Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Φιντέλ Κάστρο: Πέντε χρόνια από τον θάνατο του κομμουνιστή επαναστάτη

Πέντε χρό­νια συμπλη­ρώ­νο­νται σήμε­ρα, 25 Νοέμ­βρη, από τη μέρα που ο ιστο­ρι­κός ηγέ­της της Κου­βα­νι­κής Επα­νά­στα­σης, ο Κομα­ντά­ντε Φιντέλ Κάστρο Ρουζ, πέρα­σε για πάντα στο πάν­θε­ον των ηρώ­ων της εργα­τι­κής τάξης.

Θρυ­λι­κή μορ­φή του παγκό­σμιου κομ­μου­νι­στι­κού κινή­μα­τος, με το παρά­δειγ­μα του και με την ακρά­δα­ντη πίστη του στα ιδα­νι­κά της Επα­νά­στα­σης, ο Φιντέλ Κάστρο έδει­ξε πως προ­χω­ρά μπρο­στά ο τρο­χός της Ιστο­ρί­ας. Ο ίδιος πρω­τα­γω­νί­στη­σε στο να γίνει η Επα­νά­στα­ση πρά­ξη, μπαί­νο­ντας στο καμί­νι της μάχης και ανοί­γο­ντας το δρό­μο για την σοσια­λι­στι­κή οικο­δό­μη­ση στο νησί της Κούβας.

Για δεκα­ε­τί­ες, από τη θέση του Προ­έ­δρου της Κού­βας και ως επι­κε­φα­λής του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος Κού­βας, καθο­δή­γη­σε την πάλη του κου­βα­νι­κού λαού για την οικο­δό­μη­ση του σοσια­λι­σμού, σε δύσκο­λες συν­θή­κες ιμπε­ρια­λι­στι­κής περι­κύ­κλω­σης και ιδιαί­τε­ρα μετά τις αντε­πα­να­στα­τι­κές ανα­τρο­πές στη Σοβιε­τι­κή Ένω­ση και την Ανα­το­λι­κή Ευρώ­πη την περί­ο­δο 1989 – 1991. Για την ηγε­τι­κή και παλι­κα­ρί­σια στά­ση του τιμή­θη­κε και τιμά­ται από το λαό του και τους κατα­πιε­σμέ­νους όλου του κόσμου.

Διε­τέ­λε­σε Γενι­κός Γραμ­μα­τέ­ας των Ηνω­μέ­νων Επα­να­στα­τι­κών Οργα­νώ­σε­ων και του Ηνω­μέ­νου Κόμ­μα­τος της Σοσια­λι­στι­κής Επα­νά­στα­σης της Κού­βας. Από την επα­να­σύ­στα­ση του ΚΚ Κού­βας, της Κεντρι­κής Επι­τρο­πής του, τον Οκτώ­βρη του 1965, ανέ­λα­βε τη θέση του Πρώ­του Γραμ­μα­τέα και επα­νε­ξε­λέ­γη στη θέση αυτή για τέσ­σε­ρα Συνέ­δρια του Κόμ­μα­τος, έως το 2008.

Γεν­νη­μέ­νος στις 13 Αυγού­στου του 1926 στο Μπι­ράν της Ανα­το­λι­κής Κού­βας, από γονείς ισπα­νι­κής κατα­γω­γής, ο Φιντέλ συμ­με­τεί­χε ενερ­γά στους φοι­τη­τι­κούς πολι­τι­κούς αγώ­νες στο Πανε­πι­στή­μιο της Αβά­νας όπου σπού­δα­σε Νομι­κή, ενώ έλα­βε μέρος στην εκστρα­τεία ενα­ντί­ον του δικτά­το­ρα Τρου­χί­γιο στη Δομι­νι­κα­νή Δημο­κρα­τία (1947) και στη λαϊ­κή εξέ­γερ­ση στην Μπο­γκο­τά της Κολομ­βί­ας (1948).

Στις 26 Ιού­λη 1953, όντας επι­κε­φα­λής ομά­δας επα­να­στα­τών, επι­τέ­θη­κε στους στρα­τώ­νες της Μον­κά­δα, με σκο­πό να ξεση­κώ­σει το λαό της Κού­βας ενά­ντια στην- υπο­στη­ρι­ζό­με­νη από τις ΗΠΑ- δικτα­το­ρία του Φουλ­χέν­σιο Μπα­τί­στα. Η από­πει­ρα απο­τυγ­χά­νει και ο ίδιος μαζί με συντρό­φους του συλ­λαμ­βά­νε­ται και φυλα­κί­ζε­ται. Κατά τη διάρ­κεια της δίκης του, μετέ­τρε­ψε την απο­λο­γία του σε δρι­μύ κατη­γο­ρώ ενά­ντια στη δικτα­το­ρία, κατα­λή­γο­ντας με την ιστο­ρι­κή φρά­ση: «Κατα­δι­κά­στε με, δεν πει­ρά­ζει, η Ιστο­ρία θα με δικαιώσει».

Απο­φυ­λα­κί­στη­κε το Μάη του 1955 κάτω από τη λαϊ­κή πίε­ση και ανα­χώ­ρη­σε για το Μεξι­κό, όπου οργά­νω­σε και εκπαί­δευ­σε στρα­τιω­τι­κά μια ομά­δα επα­να­στα­τών. Εκεί γνώ­ρι­σε για πρώ­τη φορά τον αργε­ντί­νο για­τρό Ερνέ­στο Τσε Γκε­βά­ρα. Στις 2 Δεκέμ­βρη 1956, το πλοιά­ριο «Γκράν­μα» έφτα­σε από το Μεξι­κό στην Κού­βα. Από τους 82 απο­φα­σι­σμέ­νους αγω­νι­στές που απο­βι­βά­στη­καν, μόνο 12 κατά­φε­ραν να σωθούν από τα πυρά του στρα­τού και της αερο­πο­ρί­ας της δικτα­το­ρί­ας Μπα­τί­στα. Ανά­με­σά τους ο αρχη­γός των ανταρ­τών, Φιντέλ Κάστρο, ο αδελ­φός του, Ραούλ, ο Τσε, ο Καμί­λο Σιεν­φου­έ­γος, ο Χουάν Αλμέιδα.

Έπει­τα από δύο και πλέ­ον χρό­νια αντάρ­τι­κου αγώ­να ενά­ντια στις στρα­τιω­τι­κές δυνά­μεις της δικτα­το­ρί­ες, την 1η Γενά­ρη 1959, ο λαϊ­κός αντάρ­τι­κος στρα­τός της Κού­βας μπή­κε θριαμ­βευ­τι­κά στην Αβά­να, μετά από μακρό­χρο­νο αγώ­να του λαού ενά­ντια στη δικτα­το­ρία Μπα­τί­στα και το 1961 ανα­κη­ρύ­χτη­κε ο σοσια­λι­στι­κός χαρα­κτή­ρας της Κου­βα­νι­κής Επανάστασης.

Ο Φιντέλ Κάστρο προ­σέγ­γι­σε το μαρ­ξι­σμό-λενι­νι­σμό στην πρά­ξη, υπήρ­ξε κομ­μου­νι­στής στα έργα και όχι στα λόγια. Ταυ­τί­στη­κε με την επα­να­στα­τι­κή πρα­κτι­κή, την δια­λε­κτι­κά αλλη­λέν­δε­τη με τη μαρ­ξι­στι­κή επα­να­στα­τι­κή θεω­ρία, επι­τυγ­χά­νο­ντας, μαζί με τους συντρό­φους του και τον κου­βα­νι­κό λαό, την πρώ­τη σοσια­λι­στι­κή επα­νά­στα­ση στην ιστο­ρία της αμε­ρι­κα­νι­κής ηπείρου.

che guevara 008

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο