“Το σεργιάνι μας στον κόσμο _Ήταν δέκα μέτρα γης”

Γρά­φει ο Σπύ­ρος Τζόκας

Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΡΚΟΠΟΛΟΥΛΟΣ ανή­κει στους ξεχω­ρι­στούς αυτούς ανθρώ­πους , που κατα­ξιώ­νουν την κοι­νω­νία μας και με το ήθος των πρά­ξε­ων τους στη­ρί­ζε­ται η πατρί­δα μας. Στους ανθρώ­πους με τιμή και κώδι­κα αξιών. Για τέτοιους ανθρώ­πους πρέ­πει να ισχύ­ει δια­χρο­νι­κά ο στί­χος του Άγγε­λου Σικε­λια­νού στον τάφο του Κωστή Παλα­μά «Ηχή­στε οι σάλ­πιγ­γες…. Καμπά­νες βρο­ντε­ρές, δονή­στε σύγκορ­μη τη χώρα, πέρα ως πέρα… στον τάφο αυτό ακου­μπά η Ελλάς».

Τέτοιοι άνθρω­ποι αξί­ζουν τον αιώ­νιο έπαι­νο και πρέ­πει να είναι πρό­τυ­πα και να εμπνέ­ουν τη νέα γενιά. Συν­δέ­ε­ται με την ιστο­ρία και φυσιο­γνω­μία της αυθε­ντι­κής Ελλά­δας, την ιστο­ρία που πλα­νά­ται παντού και βρί­σκε­ται στο κάθε κομ­μά­τι της. Μια ιστο­ρία που δια­πλά­θει το χαρα­κτή­ρα μας και δια­μορ­φώ­νει τη συνεί­δη­ση όλων μας. Εντο­πί­ζει, υπο­γραμ­μί­ζει και καταγ­γέλ­λει την παρα­χά­ρα­ξη των συμ­βό­λων του ιδε­ο­λο­γι­κού και κοι­νω­νι­κού ορα­μα­τι­σμού μας.

Τον πρω­το­συ­νά­ντη­σα φοι­τη­τής στις μπουάτ και στις συναυ­λί­ες της νιό­της μας. Τότε που είχα­με καλή σχέ­ση με το χρό­νο, τότε που πιστεύ­α­με ότι είμα­στε αθά­να­τοι. Τότε, όταν δοκι­μά­ζα­με τα όριά μας και μας άρε­σε αυτό ή αυτό μας προ­κα­λού­σε. Και από τότε πιστός θαυ­μα­στής του. Συνο­δοι­πό­ρος… για­τί ήταν από την καλή πάστα ανθρώ­πων. Αυτών των ανθρώ­πων που δεν επι­θυ­μούν να «ξεχω­ρί­σουν απ’ τον κόσμο, αλλά να σμί­ξουν τον κόσμο».

Σχε­δόν για την γενιά μας ο Γιάν­νης Μαρ­κό­που­λος ήταν ο ποι­η­τής της ψυχής μας, ο δάσκα­λος μας, ο σοφός καλ­λι­τέ­χνης. Μαζί του επα­να­στα­τή­σα­με, γιορ­τά­σα­με, ερω­τευ­τή­κα­με. Στην φωνή του ανι­χνεύ­ου­με τα δικά μας βιώ­μα­τα γι αυτό δεν υπήρ­ξε ποτέ δια­σκε­δα­στής αλλά ο ψυχα­γω­γός ο δικός μας άνθρω­πος, ο φίλος .  Δίπλα του κινη­θή­κα­με σαν  στρα­τιές με ελπί­δες , προσ­δο­κί­ες, μου­σι­κές ανα­τά­σεις, αλλά και σαν περι­συλ­λο­γές των ηττη­μέ­νων ελπί­δων, μιας επο­χής και ενός κόσμου, της επο­χής και του κόσμου μας, που φεύ­γει και όλο ξανα­γυ­ρί­ζει να γλύ­ψει τις πλη­γές του. Ενός κόσμου που ανα­ζη­τεί τα μεγά­λα μεγέ­θη και παρα­με­ρί­ζει τις λεπτο­μέ­ρειες.

 Υπη­ρέ­τη­σε με σεμνό­τη­τα και ήθος το ελλη­νι­κό τρα­γού­δι και η καλ­λι­τε­χνι­κή προ­σφο­ρά σε αυτό είναι τερά­στια.   Παράλ­λη­λα υπη­ρέ­τη­σε το λαό του με τόλ­μη, συνέ­πεια και αρε­τή.   Η καλ­λι­τε­χνι­κή κατά­θε­ση του είναι κατά­θε­ση μιας επο­χής με τα πολύ­τι­μα συστα­τι­κά της συλ­λο­γι­κής μνήμης.

Καλό ταξίδι ΆΡΧΟΝΤΑ

* Ο Σπύ­ρος Τζό­κας είναι Πανε­πι­στη­μια­κός συγ­γρα­φέ­ας, πρώ­ην δήμαρ­χος Καισαριανής,
υπο­ψή­φιος βου­λευ­τής με το ΚΚΕ στον Νότιο Τομέα Αθηνών.