Χορογραφίες Αντώνη Φωνιαδάκη και Αλεξάντερ Έκμαν στην Εθνική Λυρική Σκηνή

Το Μπα­λέ­το της Εθνι­κής Λυρι­κής Σκη­νής παρου­σιά­ζει ένα ιδιαί­τε­ρο δίπτυ­χο χορού, για τις ισορ­ρο­πί­ες παρελ­θό­ντος και μέλ­λο­ντος, σε χορο­γρα­φία δύο δια­κε­κρι­μέ­νων χορο­γρά­φων της ευρω­παϊ­κής σκη­νής: του φιλο­ξε­νού­με­νου χορο­γρά­φου του Μπα­λέ­του της ΕΛΣ, Αντώ­νη Φωνια­δά­κη και του Σου­η­δού Αλε­ξά­ντερ Έκμαν. Για τέσ­σε­ρις παρα­στά­σεις, στις 3, 4, 5, 6 Μαΐου.

O διε­θνώς κατα­ξιω­μέ­νος χορο­γρά­φος Αντώ­νης Φωνια­δά­κης παρου­σιά­ζει μια νέα χορο­γρα­φία του για το Μπα­λέ­το της Εθνι­κής Λυρι­κής Σκη­νής, με τίτλο Équilibre. Μια χορο­γρα­φία για τη σιδη­ρά πει­θαρ­χία και την ατσα­λέ­νια θέλη­ση των χορευ­τών του κλα­σι­κού χορού, την αυστη­ρή του δομή και την ερμη­τι­κή του ιεραρ­χία, στοι­χεία που παρα­πέ­μπουν ευθέ­ως στην αυλι­κή του κατα­γω­γή. Με συνερ­γό τους υπο­βλη­τι­κούς, νοσταλ­γι­κούς, καθαρ­τι­κούς σαν προ­σευ­χή ήχους του Φίλιπ Γκλας από το εμβλη­μα­τι­κό του έργο Koyaanisqatsi.

Η πρώ­τη εκδο­χή της χορο­γρα­φί­ας με τίτλο Des/Équilibre/s παρου­σιά­στη­κε για πρώ­τη φορά στο Summer Nostos Festival του Ιδρύ­μα­τος Σταύ­ρος Νιάρ­χος τον Ιού­νιο του 2017 στην σκη­νή του κανα­λιού του ΚΠΙΣΝ. “Το έργο Équilibre χτί­στη­κε από την αρχή πάνω στην ιδέα του Des/Équilibre/s και εξυ­πη­ρε­τεί μια αισθη­τι­κή και μια γρα­φή νεο­κλα­σι­κή. (..) Η επε­ξερ­γα­σία του έργου γίνε­ται εκ νέου σε όλα τα επί­πε­δα με στό­χο να δημιουρ­γη­θεί ένα και­νού­ριο έργο, ατό­φιο και ισορ­ρο­πη­μέ­νο”, ανα­φέ­ρει ο Αντώ­νης Φωνιαδάκης.

Ο σπου­δαί­ος Σου­η­δός χορο­γρά­φος Αλε­ξά­ντερ Έκμαν, ο οποί­ος είναι γνω­στός για τον γρή­γο­ρο ρυθ­μό, το πνευ­μα­τώ­δες του χιού­μορ και τις έξυ­πνες μετα­μορ­φώ­σεις, συνερ­γά­ζε­ται για πρώ­τη φορά με το μπα­λέ­το της Εθνι­κής Λυρι­κής Σκη­νής, με την επι­τυ­χη­μέ­νη του χορο­γρα­φία Cacti (2010). «H αψε­γά­δια­στη ακρί­βεια της χορο­γρα­φί­ας αυτής, καθώς ισορ­ρο­πεί στα αλλό­κο­τα στοι­χεία της, είναι από­λαυ­ση» έγρα­ψε ο Guardian στην κρι­τι­κή του, ενώ ο Telegraph εξή­ρε «την ικα­νό­τη­τά του να δημιουρ­γεί ισχυ­ρές εικό­νες, να φτιά­χνει εντυ­πω­σια­κά σύνο­λα, ενώ προ­σφέ­ρει χιου­μο­ρι­στι­κές αναλαμπές».

Το πολυ­βρα­βευ­μέ­νο Cacti είναι ένα σχό­λιο για τη σχέ­ση τέχνης και κρι­τι­κής. Με λεπτό χιού­μορ ο καλ­λι­τέ­χνης σχο­λιά­ζει την επι­τη­δευ­μέ­νη δια­νό­η­ση κάποιων «δήθεν» ειδι­κών οι οποί­οι εξα­σκώ­ντας από ασφα­λή θέση και με υπερ­βάλ­λο­ντα ζήλο την κρι­τι­κή τους οδη­γού­νται σε παρά­λο­γους προσ­διο­ρι­σμούς με μεγά­λη δόση ναρ­κισ­σι­σμού. Στο συγκε­κρι­μέ­νο έργο, ένα έργο με υπαι­νι­κτι­κές ανα­φο­ρές στον ντα­νταϊ­σμό, οι δώδε­κα χορευ­τές, αόρα­τα παγι­δευ­μέ­νοι στις τετρά­γω­νες λευ­κές πλατ­φόρ­μες τους, κινού­νται με στρα­τιω­τι­κή ακρί­βεια δημιουρ­γώ­ντας κίνη­ση και ήχο με τα σώμα­τά τους και τα σκη­νι­κά αντι­κεί­με­να. Ο Έκμαν για πρώ­τη φορά συνερ­γά­ζε­ται με μου­σι­κούς επί σκη­νής — με ένα κουαρ­τέ­το εγχόρ­δων. Η μου­σι­κή των Χάι­ντν, Μπε­τό­βεν και Σού­μπερτ απο­τε­λούν τον μου­σι­κό καμ­βά στον οποίο εισέρ­χο­νται εμβό­λι­μα σε μορ­φή ηχο­γρα­φη­μέ­νου κει­μέ­νου, οι επι­τη­δευ­μέ­νες, γεμά­τες αυτο­πε­ποί­θη­ση σκέ­ψεις ενός κρι­τι­κού τέχνης. Ο Έκμαν θεω­ρεί ότι η τέχνη είναι πολυ­διά­στα­τη και καθε­τί μπο­ρεί να έχει πολ­λές δια­φο­ρε­τι­κές ερμη­νεί­ες. Όπως και οι κάκτοι που «πρω­τα­γω­νι­στούν» ως σκη­νι­κά αντι­κεί­με­να στο Cacti δίνο­ντας τη δυνα­τό­τη­τα για πολ­λές δια­φο­ρε­τι­κές μετα­φο­ρι­κές ερμηνείες.