Τσάι και συμπάθεια!

Γρά­φει ο Βασί­λης Λιό­γκα­ρης //

- «Να σε κάψω Γιάν­νη, να σ’ αλεί­ψω λάδι», «Να σε μαστι­γώ­σω Γιάν­νη», «Να σε ταΐ­σω καρό­το». «Να σε πλη­γώ­σω Γιάν­νη, για να σου ξεπλύ­νω τις λαβωματιές»

Λίγο τσάι, πολ­λή συμπά­θεια κι αγά­πη κι ύστε­ρα στο ικρίωμα.

Εγώ ο πρώ­τος κι ανα­μάρ­τη­τος, είμαι στο πλάι σου δίκαιος διεκ­πε­ραιω­τής της εξουσίας.

- Σου πήρα τα λεφτά και τα τζο­βα­ΐ­ρια, σου έκο­ψα τους μισθούς και τις συντά­ξεις, σου έβα­λα δυσβά­στα­χτους φόρους, αλλά σου πρό­σφε­ρα λιλιά και καθρε­φτά­κια. Σου πρό­σφε­ρα ΝΑΤΟι­κή στή­ρι­ξη, ασφά­λεια, στα­θε­ρό­τη­τα και ειρή­νη. Κι αύριο θα έχεις ανά­πτυ­ξη και ευημερία.

Κι αυτά τα έκα­να για το καλό σου και μόνο. Θέλω να με πιστέ­ψεις και να μου συμπαρασταθείς.

Πλάι μυο στέ­κε­ται συμπα­ρα­στά­της και συμ­βου­λά­το­ρας ένας δια­βο­λι­κά καλός άνθρω­πος. Ο γεί­το­νάς μας είναι μια χώρα συμ­μα­χι­κή μέσα σε ΝΑΤΟι­κή αγκα­λιά κι αγά­πη. Πίστε­ψέ με!!

Ταπει­νοί και κατα­φρο­νε­μέ­νοι, ζού­με μνη­μο­νεύ­ο­ντας θανά­τους εκτε­λε­σμέ­νων μιας βρώ­μι­κης επο­χής που δε θα λησμονηθεί.

- Κοι­τα­χτεί­τε στον καθρέ­φτη και δεί­τε πριν ανα­τρι­χιά­σε­τε το αλλοιω­μέ­νο σας πρό­σω­πο. Μια κοι­νω­νία σάπια, παρηκ­μα­σμέ­νη που της ται­ριά­ζει κι έχει τέτοιο κοινοβούλιο.

Δια­βά­στε ύφος και συμπεριφορές:

Χώρι­σαν σπα­ρα­ξι­κάρ­δια και επώ­δυ­να δυο δια­φο­ρε­τι­κών κατευ­θύν­σε­ων συνε­ται­ρά­κια. Κι είδαν ο Θεός κι ο διά­βο­λος και ταρά­χτη­καν και δάκρυ­σαν οι εικό­νες της συναλλαγής.

«Μπή­κες μέσα στο σπί­τι μου και ξελό­για­σες — μου έκλε­ψες — τα παι­διά μου».

Λόγια χωρίς ίχνος μετριο­φρο­σύ­νης και σύνε­σης. Λόγια χαμη­λού επι­πέ­δου, λαχα­να­γο­ράς. Μεο­λί­γον Καβάφη.

- Και ο άλλος — μα ποιος άλλος — μ’ ένα σαρ­δό­νιο χαμό­γε­λο ικα­νο­ποί­η­σης και ειρω­νεί­ας — ειδι­κό­τη­τα προ­έ­δρου Αξιω­μα­τι­κής Αντι­πο­λί­τευ­σαης. Χωρίς βέβαια και κατά κανέ­ναν τρό­πο αυτό να είναι εφό­διο ή προ­σόν και σημά­δι μιας μελ­λο­ντι­κής εκλο­γι­κής επι­τυ­χί­ας! Το αντί­θε­το μάλιστα.

- Η σοβα­ρό­τη­τα και η υπε­θυ­νό­τη­τα έκφρα­σης, ανα­φέ­ρε­σαι για ποια­νού συμ­φέ­ρο­ντα κοπιά­ζεις, υπε­ρα­σπί­ζε­σαι, κόπτε­σαι και μιλάς.

Φυσι­κά όχι για τα συμ­φέ­ρο­ντα του απλού εργα­ζό­με­νου Λαού.

***

Τσάι και  συμπά­θεια λοιπόν;

Για ποιον απ’ όλους; Για τους αφε­ντά­δες, ανε­μο­δαρ­μέ­νους κου­μα­ντα­δό­ρους ολι­κής αλέ­σε­ως της εξου­σί­ας; Ή για το πολύ­πα­θο, ταλαι­πω­ρη­μέ­νο και εξου­θε­νω­μέ­νο ελλη­νι­κό λαό;

ΥΓ: Τσάι και συμπά­θεια στον υπο­φαι­νό­με­νο για κατά­χρη­ση χιού­μορ, για τυχόν παρα­τυ­πί­ες, παρα­λεί­ψεις και υπερβολές!

_________________________________________________________________________________________________________

Ο Βασίλης Λιόγκαρης γεννήθηκε στην Αθήνα από γονείς πρόσφυγες, εργάτες, πολυφαμελίτες. Έζησε στα πρώτα παιδικά του χρόνια τη λαίλαπα της κατοχής και μεταφέρει τις τραυματικές αυτές εμπειρίες στα γραφτά του. Σπούδασε θέατρο και για ένα διάστημα δούλεψε σ’ αυτό. Αργότερα απορροφήθηκε από την παραγωγική διαδικασία όπου εργάστηκε σε διάφορες βιομηχανίες. Ο Βασίλης Λιόγκαρης είναι συγγραφέας της γενιάς και της τάξης του. Είναι μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών.