Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

20 Μαρτίου 1937: Χίτλερ και Μουσολίνι στο πλευρό του Φράνκο

Στις 20 Μάρ­τη του 1937 υπο­γρά­φε­ται το σύμ­φω­νο συνερ­γα­σί­ας μετα­ξύ των Ισπα­νών στα­σια­στών και της χιτλε­ρι­κής Γερ­μα­νί­ας. Ηδη, από τις 28 Νοέμ­βρη του 1936 ο Φράν­κο είχε υπο­γρά­ψει μυστι­κό σύμ­φω­νο με τη φασι­στι­κή Ιτα­λία. Σε αντάλ­λαγ­μα του υλι­κού που έστελ­νε η Γερ­μα­νία έπαιρ­νε πρώ­τες ύλες, τρό­φι­μα και ισπα­νι­κό νόμι­σμα, που το τοπο­θε­τού­σε στην ισπα­νι­κή εξο­ρυ­κτι­κή βιο­μη­χα­νία μεταλ­λευ­μά­των. Η Ιτα­λία ίδρυε πολ­λές μει­κτές ιτα­λοϊ­σπα­νι­κές εται­ρί­ες, που πίσω τους βρί­σκο­νταν τα μεγά­λα ιτα­λι­κά μονο­πώ­λια «Σνία Βισκό­ζα» και «Μοντε­κα­τί­νι». Οι Ιτα­λοί κεφα­λαιο­κρά­τες εγκα­θί­δρυ­σαν και έλεγ­χο στα μεταλ­λεία Αλμαντένα.

Στα κατα­κτη­τι­κά τους σχέ­δια η Γερ­μα­νία και η Ιτα­λία έβλε­παν την Ισπα­νία σαν ένα σπου­δαίο στρα­τη­γι­κό ορμη­τή­ριο. Υπο­στη­ρί­ζο­ντας τους φασί­στες κινη­μα­τί­ες όχι μόνο συντε­λού­σαν στο άπλω­μα του φασι­σμού στην Ευρώ­πη, κι αυτό ήταν ένας από τους κύριους πολι­τι­κούς σκο­πούς τους, αλλά και απο­κτού­σαν τη δυνα­τό­τη­τα να παρα­τά­ξουν δυνά­μεις τους στα νώτα της Γαλ­λί­ας και τον πολε­μι­κό τους στό­λο στις περιο­χές των Βαλε­α­ρί­δων νήσων, του Γιβραλ­τάρ και του Βισκαϊ­κού Κόλ­που, δημιουρ­γώ­ντας έτσι άμε­σο κίν­δυ­νο για ολό­κλη­ρο το σύστη­μα των αγγλι­κών και γαλ­λι­κών μεσο­γεια­κών στρα­τη­γι­κών βάσεων.

Η βοή­θεια σε έμψυ­χο υλι­κό και σε οικο­νο­μι­κά μέσα που πρό­σφε­ραν η Γερ­μα­νία και η Ιτα­λία στους κινη­μα­τί­ες φασί­στες ήταν τερά­στια. Η ιτα­λι­κή βοή­θεια έφτα­σε στην περί­ο­δο του πολέ­μου τα 14 δισε­κα­τομ­μύ­ρια λιρέ­τες χωρίς να υπο­λο­γί­ζε­ται η αξία 1.000 αερο­πλά­νων. Σύμ­φω­να με τα επί­ση­μα στοι­χεία, η Ιτα­λία έστει­λε στον Φράν­κο, εκτός από τα αερο­πλά­να, και 2 χιλιά­δες περί­που πυρο­βό­λα, 10 χιλιά­δες αυτό­μα­τα όπλα, 240 χιλιά­δες του­φέ­κια, 324 εκα­τομ­μύ­ρια φυσίγ­για, 8 εκα­τομ­μύ­ρια βλή­μα­τα πυρο­βο­λι­κού, 12 χιλιά­δες περί­που αυτο­κί­νη­τα, 800 αυτο­κί­νη­τα τρα­κτέρ, 700 άρμα­τα μάχης, 17 χιλιά­δες τόνους αερο­πο­ρι­κές βόμ­βες, 2 υπο­βρύ­χια και 4 αντι­τορ­πι­λι­κά. Στο πλευ­ρό των κινη­μα­τιών μάχο­νταν 150 χιλιά­δες Ιτα­λοί και 50 χιλιά­δες Γερ­μα­νοί στρατιώτες.

Απ’ την άλλη πλευ­ρά η ισπα­νι­κή Δημο­κρα­τία αντι­με­τώ­πι­ζε την εχθρι­κή στά­ση της Αγγλί­ας και της Γαλ­λί­ας που εκφρα­ζό­ταν με την πολι­τι­κή της «μη επέμ­βα­σης». Ομως, οι κυβερ­νή­σεις αυτών των δύο χωρών, όπως και η κυβέρ­νη­ση των ΗΠΑ χρη­σι­μο­ποί­η­σαν αυτή την πολι­τι­κή ως άλλο­θι, ενώ στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα βοη­θού­σαν τους κινη­μα­τί­ες. Τα αμε­ρι­κα­νι­κά, τα αγγλι­κά και τα γαλ­λι­κά μονο­πώ­λια που­λού­σαν στους κινη­μα­τί­ες πετρέ­λαιο, αυτο­κί­νη­τα κτλ. Αυτό έκα­ναν π.χ. η αμε­ρι­κα­νι­κή φίρ­μα «Τέξας Οϊλ» και η γαλ­λι­κή «Ρενό». Οι Αγγλοι κεφα­λαιού­χοι έδι­ναν δάνεια στον Φράνκο.

 

Πηγή: Ριζο­σπά­στης

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο