Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Τι ξέρετε για τους Έλληνες κομμουνιστές, κύριε Αμυρά;

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

«Είστε γελοί­ος και δει­λός. Είστε ένας γελοί­ος δει­λός. Μ’ άλλα λόγια είστε ένας Έλλη­νας κομ­μου­νι­στής». Με αυτήν την άθλια φρά­ση απά­ντη­σε ο βου­λευ­τής του «Ποτα­μιού» Γ.Αμυράς στον κοι­νο­βου­λευ­τι­κό εκπρό­σω­πο του ΚΚΕ Νίκο Καρα­θα­να­σό­που­λο. Ο ωμός αντι­κομ­μου­νι­σμός του κ.Αμυρά δεν εκπλήσ­σει. Έρχε­ται κι’ αυτός να προ­στε­θεί στην αλυ­σί­δα του χυδαί­ου αντι­κομ­μου­νι­σμού που χαρα­κτη­ρί­ζει το αστι­κό πολι­τι­κό σύστη­μα, απ’ τη ναζι­στι­κή-εγκλη­μα­τι­κή Χρυ­σή Αυγή μέχρι το ΓΓ της κυβέρ­νη­σης Σαμα­ρά Μπαλ­τά­κο («γεν­νή­θη­κα και θα πεθά­νω αντι­κομ­μου­νι­στής») και από τους γρα­φι­κούς Τζή­με­ρους μέχρι τον «σιχαί­νο­μαι τους κομ­μου­νι­στές»-υπο­ψή­φιο πρό­ε­δρο της ΝΔ Γεωργιάδη.

Μιας και όμως ο κ.Αμυράς είχε το θρά­σος να συν­δέ­σει τη «γελοιό­τη­τα» και τη «δει­λία» με τους έλλη­νες κομ­μου­νι­στές, αξί­ζει να ανα­τρέ­ξου­με στην ιστο­ρία των περα­σμέ­νων δεκαετιών.

Να θυμη­θού­με:

Τους φυλα­κι­σμέ­νους, εξο­ρι­σμέ­νους, βασα­νι­σμέ­νους και δολο­φο­νη­μέ­νους από τη φασι­στι­κή δικτα­το­ρία του Μετα­ξά έλλη­νες κομ­μου­νι­στές. Αυτούς που πέρα­σαν ατε­λεί­ω­τους μήνες και χρό­νια στα μπου­ντρού­μια της Κέρ­κυ­ρας, της Ακρο­ναυ­πλί­ας, της Αίγι­νας, του Γεντί Κου­λέ, στην εξο­ρία του Άη-Στρά­τη, στην Ανά­φη, στη Φολέ­γαν­δρο, στην Πύλο και αλλού.

Κάπο­τε έφε­ραν μπρο­στά στο Μανια­δά­κη ένα νεο­λαίο: “Για­τί δεν κάνεις δήλω­ση;” τον ρώτη­σε ο Μανια­δά­κης. “Για­τί είμαι κομ­μου­νι­στής”, απά­ντη­σε. “Θα πας εξο­ρία και ξέρεις πότε θα απο­λυ­θείς;” συνέ­χι­σε ο Μανια­δά­κης. “Το ξέρω” απά­ντη­σε ο νεο­λαί­ος. “Πότε;”, τον ρώτη­σε ο Μανια­δά­κης. “Όταν θα ανα­τρα­πείς εσύ”, απά­ντη­σε ο νεο­λαί­ος. [1]

kaisariani22b

Να θυμη­θού­με:

Τους 106 αγω­νι­στές, κομ­μου­νι­στές στην πλειο­ψη­φία τους, που εκτέ­λε­σαν οι ιτα­λοί φασί­στες στο Κούρ­νο­βο τον Ιού­λη του 1943.

Τους 200 εκτε­λε­σμέ­νους κομ­μου­νι­στές της Και­σα­ρια­νής από τους γερ­μα­νούς κατα­κτη­τές, την πρω­το­μα­γιά του 1944.

«Καλύ­τε­ρα να πεθαί­νει κανείς στον αγώ­να για τη λευ­τε­ριά παρά να ζει σκλά­βος». Αυτά ήταν τα λόγια ενός απ’ τους εκτε­λε­σθέ­ντες της Και­σα­ρια­νής έλλη­να κομ­μου­νι­στή, του Νίκου Μαρια­κά­κη. Να τι έγρα­ψε στην οικο­γέ­νεια του λίγο πριν εκτε­λε­σθεί ένας άλλος — δει­λός σύμ­φω­να με τον Αμυ­ρά- έλλη­νας κομ­μου­νι­στής, ο Μήτσος Ρεμπού­τσι­κας: «Αγα­πη­μέ­νοι μου, ο θάνα­τός μου δε θα πρέ­πει να σας λυπή­σει, αλλά να σας ατσα­λώ­σει πιο πολύ για την πάλη που διε­ξά­γε­τει. Σφίξ­τε τις καρ­διές σας και βγεί­τε παλι­κά­ρια απ’ τη νέα δοκι­μα­σία. Ετσι θα μας τιμή­σε­τε καλύ­τε­ρα. Οταν ο άνθρω­πος δίνει τη ζωή του για ανώ­τε­ρα ιδα­νι­κά δεν πεθαί­νει ποτέ. Με πολ­λή αγά­πη. Σας φιλώ».

Να θυμη­θού­με:

Τους χιλιά­δες ανώ­νυ­μους γεν­ναί­ους κομ­μου­νι­στές, μαχη­τές του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ που πρω­τα­γω­νί­στη­σαν στον αγώ­να ενά­ντια στο φασι­σμό και τους γερ­μα­νούς κατα­κτη­τές. Τότε που οι πολι­τι­κοί πρό­γο­νοι των “Αμυ­ρά­δων” και του Ποτα­μιού — φιλε­λεύ­θε­ροι, κεντρώ­οι, σοσιαλ­δη­μο­κρά­τες – είτε συνερ­γά­ζο­νταν με τους κατα­κτη­τές, είτε έκα­ναν αντί­στα­ση από το Κάϊρο.

kaisariani22c

Να θυμη­θού­με:

Την απα­ρά­μιλ­λη γεναιό­τη­τα με την οποία αντι­με­τώ­πι­σε το εκτε­λε­στι­κό από­σπα­σμα ένας έλλη­νας κομ­μου­νι­στής, ο ήρω­ας Νίκος Μπε­λο­γιάν­νης. Όταν, μπρο­στά στους δήμιους του έκτα­κτου στρα­το­δι­κεί­ου, έλε­γε: «Εάν έκα­να δήλω­ση απο­κή­ρυ­ξης θα αθω­ω­νό­μου­να κατά πάσα πιθα­νό­τη­τα μετά μεγά­λων τιμών… Αλλά η ζωή μου συν­δέ­ε­ται με την ιστο­ρία του ΚΚΕ και τη δρά­ση του… Δεκά­δες φορές μπή­κε μπρο­στά μου το δίλημ­μα: Να ζω προ­δί­δο­ντας τις πεποι­θή­σεις μου, την ιδε­ο­λο­γία μου, είτε να πεθά­νω, παρα­μέ­νο­ντας πιστός σ’ αυτές. Πάντο­τε προ­τί­μη­σα το δεύ­τε­ρο δρό­μο και σήμε­ρα τον ξανα­δια­λέ­γω». [2]

Να θυμη­θού­με επί­σης έναν άλλο έλλη­να κομ­μου­νι­στή, το Νίκο Πλου­μπί­δη τον οποίο, όπως το Μπε­λο­γιάν­νη, το μετεμ­φυ­λια­κό αστι­κό κρά­τος έστει­λε στο εκτε­λε­στι­κό από­σπα­σμα. «Εξε­τε­λέ­σθη ζητω­κραυ­γά­ζων υπέρ του ΚΚΕ, αντι­με­τώ­πι­σε με από­λυ­τον ψυχραι­μί­αν τας σφαί­ρας του απο­σπά­σμα­τος (…) δεν εδέ­χθη ούτε να κοι­νω­νή­ση, ούτε να του δέσουν τους οφθαλ­μούς του» έγρα­φαν την επο­μέ­νη της εκτέ­λε­σης του οι εφη­με­ρί­δες των Αθηνών.

Να, λοι­πόν, η «δει­λία» που επέ­δει­ξαν στο διά­βα της ιστο­ρί­ας οι κομ­μου­νι­στές κ.Αμυρά…

Κι’ αν τα παρα­πά­νω δεν έφτα­σαν, να θυμη­θού­με και τον σπου­δαίο Μάνο Κατρά­κη. Αντι­γρά­φου­με από σχε­τι­κό αφιέ­ρω­μα του Ριζο­σπά­στη: Χαρα­κτη­ρι­στι­κό είναι ένα επει­σό­διο που έχουν διη­γη­θεί, τόσο ο Γιάν­νης Ρίτσος, όσο και η Ρού­λα Κου­κού­λου, όταν οι Αλφα­μί­τες τον βασά­νι­ζαν: «Γονά­τι­σε Κατρά­κη» — του έλε­γαν — «αλλιώς θα πεθά­νεις». «Οχι, ρε παι­διά, τέτοια χάρη δε σας την κάνω». «Τι παρι­στά­νεις, ρε;» — συνέ­χι­ζαν — «Τον Μαρί­νο Κοντά­ρα;» (τον ήρωα της ομώ­νυ­μης ται­νί­ας που είχε ενσαρ­κώ­σει τον ατρό­μη­το ήρωα). Κι ο Κατρά­κης απο­κρί­θη­κε «…όχι ρε παι­διά, δεν παρι­στά­νω τον Μαρί­νο Κοντά­ρα, απλά τον άνθρω­πο». [3]

Θα μπο­ρού­σα­με να θυμη­θού­με δεκά­δες περι­πτώ­σεις για να περι­γρά­ψου­με τη «δει­λία» και τη «γελοιό­τη­τα» (κατά τον κ.Αμυρά) των ελλή­νων κομ­μου­νι­στών. Θα μπο­ρού­σα­με να θυμη­θού­με την Ηλέ­κτρα Απο­στό­λου, το Βελου­χιώ­τη, το Βάρ­να­λη, το Ρίτσο, το Χαρί­λαο και άλλους.

Δεν χρειά­ζε­ται. Την απά­ντη­ση τους οι αντι­κομ­μου­νι­στές την παίρ­νουν τόσο από την ίδια την ιστο­ρία, όσο και από τη ζώσα πραγ­μα­τι­κό­τη­τα: εκεί που φαί­νε­ται πραγ­μα­τι­κά ποιοί είναι οι «δει­λοί» και οι «γελοί­οι».

Σημειώ­σεις:

(1) Το ΚΚΕ στον Ιτα­λο­ελ­λη­νι­κό πόλε­μο 1940–41, Σύγ­χρο­νη Επο­χή, 2015, σελ.57.

(2) Από την απο­λο­γία του Νίκου Μπε­λο­γιάν­νη στην πρώ­τη δίκη (19/10/1951). “Έτσι αγα­πά­με την Ελλά­δα και το λαό της με την καρ­διά μας και με το αίμα μας”, Ριζο­σπά­στης, 31/3/2013: http://www.rizospastis.gr/story.do?id=7357239.

(3) Ριζο­σπά­στης, 26/10/2012: http://www.rizospastis.gr/story.do?id=6999107.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο