Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Χρυσή Αυγή: Ήρωες οι ναζί εισβολείς, αφελείς και εκτελεστές αιχμαλώτων οι Κρητικοί (αποκαλυπτικό έγραφο)

Άλλο ένα δείγ­μα της θρα­συ­δει­λί­ας των ναζι­στών της εγκλη­μα­τι­κής οργά­νω­σης Χρυ­σή Αυγή είναι η προ­σχη­μα­τι­κή δια­γρα­φή του βου­λευ­τή τους Μπαρ­μπα­ρού­ση, ο οποί­ος μιλώ­ντας στη Βου­λή κάλε­σε την ηγε­σία των Ενό­πλων Δυνά­με­ων να προ­χω­ρή­σει σε πραξικόπημα.

Πρώ­τα τον χει­ρο­κρό­τη­σαν, απο­δει­κνύ­ο­ντας έτσι τη συμ­φω­νία με όσα είπε και μετά ‑και αφού είχε περά­σει μια ώρα- ο Μιχα­λο­λιά­κος τον διέ­γρα­ψε από την κοι­νο­βου­λευ­τι­κή τους ομά­δα ‑όχι και από την οργά­νω­σή τους‑, για­τί αυτά που είπε «ήταν εκτός γραμ­μής» και για­τί «με την δήλω­ση του αυτή έδω­σε μια βαθιά επι­κοι­νω­νια­κή ανά­σα στο ΣΥΡΙΖΑ».

Αυτοί οι «λεβέ­ντες». Που, δρώ­ντας στο σκο­τά­δι παρου­σιά­ζουν το πραγ­μα­τι­κό ναζι­στι­κό πρό­σω­πό τους και όταν βρί­σκουν λίγο τα σκού­ρα, δεν διστά­ζουν να απο­κη­ρύ­ξουν τον πραγ­μα­τι­κό τους εαυτό.

Αυτοί οι «πατριώ­τες». Που τιμούν, τάχα, τη Μάχη της Κρή­της, αλλά στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα πανη­γυ­ρί­ζουν για τη νίκη των ναζι­στι­κών ορδών του Χίτλερ.

«Εκεί κοντά στο Μάλε­με, υπάρ­χει η τελευ­ταία κατοι­κία, εκεί­νων που αψή­φι­σαν τις εξω­τε­ρι­κές πραγ­μα­τι­κό­τη­τες και νίκη­σαν. Ανα­γνω­ρί­ζο­ντας την πραγ­μα­τι­κή εικό­να και σημα­σία των γεγο­νό­των της επο­χής εκεί­νης, τους απευ­θύ­νου­με έναν ακό­μη Χαι­ρε­τι­σμό», ανα­φέ­ρει έγγρα­φο που βρέ­θη­κε στα αρχεία τους και περι­λαμ­βά­νε­ται στη δικο­γρα­φία, στη δίκη που διε­ξά­γε­ται ενα­ντί­ον τους. Ενώ, τους Κρη­τι­κούς που αντι­στά­θη­καν υπε­ρα­σπι­ζό­με­νοι την πατρί­δα και την ελευ­θε­ρία τους, τους χαρα­κτη­ρί­ζουν στο ίδιο έγγρα­φο, «αφε­λείς» και «θύμα­τα στον δού­ρειο ίππο του αντι­γερ­μα­νι­σμού», αλλά και «οπλαρ­χη­γούς» και «εκ του ασφα­λούς πάντο­τε πολέ­μαρ­χους μαχαι­ρο­βγάλ­τες» που εκτε­λού­σαν «αιχ­μά­λω­τους Γερ­μα­νούς αλεξιπτωτιστές».

Να τι γρά­φουν σε αυτό το έγγρα­φο, που τιτλο­φο­ρούν «Η μάχη της Κρή­της» οι από­γο­νοι των Γερ­μα­νο­τσο­λιά­δων και του Τσο­λά­κο­γλου, «η σπο­ρά των ηττη­μέ­νων του ’45», όπως λέει ο Μιχαλολιάκος :

«1987 1941: Σαρα­ντα­έ­ξι Χρό­νια από τις φονι­κό­τα­τες μάχες στο νησί που δίκαια χαρο­κτη­ρί­στη­κε σαν το “κλει­στό σταυ­ρο­δρό­μι” της Μεσο­γεί­ου, τον τόπο δηλα­δή, που πολ­λά “εισέρ­χο­νται” και τίπο­τα δεν “βγαί­νει”, ή του­λά­χι­στον “βγαί­νει” όταν δεν είναι η ώρα του.

Φαί­νε­ται πως ο “μύθος” του Μίνωα και του Μινώ­ταυ­ρου έχει οριο­θε­τή­σει την μοί­ρα του νησιού, τόσο στον τύπο, όσο και στην ουσία, τόσο στο “ένδυ­μα” όσο και στην “ψυχή” του. Μονά­δες του Ελλη­νι­κού στρα­τού, βρέ­θη­καν στο πλευ­ρό των Αγγλων της ιντέλ­λι­τζενς και του Ουίν­στον Τσόρ­τσιλ. Πολε­μού­σαν, πιστεύ­ο­ντας πως, κατά βάθος, έρχο­νταν πίσω τους η ατέ­λειω­τη Βρε­τα­νι­κή αυτο­κρα­το­ρία. Πόσο ενά­ντιοι ήσαν οι Ελλη­νες τότε στο Γ Ράιχ;

Αντι­πα­ρερ­χό­με­νοι τις πρό­σφα­τες τότε ιστο­ρι­κές συγκυ­ρί­ες, παρα­τη­ρού­με τα εξής: Πρώ­τον, τον παρέλ­κυ­σμα τμη­μά­των των Ελλη­νι­κών ενό­πλων δυνά­με­ων από τις Βρε­τα­νι­κές μυστι­κές υπη­ρε­σί­ες. Στο σημείο αυτό, πρω­τεύ­ο­ντα ρόλο έπαι­ξαν οι άνθρω­ποι ταυ παλα­τιού, οι οποί­οι, χει­ρο­πά­δα­ρα δεμέ­νοι στο Βρε­τα­νι­κό άρμα εξε­τέ­λε­σαν κατά γράμ­μα τις εντο­λές των πατρό­νων τους. Η άσκο­πη θυσία πολ­λών νεα­ρών Ελλή­νων, που από αφέ­λεια τους ακο­λού­θη­σαν, φυσι­κά δεν τους ενδιέ­φε­ρε. Εκεί­νο που προ­εί­χε, ήταν να ικα­νο­ποι­η­θούν οι ισχυ­ροί προ­στά­τες, οι οποί­οι, κάπο­τε θα τους αντάμειβαν.

Δεύ­τε­ρον, την μακρό­χρο­νη και σαφή δρά­ση των πρα­κτό­ρων και πρα­κτο­ρί­σκων των δυτι­κών συμ­μά­χων στο “κλει­στό αυτό σταυ­ρο­δρό­μι”. Εκμε­ταλ­λευό­με­ναι την de φάκτο αγγλό­φι­λη και συνά­μα αντι­γερ­μα­νι­κή τοπο­θέ­τη­ση και παρά­δο­ση του νησιού αυτού κυρί­ως λόγω Βενι­ζέ­λου, είχαν προ­ε­τοι­μά­σει τέλεια τα έδα­φος για ολό­πλευ­ρη και συνε­χή αντί­δρα­ση κατά των Γερ­μα­νών. Οι αφε­λείς Κρή­τες, εύκο­λα έπε­σαν θύμα­τα στον Δού­ρειο ίππο του αντι­γερ­μα­νι­σμού. ‘Ηδη, από τις πρώ­τες ώρες των επι­χει­ρή­σε­ων, ανα­φέ­ρο­νται περι­στα­τι­κά εκτε­λέ­σε­ως αιχ­μα­λώ­των Γερ­μα­νών αλε­ξι­πτω­τι­στών από τους “οπλαρ­χη­γούς” και τους εκ του ασφα­λούς πάντο­τε, πολέ­μαρ­χους μαχαιροβγάλτες.

Πόσο εύκο­λη επι­χεί­ρη­ση ήταν η κατά­λη­ψη της Κρή­της; Είναι γεγο­νός αναμ­φι­σβή­τη­το, πως οι αμυ­νό­με­νοι, ήσαν πολ­λα­πλά­σιοι, πλέ­ον του ότι ευνο­ού­νταν από τον περι­βάλ­λο­ντα χώρο. Είναι εξ ίσου αναμ­φι­σβή­τη­το, το ότι με τα δεδο­μέ­να τεχνι­κής υπο­στη­ρί­ξε­ως των πρώ­των ημε­ρών του πολέ­μου, η από του αέρος κατά­λη­ψις ενός τέτοιου στό­χου, άγγι­ζε τα όρια του εξω­πραγ­μα­τι­κού. Οι επι­τι­θέ­με­νοι όμως, τα κατά­φε­ραν. Εις πεί­σμα των περι­στά­σε­ων, των μακρό­χρο­να στη­μέ­νων σκη­νι­κών, και των σάπιων συμ­φε­ρό­ντων της Βρε­τα­νι­κής τότε υπερ­δυ­νά­με­ως, ο αγκυ­λω­τός σταυ­ρός, υψώ­θη­κε εκεί που δεν τον ήθε­λαν… Και ο Βρε­τα­νι­κός στό­λος και ο Βρε­τα­νι­κός στρα­τός, που από τον Αύγου­στο του 1940 παρα­θέ­ρι­ζαν στα Κρη­τι­κά παρά­λια, πήραν το δρό­μο του γυρι­σμού, για πάντα. Τίμη­μά τους ο αργός θάνα­τος, ο θάνα­τος εκεί­νου που ακο­λου­θεί χωρίς να βλέ­πει τον “Αγνω­στο αφέντη”.

Εκεί κοντά στο Μάλε­με, υπάρ­χει η τελευ­ταία κατοι­κία, εκεί­νων που αψή­φι­σαν τις εξω­τε­ρι­κές πραγ­μα­τι­κό­τη­τες και νίκη­σαν. Ανα­γνω­ρί­ζο­ντας την πραγ­μα­τι­κή εικό­να και σημα­σία των γεγο­νό­των της επο­χής εκεί­νης, τους απευ­θύ­νου­με έναν ακό­μη Χαιρετισμό.

Ο εθνι­κο­σο­σια­λι­σμός είναι ο “εξτρε­μι­σμός” της Χρυ­σής τομής».

maxi tis kritis xrusi augi

Πηγή: 902.gr

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο