50ό Φεστιβάλ ΚΝΕ — “Οδηγητή”: Από το Σκοπευτήριο της Καισαριανής ξεκίνησε το ταξίδι: Γράφουμε Ιστορία, αλλάζουμε τον κόσμο 🎈Το μέλλον μας είναι ο σοσιαλισμός! 🎶🎥 ΦΩΤΟ

Έπει­τα τη σκυ­τά­λη πήρε η μου­σι­κή σε μια συναυ­λία υπό τη διεύ­θυν­ση του Χρή­στου Λεο­ντή που ξεκί­νη­σε με την «Κατα­χνιά», το πρώ­το ολο­κλη­ρω­μέ­νο έργο του Χρ. Λεο­ντή, σε στί­χους Κώστα Βίρ­βου, το οποίο έχει ως θέμα του το τρί­πτυ­χο «Κατο­χή — Αντί­στα­ση — Απε­λευ­θέ­ρω­ση», ενώ ακο­λού­θη­σαν επι­λο­γές από άλλα αγα­πη­μέ­να τρα­γού­δια του συν­θέ­τη, ενώ ξεχω­ρι­στή σημα­σία είχε η ‚παρ­θε­νι­κή εμφά­νι­ση» της χορω­δί­ας της ΚΝΕ.

Νωρί­τε­ρα, θερ­μό χαι­ρε­τι­σμό είχε με τον συν­θέ­τη ο Θοδω­ρής Κωτσα­ντής, Γραμ­μα­τέ­ας του ΚΣ της ΚΝΕ.

Στο δεύ­τε­ρο μέρος της συναυ­λί­ας ακού­στη­καν τρα­γού­δια από σπου­δαία έργα, από έργα που έχουν αγα­πη­θεί και τρα­γου­δη­θεί πολύ… Αξί­ζει μόνο να ανα­φέ­ρου­με τα «Καπνι­σμέ­νο Τσου­κά­λι», «Αχ Ερω­τα», «Παρα­στά­σεις», «Ερω­τας Αρχάγ­γε­λος» και τόσα άλλα.

Ή αλλιώς, σύμ­φω­να με τα λόγια και του ίδιου του δημιουρ­γού… «Σε ό,τι αφο­ρά το πρό­γραμ­μα εκτός από την “Κατα­χνιά” που ανα­φέ­ρε­ται στο συγκε­κρι­μέ­νο γεγο­νός, επει­δή παράλ­λη­λα έκλει­σα 60 χρό­νια μου­σι­κής δρα­στη­ριό­τη­τας και έργου την προη­γού­με­νη χρο­νιά, θέλη­σα να κάνω μία ανα­κε­φα­λαί­ω­ση εργα­σιών που είχα γρά­ψει από τότε. Από το πρώ­το τρα­γού­δι που λέει ο λόγος μέχρι και το τελευ­ταίο αλλά και ανέκ­δο­τα έργα. Έτσι φαί­νε­ται και η δρα­στη­ριό­τη­τα όλη αυτήν την περί­ο­δο και αυτή είναι η προ­σπά­θειά μου και η θέση μου επά­νω στο τραγούδι».

Με το «Μια φορά κι έναν και­ρό» σε ερμη­νεία του Μίλ­του Πασχα­λί­δη, το δεύ­τε­ρο μέρος της συναυ­λί­ας μας ταξί­δε­ψε στον «Οδη­γη­τή» και το «Δού­λος τρί­δου­λος» του Κώστα Βάρ­να­λη, μέχρι τον «Μορα­ζάν» και το «Να καρ­τε­ρείς» που ερμή­νευ­σε μονα­δι­κά η Αγγε­λι­κή Τουμπανάκη.

Και η βρα­διά έκλει­σε με το εμβλη­μα­τι­κό «Καπνι­σμέ­νο Τσου­κά­λι» σε ποί­η­ση Γιάν­νη Ρίτσου, που πρω­τα­κού­στη­κε το 1973, μετά τα γεγο­νό­τα στη Νομι­κή. Να πώς περι­γρά­φει ο συν­θέ­της την πρώ­τη παρου­σί­α­ση του έργου: «Είχαν ήδη προ­χω­ρή­σει τα γεγο­νό­τα, δια­δη­λώ­σεις, συλ­λή­ψεις κ.λπ. Έφτα­σα στην Πλά­κα. Εκεί, υπήρ­χε μια μπουάτ που τρα­γου­δού­σε ο Γιώρ­γος Ζωγρά­φος. Μπαί­νω μέσα και βλέ­πω γύρω στους 40 — 50 φοι­τη­τές, άλλους ματω­μέ­νους, άλλους με τα μάτια πρι­σμέ­να από τα δακρυ­γό­να, όλους στην ίδια κατά­στα­ση με μένα… Με καλεί ο Ζωγρά­φος αν θέλω να παί­ξω κάτι δικό μου. Εκεί­νη την ώρα, το μόνο που είχα στο μυα­λό μου ήταν τα τρα­γού­δια του Ρίτσου. Κάθο­μαι λοι­πόν στο πιά­νο, συγκε­ντρώ­νο­μαι και προ­σπα­θώ να τα θυμη­θώ. Παί­ζω το πρώ­το κομ­μά­τι, μετά το δεύ­τε­ρο, μετά το τρί­το, χωρίς να στα­μα­τή­σω καθό­λου ενδιά­με­σα… Δεν χει­ρο­κρό­τη­σε κανείς, αλλά μόλις γύρι­σα το κεφά­λι, είδα όλα τα παι­διά αγκα­λια­σμέ­να ανά δύο, σκυ­φτά και να κλαίνε».

Και το χει­ρο­κρό­τη­μα έγι­νε ακό­μα πιο θερ­μό, και ενώ­νο­νταν οι φωνές των χιλιά­δων που κατέ­κλυ­σαν το Σκο­πευ­τή­ριο με τους ερμη­νευ­τές και τον συνθέτη…