­στη» να σκε­πά­ζουν τη σορό της, μαζί με ένα τετρά­διο και ένα στυ­λό που τοπο­θέ­τη­σε συμ­βο­λι­κά η οικο­γέ­νειά της για να τη συντρο­φεύ­ουν, η μητέ­ρα της Μαρί­κα, τα αδέρ­φια της Μυρώ­δης και Σταύ­ρος, άλλοι συγ­γε­νείς, σύντρο­φοι και συνα­γω­νι­στές, συνά­δελ­φοι από τον «Ριζο­σπά­στη» και τον «902», φίλοι και συνερ­γά­τες, βρέ­θη­καν στη Χαραυ­γή για τον τελευ­ταίο αποχαιρετισμό.

Στην κηδεία παρα­βρέ­θη­κε αντι­προ­σω­πεία της ΚΕ του ΚΚΕ, με επι­κε­φα­λής τον Κύριλ­λο Παπα­σταύ­ρου, μέλος του ΠΓ της ΚΕ και διευ­θυ­ντή του «Ριζο­σπά­στη». Παρα­βρέ­θη­κε επί­σης αντι­προ­σω­πεία της Επι­τρο­πής Περιο­χής Δυτι­κής Μακε­δο­νί­ας του ΚΚΕ, με επι­κε­φα­λής τους συντρό­φους Θανά­ση Χαστά, Τίνα Κου­ζιά­κη και Γιάν­νη Κανά­τσιο, καθώς και αντι­προ­σω­πεία του Τμή­μα­τος Πολι­τι­σμού της ΚΕ του ΚΚΕ. Εκ μέρους του Γρα­φεί­ου του ΚΣ της ΚΝΕ, παρα­βρέ­θη­κε ο Νίκος Ζαχαρόπουλος.

Μετα­ξύ των ανθρώ­πων των γραμ­μά­των και των τεχνών στο τελευ­ταίο αντίο βρέ­θη­καν η τρα­γου­δί­στρια και βου­λευ­τής Κοζά­νης του ΣΥΡΙΖΑ, Καλ­λιό­πη Βέτα, οι ηθο­ποιοί Τάσος Σωτη­ρά­κης και Στέ­λιος Γερά­νης, καθώς και η Αγλα­ΐα Κυρί­τση, δημο­σιο­γρά­φος και περι­φε­ρεια­κή σύμ­βου­λος Βορεί­ου Αιγαί­ου, εκλεγ­μέ­νη με τη «Λαϊ­κή Συσπείρωση».

Στε­φά­νια έστει­λαν η Κεντρι­κή Επι­τρο­πή του ΚΚΕ, ο ΓΓ της ΚΕ Δημή­τρης Κου­τσού­μπας, η Επι­τρο­πή Δυτι­κής Μακε­δο­νί­ας του ΚΚΕ και ο «Ριζο­σπά­στης» με τον «902».

η Σοφία ΑδαμίδουΤο σπουδαίο έργο της ολοζώντανο μάθημα αγώνων και τέχνης στρατευμένης στην ανύψωση του λαού

Τον επι­κή­δειο εκφώ­νη­σε ο Περι­κλής Κουρ­μού­λης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και αρχι­συ­ντά­κτης του «Ριζο­σπά­στη», σημειώ­νο­ντας τα εξής:

«Το ΚΚΕ, η Κεντρι­κή του Επι­τρο­πή, οι σύντρο­φοί της στο “Ριζο­σπά­στη”, τον οποίο υπη­ρέ­τη­σε με την πένα της για πάνω από 30 χρό­νια, οι σύντρο­φοί της από τον “902”, απο­χαι­ρε­τά­με με μεγά­λη θλί­ψη τη συντρό­φισ­σά μας Σοφία Αδαμίδου.
Αγω­νί­στρια της ζωής, έδω­σε με παλι­κα­ριά την τελευ­ταία της μάχη, αυτή τη φορά για να κρα­τη­θεί στη ζωή. Δεν τα κατά­φε­ρε. Και αυτό μας γεμί­ζει πόνο.
Όχι μόνο επει­δή χάσα­με έναν δικό μας άνθρω­πο. Αλλά κι επει­δή η Σοφία έφυ­γε στην πιο δημιουρ­γι­κή ίσως στιγ­μή της ζωής της.
Τώρα που πιο ώρι­μα, πιο κατα­στα­λαγ­μέ­να, πιο διεισ­δυ­τι­κά, πιο “ήσυ­χα κι απλά” θα μπο­ρού­σε θα δώσει ακό­μα περισ­σό­τε­ρα στο Κόμ­μα και στην Τέχνη του λαού, μ’ αυτό που αγα­πού­σε περισ­σό­τε­ρο απ’ όλα: Τη συγ­γρα­φή και τις δια­σκευ­ές για το θέατρο.Σοφία Αδαμίδου στο παγκάκι

Παρά την καλ­λι­τε­χνι­κή άπνοια που έφε­ραν οι περιο­ρι­σμοί της παν­δη­μί­ας, η Σοφία έγρα­φε αυτήν την περί­ο­δο θεα­τρι­κά, σενά­ρια για τον κινη­μα­το­γρά­φο και την τηλε­ό­ρα­ση, ζωγρά­φι­ζε, είχε ξεκι­νή­σει τη βιο­γρα­φία της Μπέ­τυς Βαλά­ση και ετοι­μα­ζό­ταν να ξεχυ­θεί στα θέα­τρα, διψα­σμέ­νη γι’ αυτό που της είχε λεί­ψει περισ­σό­τε­ρο μέσα στην καραντίνα.

Η Σοφία γεν­νή­θη­κε σ’ αυτό το μικρό χωριό που την απο­χαι­ρε­τά­με σήμε­ρα, στη Χαραυ­γή Κοζά­νης. Μεγά­λω­σε σε μια οικο­γέ­νεια όπου κυριαρ­χού­σαν οι αγω­νι­στι­κές παραδόσεις.
Από παι­δί έψα­χνε, αδιά­κο­πα, να βρει τρό­πους να εκφρά­σει αυτά που ένοιω­θε. Το θέα­τρο, η ποί­η­ση, η ζωγρα­φι­κή έδι­ναν διέ­ξο­δο στις άγου­ρες σκέ­ψεις και στην παι­δι­κή της φαντασία.
“Μυη­μέ­νη” από μικρή στο διά­βα­σμα, ήρθε γρή­γο­ρα σε επα­φή με την τέχνη του θεά­τρου και από τότε, η μαγεία της σκη­νής, των ρόλων, των κοστου­μιών, του κοι­νού δεν έπα­ψε ποτέ να της ασκεί γοη­τεία. “Σχε­δόν πριν δω θέα­τρο…”, όπως ανέ­φε­ρε χαρακτηριστικά.

Η Σοφία οργα­νώ­θη­κε στην ΚΝΕ το 1981, σε ηλι­κία 18 χρο­νών, αρχι­κά στην Κοζά­νη και έπει­τα στις Οργα­νώ­σεις των ΤΕΙ και της Νομι­κής, κατά τη διάρ­κεια των σπου­δών της στην Αθή­να. Κι εδώ όμως, περισ­σό­τε­ρες ώρες περ­νού­σε με τους συμ­φοι­τη­τές της κάνο­ντας πρό­βες με το θεα­τρι­κό του Πανε­πι­στη­μί­ου, παρά στα αμφιθέατρα.
Τον και­ρό που ήταν οργα­νω­μέ­νη στην ΚΝΕ, χρε­ώ­θη­κε δου­λειά στον “Οδη­γη­τή”. Ήταν η πρώ­τη της επα­φή με τη δημο­σιο­γρα­φία που παλεύ­ει στο πλάι του λαού για να γίνει ο κόσμος καλύ­τε­ρος για τους πολ­λούς, ενά­ντια στην τυραν­νία και στην εκμε­τάλ­λευ­ση των λίγων. Και σ’ αυτήν την όχθη του ποτα­μού έμει­νε μέχρι το τέλος της ζωής της.

Από τα τέλη της δεκα­ε­τί­ας του 1980, δού­λε­ψε ως δημο­σιο­γρά­φος του “Ριζο­σπά­στη” και έγι­νε μέλος του ΚΚΕ. Την υπο­γρα­φή και τη σφρα­γί­δα της άφη­σε και στην τηλε­ό­ρα­ση του “902” με εκπο­μπές, συνε­ντεύ­ξεις και αφιε­ρώ­μα­τα, ενώ στο πλαί­σιο της δημο­σιο­γρα­φι­κής της πορεί­ας εργά­στη­κε στην “ΕΤ1”, τη “ΝΕΤ” και στον “ΑΝΤ1”.

Με το ανή­συ­χο και δημιουρ­γι­κό της πνεύ­μα, με τη δημο­σιο­γρα­φι­κή της οξύ­νοια και το συγ­γρα­φι­κό της ταλέ­ντο, άφη­σε το στίγ­μα της στο καλ­λι­τε­χνι­κό ρεπορ­τάζ και στην καλ­λι­τε­χνι­κή δημιουρ­γία, υπη­ρε­τώ­ντας το Κόμ­μα μέχρι τον πρό­ω­ρο θάνα­τό της.
Άνθρω­πος πρό­σχα­ρος και κοι­νω­νι­κός, ανα­γνω­ρί­ζο­νταν από ευρύ­τε­ρο κόσμο που εκτι­μού­σε τα έργα και το ταλέ­ντο της. Γίνο­νταν έτσι γέφυ­ρα για να απο­κτή­σει το Κόμ­μα δεσμούς με ανθρώ­πους του Πολι­τι­σμού και όλων των ειδών της Τέχνης.

Το συγ­γρα­φι­κό έργο που αφή­νει πίσω της η Σοφία είναι πλού­σιο και πολυ­σχι­δές. Έχει εκδώ­σει ποι­η­τι­κές συλ­λο­γές και βέβαια τη βιο­γρα­φία της Σωτη­ρί­ας Μπέλ­λου, την οποία δια­σκεύ­α­σε για το θέατρο.

Εμπνευ­σμέ­νη από τους αγώ­νες του λαού, έγρα­ψε και δια­σκεύ­α­σε σπου­δαία θεα­τρι­κά έργα, που αγα­πή­θη­καν από το κοι­νό, μετα­φέ­ρο­ντας με μεγά­λη επι­τυ­χία στη σκη­νή μορ­φές και στιγ­μές από την ταξι­κή πάλη στη χώρα μας.

Αδαμίδου ΆρηςΈργα όπως ο “Άρης”, βασι­σμέ­νο στη ζωή και τους αγώ­νες του Άρη Βελου­χιώ­τη, παί­χτη­καν εκα­το­ντά­δες φορές, μπρο­στά σε χιλιά­δες θεα­τές, σε κάθε γωνιά της Ελλά­δας και στο εξω­τε­ρι­κό, απο­σπώ­ντας εξαί­σιες κρι­τι­κές και βραβεία.
Πολε­μή­θη­κε όμως και με μίσος από το καλ­λι­τε­χνι­κό κατε­στη­μέ­νο, που δεν ανέ­χε­ται τις παρα­φω­νί­ες, θέλει την τέχνη, την έμπνευ­ση και την καλ­λι­τε­χνι­κή δημιουρ­γία εφή­με­ρα και αντα­πο­δο­τι­κά, αγκι­στρω­μέ­να στα συμ­φέ­ρο­ντα των λίγων και όχι στρα­τευ­μέ­να στις αγω­νί­ες, στις ανα­ζη­τή­σεις, στα όνει­ρα, στις ανά­γκες, στους αγώ­νες της μεγά­λης λαϊ­κής πλειοψηφίας.
Είχε να το λέει η Σοφία ότι ειδι­κά για τον “Άρη”, είχε πέσει σιω­πη­τή­ριο από τους γνω­στούς κρι­τι­κούς των εφη­με­ρί­δων και των τηλε­ο­πτι­κών καναλιών.

Την απά­ντη­ση όμως την έδι­νε το γεμά­το θέα­τρο κάθε βρά­δυ, η λίστα ανα­μο­νής με τον κόσμο που περί­με­νε κάποιος να ακυ­ρώ­σει για να είναι αυτός ο τυχε­ρός που θα έβλε­πε την παρά­στα­ση. Οι άνθρω­ποι που την είδαν και μια και δυο φορές, σαν να ήταν κάθε φορά η πρώτη.

Δεν ήταν όμως το μόνο έργο που η Σοφία άφη­σε το στίγ­μα της. Δια­σκεύ­α­σε με μεγά­λη επι­τυ­χία για το θέα­τρο το “Οδός Αβύσ­σου, αριθ­μός 0” του Μενέ­λα­ου Λου­ντέ­μη, το “Ήλιος στην πέτρα”, βασι­σμέ­νο στο αφή­γη­μα της αντάρ­τισ­σας του ΔΣΕ, Ελέ­νης Τραγ­γα­νί­δα — Μακρυ­νιώ­τη “Η Μυρ­τιά του βου­νού”, το “Άνθρω­ποι και ποντί­κια” του Στάιν­μπεκ, “Ο Τζό­νι πήρε το όπλο του”, από το βιβλίο του Ντάλ­τον Τρά­μπο κ.ά.

Με τον αγα­πη­μέ­νο της αδερ­φό και θεα­τρι­κό συγ­γρα­φέα Μυρώ­δη, που πολ­λοί από εμάς τον γνω­ρί­σα­με πριν ακό­μα συνα­ντη­θού­με, μέσα από τα λόγια θαυ­μα­σμού που η Σοφία είχε πάντα γι’ αυτόν, συνερ­γά­στη­καν μετα­ξύ άλλων στη συγ­γρα­φή του έργου “Καρλ, της καρ­διάς μου καρ­διά”, εμπνευ­σμέ­νο από τις επι­στο­λές της Τζέ­νης και του Καρλ Μαρξ.

Η Σοφία έλε­γε για τη συγ­γρα­φή των έργων της ότι “ξεκί­νη­σε ως ανά­γκη να μιλή­σω για τα θέμα­τα εκεί­να της ιστο­ρί­ας και τους ανθρώ­πους των ιστο­ρι­κών εκεί­νων περιό­δων που δεν έτυ­χαν της προ­σο­χής που απαι­τού­σε η πραγ­μα­τι­κή τους αξία. Η αδιά­κο­πη επα­φή με τη μνή­μη μας δεν επι­τρέ­πει να γκρε­μι­στεί τόσο εύκο­λα από τους αρνη­τές της, ούτε να παρερ­μη­νεύ­ο­νται οι αξί­ες και η ιστο­ρία του λαού μας. «Η μνή­μη όπου και να την αγγί­ξεις πονεί…», που λέει ο Σεφέ­ρης, αλλά χωρίς πόνο δεν υπάρ­χει γέννα”.Σοφία Αδαμίδου ποδήλατο

Εκτός λοι­πόν από την ολο­ζώ­ντα­νη μνή­μη της, εκτός από το γλυ­κό της χαμό­γε­λο, κρα­τά­με και το σπου­δαίο έργο της για να το συστή­σου­με στις νεό­τε­ρες γενιές των μελών του Κόμ­μα­τος και της ΚΝΕ, ως ένα ολο­ζώ­ντα­νο μάθη­μα ιστο­ρί­ας, αγώ­νων και τέχνης στρα­τευ­μέ­νης στην ανύ­ψω­ση του λαού, για να τα κερ­δί­σει τα πάντα, επει­δή τα πάντα του ανήκουν!

Σ’ ευχα­ρι­στού­με Σοφία, καλό δρόμο.

Εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ, θερ­μά συλ­λυ­πη­τή­ρια στη μητέ­ρα σου, στ’ αγα­πη­μέ­να σου αδέρ­φια και σε όλους τους οικεί­ους σου».

🔻 Στη μνή­μη της συντρό­φισ­σας Σοφί­ας Αδα­μί­δου, μέλους της ΚΟΒ «Ριζο­σπά­στη», οι σύντρο­φοί της και οι συνά­δελ­φοί της στην εφη­με­ρί­δα, προ­σφέ­ρουν 770 ευρώ για την οικο­νο­μι­κή ενί­σχυ­ση του ΚΚΕ.

Σοφία Αδαμίδου sofiaadamidou

Πηγή 902

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο