Το γαρ πολύ της θλίψεως… — Γράφει ο Αλέκος Χατζηκώστας

Κατα­λα­βαί­νου­με τη θλί­ψη αυτών που ενώ διά­λε­ξαν πλευ­ρά- με το Ισρα­ήλ ενά­ντια στο λαό της Παλαι­στί­νης- προ­σπα­θούν να κατα­νο­ή­σουν για­τί οι λαοί σε ολό­κλη­ρο τον κόσμο με τις μεγά­λες τους κινη­το­ποι­ή­σεις δεν δέχο­νται την προ­πα­γάν­δα τους.

Κατα­λα­βαί­νου­με τη θλί­ψη αυτών που ενώ δηλώ­νουν δια­νο­ού­με­νοι και ενστερ­νί­ζο­νται την περί­φη­μη «αντί­λη­ψη» να κατα­δι­κά­ζουν τη βία από όπου κι αν προ­έρ­χε­ται δεν πεί­θουν άλλους δια­νο­ου­μέ­νους π.χ Ταρίκ Αλί που δηλώ­νουν ότι «η εκλεγ­μέ­νη ηγε­σία της Γάζα πρέ­πει ν’ απα­ντή­σει στην ισραη­λι­νή κατο­χή με οποιο­δή­πο­τε μέσο διαθέτει.»

Κατα­λα­βαί­νου­με τη θλί­ψη αυτών που ενώ με κάθε τρό­πο προ­σπα­θούν να στη­ρί­ξουν την υπάρ­χου­σα «κοι­νω­νι­κή τάξη πραγ­μά­των» (καπι­τα­λι­σμό) προ­σπα­θούν να ξορ­κί­σουν και τις «ένο­πλες επα­να­στά­σεις». Που πρέ­πει να “απο­φεύ­γο­νται” κατά τη γνώ­μη τους για­τί «…το τίμη­μα- οι απώ­λειες, τα συλ­λο­γι­κά τραύ­μα­τα- είναι δυσα­νά­λο­γο με το πολι­τι­κό και κοι­νω­νι­κό κέρ­δος…». Θαρ­ρείς και υπάρ­χει στην ιστο­ρία του κόσμου επα­νά­στα­ση, αγώ­νας για λευ­τε­ριά και ανε­ξαρ­τη­σία που διε­ξά­γε­ται με… ροδοπέταλα.

Κατα­λα­βαί­νου­με τη θλί­ψη αυτών που γνω­ρί­ζουν πλέ­ον ότι μεγά­λο κομ­μά­τι της κοι­νής γνώ­μης και μέσα στο Ισρα­ήλ εκφρά­ζει την αντί­θε­ση του στις θηριω­δί­ες και απαι­τεί ειρη­νι­κή λύση με βάση τις εκα­το­ντά­δες απο­φά­σεις του ΟΗΕ, όπως και δια­νο­ού­με­νων εβραί­ων που επει­δή υπο­στη­ρί­ζουν το δίκιο της Παλαι­στί­νης οι «θλιμ­μέ­νοι αρθρο­γρά­φοι» χαρα­κτη­ρί­ζουν τη στά­ση τους αυτή ως «δια­στρο­φή».

Οι παρα­πά­νω σκέ­ψεις γρά­φο­νται με αφορ­μή άρθρο της γνω­στή συγ­γρα­φέ­ως- αρθρο­γρά­φου (τα ανα­φε­ρό­με­να σε εισα­γω­γι­κά ανα­γρά­φο­νται σ’ αυτό) Σώτης Τρια­ντα­φύλ­λου με τίτλο «Υπάρ­χει ηθι­κός τρό­πος αντι­με­τώ­πι­σης της σύγκρου­σης;» (ΝΕΑ 27/10)

Και επει­δή για μία ακό­μη φορά τοπο­θε­τεί­ται με τη λάθος πλευ­ρά της ιστο­ρί­ας κατα­φεύ­γει και σε αφο­ρι­σμούς όπως: «…Η ιστο­ρία της αρι­στε­ράς είναι μία μακρά σει­ρά από εγκλή­μα­τα τα οποία είτε απο­κρύ­πτει, είτε δια­ψεύ­δει απο­δί­δο­ντας τα στη δεξιά προ­πα­γάν­δα…» κατε­βά­ζο­ντας το επί­πε­δο της αντι­πα­ρά­θε­σης στα γνω­στά αντι­κομ­μου­νι­στι­κά κλι­σέ άλλων εποχών.

Δικαιο­λο­γη­μέ­να ισχύ­ει και στη συγκε­κρι­μέ­νη περί­πτω­ση το ρητό «Το γαρ πολύ της θλί­ψε­ως γεν­νά παραφροσύνη»

Οι Χαλα­σο­χώ­ρη­δες, Μια πολι­τι­κή σάτι­ρα του Αλέ­ξαν­δρου Παπαδιαμάντη