100 χρόνια από την ίδρυση του «Κόκκινου Στρατού»: Υπερασπίστηκε την ανθρωπότητα απέναντι στο τέρας του φασισμού

Ήταν χει­μώ­νας του 1918. Η Μεγά­λη Οκτω­βρια­νή Σοσια­λι­στι­κή Επα­νά­στα­ση είχε επι­κρα­τή­σει και οι μπολ­σε­βί­κοι, με επι­κε­φα­λής το Λένιν, προ­χω­ρού­σαν με στα­θε­ρά βήμα­τα στην οργά­νω­ση του πρώ­του σοσια­λι­στι­κού κρά­τους στον κόσμο. Από τα πρώ­τα μέτρα που πάρ­θη­καν, με σκο­πό την προ­ά­σπι­ση της λαϊ­κής εξου­σί­ας από τις επι­βου­λές των ιμπε­ρια­λι­στών (και των αντε­πα­να­στα­τών συμ­μά­χων τους), ήταν η συγκρό­τη­ση του Κόκ­κι­νου Στρατού. 

Ήδη, πριν από την Επα­νά­στα­ση του 1917, είχαν συγκρο­τη­θεί από τους μπολ­σε­βί­κους οι ένο­πλες ομά­δες των εργα­τών, η Κόκ­κι­νη φρου­ρά που στην συνέ­χεια απο­τέ­λε­σε τον πυρή­να του Επα­να­στα­τι­κού Κόκ­κι­νου Στρα­τού. Στρα­τιώ­τες και ναύ­τες του τσα­ρι­κού στρα­τού που πέρα­σαν στο πλευ­ρό του επα­να­στα­τη­μέ­νου λαού πλαι­σί­ω­σαν τις ένο­πλες επα­να­στα­τι­κές ομάδες. 

Στις 23 Φλε­βά­ρη 1918, η Παν­ρω­σι­κή Κεντρι­κή Εκτε­λε­στι­κή Επι­τρο­πή εξέ­δω­σε σχε­τι­κό διά­ταγ­μα για την καθο­λι­κή στρα­τιω­τι­κή εκπαί­δευ­ση των εργα­ζο­μέ­νων. Έκτο­τε, εκεί­νη η μέρα θεω­ρεί­ται ως ημέ­ρα «γέν­νη­σης» του Κόκ­κι­νου Στρα­τού που έμελ­λε να γρά­ψει ηρω­ϊ­κές σελί­δες στο πεδίο των κυριό­τε­ρων μαχών του 20ου αιώνα. 

Ο σοβιε­τι­κός Κόκ­κι­νος Στρα­τός γεν­νή­θη­κε και ατσα­λώ­θη­κε στη φωτιά της μάχης, έχο­ντας ως απο­στο­λή την προ­ά­σπι­ση των κατα­κτή­σε­ων του επα­να­στα­τη­μέ­νου λαού, την κατα­στο­λή των αντι­δρα­στι­κών αντε­πα­να­στα­τι­κών ενερ­γειών και ασφα­λώς την από­κρου­ση των ξένων- ιμπε­ρια­λι­στι­κών- επεμ­βά­σε­ων στο έδα­φος της χώρας. Μια τέτοια από­κρου­ση ξένης επέμ­βα­σης ήταν η πρώ­τη επι­τυ­χία του Κόκ­κι­νου Στρατού. 

Μη μπο­ρώ­ντας να ανε­χθούν το γεγο­νός ότι οι εκμε­ταλ­λευό­με­νοι στη Ρωσία είχαν πάρει την εξου­σία στα χέρια τους, οι ιμπε­ρια­λι­στές των χωρών της Αντάντ, σε συνερ­γα­σία με τους για­πω­νέ­ζους στρα­το­κρά­τες και την ντό­πια αντί­δρα­ση, έχο­ντας την στή­ρι­ξη των ΗΠΑ, συνα­σπί­στη­καν ενα­ντί­ον της Σοβιε­τι­κής Δημο­κρα­τί­ας. Στην ανί­ε­ρη εκεί­νη συμ­μα­χία ενά­ντια στη νεα­ρή εξου­σία των Σοβιέτ συμ­με­τεί­χε με εκστρα­τευ­τι­κό σώμα και η ελλη­νι­κή αστι­κή τάξη, επί πρω­θυ­πουρ­γί­ας Ελευ­θε­ρί­ου Βενιζέλου. 

Όντας γέν­νη­μα-θρέμ­μα των λαϊ­κών μαζών και την υπο­στή­ρι­ξη των εργα­τών και των φτω­χών αγρο­τών της χώρας, ο Κόκ­κι­νος Στρα­τός συνέ­τρι­ψε τα απο­μει­νά­ρια των τσα­ρι­κών αντε­πα­να­στα­τών και εκδί­ω­ξε τους ιμπε­ρια­λι­στές εισβο­λείς. Οι μαχη­τές του σοβιε­τι­κού στρα­τού είχαν συνει­δη­τή πει­θαρ­χία και γνώ­ση των σκο­πών για τους οποί­ους πολε­μού­σαν, γι’ αυτό και παρέ­μει­ναν αφο­σιω­μέ­νοι μέχρι τέλους στην υπε­ρά­σπι­ση της εργα­το­α­γρο­τι­κής εξου­σί­ας των Σοβιέτ. 

Την ίδια απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα και σθέ­νος έδει­ξε ο Κόκ­κι­νος Στρα­τός, σχε­δόν δύο δεκα­ε­τί­ες αργό­τε­ρα, όταν κλή­θη­κε να υπε­ρα­σπι­στεί την πατρί­δα του παγκό­σμιου προ­λε­τα­ριά­του- και εν γένει την ανθρω­πό­τη­τα ολό­κλη­ρη- από τη ναζι­στι­κή απει­λή. Παρά τις πρώ­τες επι­τυ­χί­ες τους, τα ναζι­στι­κά στρα­τεύ­μα­τα συνά­ντη­σαν μεγά­λη αντί­στα­ση από τον Κόκ­κι­νο Στρα­τό ο οποί­ος, με αρω­γό το λαό της Σοβιε­τι­κής Ένω­σης, κατά­φε­ρε να παί­ξει πρω­τα­γω­νι­στι­κό ρόλο στην από­κρου­ση και εν συνε­χεία αντε­πί­θε­ση ενά­ντια στις ορδές του Χίτλερ. 

Η πορεία που κατέ­γρα­ψε ο Β’ Παγκό­σμιος ιμπε­ρια­λι­στι­κός πόλε­μος είναι γνω­στή. Έχο­ντας απέ­να­ντι του μια στρα­τιω­τι­κά πανί­σχυ­ρη ναζι­στι­κή Γερ­μα­νία, καθώς και τους πρό­θυ­μους συμ­μά­χους της στην Ευρώ­πη, ο Κόκ­κι­νος Στρα­τός έδω­σε ηρω­ϊ­κές μάχες. Αντι­στά­θη­κε, υπο­χώ­ρη­σε προ­σω­ρι­νά αλλά στο τέλος αντε­πι­τέ­θη­κε και θριάμ­βευ­σε. Λαμπρό­τε­ρο και ηρω­ϊ­κό­τε­ρο παρά­δειγ­μα από τη Μάχη του Στά­λιν­γκραντ δε μπο­ρεί να υπάρ­ξει. Η μεγα­λειώ­δης νίκη του Κόκ­κι­νου Στρα­τού τον Φλε­βά­ρη του 1943, που έτρε­ψε σε φυγή τα ναζι­στι­κά στρα­τεύ­μα­τα, έβα­λε την σφρα­γί­δα της στην εξέ­λι­ξη του πολέμου. 

Ενός πολέ­μου που τελεί­ω­σε με την θριαμ­βευ­τι­κή είσο­δο των σοβιε­τι­κών στρα­τιω­τών στο Βερο­λί­νο και την ύψω­ση της κόκ­κι­νης σημαί­ας με το σφυ­ρο­δρέ­πα­νο στο Ράιχ­σταγκ. Αυτός ήταν ο στρα­τός του Στά­λιν, του Ζού­κωφ, των αξιω­μα­τι­κών και στρα­τιω­τών που έδω­σαν τη ζωή τους στο μεγά­λο αγώ­να ενά­ντια στο φασισμό-ναζισμό. 

Η μετα­πο­λε­μι­κή πορεία του Κόκ­κι­νου Στρα­τού δεν είναι λιγό­τε­ρο σημα­ντι­κή. Ο Σοβιε­τι­κός στρα­τός υπήρ­ξε φρου­ρός των ιδα­νι­κών του προ­λε­τα­ρια­κού διε­θνι­σμού σε μια επο­χή ψυχρο­πο­λε­μι­κής ιμπε­ρια­λι­στι­κής επι­θε­τι­κό­τη­τας και αντε­πα­να­στα­τι­κών επι­διώ­ξε­ων. Όχι μόνο απέ­κρου­σε αντι­δρα­στι­κές αντε­πα­να­στα­τι­κές ενέρ­γειες (βλ. Ουγ­γα­ρία, Τσε­χο­σλο­βα­κία) αλλά βοή­θη­σε σημα­ντι­κά τα νέα σοσια­λι­στι­κά κρά­τη να απο­κτή­σουν τις δικές τους ένο­πλες δυνά­μεις, απο­κτώ­ντας ασπί­δα προ­στα­σί­ας ενά­ντια σε εσω­τε­ρι­κούς και εξω­τε­ρι­κούς εχθρούς. 

Την ειρή­νη και την ανθρω­πό­τη­τα υπε­ρα­σπί­στη­κε στο διά­βα της ιστο­ρί­ας του ο Κόκ­κι­νος Στρα­τός. Γι’ αυτό, όπως είχε πει κάπο­τε ο αμε­ρι­κα­νός συγ­γρα­φέ­ας Έρνεστ Χέμιν­γου­εϊ «κάθε άνθρω­πος που αγα­πά την ελευ­θε­ρία, χρω­στά­ει στον Κόκ­κι­νο Στρα­τό περισ­σό­τε­ρα από ό, τι μπο­ρεί ποτέ να πλη­ρώ­σει».

9η Μάη: «Κάθε άνθρω­πος που αγα­πά την ελευ­θε­ρία, χρω­στά­ει στον Κόκ­κι­νο Στρα­τό περισ­σό­τε­ρα από ό, τι μπο­ρεί ποτέ να πληρώσει»

Το Στά­λιν­γκραντ θα τους πονά για πάντα