Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Διπλός αποχαιρετισμός

Στη βιβλιο­θή­κη της ζωής του
ταχτο­ποι­η­μέ­να πίστευε ότι είχε
τα βιβλία της καρδιάς
μαζί με τα κλει­διά του παρελθόντος.

Κατά ημε­ρο­μη­νία, χρώ­μα, μέγεθος
σαν αμί­λη­τα στρατιωτάκια
που περί­με­ναν ανυ­πό­μο­να διαταγές
για ν’ αρχί­σουν να ζουν ξανά.

Φιλί­ες, έρω­τες, αγάπες
προ­δο­σί­ες, προ­σμο­νές, ζήλειες
μίση, πάθη, λήθη
αφί­ξεις και ανα­χω­ρή­σεις εν γένει

Μόνο που ξέχα­σε να βάλει
εκεί­νο με το κόκ­κι­νο εξώφυλλο
που έγρα­φε συγγνώμη
ή μήπως συγχώρεση ;

Ποιος άρα­γε νοιά­ζε­ται στ’ αλήθεια
για «λεπτο­μέ­ρειες» στην επο­χή μας;
Άλλω­στε και τα δύο
από σίγ­μα ξεκινούν

«ΚΛΕΙΩ»

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο