Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Τη λέγαν Παλαιστίνη – Παλαιστίνη τη λένε ακόμα

Σ’ αυτή τη γη υπάρ­χει κάτι που αξί­ζει να το ζήσεις
Ο ερχο­μός του Απρίλη
Η μυρω­διά του ψωμιού την αυγή
Αυτά που λένε οι γυναί­κες για τους άντρες
Τα γρα­πτά του Αισχύλου
Η αρχή του έρωτα
Το χορ­τά­ρι πάνω σε μια πέτρα
Μητέ­ρες που ζουν με το σκο­πό της φλογέρας
Και ο φόβος των κατα­κτη­τών για τη μνήμη
***
Σε αυτή τη γη υπάρ­χει κάτι που αξί­ζει να το ζήσεις
Το τέλος του Σεπτέμβρη
Μια γυναί­κα που ανθί­ζει μετά τα σαράντα
Η ώρα του ήλιου στη φυλακή
Σύν­νε­φα που σχη­μα­τί­ζουν πελώ­ριες μορφές
Τα συν­θή­μα­τα του λαού για κεί­νους που φεύ­γουν γελαστοί
και ο φόβος στα μάτια των τυράννων
***
Σε αυτή τη γη υπάρ­χει κάτι που αξί­ζει να το ζήσεις
Σε αυτή τη γη, την κόρη της γης
τη μάνα όλων των ξεκινημάτων
τη μάνα όλων των τελειωμών
Τη λέγαν Παλαιστίνη
Παλαι­στί­νη τη λένε ακόμα
Αγα­πη­μέ­νη μου, μου δόθηκε
μου δόθη­κε η ζωή για­τί σε αγαπώ

Μαχ­μούντ Νταρουίς

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο