Φεστιβάλ Βερολίνου: No Other Land _το ντοκιμαντέρ που μιλάει για τον διωγμό των Παλαιστινίων

Φεστι­βάλ Κινη­μα­το­γρά­φου του Βερο­λί­νου: No Other Land των Yuval Abraham, Basel Adra, Hamdan Ballal και Rachel Szor. Μια ται­νία για τη δολο­φο­νι­κή ιμπε­ρια­λι­στι­κή βία των ισραη­λι­νών εποί­κων στα κατε­χό­με­να παλαι­στι­νια­κά εδά­φη κέρ­δι­σε το βρα­βείο καλύ­τε­ρου ντο­κι­μα­ντέρ. Ο Basel Adra, συν-σκη­νο­θέ­της της ται­νί­ας, ευχα­ρί­στη­σε την κρι­τι­κή επι­τρο­πή και το φεστι­βάλ για το βρα­βείο δηλώ­νο­ντας: «Είμαι εδώ για να γιορ­τά­σω το βρα­βείο, αλλά επί­σης (είναι) πολύ δύσκο­λο για μένα να γιορ­τά­σω όταν δεκά­δες χιλιά­δες άνθρω­ποι του λαού μου σφα­γιά­ζο­νται _σφαγιάζονται από το Ισρα­ήλ στη Γάζα», δήλω­σε το βρά­δυ του Σαβ­βά­του. «Ζητώ ένα πράγ­μα, καθώς βρί­σκο­μαι εδώ στο Βερο­λί­νο, να σεβα­στεί τις εκκλή­σεις του ΟΗΕ και να στα­μα­τή­σει να στέλ­νει όπλα στο Ισρα­ήλ», είπε ο Άντρα, λαμ­βά­νο­ντας το δυνα­τό χει­ρο­κρό­τη­μα του κοι­νού στο Berlinale Palast.

• Το ντο­κι­μα­ντέρ μιλά­ει για τον αγώ­να ενός νεα­ρού Παλαι­στί­νιου αγω­νι­στή, του Basel Adra και ενός Ισραη­λι­νού δημο­σιο­γρά­φου Yuval Abraham, που κατα­γρά­φουν τη στα­δια­κή κατε­δά­φι­ση των χωριών της περιο­χής του πρώ­του. Γυρί­στη­κε από μια παλαι­στι­νια­κή-ισραη­λι­νή κολε­κτί­βα και μέσα από την πολυ­ε­τή απει­κό­νι­ση του θανά­σι­μου κιν­δύ­νου και του ψυχι­κού εκβια­σμού που συνε­πά­γε­ται η ζωή υπό κατο­χή, η ται­νία υπο­γραμ­μί­ζει ότι η κατά­στα­ση βρί­σκε­ται σε κρί­σι­μο σημείο εδώ και πολύ και­ρό _10ετίες, ανε­ξάρ­τη­τα από το αν απα­σχο­λεί ή όχι τα διε­θνή πρω­το­σέ­λι­δα, τα ΜΚΔ και τους απα­ντα­χού “πρό­θυ­μους”.
  • Το έργο ξεκί­νη­σε το 2019, όταν ο Adra συνά­ντη­σε τους Yuval Abraham και Rachel Szor, δημο­σιο­γρά­φους με έδρα την Ιερου­σα­λήμ. Τα υπό­λοι­πα είναι ιστο­ρία _με τη σωστή και μη πλευρά
• Κέρ­δι­σε επί­σης το Βρα­βείο Κοι­νού Πανο­ρά­μα­τος της Berlinale. Το «No Other Land» παρου­σιά­ζει μερι­κά τρο­μα­κτι­κά πλά­να με ειλι­κρι­νή ψυχραι­μία, συνει­σφέ­ρο­ντας ελά­χι­στα σχό­λια, όπου οι εικό­νες μιλούν από μόνες τους.

Για την ιστο­ρία _η κρι­τι­κή επι­τρο­πή Berlinale 2024

• Abbas Fahdel (Ιράκ / Γαλ­λία): Γεν­νη­μέ­νος στο Ιράκ, σπού­δα­σε κινη­μα­το­γρά­φο και απο­φοί­τη­σε από τη Σορ­βόν­νη, όπου σπού­δα­σε κοντά στους Jean Rouch, Eric Rohmer και Serge Daney, μετα­ξύ άλλων. Αφού ξεκί­νη­σε ως κρι­τι­κός κινη­μα­το­γρά­φου, συνέ­χι­σε την καριέ­ρα του ως σκη­νο­θέ­της το 2002. Έκα­νε τρία ντο­κι­μα­ντέρ στο Ιράκ, μετα­ξύ των οποί­ων το Homeland: Iraq Year Zero (2015), το οποίο κέρ­δι­σε βρα­βεία σε διά­φο­ρα φεστι­βάλ. Το 2008 σκη­νο­θέ­τη­σε την πρώ­τη του μεγά­λου μήκους ται­νία, το Dawn of the World. Το δεύ­τε­ρο του, το Yara, το οποίο γυρί­στη­κε στον Λίβα­νο, γιόρ­τα­σε την παγκό­σμια πρε­μιέ­ρα του στο Λοκάρ­νο το 2018. Το ντο­κι­μα­ντέρ Bitter Bread (2019) προ­βλή­θη­κε στο Φεστι­βάλ Κινη­μα­το­γρά­φου της Νέας Υόρ­κης πριν ο Fahdel επι­στρέ­ψει στο Λοκάρ­νο το 2022 με το Tales of the Purple House. Το πρώ­το του μυθι­στό­ρη­μα, «Ce que le temps fait à la pierre», θα εκδο­θεί τον Απρί­λιο του 2024.
• Thomas Heise: Γεν­νη­μέ­νος στο Βερο­λί­νο (DDR_ΛΔΓ) το 1955, ο Thomas Heise εργά­ζε­ται ως συγ­γρα­φέ­ας και σκη­νο­θέ­της από τη δεκα­ε­τία του 1980. Μετά από τρία χρό­νια ως μετα­πτυ­χια­κός μαθη­τής του Gerhard Scheumann στην Akademie der Künste (DDR _GDR), ta ντο­κι­μα­ντέρ του άρχι­σαν να προ­σελ­κύ­ουν όλο και περισ­σό­τε­ρο την προ­σο­χή παράλ­λη­λα με διά­φο­ρες θεα­τρι­κές παρα­γω­γές. Η δου­λειά του έχει προ­σκλη­θεί στο Φόρουμ της Μπερ­λι­νά­λε επτά φορές, με πιο πρό­σφα­τη το 2019 με το Heimat Is a Space in Time, το οποίο τιμή­θη­κε μετα­ξύ άλλων με το Γερ­μα­νι­κό Βρα­βείο Ντο­κι­μα­ντέρ και το Βρα­βείο Γερ­μα­νι­κής Κρι­τι­κής Κινη­μα­το­γρά­φου. Ο Heise, ο οποί­ος έχει λάβει βρα­βεία σε πολ­λά διε­θνή φεστι­βάλ κινη­μα­το­γρά­φου, έχει επί­σης διδά­ξει σε διά­φο­ρα πανε­πι­στή­μια (πχ. Καρλσ­ρούη, Βιέν­νη), για πολ­λά χρόνια.
• Véréna Paravel (Γαλ­λία) Το έργο της σκη­νο­θέ­τι­δας, καλ­λι­τέ­χνη και ανθρω­πο­λό­γου Véréna Paravel συν­δυά­ζει μια εθνο­γρα­φι­κή ευαι­σθη­σία με πολι­τι­κές και επι­τα­γές. Η δου­λειά της βρί­σκε­ται στη μόνι­μη συλ­λο­γή του MoMA της Νέας Υόρ­κης και έχει εκτε­θεί στο Tate, documenta 14 και αλλού. Από το 2006 εργά­ζε­ται στο Εργα­στή­ριο Αισθη­τη­ρια­κής Εθνο­γρα­φί­ας του Πανε­πι­στη­μί­ου Χάρ­βαρντ. Οι βρα­βευ­μέ­νες ται­νί­ες της περι­λαμ­βά­νουν Foreign Parts (2010), Leviathan (2012), somniloquies (Berlinale Forum 2017) και De Humani Corporis Fabrica (2022), όλες σε συν-σκη­νο­θε­σία, έχουν προ­βλη­θεί σε Βερο­λί­νο, Κάν­νες, Λοκάρ­νο, Τορό­ντο, Βενε­τία και άλλα κινη­μα­το­γρα­φι­κά φεστιβάλ.
  Η Paravel είναι επι­σκέ­πτης καθη­γη­τής Τέχνης, Κινη­μα­το­γρά­φου και Εικα­στι­κών Σπου­δών στο Πανε­πι­στή­μιο του Χάρ­βαρντ και μέλος του Master Class Faculty στο Sciences Po Paris’ École des Arts Politiques.