Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Χυδαίος ρατσισμός από τη δημοσιογράφο Λίνα Κλείτου

Η χυδαιό­τη­τα σε όλο της το μεγα­λείο. Την ώρα που ο 16χρονος Ρομά στη Θεσ­σα­λο­νί­κη χαρο­πα­λεύ­ει για­τί δέχθη­κε σφαί­ρα στο κεφά­λι από αστυ­νο­μι­κό, επει­δή διέ­πρα­ξε το βαρύ­τα­το …έγκλη­μα να μην πλη­ρώ­σει 20 ευρώ καύ­σι­μα, σε εκπο­μπή του «ΣΚΑΪ» η δημο­σιο­γρά­φος Λίνα Κλεί­του έκα­νε την προ­κλη­τι­κή δήλω­ση ότι «όποιος κλέ­βει για λίγα στα 16, στα 20 μπο­ρεί να σκο­τώ­σει για λιγότερα».

Ηταν το επι­στέ­γα­σμα ενός ρατσι­στι­κού λογύ­δριου και μιας προ­σπά­θειας στο­χο­ποί­η­σης μιας κοι­νό­τη­τας, που με ευθύ­νη όλων των αστι­κών κυβερ­νή­σε­ων έχει γκετοποιηθεί.

Το υπαρ­κτό πρό­βλη­μα της εγκλη­μα­τι­κό­τη­τας — ανο­μί­ας δεν είναι απο­κλει­στι­κό χαρα­κτη­ρι­στι­κό μιας φυλής ή μιας κοι­νω­νι­κής ομά­δας, όπως θέλουν να περά­σουν διά­φο­ροι μεγα­λο­δη­μο­σιο­γρά­φοι που στη­ρί­ζουν το σάπιο εκμε­ταλ­λευ­τι­κό σύστη­μα. Πίσω από τα εγκλη­μα­τι­κά κυκλώ­μα­τα βρί­σκο­νται επι­χει­ρη­μα­τι­κά συμ­φέ­ρο­ντα και τερά­στια κέρ­δη. Αυτά δεν θέλουν να απο­κα­λυ­φθούν, γι’ αυτό υπάρ­χει η ανο­χή και απο­προ­σα­να­το­λί­ζουν στέλ­νο­ντας την «μπά­λα» στην κερ­κί­δα για τους «κακούς Τσιγγάνους».

Υπεν­θυ­μί­ζου­με ότι τον περα­σμέ­νο Μάη, η ίδια δημο­σιο­γρά­φος — μέλος της ΕΣΗΕΑ και απο­τυ­χη­μέ­νη πολι­τευ­τής με το κόμ­μα της Ντ. Μπα­κο­γιάν­νη — είχε προ­βεί σε άλλη μια χυδαιό­τη­τα, βάζο­ντας στο ζύγι τον πόνο της μάνας που έχα­σε το παι­δί της. Σε ανάρ­τη­σή της στο τουί­τερ έγραφε:

«Υπάρ­χει η μάνα Αξαρ­λιάν. Υπάρ­χει και η μάνα Φυσά. Υπάρ­χει ο βου­βός θρή­νος, της πρώ­της. Υπάρ­χει και ο παρεμ­βα­τι­κός πόνος της δεύ­τε­ρης, που κατα­λή­γει ανερ­μά­τι­στη πολι­τι­κή πλατ­φόρ­μα. Κάπου εκεί, τον σεβα­σμό που κερ­δί­ζει η πρώ­τη, τον χάνει η δεύ­τε­ρη. Μαθή­μα­τα ζωής…».

Ντρά­πη­κε και η ντρο­πή. Αλλά ποιός την έχα­σε για να τη βρουν άτο­μα όπως η Κλεί­του, είχα­με γρά­ψει τότε. Το επα­να­λαμ­βά­νου­με και σήμερα.

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο