13 Νοεμβρίου 1986: Σκάνδαλο «Ιράνγκεϊτ» — Ομολογία Ρήγκαν

Στις 2 Νοέμ­βρη του 1986 απε­λευ­θε­ρώ­νε­ται στη Βηρυ­τό από την οργά­νω­ση «Τζι­χάντ» ο Αμε­ρι­κα­νός πολί­της Ντέι­βιντ Γιά­κο­μπ­σεν, που κρα­τού­νταν όμη­ρος για 18 μήνες. Λίγες ώρες αργό­τε­ρα, στις 3 Νοέμ­βρη, με ένα δημο­σί­ευ­μα του λιβα­νέ­ζι­κου περιο­δι­κού «Αλ Σίραα», αρχί­ζει μια χιο­νο­στι­βά­δα απο­κα­λύ­ψε­ων που οδη­γεί σε ένα από τα μεγα­λύ­τε­ρα πολι­τι­κά σκάν­δα­λα στις ΗΠΑ, το «Ιράν­γκεϊτ» όπως έμει­νε γνω­στό στην Ιστο­ρία. Το περιο­δι­κό απο­κά­λυ­πτε ότι η απε­λευ­θέ­ρω­ση του Γιά­κο­μπ­σεν ήταν απο­τέ­λε­σμα μιας παρα­σκη­νια­κής συναλ­λα­γής μετα­ξύ της αμε­ρι­κα­νι­κής και της ιρα­νι­κής κυβέρ­νη­σης, όπου οι ΗΠΑ χορη­γού­σαν στρα­τιω­τι­κό υλι­κό στην Τεχε­ρά­νη με αντάλ­λαγ­μα την απε­λευ­θέ­ρω­ση των ομή­ρων που κρα­τού­νταν στο Λίβα­νο από ισλα­μι­κές οργανώσεις.
Η απο­κά­λυ­ψη προ­κα­λεί πάτα­γο στις ΗΠΑ, αφού ο Πρό­ε­δρος Ρίγκαν εμφα­νι­ζό­ταν να ασκεί ερή­μην του κογκρέ­σου μυστι­κή διπλω­μα­τία και να που­λά όπλα σε ένα καθε­στώς, το οποίο επι­σή­μως κατα­τασ­σό­ταν στις πρώ­τες θέσεις του μαυ­ρο­πί­να­κα της Ουά­σιγ­κτον για τα κρά­τη — υπο­στη­ρι­κτές της «διε­θνούς τρο­μο­κρα­τί­ας». Μετά την επι­βε­βαί­ω­ση της συναλ­λα­γής από την ιρα­νι­κή κυβέρ­νη­ση, ο Αμε­ρι­κα­νός Πρό­ε­δρος Ρόναλντ Ρίγκαν, στις 13 Νοέμ­βρη 1986, υπο­χρε­ώ­νε­ται να ομολογήσει.

Ομως, οι απο­κα­λύ­ψεις συνε­χί­στη­καν και το θέμα πήρε νέες μεγα­λύ­τε­ρες δια­στά­σεις, καθώς έγι­νε γνω­στό ότι τα χρή­μα­τα που πλή­ρω­σε η ιρα­νι­κή κυβέρ­νη­ση για τα αμε­ρι­κά­νι­κα όπλα μετα­φέρ­θη­καν σ’ έναν άλλο λογα­ρια­σμό για να κατα­λή­ξουν στα χέρια των «Κόντρας», των φασι­στι­κών ομά­δων που μάχο­νταν το καθε­στώς των «Σαντι­νί­στας» στη Νικα­ρά­γουα. Και ενώ η υπό­θε­ση έφτα­σε στο Κογκρέ­σο, όπου άρχι­σε η εξέ­τα­ση μαρ­τύ­ρων, ξετυ­λί­χτη­κε το κου­βά­ρι. Απο­κα­λύ­φθη­κε, λοι­πόν, ότι ο ιθύ­νων νους της «υπό­θε­σης Ιράν­γκεϊτ» ήταν ο υπεύ­θυ­νος ασφα­λεί­ας του Λευ­κού Οίκου, ναύ­αρ­χος Ποϊ­ντέξ­τερ. Ηταν, λοι­πόν, βέβαιο, πέραν πάσης αμφι­βο­λί­ας, ότι η υπό­θε­ση ήταν εν γνώ­σει του Αμε­ρι­κα­νού Προ­έ­δρου Ρίγκαν. Ο Ποϊ­ντέξ­τερ προ­σπά­θη­σε να υπε­ρα­σπι­στεί τον Ρίγκαν, λέγο­ντας ότι δε γνώ­ρι­ζε τα ακρι­βή στοι­χεία του «φακέ­λου», ενώ για να απο­σεί­σει τις δικές του ευθύ­νες δήλω­σε ότι από ένα σημείο και πέρα ο ίδιος διέ­τα­ξε τον τερ­μα­τι­σμό της επι­χεί­ρη­σης. Το πρό­σω­πο, όμως, της «υπό­θε­σης Ιράν­γκεϊτ» ήταν ο συνταγ­μα­τάρ­χης Ολι­βερ Νορθ, βοη­θός του Ποϊ­ντέξ­τερ. Ο Νορθ έγι­νε εθε­λο­ντι­κά το «εξι­λα­στή­ριο θύμα», ανα­λαμ­βά­νο­ντας εξ ολο­κλή­ρου την ευθύ­νη για την υπό­θε­ση. Αθω­ώ­νο­ντας έτσι τόσο τον προϊ­στά­με­νό του, όσο και τον Ρίγκαν. Το εντυ­πω­σια­κό είναι ότι ο Νορθ επι­χεί­ρη­σε να ανα­στρέ­ψει την εικό­να και από κατη­γο­ρού­με­νος να εμφα­νι­στεί κατή­γο­ρος. Αρχι­σε μεγά­λη καμπά­νια με σύν­θη­μα: «Παρα­μο­νεύ­ει μια τρο­με­ρή απει­λή. Ολοι μας κιν­δυ­νεύ­ου­με από μια ξένη και άθρη­σκη φιλο­σο­φία, τον κομμουνισμό».