21 Ιουνίου 1949: Πέφτει από «κακό βόλι» ο καπετάν Διαμαντής

Στις 21 Ιού­νη του 1949, στη θέση Αϊ- Γιάν­νης, ψηλά από το χωριό Μάρ­μα­ρα Σπερ­χειά­δας, χτυ­πη­μέ­νος από «κακό βόλι», πέφτει νεκρός ο διοι­κη­τής της ΙΙ Μεραρ­χί­ας του Δημο­κρα­τι­κού Στρα­τού Ελλά­δας, ο καπε­τάν Διαμαντής.
Γιάν­νης Αλε­ξάν­δρου, το πραγ­μα­τι­κό του όνο­μα. Από τη Λιλαία — Κάτω Αγό­ρια­νη Παρ­νασ­σού. Από­φοι­τος της Νομι­κής Σχο­λής του Πανε­πι­στη­μί­ου Θεσ­σα­λο­νί­κης. Μέλος της Ομο­σπον­δί­ας Κομ­μου­νι­στι­κών Νεο­λαιών Ελλά­δας (ΟΚΝΕ) στο Γυμνά­σιο Αμφί­κλειας — Δαδί Φθιώ­τι­δας. Μέλος του ΚΚΕ στο πανε­πι­στή­μιο. Πήρε μέρος στον πόλε­μο 1940 — 1941 σαν σκο­πευ­τής οπλοπολυβόλου.

Πρω­τα­ντάρ­της στον Παρ­νασ­σό από το καλο­καί­ρι του 1942. Επι­λεγ­μέ­νος από την Αχτι­δι­κή Επι­τρο­πή του ΚΚΕ για επι­κε­φα­λής της πρώ­της ανταρ­το­μά­δας, της λεγό­με­νης συν­θη­μα­τι­κά «8ης Ομά­δας» Παρ­νασ­σού. Επι­φορ­τι­σμέ­νος με ιδιαί­τε­ρα σοβα­ρή απο­στο­λή στην επι­χεί­ρη­ση ανα­τί­να­ξης της γέφυ­ρας του Γορ­γο­πό­τα­μου, το Νοέμ­βρη του 1941.

Μετά τη Βάρ­κι­ζα κατα­φεύ­γει διω­κό­με­νος στον Παρα­νασ­σό και πρω­το­στα­τεί στη συγκρό­τη­ση του ΔΣΕ στην Παρ­νασ­σί­δα και στη Ρού­με­λη. Υπό τη διοί­κη­σή του ο ΔΣΕ ελευ­θε­ρώ­νει όλο τον ορει­νό όγκο της Ρού­με­λης, ενώ επί­λε­κτα τμή­μα­τά του πατούν την Εύβοια, τον Ελι­κώ­να και τον Κιθαι­ρώ­να φθά­νο­ντας μέχρι την Πάρνηθα.

Το 1948 με το βαθ­μό του υπο­στρά­τη­γου διο­ρί­ζε­ται από την Προ­σω­ρι­νή Δημο­κρα­τι­κή Κυβέρ­νη­ση διοι­κη­τής της ΙΙ Μεραρ­χί­ας του ΔΣΕ. Από τη θέση αυτή ανα­δει­κνύ­ο­νται οι στρα­τη­γι­κές του ικα­νό­τη­τες και τα ηγε­τι­κά του προ­σό­ντα. Μαζί με το Χαρί­λαο Φλω­ρά­κη — Γιώ­τη, υπο­στρά­τη­γο, διοι­κη­τή της Ι Μεραρ­χί­ας, τέλος του 1948 χτυ­πούν την Καρ­δί­τσα. Αρχές του 1949 κατα­λαμ­βά­νουν το Καρ­πε­νή­σι, που το κρα­τούν επί ένα 20ήμερο. Επι­τυ­χία μεγά­λης σημασίας.

Μέσα από τους αγώ­νες, ο Δια­μα­ντής απέ­κτη­σε μεγά­λο κύρος. Ο Γιώρ­γης Μωρα­ΐ­της γρά­φει στο «Ριζο­σπά­στη» της 27ης Ιού­νη του 1999: «Ηταν ένας από τους πιο ικα­νούς και αγα­πη­τούς, λαο­γέν­νη­τους ηγέ­τες. Τον λάτρευαν οι μαχη­τές και οι μαχή­τριες του ΔΣΕ και ο λαός. Ομως και οι εχθροί του τον υπο­λό­γι­ζαν σοβα­ρά, τον θαύ­μα­ζαν αλλά και τον έτρε­μαν οι πολι­τι­κοί και στρα­τιω­τι­κοί του αντί­πα­λοι. Η δρά­ση του, η τακτι­κή του, οι ελιγ­μοί του έγι­ναν θέμα μελέ­της στα επι­τε­λεία του τακτι­κού στρα­τού, ακό­μη και μάθη­μα στη Σχο­λή Ευελπίδων».

Οι μοναρ­χο­φα­σί­στες που βρή­καν το πτώ­μα του, ήθε­λαν να του κόψουν το κεφά­λι. Δεν τους άφη­σε ο στρα­τη­γός τους. «Αφή­στε τον, είπε. Μας ξεφτί­λι­σε ζωντα­νός. Να μη μας ξεφτι­λί­σει και νεκρός».

Πηγή: Ριζο­σπά­στης