Το «ξέπλυμα» του ΠΑΣΟΚ από τον Τσίπρα και η επίθεση στο ΚΚΕ

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Στην πρό­σφα­τη ομι­λία του, σε εκδή­λω­ση της ονο­μα­ζό­με­νης «Πρω­το­βου­λί­ας Πολι­τών για την Ανα­συ­γκρό­τη­ση της Προ­ο­δευ­τι­κής Παρά­τα­ξης», ο Αλέ­ξης Τσί­πρας επα­νέ­λα­βε την αγα­πη­μέ­νη του συνή­θεια: να δια­στρε­βλώ­νει την ιστο­ρία καπη­λευό­με­νος ξεδιά­ντρο­πα τους αγώ­νες και το όνο­μα της Αριστεράς.

Άλλω­στε, η πορεία μετάλ­λα­ξης του ΣΥΡΙΖΑ από μικρό οπορ­του­νι­στι­κό κόμ­μα σε εκφρα­στή της εγχώ­ριας σοσιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας, υπήρ­ξε πραγ­μα­τι­κό «σχο­λείο» για τον κ. Τσί­πρα και τους κομ­μα­τι­κούς του συνο­δοι­πό­ρους. Στη δια­δρο­μή αυτή τελειο­ποί­η­σαν την τέχνη της πολι­τι­κής χει­ρα­γώ­γη­σης, της δημιουρ­γί­ας αυτα­πα­τών, του και­ρο­σκο­πι­σμού, της καπη­λεί­ας των αγω­νι­στι­κών παρα­δό­σε­ων του λαού.

Κι’ αν μέχρι σήμε­ρα, για λόγους τακτι­κι­σμού, ο αντι­κομ­μου­νι­σμός τους ήταν «ντρο­πα­λός» και συγκα­λυμ­μέ­νος, πλέ­ον αρχί­ζει και βγαί­νει στην επι­φά­νεια ολο­έ­να και πιο φανε­ρά. Η τελευ­ταία ομι­λία του Αλ. Τσί­πρα, ενώ­πιον των πασο­κο­γε­νών στε­λε­χών του ΣΥΡΙΖΑ, ήρθε να πιστο­ποι­ή­σει πως η περί­φη­μη «ανα­συ­γκρό­τη­ση της προ­ο­δευ­τι­κής παρά­τα­ξης» (δηλα­δή της πλή­ρους ΠΑΣΟ­Κο­ποί­η­σης) πάει χέρι-χέρι με τον αντι­κομ­μου­νι­σμό και την επί­θε­ση στο ΚΚΕ.

Έχο­ντας απω­λέ­σει προ πολ­λού κάθε ίχνος πολι­τι­κής τσί­πας και ποδο­πα­τώ­ντας, για άλλη μια φορά, την ιστο­ρι­κή αλή­θεια ο κ. Τσί­πρας έβα­λε στο μίξερ της ανε­ρυ­θρί­α­στης δημα­γω­γί­ας του την ΕΑΜι­κή Αντί­στα­ση, τους κομ­μου­νι­στές, το… ΠΑΣΟΚ, την «προ­ο­δευ­τι­κή παρά­τα­ξη» και ότι άλλο βρή­κε στο σεντού­κι της ξεδια­ντρο­πιάς του. Όλα αυτά, ασφα­λώς, με στό­χο το ξέπλυ­μα της ΠΑΣΟ­Κι­κής πολι­τι­κής κλη­ρο­νο­μιάς την οποία επι­χει­ρεί να ανα­βιώ­σει μέσω του ΣΥΡΙΖΑ.

Διό­τι μόνο ως ξεδια­ντρο­πιά μπο­ρούν να θεω­ρη­θούν οι ανα­φο­ρές στην ΕΑΜι­κή Αντί­στα­ση ως «μήτρα» της σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κής απά­της του ΠΑΣΟΚ. Μόνο ως πρό­κλη­ση και κοροϊ­δία μπο­ρεί να εκλη­φθούν τα λόγια του κ. Τσί­πρα ότι το ΠΑΣΟΚ εξέ­φρα­σε την «υπέρ­βα­ση του καπι­τα­λι­σμού» (!!!) και την «σοσια­λι­στι­κή προ­ο­πτι­κή της Ελλάδας».

Το ΠΑΣΟΚ προ­σπά­θη­σε (και ως ένα βαθ­μό το πέτυ­χε) να χει­ρα­γω­γή­σει τη γενιά του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, του ΔΣΕ, της πολι­τι­κής προ­σφυ­γιάς. Με «όχη­μα» τις δημα­γω­γί­ες περί «εκδη­μο­κρα­τι­σμού», «Αλλα­γής» και… «σοσια­λι­σμού» εξα­πά­τη­σε εργα­τι­κά-λαϊ­κά στρώ­μα­τα, έβα­λε τη χώρα βαθύ­τε­ρα στις ιμπε­ρια­λι­στι­κές συμ­μα­χί­ες ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, στή­ρι­ξε ποι­κι­λο­τρό­πως το κεφά­λαιο, οδή­γη­σε το συν­δι­κα­λι­στι­κό κίνη­μα στον εκμαυ­λι­σμό. Τηρου­μέ­νων των ιστο­ρι­κών ανα­λο­γιών, το ίδιο έργο επα­νέ­λα­βε και ο ΣΥΡΙΖΑ τα τελευ­ταία χρό­νια, με λιγό­τε­ρο ριζο­σπα­στι­κά συν­θή­μα­τα, αλλά με τις γνω­στές αυτα­πά­τες περί «ιστο­ρι­κής ευκαι­ρί­ας», «κυβέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς», «σκι­σί­μα­τος των μνη­μο­νί­ων» κ.α.

Οι δημα­γω­γι­κοί βερ­μπα­λι­σμοί του κ. Τσί­πρα περί «προ­ο­δευ­τι­κής παρά­τα­ξης» που καλ­λιέρ­γη­σε (τη δεκα­ε­τία του ’80) σε πλα­τιά στρώ­μα­τα του λαού «τον στό­χο και το όνει­ρο μιας νέας Ελλά­δας» και «τη δυνα­τό­τη­τα να οργα­νώ­σει το προ­ο­δευ­τι­κό και σοσια­λι­στι­κό της μέλ­λον» απο­κρύ­πτουν την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα και συσκο­τί­ζουν το ρόλο που έπαι­ξε η σοσιαλ­δη­μο­κρα­τία του ΠΑΣΟΚ και οι οπορ­του­νι­στές συνο­δοι­πό­ροι του.

Σκό­πι­μα απο­σιω­πά­ται, για παρά­δειγ­μα, το γεγο­νός ότι, ήδη από το 1982, παρά την ριζο­σπα­στι­κή ρητο­ρι­κή του, το ΠΑΣΟΚ συν­δέ­θη­κε με αντι­λαϊ­κές επι­λο­γές, προ­ώ­θη­σε τις πρώ­τες ανα­διαρ­θώ­σεις που το 1985 άρχι­σαν να εφαρ­μό­ζο­νται στο πλαί­σιο της «Ενιαί­ας Ευρω­παϊ­κής Αγο­ράς» που απο­τέ­λε­σε τον προ­πο­μπό της Συν­θή­κης του Μάα­στριχτ. Ήδη από τα μέσα της δεκα­ε­τί­ας του ’80 νομο­θε­τή­θη­κε η μερι­κή απα­σχό­λη­ση, μπή­κε στις ράγες η πολι­τι­κή «στα­θε­ρο­ποί­η­σης της οικο­νο­μί­ας» και με Πρά­ξη Νομο­θε­τι­κού Περιε­χο­μέ­νου απα­γο­ρεύ­τη­καν οι αυξή­σεις μισθών και στον ιδιω­τι­κό τομέα.

Σκό­πι­μα απο­κρύ­πτει ο κ. Τσί­πρας ότι τα ΠΑΣΟ­Κι­κά συν­θή­μα­τα της δεκα­ε­τί­ας του ’80 περί «εθνι­κής ανε­ξαρ­τη­σί­ας» και της «Ελλά­δας που ανή­κει στους Έλλη­νες» αξιο­ποι­ή­θη­καν ως εργα­λείο χει­ρα­γώ­γη­σης πλα­τιών λαϊ­κών μαζών εκμε­ταλ­λευό­με­νο το χαμη­λό — για την επο­χή- επί­πε­δο εργα­τι­κής πολι­τι­κής συνεί­δη­σης και, αφε­τέ­ρου, απο­τέ­λε­σαν μέσο πίε­σης στους κόλ­πους των ιμπε­ρια­λι­στι­κών συμ­μα­χιών (ΕΟΚ, ΝΑΤΟ) προς την κατεύ­θυν­ση εξυ­πη­ρέ­τη­σης των συμ­φε­ρό­ντων της ελλη­νι­κής αστι­κής τάξης.

Συκοφάντηση του ΚΚΕ και του σοσιαλισμού

Το ξέπλυ­μα του ΠΑΣΟΚ, που επι­χεί­ρη­σε ο πρό­ε­δρος του ΣΥΡΙΖΑ, συμπλη­ρώ­θη­κε από επί­θε­ση στο ΚΚΕ και τον «υπαρ­κτό σοσια­λι­σμό». Τα Κομ­μου­νι­στι­κά Κόμ­μα­τα, η παρα­δο­σια­κή Αρι­στε­ρά, είπε ο Αλ. Τσί­πρας, «έζη­σε τη μεγά­λη διά­ψευ­ση του υπαρ­κτού σοσια­λι­σμού, που απο­δεί­χτη­κε ότι δεν ήταν ούτε υπαρ­κτός, ούτε σοσιαλισμός».

Δεν τον αδι­κού­με τον πρό­ε­δρο του ΣΥΡΙΖΑ. Το πολι­τι­κό του συνά­φι άλλω­στε, η επο­νο­μα­ζό­με­νη «ανα­νε­ω­τι­κή αρι­στε­ρά», ήταν από τις δυνά­μεις εκεί­νες που την περί­ο­δο των αντε­πα­να­στα­τι­κών ανα­τρο­πών στην ΕΣΣΔ και την ανα­το­λι­κή Ευρώ­πη, ταυ­τι­ζό­με­νες με το διε­θνή ιμπε­ρια­λι­σμό χαι­ρέ­τι­ζαν τη «νέα επο­χή για τους λαούς». Ήταν οι ίδιοι που το 1991, όταν η σημαία με το σφυ­ρο­δρέ­πα­νο απο­κα­θη­λώ­νο­νταν από το Κρεμ­λί­νο, εξή­ραν «το ρόλο και την συμ­βο­λή του Γκορ­μπα­τσόφ (…) στη διά­δο­ση και­νούρ­γιων ιδε­ών, που σχε­τί­ζο­νται με μια νέα σκέ­ψη για την πορεία της Ευρώ­πης και της ανθρωπότητας»!

Οι αθλιό­τη­τες του κ. Τσί­πρα δεν στα­μά­τη­σαν εκεί. Από το αντι­κομ­μου­νι­στι­κό του κρε­σέ­ντο δεν θα μπο­ρού­σε να απου­σιά­ζει και η ευθεία επί­θε­ση στο ΚΚΕ, με τα γνω­στά σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κής κοπής επι­χει­ρή­μα­τα περί «μονα­χι­κού δρό­μου» και «απο­μο­νω­τι­σμού». Πιο συγκε­κρι­μέ­να, ο πρώ­ην πρω­θυ­πουρ­γός είπε:

«Η διά­σπα­ση του Κ.Κ.Ε. το 1991 και η απο­χώ­ρη­σή του από τον τότε Συνα­σπι­σμό ήρθαν να εντεί­νουν το κλί­μα αμοι­βαί­ας καχυ­πο­ψί­ας και σύγκρου­σης. Έκτο­τε το Κ.Κ.Ε. ακο­λού­θη­σε τον μονα­χι­κό του δρό­μο, ανα­πα­ρά­γο­ντας τον εαυ­τό του έξω και πέρα από τις πραγ­μα­τι­κές συν­θή­κες στη χώρα και στον κόσμο. Σε έναν ιδιό­τυ­πο απο­μο­νω­τι­σμό, που συν­δυα­σμέ­νος με έναν εκτός πραγ­μα­τι­κό­τη­τας επα­να­στα­τι­κό βερ­μπα­λι­σμό, κρα­τά­ει στο υπο­τί­θε­ται ιδε­ο­λο­γι­κά καθα­ρό περι­θώ­ριο, τις όποιες δυνά­μεις επη­ρε­ά­ζει».

Προ­φα­νώς, για τον Αλ. Τσί­πρα, όποιος δεν απο­δέ­χε­ται την καπι­τα­λι­στι­κή βαρ­βα­ρό­τη­τα και τα ιμπε­ρια­λι­στι­κά σφα­γεία, όποιος δεν κάνει γονυ­κλι­σί­ες στον ΣΕΒ, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και τον πρέ­σβη των ΗΠΑ ακο­λου­θεί «μονα­χι­κό δρό­μο» και είναι «εκτός πραγ­μα­τι­κό­τη­τας». Αν μη τι άλλο ο ίδιος ξέρει, καλύ­τε­ρα απ’ τον καθέ­να, από πολι­τι­κές γονυ­κλι­σί­ες και επικύψεις…

Επι­βε­βαιώ­νε­ται περί­τρα­να ότι η στρα­τη­γι­κή επι­λο­γή του ΚΚΕ να μην συμ­με­τέ­χει σε κυβερ­νη­τι­κά εγχει­ρή­μα­τα δια­χεί­ρι­σης του αστι­κού πολι­τι­κού συστή­μα­τος απο­τε­λεί αγκά­θι στο μάτι της εγχώ­ριας σοσιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας και των κάθε λογής, φανε­ρών ή κρυ­φών, εξα­πτέ­ρυ­γων της.

ΠΑΣΟΚικός κατήφορος…

Ο πολι­τι­κός κατή­φο­ρος του κ. Τσί­πρα και του ΣΥΡΙΖΑ συνε­χί­ζε­ται. Η ολο­κλή­ρω­ση της μετάλ­λα­ξης του ΣΥΡΙΖΑ σε νέο ΠΑΣΟΚ απαι­τεί την αφο­μοί­ω­ση όλων εκεί­νων των χαρα­κτη­ρι­στι­κών που συν­θέ­τουν την – ΠΑΣΟ­Κι­κής κοπής- σοσιαλ­δη­μο­κρα­τία. Σε αυτά τα χαρα­κτη­ρι­στι­κά, πέραν της διαρ­κούς καπη­λεί­ας των αγω­νι­στι­κών παρα­δό­σε­ων του λαού μας, περι­λαμ­βά­νο­νται οι ανοί­κειες, άλλο­τε ανοι­χτές και άλλο­τε ύπου­λες, συκο­φα­ντι­κές επι­θέ­σεις στο Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα και την κοσμο­θε­ω­ρία του σοσιαλισμού-κομμουνισμού.

Το ΠΑΣΟΚ έδει­ξε το δρό­μο και ο ΣΥΡΙΖΑ ακο­λου­θεί πιστά. Το ζητού­με­νο είναι να μην επα­να­λη­φθεί η ίδια ιστο­ρία και οι εργα­ζό­με­νοι, η νεο­λαία, συνο­λι­κά ο λαός να μην πέσει στην παγί­δα που στή­νουν, αλλά να τους γυρί­σει μια και καλή την πλάτη.

____________________________________________________________________________

Νίκος Μόττας Γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνόφωνα και ξενόγλωσσα μέσα.