Υεμένη: Και εκεί η ανθρωπότητα εξαθλιώνεται

Γρά­φει ο Στέ­λιος Κανά­κης //

Παι­διά της Υεμέ­νης. Επι­σι­τι­στι­κή κρί­ση, λένε. Βλέ­πεις, στην Υεμέ­νη ο θεός των Εβραί­ων (και δικός μας), δεν έρι­ξε μάνα εξ ουρα­νού. Αντι­θέ­τως ρίχνει πολ­λές βόμ­βες. Τις ρίχνουν αυτοί, οι ίδιοι, που μιλά­νε για… επι­σι­τι­στι­κή κρί­ση. Οι Αμε­ρι­κά­νοι, οι Σαου­δά­ρα­βες κι οι σύμ­μα­χοί τους. Όμοιες κι απα­ράλ­λα­χτες βόμ­βες και πυραύ­λους με ότι έπε­σε στα κεφά­λια των Λίβυων, των Ιρα­κι­νών, των Σύριων, των Γιου­γκο­σλά­βων – εδώ δίπλα μας, πάντα από τους Αμε­ρι­κα­νούς δολο­φό­νους και τους… συμ­μά­χους τους.

Είναι μακριά όμως η Υεμέ­νη. Πολ­λοί από εμάς δεν ξέρουν καν που βρί­σκε­ται. Και τα παι­διά εκεί είναι λίγο… σκού­ρα. Πέντε εκα­τομ­μύ­ρια από αυτά βρί­σκο­νται στα πρό­θυ­ρα ή έχουν ξεπε­ρά­σει τη γραμ­μή του λιμού. Υπάρ­χει κι ένα λιμά­νι εκεί, της Χοντέι­ντα. Από αυτό το λιμά­νι τρο­φο­δο­τεί­ται το 80% της χώρας. Οι δολο­φό­νοι ιμπε­ρια­λι­στές θεω­ρούν ότι είναι σε στρα­τη­γι­κή θέση κι ετοι­μά­ζο­νται να το ισο­πε­δώ­σουν. Παρε­μπι­πτό­ντως θα θάψουν (αυτή είναι η εκτί­μη­ση) και 250.000 Υεμέ­νιους ή Γεμε­νί­τες. Μελαμ­ψοί, σκού­ροι κι αυτοί. Δεν αξί­ζουν ούτε το «je suis» των ανόητων.

Η Υεμέ­νη βρί­σκε­ται στο νότιο άκρο της Αρα­βι­κής Χερ­σο­νή­σου. Στον κόλ­πο του Άντεν. Ο κόλ­πος του Άντεν είναι ένα μεγά­λο εμπο­ρι­κό πέρα­σμα. Πολ­λά περ­νά­νε από κει για να φτά­σουν στο Σου­έζ κι από κει να πάρουν το δρό­μο για τον… πολι­τι­σμό της Ευρώ­πης των μονο­πω­λί­ων και των υπη­ρε­τών τους, της σκο­τει­νιάς του φασι­σμού που πάλι την σκε­πά­ζει. Οι κάτοι­κοι της είναι σαν εμάς. Γεν­νή­θη­καν και μεγά­λω­σαν σαν κι εμάς, έκα­ναν όνει­ρα όπως κι εμείς, προ­σπά­θη­σαν να τα πραγ­μα­το­ποι­ή­σουν, κάποιοι ενα­τέ­νι­σαν και τον ένα­στρο ουρα­νό θαυ­μά­ζο­ντας την ομορ­φιά και το μεγα­λείο του. Τον ίδιο ουρα­νό που σήμε­ρα ξερ­νά­ει φωτιά, θραύ­σμα­τα και θάνατο.

Απέ­να­ντι από την Υεμέ­νη υπάρ­χει το Τζι­μπου­τί, η Ερυ­θραία και αμέ­σως μετά η Αιθιο­πία. Δυτι­κό­τε­ρα το Σου­δάν. Κάπου εκεί υπήρ­ξε το λίκνο της ανθρω­πό­τη­τας. Πριν μερι­κά εκα­τομ­μύ­ρια χρό­νια, ελά­χι­στοι του γένους Homo κατά­φε­ραν να κερ­δί­σουν το στοί­χη­μα της εξέ­λι­ξης κι αργό­τε­ρα να εξα­πλω­θούν σ’ όλον τον κόσμο.

Η έξο­χη κινη­μα­το­γρα­φι­κή ται­νία του Κιού­μπρικ «Οδύσ­σεια 2001», αρχί­ζει μ’ ένα ανθρω­ποει­δές που πετά­ει ένα αυτο­σχέ­διο ρόπα­λο ψηλά κι αυτό μετα­σχη­μα­τί­ζε­ται σε πύραυ­λο που εκτο­ξεύ­ε­ται στο διάστημα.

Σε μια άλλη παγκό­σμια κοι­νω­νία, απε­λευ­θε­ρω­μέ­νη από το κέρ­δος, τους καπι­τα­λι­στές και τον ιμπε­ρια­λι­σμό τους, οι άνθρω­ποι θα έβα­ζαν στό­χο της ζωής τους να επι­σκε­φθούν έστω και μια φορά τα μέρη αυτά όπου γεν­νή­θη­κε η ανθρω­πό­τη­τα. Κι εκεί να σκύ­ψουν, να βρουν ένα ίχνος των προ­πα­τό­ρων μας, να ανα­λο­γι­στούν τον μακρύ δρό­μο ως τις μέρες μας. Αυτοί οι άνθρω­ποι θα ζού­σαν σε μια κοι­νω­νία που οι πύραυ­λοι θα κατα­σκευά­ζο­νταν μόνο για δια­στη­μι­κά ταξίδια…

Δυστυ­χώς είμα­στε αλλού. Στην δική μας κοι­νω­νία, του κέρ­δους και της εκμε­τάλ­λευ­σης, έχει θάνα­το και πυραύ­λους, οι ουρα­νοί ξερ­νά­νε φωτιά, τα παι­δά­κια λιώ­νουν από την ασι­τία, άλλα θάβο­νται στα συντρίμ­μια ή πνί­γο­νται στις θάλασ­σες. Κι οι γονείς τους πριν βρε­θούν δολο­φο­νη­μέ­νοι οι ίδιοι, έχουν ζήσει τον ανεί­πω­το πόνο, την ασύλ­λη­πτη δυστυ­χία, τον από­λυ­το παραλογισμό.
Η Υεμέ­νη όμως είναι μακριά. Στον κόλ­πο του Άντεν απ’ όπου περ­νά το μεγα­λύ­τε­ρο μέρος του παγκό­σμιου εμπο­ρί­ου. Κάπου εκεί που, τότε, φτιά­χτη­καν τα πρώ­τα εργα­λεία. Εκεί που ανα­δύ­θη­κε η αυτο­συ­νεί­δη­ση. Που οι πρό­γο­νοί μας ανα­ρω­τή­θη­καν για πρώ­τη φορά, ποιοι είμα­στε, για­τί υπάρ­χου­με, που πάμε. Ερω­τή­μα­τα ζωής που, σήμε­ρα οι άνθρω­ποι, δεν φαί­νο­νται ικα­νοί να διατυπώσουν.

Στην «μακρι­νή» Υεμέ­νη. Όπου εκα­τομ­μύ­ρια παι­διά σκε­λε­τώ­νο­νται, λίγο πριν τα λιώ­σουν οι βόμβες…

_______________________________________________________________________________________________________

Στέλιος Κανάκης Διδάσκει στην επαγγελματική εκπαίδευση και παράλληλα δραστηριοποιείται στο χώρο του βιβλίου. Έχει γράψει, υπό μορφή ημερολογίων τα «Με τη μουσική του κόσμου», «Οι μουσικοί του κόσμου» και «Δώδεκα μήνες συνθέτες».  Επίσης το «Ιερές Βλακείες» Εμπειρία Εκδοτική 1η και 2η έκδοση – Εκδόσεις Εντύποις 3η και 4η και το «Η Αγρία Γραφή» Εκδόσεις ΚΨΜ.
[email protected] Facebook: Stelios Kanakis /ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΝΑΚΗΣ