11 Ιουλίου 1984: Η μεγάλη απεργία των Βρετανών ανθρακωρύχων

11 Ιού­λη 1984: Ενώ στη Βρε­τα­νία η απερ­γία των ανθρα­κω­ρύ­χων δια­νύ­ει τη 17η βδο­μά­δα της, απερ­για­κές κινη­το­ποι­ή­σεις σε ένδει­ξη συμπα­ρά­στα­σης κηρύσ­σουν οι λιμε­νερ­γά­τες και οι σιδη­ρο­δρο­μι­κοί. Ο πόλε­μος μετα­ξύ της Θάτσερ και των εργα­τι­κών συν­δι­κά­των μαί­νε­ται με ανυ­πο­χώ­ρη­τες και τις δυο πλευρές.
Σε αντί­θε­ση με παλαιό­τε­ρες απερ­γί­ες, που πρό­βαλ­λαν συνή­θως οικο­νο­μι­κά θέμα­τα, αυτή η απερ­γία έχει κύριο αίτη­μά της την υπε­ρά­σπι­ση του δικαιώ­μα­τος στην εργασία.

Ηδη από το 1981 η κυβέρ­νη­ση των Συντη­ρη­τι­κών έχει ανα­κοι­νώ­σει την πρό­θε­σή της να κλεί­σει έναν αριθ­μό ορυ­χεί­ων, αλλά η υλο­ποί­η­ση αυτού του σχε­δί­ου επι­τα­χύ­νε­ται μετά την επα­νε­κλο­γή της Θάτσερ το 1983.

Στις 6 του Μάρ­τη η κρα­τι­κή Βρε­τα­νι­κή Υπη­ρε­σία Ανθρα­κα ανα­κοι­νώ­νει το άμε­σο κλεί­σι­μο περί­που 20 ορυ­χεί­ων και τον περιο­ρι­σμό της ετή­σιας παρα­γω­γής άνθρα­κα, γεγο­νός που σημαί­νει ότι 20.000 ανθρα­κω­ρύ­χοι θα μεί­νουν χωρίς δου­λιά. Στα τέλη του ίδιου μήνα το Κοι­νο­βού­λιο εγκρί­νει δια­τά­ξεις για την πρό­ω­ρη συντα­ξιο­δό­τη­ση των ανθρα­κω­ρύ­χων ηλι­κί­ας άνω των 50 ετών, ενώ οι νεό­τε­ροι προ­βλέ­πε­ται να απο­λυ­θούν λαμ­βά­νο­ντας ως εφά­παξ απο­ζη­μί­ω­ση το ποσό των χιλί­ων λιρών για κάθε χρό­νο εργασίας.

Η αντί­δρα­ση της Εθνι­κής Ενω­σης Ανθρα­κω­ρύ­χων (NUM) είναι άμε­ση. Στις 12 του Μάρ­τη κηρύσ­σει πανε­θνι­κή απερ­γία. Μέχρι τις 15 του Μάρ­τη από τα 170 ορυ­χεία που ανή­κουν στη δύνα­μη της NUM έχουν κλεί­σει τα 140. Οι πιο δυνα­μι­κές απερ­για­κές εστί­ες είναι στο Γιορκ­σάιρ και το Νοτιγ­χαμ­σάιρ. Οι απερ­γοί ζητούν την ανά­κλη­ση του προ­γράμ­μα­τος δια­κο­πής λει­τουρ­γί­ας των ανθρα­κω­ρυ­χεί­ων. Ζητούν ακό­μη κρα­τι­κή ενί­σχυ­ση, τον εκσυγ­χρο­νι­σμό της εθνι­κής βιο­μη­χα­νί­ας άνθρα­κα και τη συντα­ξιο­δό­τη­ση στα 55 χρό­νια. Η στά­ση της κυβέρ­νη­σης είναι άτεγκτη.

Από τις πρώ­τες μέρες της απερ­γί­ας, οι απερ­γοί έρχο­νται αντι­μέ­τω­ποι με ισχυ­ρές αστυ­νο­μι­κές δυνά­μεις, ενώ η κυβέρ­νη­ση ετοι­μά­ζε­ται για τη βίαιη κατα­στο­λή. Οι συγκρού­σεις είναι ιδιαί­τε­ρα βίαιες. Στις 15 του Ιού­λη σκο­τώ­νε­ται ένας απερ­γός. Αρχί­ζει στη συνέ­χεια κύμα δικα­στι­κών διώ­ξε­ων κατά των απερ­γών. Καθώς οι μέρες και οι βδο­μά­δες περ­νούν οι απερ­γοί αντι­με­τω­πί­ζουν πρό­βλη­μα επι­βί­ω­σης. Εκδη­λώ­νε­ται τότε κύμα συμπα­ρά­στα­σης από τους άλλους κλά­δους, όπως οι λιμε­νερ­γά­τες και οι σιδη­ρο­δρο­μι­κοί. Η απερ­γία έλη­ξε το Μάρ­τη του 1985 και ήταν μια από τις μεγα­λύ­τε­ρες που έγι­ναν στη μετα­πο­λε­μι­κή Αγγλία. Μπο­ρεί οι απερ­γοί να μην πέτυ­χαν τα αιτή­μα­τά τους, γνώ­ρι­σαν όμως τον ανει­ρή­νευ­το χαρα­κτή­ρα αυτής της ταξι­κής σύγκρου­σης που συνεχίζεται.

Πηγή: Ριζο­σπά­στης