25 Μάρτη. Ημέρα μνήμης των λαϊκών αγώνων

Φιλο­ξε­νού­με­νος ο Δημή­τρης Παπα­θα­να­σί­ου //

Όσο τα καθε­στώ­τα του εξαν­δρα­πο­δι­σμού θα δια­δέ­χο­νται το ένα το άλλο κι από μοναρ­χί­ες μετα­τρέ­πο­νται σε δικτα­το­ρί­ες κι αστι­κές κοι­νο­βου­λευ­τι­κές δημοκρατίες..

Όσο θ’ αλλά­ζει απλά το νού­με­ρο και ο τύπος της μπό­τας πάνω στους σβέρ­κους των ανθρώπων..

Όσο θα θεσμο­θε­τεί­ται από κοι­νο­βού­λια, εθνο­συ­νε­λεύ­σεις και Αυλές η εκμε­τάλ­λευ­ση των λίγων σε βάρος των πολ­λών για να βαπτι­στεί ”πολι­τι­κή”..

Όσο η κατα­πί­ε­ση θα ορί­ζε­ται ως ”κανο­νι­κό­τη­τα”..

Όσο θα εκτυ­λίσ­σε­ται το άνι­σο παι­χνί­δι επι­κρά­τη­σης ανά­με­σα σε αφέ­ντες και σκλάβους..

Όσο η Εξου­σία θ’ αλλά­ζει σκή­πτρα και στέμματα,
όπως αλλά­ζει το φίδι δέρματα..
η μόνη επέ­τειος, που θα εορτάζεται,
θα ‘ναι εκεί­νη της διαιώ­νι­σης της σκλαβιάς.

Όσοι αιώ­νες κι αν περάσουν,
η Ελευ­θε­ρία των Λαών
θα κερ­δί­ζε­ται με εκεί­νες τις γρο­θιές, που υψώνονται
για να σπά­σουν τις αλυσίδες.

Όσοι αιώ­νες κι αν περάσουν,
η Ελευ­θε­ρία των Λαών θα κερ­δί­ζε­ται μονά­χα με τα όπλα, που θα στρέ­φο­νται όχι από δού­λο σε δού­λο, αλλά από τον δού­λο στο κεφά­λι του δυνάστη.

Κι αν κάτι θα τιμάται,
με πρά­ξεις αλλη­λεγ­γύ­ης, αυτοθυσίας
κι όχι με λόγια παχιά
και τυμπα­νο­κρου­σί­ες συνταγ­μά­των πεζι­κού, πυροβολαρχιών
κι ερπυ­στριο­φό­ρων αρμάτων
ή ευλο­γί­ες ενός κλή­ρου — ισό­βιο δεκα­νί­κι της εκά­στο­τε εξουσίας
θα ‘ναι εκεί­νη η αδή­ρι­τη ανά­γκη των ανθρώπων,
να ενα­ντιώ­νο­νται σε δυνά­στες και ζυγούς
και να ορθώ­νο­νται μπρο­στά στο κτή­νος της αδικίας
αψη­φώ­ντας με τρα­γού­δια, όπλα και σπα­θιά την Τυραννία.

Υ.γ1. Τα σύμ­βο­λα, τα λάβα­ρα, οι σημαί­ες απο­κτούν την αξία των χεριών, που τα φέρουν και τα κραδαίνουν…Όταν αυτά τα χέρια ανή­κουν σε φασί­στες, τότε η αξία των παρα­πά­νω ισο­δυ­να­μεί μ’ εκεί­νη του κουρελόπανου.

Υ.γ2. Αντάρ­της, κλέ­φτης, παλ­λη­κά­ρι, πάντα είναι ο ίδιος ο λαός.