Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

«Δεν πιστεύετε ότι όλα θα είχαν επιλυθεί αν σταματούσατε να διδάσκετε στα παιδιά σας το μίσος;» — «Διδάσκουμε ζωή, κύριε»

Σήμε­ρα το σώμα μου ήταν μια τηλε­ο­πτι­κή σφαγή
Σήμε­ρα το σώμα μου ήταν μια τηλε­ο­πτι­κή σφα­γή που έπρε­πε να χωρέ­σει στο ηχη­τι­κό και το όριο λέξεων
Σήμε­ρα το σώμα μου ήταν μια τηλε­ο­πτι­κή σφα­γή που έπρε­πε να χωρέ­σει στο ηχη­τι­κό και στο όριο λέξε­ων που ήδη είχε ξεπε­ρα­στεί με στα­τι­στι­κούς υπο­λο­γι­σμούς του μέτρου ανταπόκρισης
Τελειο­ποί­η­σα τα αγγλι­κά μου και έμα­θα όλα τα ψηφί­σμα­τα του ΟΗΕ
Αλλά και πάλι, με ρώτη­σε, δεσποι­νίς Ziadah, δεν νομί­ζε­τε ότι όλα θα είχαν λυθεί αν απλά στα­μα­τού­σα­τε να διδά­σκε­τε τόσο μίσος στα παι­διά σας;
Παύση
Ψάχνω μέσα μου για τη δύνα­μη να δεί­ξω υπο­μο­νή, αλλά η υπο­μο­νή δεν βρί­σκε­ται στην άκρη της γλώσ­σας μου τη στιγ­μή που οι βόμ­βες πέφτουν στη Γάζα
Η υπο­μο­νή μόλις μου ξέφυγε
Παύ­ση. Χαμόγελο.
Διδά­σκου­με ζωή, κύριε.
Rafeef, μην ξεχνάς να χαμογελάς.
Παύση
Διδά­σκου­με ζωή, κύριε
Εμείς, οι Παλαι­στί­νιοι, διδά­σκου­με ζωή όταν αυτοί έχουν κατα­λά­βει και τον τελευ­ταίο ουρανό
Διδά­σκου­με ζωή, αφού μετά τον τελευ­ταίο ουρα­νό, έχτι­σαν τους εποι­κι­σμούς τους και τα τεί­χη του Απαρτχάιντ
Διδά­σκου­με ζωή, κύριε
Αλλά σήμε­ρα το σώμα μου ήταν μια τηλε­ο­πτι­κή σφα­γή, στρι­μωγ­μέ­νο ώστε να χωρά­ει στο ηχη­τι­κό και στο όριο λέξεων
Και απλά πέστε μας μια ιστο­ρία, μια ανθρώ­πι­νη ιστορία
Βλέ­πε­τε, δεν είναι πολι­τι­κό το θέμα
Θέλου­με απλά να πού­με στους ανθρώ­πους για σας και τον λαό σας, οπό­τε πεί­τε μας μια ανθρώ­πι­νη ιστορία
Μην πεί­τε τις λέξεις “απαρτ­χάιντ” και “κατο­χή”
Το θέμα δεν είναι πολιτικό
Πρέ­πει να με βοη­θή­σε­τε, ως δημο­σιο­γρά­φο, να σας βοη­θή­σω να πεί­τε την ιστο­ρία σας που δεν είναι πολιτική
Σήμε­ρα, το σώμα μου ήταν μια τηλε­ο­πτι­κή σφαγή
Μήπως να μας πεί­τε την ιστο­ρία για τη γυναί­κα από τη Γάζα που χρειά­ζε­ται φάρμακα;
Μήπως εσείς;
Έχε­τε αρκε­τά σπα­σμέ­να κόκ­κα­λα για να καλύ­ψε­τε τον ήλιο;
Παρα­δώ­στε μου τους νεκρούς σας και δώστε μου τη λίστα με τα ονό­μα­τα τους με όριο τις 1200 λέξεις
Σήμε­ρα, το σώμα μου ήταν μια τηλε­ο­πτι­κή σφα­γή που έπρε­πε να χωρέ­σει στο ηχη­τι­κό και στο όριο λέξε­ων και να συγκι­νή­σει όσους έχουν αναι­σθη­το­ποι­η­θεί απέ­να­ντι στο αίμα των τρομοκρατών
Αλλά λυπήθηκαν
Λυπή­θη­καν για τις αγε­λά­δες πάνω από τη Γάζα
Κι έτσι, τους δίνω ψηφί­σμα­τα του ΟΗΕ και στα­τι­στι­κές και κατα­δι­κά­ζου­με και θρη­νού­με και απορρίπτουμε
Κι αυτές οι δύο πλευ­ρές δεν είναι ισό­τι­μες: κατα­κτη­τής και κατακτημένος
Και εκα­τό νεκροί και δια­κό­σιοι νεκροί και χίλιοι νεκροί
Και ανά­με­σα έγκλη­μα πολέ­μου και σφα­γή, και εξα­πο­λύω λέξεις και χαμο­γε­λάω “όχι εξω­τι­κή”, χαμο­γε­λάω “όχι τρομοκράτης”
Και ξανα­με­τράω, ξανα­με­τράω, εκα­τό νεκροί, χίλιοι νεκροί
Υπάρ­χει εκεί έξω κανείς;
Θα ακού­σει κανείς;
Μακά­ρι να μπο­ρού­σα να θρη­νή­σω εκεί τα σωμα­τά τους
Μακά­ρι να μπο­ρού­σα να τρέ­ξω ξυπό­λυ­τη σε κάθε καταυ­λι­σμό προ­σφύ­γων και να αγκα­λιά­σω κάθε παι­δί, να του κλεί­σω τ΄αυτιά ώστε να μην ανα­γκά­ζε­ται να ακού­ει τους ήχους από τις βόμ­βες για το υπό­λοι­πο της ζωής του, σαν κι εμένα
Σήμε­ρα, το σώμα μου ήταν μια τηλε­ο­πτι­κή σφαγή
Και ακού­στε να σας πω,
Τίπο­τε δεν έκα­ναν ποτέ τα ψηφί­σμα­τα του ΟΗΕ γι’αυτό
Και κανέ­να ηχη­τι­κό, κανέ­να ηχη­τι­κό, κανέ­να ηχη­τι­κό δε θα τους φέρει πίσω
Κανέ­να ηχη­τι­κό δεν μπο­ρεί να διορ­θώ­σει την κατάσταση
Διδά­σκου­με ζωή, κύριε
Διδά­σκου­με ζωή, κύριε
Εμείς, οι Παλαι­στί­νιοι, ξυπνά­με κάθε πρωί για να διδά­ξου­με όλο τον υπό­λοι­πο κόσμο ζωή.

Το ποί­η­μα της Rafeef Ziadah είναι σε ελεύ­θε­ρη από­δο­ση στα ελλη­νι­κά από το μπλογκ της Jaquou Utopie. 

Η Rafeef Ziadah έγρα­ψε το ποί­η­μα σε απά­ντη­ση ερώ­τη­σης δημο­σιο­γρά­φου: «Δεν πιστεύ­ε­τε ότι όλα θα είχαν επι­λυ­θεί αν στα­μα­τού­σα­τε να διδά­σκε­τε στα παι­διά σας το μίσος;»

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο